~ I want to be buried on my stomach, so you haters can lick my ass

Streya liep rond. Tevreden en rustig. Ze snoof, zuchtte. Draaide haar zelf om en schreeuwde: ’’Donder op kleine!’’ Ze werd nu al de hele tijd achter volgd door dat ‘slechte’ veulen. In ieder geval wou die slecht worden, en moest Streya hem helpen. Iets waar Streya totaal geen tijd voor had ze had wel wat beters te doen dan dit stomme mormel te trainen. ’’Maar een ding dan! Een ding!’’[/b] Streya snoof woest schudde haar hoofd. En ontblootte haar tanden. Het veulen stapte geschrokken een stap naar achter en snoof bitchie. ’’Ik heb wel wat beters te doen dan me met jou bemoeien.’’ Streya draaide haar zelf om, snoof een maal. En liep door. Opeens knalde ze tegen een veulen op. Nu was ze het echt zat. Ja het veulen had het voor me kaar. Streya was woest! ’’Donder op! Loop me niet meer voor de voeten! Ga weg! En kom nooit meer terug! Vervloekt rot beest!’’ Zo ging het al een hele dag, het veulen liep haar de hele tijd op de hielen. [i]’’Nu ben je van je stokkie geblazen hé.’’ Zei het veulen mompelend. Streya fronste haar wenkbrauw. Steigerde hoog belande met volle kracht op de kop van het veulen snoof diep. En trapte op de strot van het kleintje. Toen die dood was, liep Streya tevreden door. Ah. Heerlijk rust… Streya snoof, zag in de verte een paard met de rug naar haar toe staan. Streya schudde haar hoofd, en ging achter de hengst staan. Ze maakte gene enkel geluid, liep geruisloos achter hem aan. Ging opeens voor hem staan en zei: ’’Zo. Te dom geworden om te merken dat er een merrie achter je staat?’’ Zei ze spottend. Ze zuchtte, hopelijk was dit paard in ieder geval beter dan het simpele mormel van daarnet.

Pharaon maakte een vreselijk piepend geluid met zijn tanden. Hij vond het een fijn, misschien een klein beetje irriterend geluid. Hij schudde zijn hoofd en spitste nogmaals zijn oren, nu hoorde hij nog een geluid. Hij snoof, zwaar geirriteerd. ''Wie heeft het gore lef om mij te volgen!'' snauwde hij een keek naar achter. En merrie verscheen en hij hief geirriteerd zijn hoofd. Hij maakte zich groot en ontblootte zijn tanden, toen de merrie wat te vertellen had, niet dat het hem intresseerd hoor, integendeel zelfs, hij wist dat het klinklare onzin was, maar toch, gaf hij haar de moeite. ’’Zo. Te dom geworden om te merken dat er een merrie achter je staat?’’ Hij greens. Moest hij hier op antwoorde? Hij schudde zijn lichaam uit en stapte ongeitresseerd verder.

Lef hengst? Het is wat je lef noemt.’’ Streya schudde haar hoofd. Grijnsde vals, en keek naar de hengst die zeker dacht dat hij heel wat was. Streya rolde met haar ogen en zuchtte. Ze keek de hengst vals aan. Trok een wenkbrauw op en greens vals. ’’Zo ‘stoer’ als hij net was. Zo naïef als nu.’’ Sprak ze luid, duidelijk, kalm, en kil. Ze sloeg haar ogen ten hemel. Zuchtte, keek de hengst kalm en vals aan. Zwiepte even met haar staart, en wachtte af. Ze sloeg haar staart enkele malen tegen haar flanken. Gelukkig waren dit de laatste vliegen van het jaar. Gelukkig maar. Streya schudde haar zelf uit. En blokkeerde de hengst de weg. Uitdagend en vals keek ze hem aan.

[flutje sorry.]

Lef hengst? Het is wat je lef noemt.’’ Hij kon het rollen van haar ogen duidelijk horen. Lef? Het was niet dat je iemand doodde, zelf een goedzakje zou hij kunnen over halen om iemand te vermoorden. Lef? Wat was lef nou eigenlijk? Hij zuchte. ’’Zo ‘stoer’ als hij net was. Zo naïef als nu.’’ en ze blokkeerde hem de weg. Geirriteerd schudde hij zijn hoofd. Wat was haar bedoeling? Dat hij zich over gaf omdat zij een merrie was? Hij snoof en rolde met zijn ogen. Goh, wat had hij medelijden met die merrie, hoe zielig kon je wezen? Hij legde zijn oren naar achter en zwiepte geirriteerd mt zijn staart. Meann, wat was dit saai, en uitmate vervelend! Hij gaapt en benadrukte het geluid, om de merrie te laten zien, voelen, hoe saai ze was. ''Ik zou maar aan de kant gaan'' zei hij op een nog wat rustige toon. Of anders? Weerklonk het alweer in zijn gedachte. Hij schudde zijn hoofd nogmaals. ''Laat maar. Domme merrie'' hij duwde haar hard aan de kant en liep door.

Ze schudde haar zelf uit. Hoorde de nadrukkelijke gaap, en zei nuchter: ’’denk je dat me dat iets doet of wat?’’ Zei ze kalm en nuchter. Ze drukte haar oren plat tegen haar schedel, en zuchtte. ’’Of wat?’’ Zei ze uitdagend. Ze zette kalm een pasje op zij toen de hengst haar aan de kant beukte. Zwiepte met haar staart, tegen de flanken van de hengst. En liet een paar diepe striemen achter. Dit moet wel prikken en branden. Streya greens. Zuchtte en zei: ’’Aah. En nu loopt die weg wat jammer nou.’’ De sarcasme droop van haar stem geluid af. Samen met een enorme spottende ondertoon was die te horen. ’’Ach gut. Hij durft niet meer?’’ Streya greens vals, en wachtte af. Ze was wel benieuwd hoe de hengst hier op zou reageren.

’’denk je dat me dat iets doet of wat?’’ Het was ook helemaal niet de bedoeling dat het haar iets deed. Hij zuchte. ’’Of wat?’’ Ze daagde hem uit. Ruzie kon ze krijgen, daar was bij de juiste. ’’Aah. En nu loopt die weg wat jammer nou.’’ Hij schudde nogmaals zijn hoofd. ’’Ach gut. Hij durft niet meer?’’ De woorden kwamen snel, sarcastisch. Hij snoof en draaide zich om. ''Zeg,merrietje'' hij benadrukte het ''tje'' en vervolgde ''Ruzie kan je krijgen'' Hij keek naar zijn lichaam. Ze had hem geslagen met haar staart, hij had het niet eens gemerkt. Toen keek hij haar naar haar, rolde met zijn ogen en antworode sarcastisch; ''Oh jee, je hebt bloed aan je hoeven! Pedicure?'' hij snoof geirriteerd. ''Wannebe'' Hij schudde zijn hoofd, tilde zijn voet op. Hij ontbloote zijn tanden en toen hij langs haar liep nam hij een stukje haar mee. ''Een kleinwaarschuwing'' mompelde hij. Maar hij wist dat ze meer wou.

Streya schudde haar hoofd. ''Ach. Jij wilt het zelf zo te zien?'' Zei ze kalm. Ze zuchtte en zei: ''Ooh jeeh. Help me.'' De sarcasme droop van haar stem af. Ze zuchtte en zei: ''Een Wannabe, is iemand die iedereen zomaar aanvalt uit het niets. Geen een van beide van ons is dat in dit geval.'' Zei ze luid en duidelijk. Streya keek nuchter naar het kleine stukje haar dat mee genomen was. Dus de hengst wou vechten nou dat kon hij krijgen. ''Noem je dit een waarschuwing?'' Vroeg ze kalm. Streya schatte de hengst zo rond de twee. Streya was wijzer aangezien ze ouder was. Een jaar maar, maar toch nog steeds. Streya steigerde hoog belande met haar hoeven op het hoofd van de hengst. Pakte vliegensvlug zodat de hengst niks terug kon doen zijn neus beet. Steigerde hoog, en bracht de hengst mee. Ze spuwde een stuk van zijn vel op de grond en zei kalm: ''Streya is de naam.''

''Ach. Jij wilt het zelf zo te zien?'' Hij schudde zijn hoofd. ''Ooh jeeh. Help me.'' Antwoorde de merrie sarcastich. Hij grinnikte. Een grijnsje humor was er te vinden en hij zuchte. ''Een Wannabe, is iemand die iedereen zomaar aanvalt uit het niets. Geen een van beide van ons is dat in dit geval.'' Hij zuchte nogmaals en knikte. Hij gooide zijn hoofd in de lucht, keerde zijn kont naar haar toe. ''Noem je dit een waarschuwing?'' Vroeg de merrie. De merrie stijgerde hoog en pakte zijn neus beet. ''Streya is de naam.'' Hij greens. Pijn. Het fijne gevoel had zijn lichaam weer laten branden, de adrealine schoot door zijn lijf. Oh wat wou hij nu graag iets terug doen. Maar hij zou kalm blijven. Hij moest rustig doen. Hij hief zijn hoofd, boog zijn nek en maakte een klein piaffje. Hij stijgerde vervolgens hoog, recht overeind. Zijn hoofd hoog in de lucht, zijn oren nog steets naar achter. Hij snoof toen hij weer op de grond kwam. ´´U word vandaag vergezeld door Pharaon, mevrouw´´´hij greens. Voor zijn doen was dit reuze aardig. Hij schudde zich uit. Ruzie, problemen, die had hij genoeg. Maar deze merrie, hmm, was ze zijn problemen wel waard? Of was ze uberhaupt wel een probleem? Denkbeeldig schudde hij zijn hoofd.