Brushed it off dust.

Zaterdag, maandag, woensdag, wat onnozel was het eigenlijk dat mensen een naam aan de dagen hadden gegeven. Een dag was een dag. Een etmaal lang, een eeuw lang, een jaar lang, deed het er toe? Nee, het antwoord kon in één adem gegeven worden. Wat deed het er toe of je een vijf jarig dier was of een vijf en half jarig mormel? Niets, nada, noppes. Wellicht kreeg je er enkel haaruitval van. Als je keek hoe sommigen zich druk maakten om hun uiterlijk. Owkee, daar had hij geen recht van spreken over. Zelf was hij een echte edeltuit en daar was hij was er verdraaid goed van op de hoogte dat hij niet de minste was wat uiterlijk betrof. Rival brieste en strekte om beurten zijn lange, grijze stelten. Hij snoof een keer diep in en liep verder, de geur achterna die zijn neus binnendrong. Hmm, dat rook knap interessant! Hij snoof nog een keer, mikte waar het ongeveer vandaan kwam en liep er opaf. Rival grijnsde een keer en zette zijn benen tot een soepele draf aan. Hij trippelde door en zag uiteindelijk iets bruins in het gras liggen. Zo, wat hebben we hier? Rival liep dichterbij en floot bewonderend. 'Zo, schoonheid, wat doe jij op de grond?' vroeg hij, duidelijk geamuseerd aan de bruine merrie.

Rival snoof een keer en brieste lichtelijk verbaasd toen de merrie zo overeind kwam. 'Wel, dit is de eerste keer dat ik iemand met zoveel souplesse overeind zie komen, schoonheid,' zei hij grijnzend naar de merrie toe. Allemachtig, wat een uiterlijk had ze! Rival moest moeite doen de bek niet open te doen vallen en schudde zijn kop. Zelf mocht hij er ook wel wezen en bovendien kon deze merrie niet tegen zijn eigen witte godin Nykur op. Hij twijfelde er dan ook geen seconde aan om haar nu eens gretig beter te bekijken. 'Sorry?' herhaalde hij op een koele toon terwijl hij haar beter bekeek. Gespierd was ze niet. Ze had er genoeg om overeind te blijven, maar in een gevecht moest ze het eerder van haar schoonheid hebben dan van haar kracht. Rival rolde met zijn ogen. 'Ja, dat zal wel. Doet me niets,' antwoordde hij kortaf. Dat verhaal deed er helemaal niet toe. Rival vond de merrie zelf veel interessanter, niet het verhaal dat erachter zat, noch haar karakter. Enkel het omhulsel was boeiend genoeg om hier nog langer te blijven. 'Verstandig. Een typ als jij moet er natuurlijk goed uitzien,' zei hij met een grijns. [colorgrey]'Wat voor voedsel bedoel je eigenlijk?'[/color]

Rival grimaste een keer, vloekte binnensmond om haar schoonheid te benadrukken en wierp daarna nog een blik op haar. Rival deed met een klap zijn mond dicht. Haar blik deed hem kort versteld staan, maar hij schudde zijn kop en wierp haar nog een blik toe. Afgewezen worden was hij niet gewend, evenals genegeerd worden. Maar goed, de merrie negeerde hem niet, nog net niet, maar het zat er niet ver vanaf. Rival brieste een keer en schudde zijn op. 'Wel wel, voedsel voor een paard is noodzakelijk. Agree. Maar weet je zeker dat je niet meer zoekt dan enkel iets om je lichamelijke behoeftes te stillen?' vroeg hij terwijl hij een stap dichterbij zette. De merrie rook werkelijk waar goddelijk en ze zag er uit als Venus die hoogstpersoonlijk uit het water oprees. De godin Aphrodite die Mars met enkel haar blik gevangen wist te houden. Rival had het al vaak genoeg meegemaakt, maar hij moest zich inhouden. De merrie was schitterend, maar hij liet niets merken. Hij schudde nog eens, ditmaal zijn hele lijf en wierp daarna nog een blik op haar. 'Weet waar je aan begint als je het met mij aan de stok krijgt,' snauwde hij toen hij de donkere blik bij de merrie in de ogen las. Wat een merrie! Wat dacht ze wel niet!

Rival brieste. Verdorie, wat was dit een apart beest! Aphrodite was waarschijnlijk een stuk eenvoudiger. Venus ook gokte Rival, anders had ze Mars nooit zover weten te krijgen. Verdraaid, wat een beest was dit! Rival peilde kort haar reactie en lichamelijke emoties. Daar viel net zoveel over te zeggen als het weer: Praktisch niets dus. Hij snoof een keer diep en en zwiepte ruw met zijn staart. Handig, zo'n staart. Rival dacht kort na over de andere merries die in een ver verleden aan hem ten prooi gevallen waren. Die hadden niets dan genoten van zijn aandacht en zouden een extra ontmoeting met hem geen ramp vinden. Deze merrie hier was anders. Ze leek hem liever te mijdden dan daadwerkelijk te zien en hem het recht in zijn snufferd te zeggen. Ergens amuseerde dat Rival wel. Tja, deze merrie was een hard en bitter leven kennelijk gewend. Ze stelde zich met de nodige zelfbescherming op en weigerde die te laten varen. Juust 'em, maar dan moest ze niet vreemd opkijken als Rival dan zijne ook nog even hield. Hij lachte honend toen de merrie over prettig gezelschap begon. 'Dan heb je nu volledig de plank meegeslagen, bruine godin,' antwoordde hij smalend op haar. Rival zette weer een stap dichterbij. Er was nu ongeveer een meter tussen hen in. 'Zo zo, en waar gaat ons juffie dan normaal mee om? Hengsten die het toelaten? Schiet toch op!'