I maked a big mistake..

De merrie liep met haar gespierde lichaam langs het water, maar de elegantie van vroeger was er nog in te vinden. Haar zwarte staart tikte in een regelmatig tempo tegen haar achterbenen aan. Een zucht rolde over haar lippen, terwijl de zon op zijn volst scheen, en het water van de rivier, die door het gebied heen meanderde liet schitteren. Ze schudde haar hoofd, waardoor haar manen in beweging kwamen, en vervolgens in de war weer neervielen. Normaal wilde ze dat het goed over haar hals zou gaan hangen, maar op het moment deerde het haar niet dat haar manen kriebelden, ze was erg in gedachten, dat ze zo'n grootse fout had gemaakt. Ze was niet meer boos op Remember, nee, ze was woedend op zichzelf, dat ze zomaar, zo'n goede vriend had laten vallen. Al kende ze hem kort, ze vertrouwde hem zo erg. Woest schudde ze opnieuw met haar hoofd, haar manen gingen er in mee, en in de war, vielen ze opnieuw neer. Ze moest deze gedachte wegstoppen, ver weg in een doos onder de grond, en daar zielig achterlaten om nooit meer gevonden te worden.. Maar ze wist dat ze dat niet kon, deze fout kon ze niet in haar leven wissen. Zou Remember haar ooit vergeven? Weer een zucht kwam haar heel uit, en haar ogen prikten. Ze bleef staan bij het water, en liet haat staart rustig door de wind wiegen. Ze strekte haar hals, totdat haar lippen het koele water aanraakten. Een paar teugen kwamen in haar mond terecht. Ze hief haar hoofd weer, waardoor er verscheidene druppels over haar lippen dansten, en weer in het water vielen.

[Remember. :33]

Stel jezelf eens voor dat je al je moed en hoop van de wereld verloren hebt. Bestaat uit niets minder dan wanhoop. Dat je alleen de wereld rond reist, steeds maar weer je dierbare voor je ziet. Verdriet je overheerst. Je niet meer weet wat te doen. Verloren bent maar nog steeds leeft. Je niet weet of je nu geen moed of hoop meer hebt

De hengst zuchtte, slaakte zijn ogen tot hemel. En weer zag hij haar, zijn lieve moeder. Hij mistte haar, heel erg. Het was alsof de wereld aan het vergaan was. Verslagen stapte hij langzaam voort. Niet wetende wat te doen in deze sombere tijden. Hij zwiepte teleurgesteld en moedeloos met zijn staart. Zijn kudde buiten DH was vergaan, de paarden waren gestorven aan een virus. Hij had ruzie gehad, knallende ruzie gehad met zijn moeder toen hij haar opgezocht had. En toen ook nog de ruzie met Magnifico. Hij was niet meer boos op haar. Maar alles in de wereld, het leek allemaal verloren. Alles in de wereld van Remember leek verloren. Somber stapte hij verder. Hij keek een beetje rond. Bij het zien van de bruine kleur van Magnifico stond zijn hart even stil. Hij snoof, en liep op haar af. Ze zou vast nog boos op haar zijn. Remember had zich immers vreselijk gedragen. ''Ik... Het spijt me. Ik heb me vreselijk gedragen.'' Haperde hij. Terwijl hij Magnifico expres niet aankeek. Iets wat hij verafschuwde van zichzelf maar hij kon er niets aan doen. Iets in zich zei dat dit misschien even beter was.

Terwijl ze bij het water stond keek ze naar de lucht, hij was perfect blauw met wat schapenwolkjes. Haar staart wiegend in de wind brieste ze rustig even en keek weer naar het water. Ze twijfelde of ze haar neus weer in het water moest duwen, of toch niet hoorde ze hoefstappen. Haar oren draaiden naar achter, in gezelschap had ze ook niet veel meer zin, maar toch kon ze het niet laten om naar achteren te kijken. En toen zag ze degene die ze hoe dan ook niet wilde zien, zijn witte vacht, zijn bruine ogen die precies dezelfde kleur hadden als haar vacht. Er ontstond weer een brok in haar keel, wat te zeggen wist ze niet, maar toen sprak hij zelf. Haar ogen begonnen te prikken. "Nee Remember." Sprak ze zachtjes.. "Ik ben degene die me vreselijk heb gedragen, ik moet sorry zeggen, ik heb je vals beschuldigd, ik wist dat.." Ze maakte haar laatste zin niet aan, en keek naar de grond. Ze durfde niet in zijn ogen te kijken, dan zou ze huilen, en zwak wilde ze zich niet tonen, maar naar de grond kijken maakte haar niet bepaald sterk. "Ach, laat ook maar, ik hem me gewoon ze stom gereageerd." Ze keek even op en zag de witte vacht van de hengst. "Het spijt me zo Remember." Piepte ze bijna en keek de hengst nu wel recht aan, maar ze zag zelf dat hij haar blik ontweek. "Echt..."

"Nee Remember. Ik ben degene die me vreselijk heb gedragen, ik moet sorry zeggen, ik heb je vals beschuldigd, ik wist dat.." Haar laatste zin maakte ze niet af. Maar Remember wist dat wat ze wou zeggen, wat ze bedoelde. Hij zuchtte, en keek haar aan. Hij sloot zijn ogen en luisterde somber naar haar volgende woorden. "Ach, laat ook maar, ik hem me gewoon ze stom gereageerd. Het spijt me zo Remember. Echt..." Een waterig glimlachje kwam even om zijn mond te staan. Hij opende zijn ogen, en zag dat Magnifico hem aankeek. Langzaam knikte hij met zijn sombere gelaat uitdrukking. ''Ik geloof je ook.'' Haperde hij nog wat. Daarna nam hij een hap adem en sprak zuiver. ''Oké misschien spreek je nu de waarheid. Maar toch. Een groot deel laat ik ook op mezelf vallen. Ik was over het algemeen al somber en boos. Boos op mezelf, en boos op mijn moeder. Ik had mezelf ergens op moeten africhten. En toen maakte ik wel een grote fout. Want ik richtte me op jouw af.'' Hij stopte even nam nog een hap met adem en vervolgde: ''Ik had me moeten africhten op een of ander eekhoorntje. Wat ook oneerlijk was geweest.'' Hij liep rakelings langs Magnifico op bracht zijn neus naar het water toe en dronk wat. Voor even sloot hij zijn ogen en een paar enkele tranen rolde langs zijn wangen. Daarna stopte hij met tranen. Hij zuchtte. ''Stomme, stomme mij. Mompelde hij zacht. Of Magnifico het hoorde of niet. Somber staarde hij over de rivier heen. Volgde de bewegingen van het water dat kalm heen en weer wiegde. Al iet wat meer moed had hij verzameld. En zijn gelaat uitdrukking stond iets vrolijker. Maar nog steeds was hij vergezeld door die stomme somberheid over die ene dag.

"Ik geloof je ook." Zei Remember. Een glimlach sierde haar gezicht, maar ze wist dat het voor korte duur was. "Oké, misschien spreek je nu de waarheid. Maar toch. Een groot deel laat ik ook op mezelf vallen. Ik was over het algemeen somber en boos. Boos op mezelf, en boos op mijn moeder. Ik had mezelf op iemand anders moeten africhten. En toen maakte ik een wel een grote fout. Want ik richtte me op jouw af." Kort stopte hij, om even adem te halen. Hij meende het, maar over zijn moeder had ze nog nooit gehoord, maar het was nu ook niet het moment om het te gaan vragen. "Ik had me moeten africhten op een of ander eekhoorntje. Wat ook niet eerlijk was geweest." Sprak hij verder. Een flauw lachje kwam van Magnifico's gezicht af, maar snel stopte dat weer. "Ik snap hoe je je voelt Remember, ik ben ook lang woedend op mezelf geweest, omdat ik je onnodig had beschuldigt, en je hebt laten vallen, wat ik niet heb mogen doen." Een zucht viel over haar lippen. "Ik voelde me zo schuldig, en zo kapot van binnen, ik merkte dat ik je niet kon missen, en ik hoop dat we het nu kunnen goedmaken, en achterwegen laten liggen. Het was zo'n stomme ruzie, en ik snap niet hoe het zou kunnen gebeuren." Ze kneep haar ogen dicht en tranen kwamen eruit rollen, en vielen later van haar wangen af, in de grond. Ze opende haar ogen en zag dat Remember bij het water stond, en ving een glimp op van een traan op zijn wang.. Of was het een druppel, dat kon ook, hij stond immers bij het water. Ze liep naar hem toe en hoorde wat gemompel, ze kon het niet verstaan. Zacht drukte ze even haar neus op zijn flank. "Remember?" Zei ze zacht.

Remember glimlachte even waterig. Hij knikte even begrijpend naar Magnifico. Hij zuchtte. Dronk nog wat van het waren. Zacht voelde hij haar neus even op zijn flank. Hij sloot zijn ogen en draaide zich naar Magnifico toe. ''Het is goed... Ik moest even denken. Het spijt me echt. Wat heb je eigenlijk gedaan in de tussentijd? Ik zal het ook vertellen maar pas op het kan nog al lang worden.'' Vroeg hij met een warme, vriendelijke glimlach rond zijn witte smoel. Hij greens keek haar aan. Zijn ogen hadden de zelfde kleur als haar prachtige bruine vacht. Hij keek naar wat bladeren die op de grond waren gevallen. Het waren er nog aardig wat voor deze bomen rond deze tijd. Veel waren bruin en gekrompen. Ze waren beter gezegd gewoon simpel weg rot.

[Flutje ]

Toen hij zijn ogen naar me had gedraaid glimlachte ze even kort. "Ik aanvaard je excuses, als je het mijne ook aanvaard." Zij ze zacht, maar duidelijk hoorbaar. "Ik wil geen ruzie meer, we hebben ons allebei vreselijk rot gevoeld, en dat wil ik, en ik hoop jij ook, nooit meer laten gebeuren." Ze haalde haar neus van zijn flank en ging naast hem staan. Ze haatte het bijna dat hij haar blik ontweek, maar nu eindelijk weer haar aankeek. Nu tenminste, eerst durfde ze het zelf ook niet, maar om te laten zien dat ze haar verontschuldigingen meende, keek ze hem recht aan. "In de tussentijd..." Een bijna onhoorbare zucht rolde over haar lippen naar buiten. "Niet veel, ik ben weggerend, en toen kwam in op het strand terecht, daar kwam ik een griezelige merrie tegen, die mij zonder enkele reden probeerde te vermoorden." Ze sprak droog over het feit dat ze de sinistere merrie was tegen gekomen. De merrie, waar ze over walgde en die het bloed rond haar lippen had staan, in die vreselijke storm. "Verder heb ik gehinnikt naar Sultan, die ik heb tegengekomen, maar het gesprek is nog niet volledig geëindigd. En verder ben ik alleen geweest, een beetje rondgezworven, en nagedacht over onze ruzie, of je mij wel wilde vergeven. Ik heb vreselijke, en domme dingen gefantaseerd, tot ik gelukkig jou weer tegenkwam, en dat het nu eindelijk weer een beetje is uitgepraat.." Kort schudde ze haar manen. "En ik zou graag jou verhaal willen horen." Nu ze alles had gezegd, wist het dat het niet erg weinig was.. maar hij had vast meer beleefd, zo te horen.

''Maar natuurlijk aanvaard ik je excuses!'' Zei Remember breed grijnzend. Hij schudde zich uit. En keek Magnifico kalm aan. ''Aah Sultan. Hoe gaat het met hem? Ik heb die broer van me lang niet gesproken.'' Zei Remember geïnteresseerd over hoe het met Sul zou gaan. Hij had hem echt lang niet gesproken. Nu pas kwam hij er achter dat hij dood normaal had gesproken dat Sul een broer van hem was. Zou Magnifico het wel weten? Maar wat dan nog. Ze ging er heus niet dood aan. Nog zou ze ervan schrikken. Hij schudde zijn hoofd en nam een diepe hap adem. ''Nou ik ben eerst DH uit getrokken. Daar bezocht ik mijn kudde. Maar het was vreselijk, iedereen lag dood. Niet vermoord, nee een ziekte. Een virus. Een groot schadelijk virus. Ik bleef op afstand. De laatst levende vertelde me over de ziekte. Ik moest vluchten, zo ging ik opzoek naar naar mijn moeder en vader. Maar op een of andere manier kreeg ik knallende ruzie met mijn moeder. Over dat ik stom was geweest. Dat ik niet weg had moeten gaan. Omdat ze me nodig had in de opvoeding van Arwen mijn jongere zusje. Ik snapte het niet, en ging er op in. Het was vreselijk. Met nog steeds knallende ruzie ben ik weg getrokken. Terug naar DH. Ik ben bijna verscheurd door een of andere cheeta. Maar goed vandaag ben ik aangekomen hier in het Meander.

Ook Magnifico kreeg een grijns op haar gezicht. Ze schudde weer met haar manen, zodat die eindelijk weer op hun goede plaats vielen. "Met die broer van jou gaat het volgens mij wel goed, maar ja, ik heb enkel een kort gesprek met hem gehouden, dus meer weet ik niet echt. Ik ken hem ook niet." Ze hield zich verder stil, en keek Remember aan. Ze wist al dat Sultan zijn broer was, dat had hij zelf al eerder verteld, gemengd in een gesprek, maar wat ze wel had onthouden. Weer een grijns sierde haar gezicht toen hij een hap adem nam, maar snel was haar blik weer gewoon serieus, en bleef wachten tot hij zijn verhaal had afgerond. Ruzie hebben met je moeder, en je kudde geheel dood aantreffen, dat zou ook vreselijk zijn. Ze wist niks te zeggen, en zweeg dus maar ook. Ze keek hem enkel aan, hij keek nog nuchter, maar zou wel verwachten dat hij van binnen kapot zou zijn...

[fluttig.. ]

''Da's mooi om te horen.'' Zei Remember opgewekt. Het begon laat te worden. De zon begon al met zakken. Ze stonden hier ook al aardig lang. En voor je het wist was er weer een dag voorbij. Maar Remember negeerde het. Het zag er prachtig uit, de mysterieuze gloed van de zon, het laatste beetje zon. Dat over het water gleed. Remember keek even naar zijn spiegeling in het water. Hij zuchtte, allerlei gedachte's vlogen door hem heen. Herinneringen werden zichtbaar. Zijn liefkozende pleeg mam die hij na zijn weg gaan was tegen gekomen. Zijn lieve pleeg vader. En die vreselijke pleeg broer van hem. Remember schudde zijn hoofd. Snapte wel dat Magnifico niets zij. Maar hij kon zelf ook niet op iets nieuws komen.

Haar ogen waren gericht naar de zon die langzaam onderging, en haar weerschijnsel in het water dat deze oranje en rood liet kleuren. De kleur van de lucht om de ondergaande zon begon zo langzamerhand zwarter te worden. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de witte hengst, die net als haar keek naar de ondergaande zon. Ze liet haar hoofd wat ontspannender zakken, en keek naar de hengst. Ze glimlachte en keek weer naar de zon. Met een glimlach die op haar gezicht bleef plakken, alleen omdat ze hier was met Remember. Eindelijk was het weer goed. Het was weer zoals het hoorde te zijn.

[omg omg, superflutt Sorry voor mijn weinige inspiratie -.-]

Remember glimlachte. Wist zo even niets te zeggen. En bleef zo maar even kijken naar de zonsondergang. Soms keek hij even vanuit zijn ooghoeken naar Magnifico om te zien wat die deed. Maar die keek net als hem naar de zonsondergang. Hij schudde zich uit. Liet zijn hoofd ontspannen hangen, en zette zijn achterbeen op rust. Waarnaar hij zijn lichaamsgewicht verplaatste. Hij schudde zich uit. Greens en keek naar Magnifico. ''Mooi is het niet?'' Vroeg hij om maar even wat te zeggen. Hij moest toch iets zeggen? Of niet.

[omg nu heb ik echt flutjes vandaag.]

Zo stonden we, rustig kijken naar de ondergang van de zon. Samen zij aan zij. Af en toe keek Magnifico vanuit haar ooghoeken naar de witte hengst die naast haar stond. Een glimlach stond op zijn gezicht, waardoor ze ook moest glimlachen. Haar staart wiegde zacht mee in de zachte wind, die langzamerhand iets sterker was geworden. Eerst was het enkel een zomers briesje. Nu was het sterker, maar nog steeds niet hard. Ze zette één van haar achter hoeven op rust en brieste eens zacht. Zo hoorde het toch te zijn? Remember en Magnifico, ze hadden nu geen ruzie meer. Maar Magnifico miste een ding nog erger, waar ze al 4 lange jaren naar op zoek was. De palomino kleurige merrie miste nog in haar plaatje. De mooiste merrie die Magnifico kende, haar zus. Haar zus waar ze naar zocht, en ze zou haar vinden. Hier was een grote kans dat ik haar vond, er waren zoveel paarden hier, dan moest het toch wel kunnen? Ze sloot haar ogen. Nee, ze mocht dit mooie moment niet verpesten omdat ze haar zus miste. Amourette was er niet, niet nu tenminste. Ze zou haar nog wel vinden, later. Nu had ze Remember gevonden. Ze schrok op uit haar gedachten. Ze keek Remember aan, en zag een grijns op zijn gezicht staan. "Ja, het is prachtig." Antwoordde ze rustig. De grijns die eerst op haar gezicht stond, werd vervangen door een glimlach.

Remember schudde zich uit. Hij glimlachte. EN verzonk diep in gedachte. Weer over zijn moeder. Daar schrok hij van op, hij kon zijn gedachte maar niet van haar afhalen. Het was zo.. Zo lastig. Zo moeilijk! Remember verzonk weer diep in gedachte. Maar nu over zijn kudde. Dit maal leven ze nog wel. De veulens spelen vrolijk in het rond. En Remember kijkt trots en tevreden toe. Maar hij was gewoon aan het dagdromen, want al snel kwam het virus. Remember zag weer iedereen dood op de grond liggen. Hij schudde zijn hoofd schrok op uit zijn eigen gedachte's. En gniffelden even om zichzelf. Hij knikte bij Magnifico haar woorden. De maan stond nu hoog aan de hemel, en de zon was volledig ten onder. Remember spitste zijn oren bij het horen van een tak die brak. Hij draaide zich om, en keek in de gele ogen van. Van een wolf. Hij zette een stap naar achter en keek Magnifico aan, afwachtend wat de wolf en Magnifico gingen doen. De wolf was zo zwart als de nacht. En door zijn gele ogen kon je hem nog het beste zien.

[oké. Moest ff iets verzinnen xd.]

Ze keek naar de maan, die in de hemel was komen staan. Het was nu helemaal donker, enkel en alleen was er nog het licht van de maan die je kon bijstaan. Remember en ik hadden hier te lang gestaan wist ze, ze moesten nu een plek om de nacht door te brengen zoeken. Remember gniffelende even waardoor ze naar hem keek. Toen draaiden haar oren ook naar achter bij het horen van een geluid. Ze draaide haar hoofd en zag de sinistere gele ogen van een pikzwarte wolf. Het was te laat, ze moesten al weg moeten zijn, maar ze hadden te lang getreuzeld. Wat stom, maar nu konden ze niks anders. Remember keek haar aan, en ze keek terug. We konden hier niet lang stil blijven staan, we moesten vluchten of vechten, of stokstijf stil blijven staan. Dat waren de drie keuzes van een paard als er gevaar dreigde. Ze keek weer van Remember naar de wolf. "We moeten nú een keuze maken, vluchten of vechten." Zei ze zacht terwijl ze nog een pas naar achter zette. Verder kon ze niet, dan viel ze in de rivier. "Wat moeten we doen Remember.. Een wolf jaagt nooit alleen, we moeten snel zijn, anders zullen we de rest van zijn roedel snel ontmoeten." Zei ze met een gejaagde stem. Remember zou de keuze moeten maken. Vluchten zou bij niet meer kunnen, ze waren vast al ingesloten door de roedel. Vechten had maar een kleine kans, ze wist niet hoeveel er waren. Weer keek ze Remember aan. "Wat moeten we doen?" Herhaalde ze weer.

Remember keek Magnifico aan die begon met praten. Hij schudde zijn hoofd en zei: ''Nee, we zijn nog niet verloren.'' Hij wachtte even, keek naar de wolf die dichterbij kwam. En zag al andere wolven komen. ''Je moet bedenken dat wij paarden vlucht dieren zijn. We zijn snel en behendig. En hebben boven al een goed uithoudingsvermogen. Ook zijn we groter, en kunnen makkelijker door water lopen. Vlucht Magnifico door het water. Achter ons is nog een uitgang. Vlucht tot je denkt dat je veilig bent.'' Remember zuchtte. ''Tot straks.'' Zei hij overmoedig. Hij keek Magnifico even doordringend aan dat ze moest gehoorzamen. Hij steigerde hoog, Sprong naar voren. De wolven schoten gezamenlijk op hem af. Remember draaide zich behendig om. En racete Magnifico achter na. Met de wolven op hun hielen. Hij bokte hoog, en voelde een tand in zijn been. Die hij van zich af wist te schudde. Remember bleef maar rennen en rennen. Over land. Het was vreselijk de snijdende pijn. Die grote pijn, uiteindelijk gaven de wolven het op. Remember plofte neer, bekeek Magnifico goed. Om te zien of zij geen wonden had. Maar wat hij kon zien niet. Hopelijk was wel alles goed. Remember zelf had een grote diepe wond op zijn achter been. Hij schreeuwde even zacht. Langzaam strompelde hij een grot, in waar ze zeker niet gevolgd werden door wolven. Daar schreeuwde hij het een keer uit van de pijn. En met sombere oogjes keek hij Magnifico aan. Maar Remember wist dat de pijn goed was, dat betekende dat het heelde. En gelukkig zakte het al stuk voor stuk weg.

[flutje.]

Remember zei dat ze moest vluchten. "Maar ik kan je toch niet achter laten." Ze draaide zich om en keek nog even achterom. Remember keek haar doordringend aan en Magnifico liet zich toen in het water zakken. Ze probeerde met zo groot mogelijke galopsprongen door het water heen te benen. Ze hoorde een luide plons en wist zo ook dat Remember in het water was. Ze keek achterom en zag hem net een hoge bok maken, en een wolf naar hem springen. "Remember!" schreeuwde ze, maar ze bleef door springen door het water. Toen ze bij de kant aankwam klom ze er behendig op. Zijzelf was niet geraakt, maar ze maakte zich grote zorgen om Remember, zou hij een grote wond hebben. Ze wachtte totdat hij ook op land was en galoppeerde toen achter hem aan. Ze keek even om en zag dat er ook nog enkele wolven op de kant waren gesprongen, en die hun prooi niet graag wilden achterlaten. Ze hinnikte fel en wilde ze wel te grazen nemen, maar ze wist dat ze dat niet kon. En ze kon ook Remember niet zomaar achterlaten. Ze had een kleine achterstand gemaakt, en de wolven waren op haar ingelopen. Ze gaf nog een hoge bok voordat ze weer op volle snelheid over het land denderde. Uiteindelijk hadden de wolven opgegeven, en Remember was op de grond gevallen. Ze zag hoe een grote, diepe snee de wolven in zijn achterbeen hadden achtergelaten. Ze hoorde hem zacht schreeuwen, en ze duwde haar neus op zijn hals. Hij stond toen weer op en strompelde naar een grot. Ze liep als een klein veulen achter hem aan, niet wetend wat te doen. Doen ze in de grot aankwamen schreeuwde hij van de pijn. Hij keek haar aan, met zielige oogjes. "Laat het maar bloeden, dan blijft het tenminste schoon." Zei ze zacht, niet wetend wat verder te doen. Ze zakte door haar benen en plofte naast hem neer. "Nu maar hopen dat het uit zichzelf heelt."

Remember knikte bij haar woorden. ''Het doet pijn omdat het heelt.'' Remember dacht na. Over een paar wijze woorden die hij ooit gehoord had. 'het geluk komt altijd naar diegene die het niet nodig heeft.' Zal dat betekenen dat hij geen geluk gaat krijgen? Een litteken houdt hij er sowieso aan over maar goed. Een litteken boeide hem niets. Hij liet zich er ook niet door afschrikken. Dat zeker niet, sommige paarden waren zo dwaas dat wel te doen. Het was zo raar als je je daar door liet afschrikken. Het betekende niets, voor het zelfde geld had je je ergens aan geschaafd? Wie weet? Remember schudde zijn hoofd. Sloot zijn oog leden, en viel in een lange diepe slaap.

[flutje]

Ook Magnifico knikte wat hij zei. "Maar erg fijn zal het ook niet voor je voelen." Ze grijnsde even, maar wist dat het een erg flauwe grap was. Ze zuchtte en keek toen maar naar Remember. "Het word vast een lelijk litteken." Ze liet haar neus op haar knieën rusten. Gadverdamme, was ze weer een nare situatie uit, kwam de volgende al weer aanlopen. Fijn... Nog een zucht rolde over haar lippen heen. Ze schudde haar hoofd en liet vervolgens weer haar neus op haar knieën rusten. Ze sloot haar ogen, even liggen zou wel kunnen, maar snel in slaap vallen zou zeker niet gaan lukken. Af en toe opende ze haar ogen en keek naar de witte hengst naast haar. "Vervloekte rot wolven." mompelde ze zacht.

[flutje]

''Maar Magnifico vertel me dan eens wat fijn is. Niks is fijn. Niks is vervelend.'' Sprak Remember kalm, en warm. Remember keek Magnifico aan en schudde zijn hoofd. Langzaam stond hij op. ''Littekens zijn niet lelijk. Hoewel het er soms niet uit ziet. Is het niet alleen een simpele aftekening. Het heeft een geschiedenis. Het vult je leven als je iets mist. Denk eens na. Slechte paarden missen van alles, de littekens maken het goed.'' Zei hij kalm. Waarnaar hij zijn neus tegen die van Magnifico drukte. Het litteken deed al minder pijn en was minder belast. Remember zette dat been maar even op rust. "Vervloekte rot wolven." Remember greens. Misschien was hij pas 6, soms een beetje naïef. Wijs was hij wel. ''De wolven deden niks verkeerd. Ook zij moeten leven. Vat het maar als een klein geschenk van mij.'' Zei ij met een big smile rond zijn smoel. Hij greens en liep Magnifico af. ''Zou jij mijn partner willen zijn?'' Fluisterde hij in haar oor. Met warme melodieuze klanken.

Yeaaaaaaah Wifi op de camping ^^

De bruine merrie keek naar de witte hengst die nog steeds naast haar op de grond lag, en ze merkte dat zijn pijn langzaam wegtrok. Hij sprak rustig woorden als reactie op haar flauwe grap. Het enige wat ze deed was langzaam knikken. Vervolgens stond hij op, ze deed het zelfde en bleef zijn wond inspecteren, terwijl ze dat deed, sprak de hengst verder en opnieuw knikte ze. "Slechte paarden, je zou zeggen alsof ze niks voelen, dat ze moorden zonder reden. Maar slechte paarden kunnen sterke gevoelens hebben. Ze missen inderdaad veel, maar wij toch ook." Magnifico zuchtte. "Mijn moeder heeft haar moordenaar wat verschrikkelijks aangedaan, maar wat weet ik niet. Alleen hij heeft pijn gehad, en deed toen zijn boosdoener pijn. Slechte paarden zijn ook enkel maar paarden. Alleen zij hebben voor de andere kant gekozen. En voor hun is die kant het beste." het was een mond vol, maar alles klopte wel, naar haar mening. Ze draaide kort haar hoofd weg. Toen Remember zijn neus tegen hare drukte keek ze de witte hengst weer aan en glimlachte. Hij sprak verder, en ze knikte enkel even weer kortaf. Toen kwam hij erg dichtbij en fluistere woorden ik haar oor. "Zou jij mijn partner willen zijn?" Ze keek verbaast op naar de hengst en kwam zijn big smile tegemoet. "Natuurlijk gekkie." Zei ze met zo'n zelfde grijns terug.

Ik heb even spraak gedoetjes niet bold gedaan, de iPad luisterde niet .