My last day

Haar bruine ogen keken het drassige gebied rond, op een of andere manier was ze zo goed als dood. Ze wou niks meer, voor haar part mocht er nu een poema of wat dan ook komen, en haar vermoorden. Het maakte haar niks meer uit, ze vond dit leven maar stom, en wou het niet meer hebben. Een slag van haar staart tegen haar flank deed haar ophouden zo te denken. Zo mocht ze niet denken, dat kon gewoon niet. Ze zou doorzetten, doorgaan, een fijner leven leven, dat zou ze gaan doen, en niks anders. Ze brieste eens en hief haar hoofd, haar hoeven zette ze bij elke stap steviger in de grond. En wonderbaarlijk genoeg bleef ze niet vast zitten, zo, dit ging wel goed. Haar oren lagen lichtjes achteruit en ze schudde eens met haar hoofd waarna ze haar voorbenen weer uit de smurrie haalde. Een gemeen grijnsje sierde haar lippen, vandaag zou misschien wel een leuke dag kunnen worden. Ze liet een evil lachje doorheen het gebied galmen en bokte eens, niet merkend dat ze daarbij, de smurrie recht in het gezicht van een andere merrie gooide. Trots liep ze verder, niet horend, niet zien, zelfs niet ruikend dat er een andere merrie ind e buurt was. En weer sloeg ze haar voorbenen vooruit waarna ze nog eens bokte, hierbij nog meer smurrie in de merrie haar gezicht gooiden. Pas toen ze zich omkeek zag ze de merrie staan, met haar gezicht vol smurrie. Niet wetend dat dit de grootste fout van haar leven was, begon ze zich kapot te lachen. De merrie een beetje uit te lachen zelfs, ze vond dit echt geweldig grappig.

-Kale Brian, hoop dat ze pissig genoeg is nu -

De dorst had de overhand genomen. Zorgde ervoor dat haar ogen zwart getekend waren. Hatelijk en donker vlamden. Woest wervelden haar manen rondom haar. Er werd hard aan getrokken door de wind. Alsof zijzelf de storm en woede met zich meebracht. Zonder dat de temperatuur of het weer veranderde. Enkel zij leek in een storm rond te lopen. Het had een gruwelijk effect. Kil waren haar ogen. Hongerig was haar blik. De normaal zo raadselachtige merrie, leek te zijn omgetoverd naar een moordlustig roofdier dat snakte naar een prooi. En dit beeld kwam het dichtst bij wat zij werkelijk was. Een dodelijk wezen, gecreëerd door de Dood zelf. Niemand zou in staat zijn om dit beeld na te vertellen. Het was iets dat ze graag verborgen hield voor zij die haar niet hoefden te vrezen. Althans, voor zover dat mogelijk was. Wanneer zij haar slag wilde slaan, sloeg ze die. Zonder medelijden of spijt. Zonder pijn of liefde. Het raakte haar niet. Minachtend schoten haar ogen door het moeras heen. Het was nu de tweede maal dat ze dit gebied passeerde. Vuur leek onder haar hoeven te ontstaan, zij het dat dit slechts beeldspraak was; een moeras vat niet snel vlam. De stank die hier hing, ontging haar voor nu. Het enige dat zij waarnam, was de geur van een prooi. Bloeddorst flikkerde opnieuw in haar ogen, zorgde ervoor dat ze zichzelf nog maar moeilijk in de hand kon houden. Elke spier was gespannen, adrenaline stroomde door haar aderen. Haar bloeddruk was hoog, evenals haar hartslag. Trillend haalde ze adem, haar neusgaten wijd opengesperd. Terwijl haar oren uit haar nek omhoog kwamen om zo meer geluiden op te vangen. Donderslagen klonken in de hemel, haar fictieve wereld. Voor buitenstaanders was haar omgeving niet waarneembaar. Toch was Celebrían niet gek. Had ze geen last van hallucinaties. Wat onbegrijpelijk was voor anderen, was dat haar geest nog steeds verbonden was met de Dood. Wat zij voelde, werd vertaald naar een beeld. Omgezet in haar wereld, zodat zij wisten wat ze deed. Iedere dag en iedere seconde werd zij in de gaten gehouden. Zij werd niet gecommandeerd of gecorrigeerd, maar elke handeling die zij verrichte, werd opgeslagen. Modder spatte op uit de grond en landde op haar gezicht, onverstoorbaar stampte ze verder. Totdat ze vlak voor haar prooi zou staan. Kil keek ze de merrie aan. Het dier dat absoluut niet wist waarvoor ze leefde. Even aarzelde ze: was het van belang om dit scharminkel aan te spreken, of had dat geen nut? Puur omwille van het feit dat het zorgde voor een goed vermaak, besloot ze langzaam te handelen. Langzaam en pijnlijk te doden, zodat haar prooi haar uiteindelijk zou smeken om te doden en zij dan haar verzoek kon vervullen. Rustig en geïnteresseerd liep ze om de merrie heen, als een hengst die op zoek was naar zijn merrie- dit keer als een roofvogel op zoek naar zijn prooi. ’Je begaat een grote fout door op deze manier te handelen.’ sprak ze op kille, harde toon. Al het zilver dat regelmatig werd toegevoegd aan haar stemgeluid door haar stembanden, leek volledig verdwenen te zijn en niet eens te bestaan. Duister keek ze de lichtgekleurde merrie aan. Haar aandacht volledig hierop gericht terwijl ze zichzelf uit alle macht moest beheersen om niet roekeloos aan te vallen.