Help me...

Water, water, water....Water. De hengst plofte neer, ergens midden in het brandende zand. Het was zo warm, hij moest water hebben en snel ook. Alles om hem heen draaide, alsof hij zeeziek was, en nu op zee was. Hij hoestte even, en zijn adem begon zwaar te worden. Als hij niet snel aan water zou komen, kon dit nog eens zijn dood zijn. Maar hij had al twee dagen naar water gezocht hier. Het was alsof hij de hele tijd grote rondjes liep. Of alles leek hetzelfde. En steeds weer leek het alsof hij water zag, maar was het gewoon de hitte. De illusie steeds water te zien, en er dan naar toe te rennen maakte hem gek. Gek, gek gek En langzaam sloten zijn oogleden. Ze schoten gelijk weer open, nee hij moest wakker blijven. Anders zou hij bewusteloos raken, en dan kon hij snel dood gaan. Maar dit kostte, hem allemaal zo veel moeite. Het maakte hem nog dorstiger. Nog warmer. De hengst had het gevoel oververhit te zijn. Hij hoestte nogmaals. En langzaam sloten zijn oogleden. Misschien was het beter om bewusteloos te zijn, kostte dat minder energie. Misschien was het beter om te sterven, het was nu net alsof... Alsof hij niet mocht leven. EN langzaam raakte hij bewusteloos, afhankelijk van de eerste de beste die hem wou redden.

[Iemand die hem wilt helpen graag!]

Lucardi had zich eignelijk nog nooit in de woestijn gewaagd. Het zou er heel gevaarlijk zijn, en bovendien was het een gebied van de slechte paarden. Lucardi was niet bang voor ze, maar waarom problemen zoeken als je ze kan vermijden? Toch was hij erg nieuwsgierig, en nu hij hier stond zag het er helemaal niet zo gevaarlijk meer uit als hij altijd had gedacht. Geen enkel paard was te zien, dus de kans dat een of ander slecht paard hem zou aanvallen was ook erg klein. Lucardi's manen werden lichtjes opgetild door de wind, en zijn tot spleetjes geknepen ogen gleden over het gebied dat voor hem lag, de woestijn. Ja, warm was het hier wel, maar hij had net, in de vallei, erg veel water gedronken. Hij zou toch wel even zonder kunnen, en bovendien hoefde hij niet ver te gaan.. Toen bleef zijn blik hangen bij een hoopje takken. Als hij nou.. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, wat was hij toch weer geniaal. Hij stopte de takken in zijn mond. Niets dat hem nu nog tegen zou houden. Zijn benen kwamen langzaam in beweging, tot een vlotte stap. Hij kon maar beter niet gaan draven, gewoon voor de zekerheid, dan had hij nog wat energie over als hij staks op de grond uit lag te drogen. Hij grinnikte. Na ongeveer 20 meter gelopen te hebben stopte hij. Hij legde de takken neer en proeste even. Die dingen smaakte wel vies zeg. Hij keek even rond, nee, geen sappig gras om de smaak te verbergen. Hij zuchtte, dan maar geen gras. Met zijn hoef drukte hij een klein deukje in de grond. Hij pakte een takje in zijn mond en probeerde het de grond in te duwen, het duurde even, maar het ding bleef wel staan. Met een tevreden glimalch pakte Lucardi de andere takjes op en liep verder. Het 'ik steek een takje in de grond' ritueel bleef hij herhalen om de paar meter. No way dat hij zou verdwalen! Maar op een gegevenmoment begonnen de takjes aardig op te raken. En.. Hij had best wel een beetje dorst. Nog 2 takjes waren overgebleven. Lucardi liep nog een stukje door, maar toen ook de laatste 2 takjes de grond in waren geboord vond hij het toch een beter plan om om te keren. Hij draaide zich om en zette een paar stappen, maar toen stond de hengst plots stil. had hij daar nou wat gezien? Hij draaide zich weer om en keek in de verte. Inderdaad, hij zag wat. Er lag iets op de grond, en al snel zag Lucardi dat het een paard was. Even wist hij niet wat hij moest doen, misschien was het wel een slecht paard, maar dan nog, hij kon het dier toch niet dood laten gaan? Lucardi hakte de knoop door en binnen een paar galop sprongen was hij er. De geur van Sultan's kudde hing hier, het was dus een goed paard. Lucardi keek naar de hengst. Was dat niet Remember? Lucardi kon zich de hengst heeel vaag ergens herinneren, maar hij wist het niet goed meer. Hij schudde zijn hoofd, waar was hij mee bezig,? Een paard, of het Remember nou was of niet, lag hier half dood te gaan en hij gaat piekeren? Even wist hij niet wat hij zou moeten doen, hulp halen, of.. Lucardi drukte zijn snuit tegen de hals van de hengst. ''Hallo?'' De woorden kwamen een beetje trillend uit de mond van Lucardi. Hij liet zijn hals zakken en bewoon zijn hoofd richting Remember's ogen. Hij blies hard, hopend dat hij daar wakker van zou worden.

Remember was nog steeds diep vergaan in zijn bewusteloosheid. Totdat hij wakker werd. Zijn ogen gingen niet verder open als kleine sombere spleetjes. Maar bij de adem tussen zijn ogen schoten ze open. Voor hem zag hij een goed paard, dat was tenminste een opluchting. En nog eentje was dat het Lucardi was. Remember kende hem wel, en vertrouwde hem ook volledig. Remember keek hem met zijn sombere, doffe ogen aan. ''Lucardi.'' Wist hij nog net haperig te vertellen. Remember was niet bang voor de dood maar hoefde het ook niet graag mee te maken. Maar nu was het anders, nu hij zich zo ongelukkig voelde, verlangde hij naar de dood. ''Water.'' Was het enige wat hij wist te zeggen. Remember dronk nu al twee volle dagen van zijn eigen speeksel. Iets wat niet erg voedzaam was, maar je kon er even mee door. Het maakte Remember niets uit hoe hij zijn water kreeg, als hij maar iets naar binnen kon krijgen. Of het nou met zijn was, of dat hij alleen zijn tong vochtig had. Het maakte hem niets meer uit. ''En oja Lucardi.'' Het koste hem veel moeite, om te praten. ''Als ik het niet haal voor het water, zeg dan tegen Sultan en Magnifico en Pearl dat ik ze zal missen, en zeg tegen jezelf dat ik je eeuwig dankbaar ben voor het feit dat je me wou helpen.'' Zo nu hij dit zegje had gedaan, kon hij vredig sterven. Sultan was logisch waarom hij hun zou missen. Magnifico en Pearl omdat het goede vrienden waren. Remember zuchtte, liet zijn hoofd weer op het brandende zand liggen. Hij zwiepte even met zijn staart, die hij nu gebruikte als waaier. Zo bleef hij zwiepen. ''Water.'' Zei Remember nogmaals. Terwijl hij bleef zwiepen. Wat zorgde voor enige afkoeling. Remember bleef met ogen open kijken. ''De wolken zijn mooi hé.'' Begon hij te ijzen. ''Of ik wat te eten wil? Doe maar een omelet, met 8 eieren. Nee doe maar twaalf die eet ik thuis wel op.'' Remember was totaal gek geworden. ''En oja, doe er maar een dubbele milkshake water bij. Dat kan ik wel op.'' Zei hij duidelijk. ''Lucardi ga je mee wat eten?'' Vroeg hij uiterst beleefd. Terwijl hij begon te trillen.


[Remember gaat trouwens niet dood hoor.]

Gespannen hield Lucardi zijn adem in, toen de hengst zijn ogen open deed slaakte Lucardi een zucht van opluchting. Hij keek in de ogen van de hengst, ze stonden dof, en niet met erg veel levenslust. En toen zag Lucardi het, natuurlijk Remember! Het was lang geleden dat hij hem had gezien, maar hij was een aardige tijd lid geweest van de Quiet Sparkle.. Broer van Sulan.. Natuurlijk! Hoe kon hij dat vergeten? Het deed er even nioet toe. 'Lucardi.' Kreeg Remember met moeite uit zijn droge lippen geperst. 'Water' Nu drong het pas tot Lucardi door hoe erg het met hem gesteld was. 'Water.. water' Dacht Lucardi lichtelijk in paniek. Zijn ogen schoten over de omgeving, er moest hier toch ergens zo'n oase zijn ofzo? Nee, die kans was veel te klein, dan had Remember hem zelf wel gevonden.. Hoe lang zou hij hier al lopen? Lucardi wou het niet eens weten. 'En oja Lucardi.' Lucardi schrok op uit zijn gedachtes, en keek naar Remember, zijn hoofd lichtjes naar de linker kant leunend uit oplettendheid. 'Als ik het niet haal voor het water, zeg dan tegen Sultan en Magnifico en Pearl dat ik ze zal missen, en zeg tegen jezelf dat ik je eeuwig dankbaar ben voor het feit dat je me wou helpen.' Lucardi knipperde met zijn ogen, en het duurde even voordat de woorden tot hem doordrongen. Toen Remember ook nog zijn hoofdneerlegde, wist hij al helemaal niet meer wat te doen. ''Remember, luister, je gaat niet dood oké?'' Zei hij terwijl zijn stem lichtelijk trilde, of hij overtuigd was? Nee. Maar zo probeerde hij wel te klinken. Nu keek Lucardi nog meer in paniek rond. Waar in hemelsnaam kon je water vinden in een woestijn? Remember was ondertussen allemaal onnozele taal aan het brabbelen waar Lucardi alleen maar de laatste woorden van hoorde. 'Lucardi ga je mee wat eten?' Oke, water was er niet, hij kon het niet halen, want hij had niks om het te dragen, dus dan zat er maar 1 ding op. ''Ja, natuurlijk'' Gaf Lucarid als antwoord. Hij zou Remember naar het water moeten brengen, hoe? Hij had werkelijk geen idee, maar het moest. ''Oke, Luister goed. Ik weet waar water is, maar je zult er gedeeltelijk uit eigen kracht naartoe moeten lopen..'' Lucardi zei het nu niet met twijfel, want als hij dat zou doen zou het sowieso niet werken. Zijn worden waren hard en scherp. Lucardi keek naar de hengst, eigenlijk onmogelijk dat hij dat hele eind zou kunnen lopen, maar het kón gewoon niet anders. Hoopvol keek hij in Remember's ogen.



(Sorry voor de late reactie)

Nog steeds half trillend keek hij Lucardi gespannen aan. Wat zou hij doen? Lucardi was nog niet volledig ontwikkeld dat wist Remember maar al te goed. Lucardi was immers nog geen 5 jaar oud. Maar goed. ''Oke, Luister goed. Ik weet waar water is, maar je zult er gedeeltelijk uit eigen kracht naartoe moeten lopen..'' Op eigen kracht? Remember knikte maar bleef liggen. ''Ik verteer nu al twee dagen lang op eigen speeksel. Nog even erbij zal wel lukken.'' Een frisse windvlaag kwam over Remember heen. ''Lucardi we moeten opschieten sneller dan de wind moeten we zijn. Maar in mijn toestand zou dat niet lukken. Maar we moeten het proberen. Het word hier ontiegelijk koud in de nacht. Het is vreselijk. Het kan tot ongeveer -20 graden worden hier.'' Met die woorden sprak Remember zichzelf de moed er weer in. Hij stond op en keek Lucardi aan. ''Wijs me de weg naar de weg.'' Zei Remember vol moed. Maar toch wel hakkelig. Een klein druppeltje regen viel op de mond van Remember. En nog een en nog een. Maar bij die drie bleef het ook. Remember likte de regen langzaam op. Het was als een verlossing van de dood. Het was heerlijk, dat kleine beetje regen door je keel te voelen glijden. Hij wist dat ze misschien naar de vallei zouden gaan. Maar dat was zo ver weg. Langzaam liep Remember voort achter Lucardi aan. Soms naast, maar vaak achter.

'Ik verteer nu al twee dagen lang op eigen speeksel. Nog even erbij zal wel lukken. Lucardi we moeten opschieten sneller dan de wind moeten we zijn. Maar in mijn toestand zou dat niet lukken. Maar we moeten het proberen. Het word hier ontiegelijk koud in de nacht. Het is vreselijk. Het kan tot ongeveer -20 graden worden hier.' Zei de hengst tegen hem. Lucardi zag een klien beetje hoop in Remembers ogen en hij hoopte dat dat beetje genoeg was om dat end te lopen. 'Wijs me de weg naar de weg.' Zei Remember er achteraan. Lucardi keek rond, en hij vloekte in zichzelf. Waar waren de stokjes? Zijn ogen schoten over de omgeving. Oke, hij moest even rustig doen. Hij ademde langzaam in en uit en keek toen nog een keer, goed. ''Daarheen." Zei Lucardi toen hij een stokje in het vizier kreeg. Remember stond op en liep achter hem aan. ''Je mag op me leunen hoor.." Zei Lucardi behulpzaam, Remember kon gemakkelijk op zijn schouder leunen, dat zou hem wel lukken. Lucardi volgde de stokjes en hielt Remember goed in de gaten. Hij probeerde niet te snel te lopen, zordat Remember hem bij kon houden, maar natuurlijk ook niet te langzaam, dan waren ze nooit op tijd. "Gaat het?" Vroeg hij voor de zekerheid. Natuurlijk ging het niet goed met hem, maar wat als hij het niet zou halen tot het water? Wat als hij straks flauwviel? Dan moest hij hulp gaan halen, of water.. Maar hij zou"er alles aan doen om Remember in leven te houden, dat moest gewoon..

’’Zo zwaar kan ik niet meer zijn’’ grapte hij. Lichtjes leunde hij tegen de schouder van Lucardi op. Waar bracht hij Remember naar toe? Opeens zag hij een stokje, en blijkbaar volgde Lucardi die heel doelbewust, maakte hij een grapje? Wat hadden ze nou weer aan stokje’s. Remember zuchtte, was Lucardi ook al gek geworden? ’’Ja het gaat’’ Remember liep moedig door, hij zou Lucardi eeuwig dankbaar zijn als ze dit zullen redden. En zichzelf een fikse uitbrander geven omdat hij zo’n dwaas dat hij hier zo nodig heen moest zonder veel te drinken en dan ook nog een grote rondjes gaan lopen. Remember dacht na terwijl hij verder liep. Het was maar goed dat er een kraai over vloog die net begon te kraaien, toen Remember zacht vloekte omdat hij zijn been stootte aan een van de vele rotsen hier. Hij greens breed, hoewel ze voor zijn gevoel al lang onderweg waren en nog nergens een druppeltje watere gezien hadden. Bleef Remember in de stemming, het idee dat hij zo kon drinken en dan weg kon gaan uit dit vreselijke gebied was perfect. En Remember werd er al vrolijk van, met zijn oortjes naar voren stapte hij door. Moeizaam, en het koste hem inspanning om door te lopen maar het lukte. Hoewel Remember zich wel duizelig voelde en hoofdpijn had.

’Zo zwaar kan ik niet meer zijn’ Grapte Remember, ondertussen leunend op zijn schouder. Lucarid glimlachde, maar antwoorde niet. Hij zag dat Remember een beetje raar naar de stokjes keek. ''Die heb ik in de grond gestoken toen ik hierheen ging, zordat ik de weg terug zou kunnen vinden.." Legde hij uit. Waarscheinlijk vond Remember het een raar plan, maar het werkte wel. Lucardi merkte dat Remember steeds meer hoop kreeg, ondanks dat hij uitgeput was. En dat gaf Lucardi weer hoop. Hij zou niet helemaal tot de vallei lopen, dat was te ver. Hij wist een meertje, dat ongeveer tussen de vallei en de woestijn inlag waar je prima water kon drinken. Lucardi merkte al dat er hier wat meer begroeïng was, een goed teken, want dat zei dat ze het einde van de woestijn nadereden. "Nog even volhouden" Zei Lucardi aanmoedigend, tegen Remember, maar ook om zichzelf moed in te praten. Langzaam aan begon het zand zich in te ruilen voor een harde grond, met af en toe wat gras, en die grond begon zich weer te veranderen in een zachte met gras begroeïde grond. Lucardi glimlachde. Grote kans dat ze het zouden halen..