I Messed It Up, Didn't I?

Daar was het dan eindelijk. Het paradijs voor wilde paarden; Dream Horse. De grens van het gebied naderde, de hengst kon het gewoon ruiken. Nog even en hij zou weer thuis zijn...



Een jaar geleden was de hengst, genaamd Treasure, in aanraking gekomen met dit paradijs. Hij was na veel tegenslagen aangekomen in het gebied waar ieder paarde zichzelf kon zijn. De goedzakjes konden hun weg gaan net als de slechteriken. Ze vochten dan wel, maar toch was het altijd vredig in DH. Iedereen had een eigen gebied, of je nu solo op reis ging of je bij een kudde aansloot. Treasure was alleen in DH aangekomen, maar had al snel een merrie aan de haak geslagen. Hun ontmoeting was bijzonder geweest en er was dan ook meteen een klik. Haar naam was Adia geweest. Samen hadden ze al snel een veulen gekregen. Hij had haar daarna opnieuw gedekt, maar hoe dat was afgelopen, wist hij tot op de dag van vandaag niet. Adia had hem gevraagd zich aan te sluiten bij een kudde en omdat hij een zwak voor deze merrie had, had hij zich bewezen voor “The Black Rose”. Een praatje met Cobrazarao, ook wel Cobra genoemd, was niet erg moeilijk geweest. En volgens Cobra, kon hij hem wel gebruiken. Toch bleek al snel dat hij er veel moeite mee had om in een kudde te zitten. Hij was ineens al zijn vrijheid kwijt. Hij werd zelfs gedwongen door Cobra om tegen zijn merrie Adia te vechten. Gelukkig was alles goed afgelopen. Na een gesprek met Adia, besloot Treasure uit de uit de kudde te stappen en zich aan te melden als bontgenoot. Hij begon langzaam te wennen en te accepteren dat er altijd paarden zouden zijn die een hogere rang dan hem hadden. Cobra accepteerde hem als bontgenoot. Toch had Treasure zijn twijfels en besloot om een tijdje te vertrekken uit DH. Zonder iemand te iets te vertellen, verliet hij DH. Toen hij een paar maanden later terug kwam, leek alles veranderd in DH. De paarden, de kuddes en de gebieden waren onbetrouwbaar geworden voor de hengst. Weinig paarden kenden hem nog. Hij was nergens meer veilig en moest op elke grond vechten, soms met meerdere paarden tegelijk. Niet dat de hengst dit niet leuk vond, want hij hield immers van vechten. Toch kon hij de jongere sterkere paarden niet meer aan en helemaal niet als ze met meer waren. Ondertussen had hij vernomen dat hij niet de enige was die verslagen werd. Cobra had zijn titel als leider van “The Black Rose” opgegeven, als hij het zo mocht noemen. Het fijne wist hij er niet van. Hij hoorde dat ‘Satan’ de kudde had over genomen, maar of dit waar was? Het bleek echter wel dat de hengst Treasure uit de kudde was geknikkerd en dit werd hem dan ook niet vriendelijk verteld. Hij kon zich niet langer meer ‘bondgenoot van The Black Rose’ noemen. Er was nog 1 paard die hij moest ontmoetten, voordat hij weer vertrok. Adia, dit was de laatste keer dat hij haar had gezien. Een halve maand later besloot Treasure opnieuw DH te verlaten, ditmaal niet om te trainen of te denken, maar hij vluchtte. Vluchtte voor de veranderingen in de wereld van DH. Hij voelde zich laf, laf om te vluchtten.



Vandaag was hij dan teruggekeerd, opnieuw. En wat zijn plan was, dat was onduidelijk. Hij kwam terug voor misschien een maand of misschien langer. Niet wetende wat hem stond te wachten of wie hij zou ontmoetten. Éen ding wist hij zeker, hij kwam hier niet voor Adia. Hij was een vrij paard geworden. Adia zou hem toch nooit vergeven, toch?



De vrij kleine bruine hengst plaatste voor de laatste maal zijn voorvoeten in het groene grasveld, voordat hij DH in zou stuiven. Een brullende hinnik, met als boodschap: “Hier kom ik!”, Verliet zijn keelgat en galmde over de lege vlakte voor hem. Langzaam ging het verse groene gras over in dor droog spul. De hengst hield zijn oren vlak tegen zijn schedel gedrukt terwijl hij zijn ogen liep wennen aan het goudgele veld voor hem. Zijn donkere ogen speurden het veld af, op zoek naar leven. Het veld stond vol met koren, die naam werd het dorre spul ook wel gegeven. Het was droog, dor, eetbaar spul, maar totaal niet Treasure’s smaak. De hengst remde langzaam af en snoof eens luid. Vreemde geuren samen met verse lucht betraden zijn neusgaten en gleden naar binnen. Niets rook bekent. Even voelde de hengst zich alleen op de wereld, alsof er niets om hem heen was. Geen insecten, geen vogels helemaal niets. Alleen de wind, die zachtjes door zijn pluizige oren zoos en zijn nek streelde en daarna met zijn manen speelden. Zijn lage zwarte manen deinsden dan zachtjes op en neer, terwijl de hengst diep zuchtte. DH was echt veranderd.

[Sorry voor spellingsfouten, niet nagelezen, het verhaal was me te lang.. XD]

Sinds ongeveer twee weken was ze in Dream Horses, nadat ze vier lange jaren achterelkaar door had rondgezworven. Door bossen en door vlaktes, en andere gebieden. Hier waren al die gebieden in een geheel, gevormd tot een prachtig gebied. Hoe had ze dit kunnen missen, die vier jaren lang. Die vier jaren had ze als eenling, individu doorgebracht, en geen andere wezens van haar soort tegengekomen. Het was bijna onmogelijk zou je zeggen, maar toch was het gebeurd... De plek van haar oude kudde was dan ook erg ver weg. Kilometers had ze gereisd, door wind en regen. Door hittegolven en sneeuwstormen- die laatste had ze vol afschuw doorgebracht, als ze iets wel haatte was het die walgelijke witte deken. Maar nu was ze dan eindelijk een paar weken in Dream Horse, dat ook wel simpelweg DH werd genoemd.
Eerst moest ze erg wennen aan het systeem dat in het gebied werd gebruikt. In het grote gebied waren vijf kuddes, geen wonder dat de paarden steeds ruzie met elkaar hadden. Moesten ze maar niet zoveel verschillende groepen in één gebied neerzetten. Dat zorgde toch voor problemen? Al werkte slecht met slecht, en goed met goed. Dan was er ook nog een neutrale kudde, die meer meewerkte met de goede kuddes. Ze had verscheidene verhalen gehoord over oorlogen en andere onenigheden tussen de kuddes. Ze schudde haar hoofd. Erg slim waren ze ook niet.
Na ongeveer een week snapte ze het, en was van plan bij een kudde te voegen wat haar eerst nog zo stom leek. Ze kwam erachter dat de slechte paarden zomaar anderen vermoorden, zonder reden. De goede vermoordden dan ook wel de slechte, maar naar haar mening gebeurde dat minder. Ze was van plan bij een goede kudde aan te sluiten, maar zonder reden doodden zou ze zeker niet gaan doen. Alleen als ze elkaar de oorlog hadden verklaard, dan zou ze misschien anderen het leven afnemen, anders zou ze gaan vluchtten in plaats van vechten. Misschien zou ze dan laf en slap overkomen, het was wel het veiligst, en zo kon ze haar leven behouden. Egoïstisch kon je het niet noemen, het was enkel zelfverdediging. Maar de Sultan, leider van de goede kudde waar ze aan wou sluiten, had nog geen volledig antwoord gegeven.

Nu, met stevige passen baande ze zich een weg door de droge planten heen. In dit gebied was ze nog nauwelijks geweest, maar nu was ze hier dan om het beter te verkennen. Magnifico stapte elegant tussen de planten door, en probeerde zo weinig mogelijk de planten te verwoestten. Misschien hadden de planten dat niet een erg geweldig in je mond smaakte, ze hadden er recht op om er te zijn. Magnifico was een erg vriendelijke merrie tegenover de natuur. Tegen vreemdelingen was ze simpelweg kortaf en onaardig, sinds ze de merrie Swara was tegengekomen. Die sinistere merrie, die zomaar haar had aangevallen. Een slecht paard, die vuile kwetsende praatjes had. Ik was een speeltje voor haar. Nu vertrouwde ze paarden die ze tegen het lijf liep niet meer. Haar enige échte vriend was Remember, de witte hengst. Zo warm, vriendelijk en eerlijk. De perfecte droomhengst voor elke merrie, en zij was hem tegengekomen. Een glimlach sierde haar gezicht.
Toen hoorde ze een luide hinnik, een hinnik die in haar oren niet erg aardig klonk. Haar hoofd veerde overeind en haar oren waren half naar achter gericht. Zou ze het paard tegen het lijf lopen? Ze rook zijn geur al. Haar stappen werden kleiner en voorzichtiger en haar oren draaiden naar het geluid waar het vandaan kwam. Even later zag ze een bruine gedaante staan en haar hoofd kwam nog meer omhoog, met het dominante tikje erin wat ze altijd al een beetje had. Een koppig, dominant paard, dat was ze als een veulen. Nu was ze voorzichtiger een wijzer geworden. Nieuwsgierigheid overwon uiteindelijk haar voorzichtigheid en zette ze enkele stappen richting de bruine gedaante. 'Hallo.' Zei ze duidelijk met haar zuivere stem en met een wat onvriendelijke ondertoon.

~Ik ga morgen wel op vakantie voor 2 à 2½ week. Dus ik kan enkel vandaag nog reageren.

Eindelijk plaats ik een bericht.. 3 keer opnieuw begonnen maar het werd steeds niks..



Ze keek de hengst minachtend aan toen ze hem van top tot teen had opgenomen. Hij had een agressieve houding aangenomen, wat Magnifico deed concluderen dat het een slecht paard was. Zijzelf zou waarschijnlijk ook niet bepaald vriendelijk zijn overgekomen, maar agressief deed ze niet. Ze spande haar spieren aan om te laten zien aan de hengst dat ze niet zomaar iets was, en hief haar elegante hoofd meer de lucht in. Hij stond net zo walgelijk als de hengst die haar ouders had vermoord, dus haar oren gingen langzaam steeds verder naar achter. Ook stonden haar spieren deels gespannen om weg te springen als de hengst haar toch nog onnodig aan zou gaan vallen, zoals ze als eens eerder had meegemaakt. Al bijna walgend keek ze naar de donkerbruine hengst, maar ze wist wel dat ze hoge vooroordelen over deze hengst had uitgesproken.
Haar ouders die vermoord waren was de reden dat ze ging zwerven. Haar ouders werden vermoord door een gruwelijke hengst, zo zwart als de nacht. Haar zus was gevlucht uit de kudde waar die walgelijke hengst regeerde. Magnifico was achtergebleven, samen met haar ouders. De bruine hengst, waar Magnifico enorm veel op leek. Bijna precies dezelfde kleur bruin en dezelfde aftekeningen. Al had Magnifico de druipkol op haar voorhoofd gekregen, wat haar vader niet had. Ook waren drie van haar benen gesierd met een sok, en haar vader had alleen op een voet een wit kroonrandje. Haar moeder was palominokleurig, met vier hoge witbenen, en een sterretje sierde haar voorhoofd. De moord op haar ouders had haar gesloopt, daar kwam nog bij dat ze aan haar zus had beloofd goed op haar ouders te passen. Ze had dat niet gedaan, ze had ze voor haar ogen laten vermoordden, waarom durfde ze niet in te grijpen!
De merrie werd wakkergeschud uit haar gedachten omdat de hengst een grommend geluid maakte, wat bijna onhoorbaar was. Blijkbaar was het zijn manier van paarden begroeten. Zelf was een gesnuif haar antwoord naar de hengst waarna ze met haar donkerbruine ogen nogmaals zijn gezicht bespeurde op enkele emoties. Hij keerde zijn hoofd weg, richting de grens van het korenveld, wat het einde van DH betekende. Maar al snel had hij zijn hoofd terug gekeerd en keek hij Magnifico aan. "Zo, en wat moet jij hier?" Sprak hij uit. Een grijns speelde op het gezicht van de merrie en keek hem met haar amandelvormige ogen half dichtgeknepen aan. 'Dat wilde ik nou net aan de gene die voor mij staat vragen.' Kaatste ze terug, en nog steeds stond een grijns op haar gezicht. De hengst uitdagen was nog wel misschien interessant idee. Zijn reactie zou misschien agressief zijn, een aanval. Maar de merrie heette niets voor niets "Magnifico". Ze kon nog zo elegant zijn als wat en soepel wegspringen als ze dat wilde. Dominant en minachtend keek ze de hengst verder aan. Walgend, dat nog net niet. De volgende reacties van hem konden hele andere blikken verwachten. Als hij ook maar iets positiefs wilde, moest hij dat ook verdienen. Maar waarschijnlijk was hij geen goede blik waardig. Nee joh, hij was negatieve blikken waardig. Hij was een slecht paard. Slecht is negatief, dus alleen negatieve blikken kon hij verwachten.
'Ik loop hier rond omdat ik hier toevallig uitkwam is mijn antwoord op jou vraag, want waarschijnlijk wil je die waarschijnlijk toch al weten.' Zei ze voordat hij verder kon antwoorden. Ze schudde haar hoofd even waardoor haar manen verward op haar hals neerkwamen. Opnieuw schudde ze met haar hoofd om haar manen weer netjes langs haar hals te krijgen. Ze hield niet van manen die in je hals kriebelden en prikten. Daar had ze nou een hekel aan. Ze snoof weer even en richtte haar donker gekleurde, amandelvormige weer op de hengst.
Misschien zou het nog heel interresant worden als ze de hengst gaan uitdagen. Als hij nou vrolijk zou gaan meespelen was het een geweldig spel voor Magnifico. Spelen met hengsten, ze uitdagen en vervolgens niet weer te zien. Prima toch, niemand zou erachter komen. Enkel als de hengst het door zou vertellen. Een beetje vriendloos had ze hem wel aangetroffen, dus doorvertellen zou moeilijk gaan aangezien hij vast geen vrienden hád. Zijn ogen stonden leeg met woede en wat verdriet dat hij tegen probeerde te houden. Ze wist dat slechte paarden wel gevoelens hadden. Anders had de moordenaar van haar ouders haar moeder nooit zo veel pijn gedaan. Ze had hem vast ook pijn gedaan, en ze moest betalen met haar eigen leven. Twee levens nog wel, om haar moeder veel meer pijn te doen om haar partner waar ze zo van hield voor haar ogen vermoord, en dat was vervolgens haar laatste beeld van haar leven. Langzaam begonnen haar ogen nat te worden, maar die probeerde ze verwoed droog te schudden. Ze wilde zich niet slap tonen tegenover deze hengst tonen. Ze beet kort op haar lip en keek de hengst nou weer aan. 'Nou, wat is je antwoord?' Zei ze vervolgens tegen de donkerbruine hengst, waar ze de naam nog niet had ontrafeld.