where am I?

mandy werd wakker. Ze voelde niets bijzonders maar, ze had erge hoofdpijn. Ze bleef even liggen. Ze zweette en ze had het warm. Dat had ze niet vaak want, ze was een veulen van de sneeuw. Ze was geboren in de sneeuw en ze wilde erin sterven. Ze stond op. Ze keek wantrouwig om zich heen. Dit was niet haar gebied. Hoe kwam ze hier en wat deed ze? Ze wist het weer. Ze was geboren op een sneeuwvlakte die heette snowy home. Ze was er opgegroeit maar, er was een slechte kudde gekomen die het gebied opeiste en alle solietaire paarden wegjoeg. Sommigen bleven bij elkaar en zochten een nieuw gebied anderen bleven en vochten tot hun dood. Zij was alleen vertrokken. Ze ging de sneeuw achterna. Als ze merkte dat ze naar een warmer gebied ging keerde ze meteen. Ze kon niet zonder sneeuw. Het zorgde voor water en verkoeling van haar dikke vacht als de zon erop scheen. Ze moester niet aan denken om op een warme plek te wonen. Het koude was haar thuis. Ze zag dat ze op een vlakte was beland. Gisteren stapte ze langs een rotswand maar er kwam een sneeuwverschuiving die haar meetrok de helling af. Ze had er niet echt last van want, ze kon wel tegen een stootje. Ze was een stevige haflinger met een mooie dikke wintervacht. Ze had spietwitte manen met een mooie goudbruine vacht. Ze was groot voor een merrie. Ze was ook gespierd door het sloffen door de sneeuw. Ze was ruig geworden door leven op sneeuwvlaktes. Ze moest graven voor haar eten maar voor drinken hoefde ze niets te doen. Ze keek om zich heen. Het was een grote vlakte. Van zo een kwam ze ook vandaan dus ze bleef hier. Het was hier goed. Ze zag in de verte een ander paard naderen. Zou dit kudde gebied zijn? Ze wachte af wat de ander zou brengen.

~Tarzan stond op een rots, in de schaduw. Hij keek uit op het hele gebied van de snowy mountains. Hij keek naar het bloedbad die zich onder zich bevond. Het was te laat om in te grijpen. Hij zou niet winnen. Machteloos beet hij op zijn lip en keek hoe het arme paard het leven werd afgenomen. Ongemerkt rolden er tranen over zijn ogen. Tarzan was boos en dan toch weer niet. Onbeweeglijk keek hij naar het schouwspel. Het was te oneerlijk. Het paard bloedde dood. Het verrassende was dat de verliezer een hengst was en de winnaar een merrie. Oke, dat gebeurde zo nu en dan maar het was best raar om een goede reden. Het was de merrie waarmee hij partner was. Steeds dikkere tranen rolden over zijn kaak om vervolgens op de grond kapot te spatten. Net als zijn hart. Die was eruit gescheurd, gevallen en op de grond kapot gespat. Er kwam weer leven in zijn lichaam. Eindelijk wendde hij zich af van het misselijkmakende schouwspel. Tarzan verdween in de schaduw, voor eens en altijd.~

Tarzan schrok op. Hij merkte dat hij in tranen was. Verbeten schuurde hij zijn tranen af aan zijn been. Even moest hij goed nadenken waar hij was. Hij wist het alweer, in een grot van de sneeuwvlakte. Hij beet zijn tanden op elkaar en stond op. Niet denkend aan de afschuwelijke nachtmerrie. Nee, hij zou nooit meer verliefd worden. Hij het oude gebied verlaten nadat hij het had gezien en hij zou nooit meer terugkeren. Tarzan had een gelukkig leven hier in DH, eigen groep, veel vrijheid en veel vrienden. Toch had Faceless iets gezegd wat hem diep raakte. Ze was verliefd op hem. Heel erg verliefd. Wat moest hij doen, was de eerste gedachte van Tarzan geweest. Hij had haar afgewezen. Ook door haar karakter. Arrogant en een bitch. Nee, datgene mocht nooit weer gebeuren. Een woeste/gefrustreerde kreet weerklonk in de grot, gevolgd door een dreigend dreun. Tarzan had hard gebokt tegen de grotwand. Aan de achterkant van de grot stortte het in. In een woeste galop stormde hij de grot uit. Daarbuiten bleef hij staan en dwong zichzelf om rustig te blijven. Zijn hals was weer trots geheven en zijn staart wapperde in de wind. Rustig zette de grote Clydesdale hengst zich in beweging. Terwijl hij aan het lopen was keek hij eindeloos in de verte zodat hij niet door had waarop hij nu liep. Toen hij naar de grond keek kon hij net een kreet onderdrukken. De sneeuw was wit en er stak in de sneeuw een met bloed besmeurde hoef uit. Tarzan kneep zijn ogen dicht en ging de andere kant op in rengalop. Hij moest weg hier. Hij deed zijn ogen open en plantte gelijk al zijn vier hoeven in de sneeuw. Slippend stopte hij en zijn neus raakte net niet de neus van een haflinger. "Ehh, sorry." Mompelde hij terwijl hij een stuk naar achteren liep.