Caught up in the middle

Plof, pets, plof, pets, steeds sneller klonken de geluiden om hem heen. Een witte hengst liep stevig door. Zijn breedgebouwde lichaam rilde af en toe. De oren lagen plat in de nek. Dikke druppels vielen naar beneden. De lucht was grijs en somber. De wolken leken met elke minuut dichter en donkerder te worden. Het zorgde voor een onaangename sfeer in de omgeving. Geegerd schudde Remember met zijn hoofd. Hij voelde hoe de druppels dikker en dikker werden. Steeds sneller vielen ze. Hij had een grote hekel aan regen. Zwijgend liep hij door. Het strand werd langzaam donkerder, door de druppels die in het zand vielen. Een eerste lichtflits verlichtte de hemel. Verwoed liep Remember door terwijl een donderslag de aarde deed schudde. Even stond Remember stil en keek naar de zee. Af en toe spatten er druppels op, waar een eerdere druppel het wateropervlakte raakte. Zo ver als hij kon kijken zag hij een zwarte wolkenmassa. Af en toe verlicht door een felle flits. Kort daarop gevolgd door een donderslag. Remember briesde hard, terwijl hij natter en natter werd. Zijn manen plakten tegen zijn vacht. Hij hield hier zo niet van. Lanzgamer hand begon het weer beter te worden. Tot dat het weer rustig was. Het wilde water wiegde nog steeds een beetje –zoals altijd- op zijn plek. Zoekend naar de uitgang, niet wetend dat hij altijd in een eindeloze cyclus zijn ronde zou doen. Remember schudde met een grijns rond zijn gezicht zijn hoofd. Het was een grappig gezicht en idee. Om dit te weten. In de verte zag hij een elegante merrie staan. Hij knikte, en draafde sierlijk aan. Remember stopte voor haar. Schudde sierlijk zijn witte hoofd en zei: ’’Goedendag dame. Ik ben Remember en jij?’’ Vroeg hij beleefd. Heerlijk dit was net als vroeger. Met Sultan.

Een zoete hinnik begroette de spier witte hengst. De merrie offered hem een buiginkje met haar hoofd. En schonk hem een glimlach. De hengst knikte. En zei: ’’Aangenaam Deshira.’’ Remember schudde zijn sterk gebouwde spier witte kop. Een vriendelijke glimlach sierde zijn smoel. En zijn zwarte kijkers spraken boekdelen. ’’Ben je hier nieuw?’’ Vroeg hij uiteindelijk maar om even ter ‘zake’ te komen. Zijn stem was evenals zijn houding warm, vriendelijk en bovenal kalm. Iets wat je meestal moest zijn. In ieder geval maakte het je geduldig en aardiger, al zei Remember het zelf. Hij zwiepte met zijn staart. De hard kletterende zee, die tegen zijn houders de klippen aan duwden was hoewel dat erg rustgevend. Remember zuchtte en wachtte op antwoord van de merrie voor hen. Hij bekeek haar even. Haar kleur was afwisselend. En je kon haar in het kort knap noemen. Maar schijn bedriegt. Zoals ze dat zeggen.

Remember bekeek de merrie eens. Zag dat hij haar bekeek, en zuchtte. Iet wat beschaamd keek hij de Andere kant op. Hier kon hij dus echt nooit tegen! Als Paarden hem bekeken, maar goed er was niets tegen de doen. Hij zwiepte met zijn staart, zette zijn achterbeen op rust. En schudde zijn haartjes. Hij luisterde geïnteresseerd naar de woorden van Deshira. ’’Ik reisde van kudde naar kudde en ben uiteindelijk hier terecht gekomen.’’ Sprak ze. Remember knikte, en luisterde naar haar volgende woorden. Terwijl hij vriendelijk terug glimlachtte. ’’Maar natuurlijk mag je dat terug vragen!’’ Remember keek even naar zijn litteken en vervolgde: ’’Ik werd geboren ergens buiten Dream Horses. Daar vertrok ik toen ik 2 jaar was. Terwijl mijn reis verliep had ik veel spijt mijn jonge zusje achter gelaten te hebben. Maar goed ik moest verder. Toen kwam ik aan bij een andere kudde. Ik kreeg een pleeg gezin. En alles verliep wel en goed. Maar ik en mijn pleeg broer vochten vaak. Hij was groter en sterker dan mij. En soms liep het uit tot een gevecht. Bij het laatste grote gevecht kreeg ik dit-‘’ Remember wees naar zijn litteken. ’’Ik vertrok. En toen kwam ik hier aan. Nu reis ik hier vaak alleen. Ondertussen heb ik mijn broer en zusje al weer wel terug gevonden.’’ Zei Remember. Hij zuchtte en wachtte af.

Remember gooide zijn hoofd in de lucht. Dacht dat hij een paard rook en snoof even. Nah, niks geen ander paard te bekennen. Remember volgde Deshira langzaam naar de boom toe en ging ook liggen. ’’Ach. Ik was nog niet van plan om weg te gaan uit Dream Horses.’’ Zei hij met een grijns rond zijn smoel. ’’Maar goed. Ik reis zelf veel rond door Dream Horses. En aan vrienden heb ik wel behoefte.’’ Remember zuchtte, ja aan vrienden had hij zeker behoefte. Hij keek even naar de zee, die woest golfde op zijn plek. Allemaal schuim werd gevormd.

De hengst zuchtte, hij schudde zich uit en merkte dat Deshira in haar gedachte's weg vloog. Hij liet haar denken. Want in je gedachte sliep je op de hoogste wolk. Of zwom je met de prachtigste vissen, alles wat je wou bereek je dan. Daar in je gedachte. Remember verzonk zelf ook in zijn gedachte. Hij dacht na, vloog samen met zijn dierbaren naar de hoogste wolk toe. Sultan, Arwen, Alana, Arrayon allemaal waren ze er. ''Sorry ik dwaalde even af.'' Waren de woorden die hem wakker schudde uit zijn vrolijke maar toch vrijwel pijnlijke gedachte. Remember zuchtte, en luisterde naar haar volgende woorden. ''Maakt niet uit. In je gedachte kan je alles doen wat je wilt, die tijd gun ik andere.'' Zei Remember, vriendelijk. Hij greens en zei: ''Maar toch, een keer alleen zijn kan ook geen kwaad.''

Remember zuchtte greens even. Stond op, en liet zich op zijn kont vallen. Iets wat paarden niet vaak deden. Maar het was zeker wel fijn om zo te zitten. Hij greens, schudde zich uit. Het zachte warme gele zand zat ook nog eens lekker! Het zag er meestal wel grappig uit. Als Remember zo zat. Het was sowieso een lach wekkend gezicht. Een zittend paard. Remember schudde met een brede glimlach rond zijn smoel zijn hoofd. Diep vergaand in zijn eigen gekke gedachte. Door Deshira haar woorden schrok hij wakker. Hij keek haar aan. Hij knikte. Schudde zich uit. Deze merrie deed hem denken aan Magnifico, maar ze was open meer open an Magnifico. Hoewel Remember dingen over haar wist die zeker niet iedereen wist. Hij schudde zijn hoofd en keek Deshira aan. ''Dat doet zeker goed.'' Was het enige wat hij nu wist te zeggen. Remember stond op om zich zelf uit te schudden. Vervolgens zette hij zijn achter been op rust. Zo stond hij een tijdje. Hij zuchtte en bleef Deshira een beetje aankijken. ''Zeg waar kom jij vandaan?'' Vroeg hij nieuwschierig.