Silence

Stilte. Een doodse stilte hing rond bij de drakenberg. Het was vroeg in de ochtend en van de berg kwamen grote wolken damp. Water kwam vanuit de planten en verdampte s'morgens. De wolken waren nog redelijk donker, donkergrijs. Van de verte leek de berg dodelijk. Alsof het dodenrots noemde. Een valse grijns sierde de lippen van de pikzwarte merrie. Haar gele ogen gleden over de donkere omgeving. Tussen de hoge bomen wandelde ze richting de drakenberg. Haar litteken, dat over haar linkeroog liep, was enorm goed zichtbaar in het felle licht dat uit de hemel schoot. De merrie gooide haar hoofd de lucht in en een schelle hinnik klonk. Ze sprong in galop en galoppeerde naar de drakenberg toe. Ze drukte haar oren in haar nek en snoof luid. Haar staart hief ze hoog en sierlijk de lucht in. Haar manen hingen in slierten en wapperden mee met de wind.

"You know its midnight
And the evil apears in the dark
You try to sleep to scream
But my terror takes your breath befor you make it
I'm the prince of darkness the mighty force that keeps you awake
Because i'm your nightmare."

De ijskoude stem klonk zacht en mysterieus. De merrie galoppeerde enorm snel de berg op en remde af. Zand vloog door de lucht en de merrie grijnsde vals. Blijkbaar stond er bij de berg een paard. Die zat nu licht onder het zand. De merrie hief haar hoofd hoog op en drukte haar oren in haar nek. Haar gele ogen gleden naar het onbekende paard waar ze bij stond. Ongeïnteresseerd besloot ze maar iets tegen het paard te zeggen: "Zozo, iemand die in mijn weg stond."

Celebrían

Een echo weerklonk toen de zware rotsblokken naar beneden gevallen waren. Stof doemde op en lieten niets meer zien. Het pad was in rook gehuld en voorspelde duidelijk gevaarlijke attributen. Koelbloedig had zij de scherpe rotsen getrotseerd, had ze over de smalste richels gedanst en het wilde water weten te temmen. Zo zou zij ook nu dit pad bewandelen, haar hoofd fier in de lucht en haar zintuigen op scherp. De groene glans in haar donkere ogen was iets zachter dan gewoonlijk, maakte duidelijk dat haar bloeddorst als maar groter werd. Twee dagen geleden was het dat ze haar laatste prooi had weten te grijpen. Gisteren had ze geen behoefte gehad aan gezelschap, had ze zich teruggetrokken in de donkerste ravijnen. Voor velen was het een raadsel hoe ze daar gekomen was en hoe ze er weer uit kwam. Haar ogen sloten zich en haar zintuigen leidden haar naar de juiste stukken van het pad. Zorgden ervoor dat ze zonder aarzelen kon bewegen, haar hoeven leken haar vanzelf te brengen. Bang hoefde ze niet te zijn, angst had ze niet. Diep zoog ze haar longen vol met lucht –zoals gewoonlijk wist ze zich hier doorheen te loodsen, het kostte niet eens moeite. Het stof en de mist werd dunner; de merrie kon zich weer oriënteren en zag waar ze was. Haar wenkbrauw, fijn gevormd en toch beangstigend, kroop iets omhoog bij het zien van de bergen. Het was een zware tegenvaller. Het kon niet zo zijn dat dit een van de gevaarlijkste delen van het land was. Noch kon dit paarden afschrikken of angst aan aanjagen. Enkel het idee dat deze berg gevaarlijk was, zorgde ervoor dat iedere vezel in haar lichaam spot begon uit te stralen. Die mislukkelingen die hier leefden hadden humor, dat kon ze niet ontkennen. Het was haast onmogelijk dat hier paarden leefden met een zwart hart. Voor zover zij had gezien, viel het allemaal reuze mee. Waren de meeste slechts wezens die dachten dat ze de Dood konden aanbidden, terwijl dat in feite enorm tegenviel. Een verveelde zucht ontsnapte uit haar keelgat, liet haar neusvleugels trillen en deed een zachte echo ontstaan.
Het geluid van een roekeloze werd weerkaatst door de bergen en rotsen. Kwam tenslotte bij haar oren en wekte irritatie op. Welke dwaas durfde het aan om haar aan te spreken. Zou van geluk mogen spreken als ze haar heel liet. Nonchalant liet ze haar donkere ogen waarin een groene glans zichtbaar was, naar de merrie toe glijden. Op haar gemak, alsof het zwarte paard slechts een stuk uit de rotsen was. Haast ongeïnteresseerd en onbeschoft nam ze de tijd om het dier in zich op te nemen, zonder zich druk te maken over fatsoensnormen. ’Er is om mij heen plaats genoeg, merrie. Maak je niet zo druk.’ sprak ze terwijl ze met haar lippen een grassprietje uit een gleuf wist te peuteren. Celebrían schonk anderen geen aandacht. Wilde anderen geen aandacht schenken. Zou dat ook nooit doen.

Brandy liep rustig rond
en maakte een salto
hahahah

EDIT SULTAN: Het is de bedoeling dat je 3 volle regels typt, dit is dan ook een waarschuwing en ik hoop dat je er de volgende keer op let. Probeer ook wat realistischer te typen, want een paard kan absoluut geen salto maken.