What am I doing here?

Met stevige pas liep de donkerbruine merrie de besneeuwde heuvel op. Wat was ze hier aan het doen? Er was helemaal geen nut om hier te zijn, ze was weer eens aan het ronddwalen. Dat deed ze wel vaker, maar dat ze hier uitkwam had ze nooit verwacht. Ze haatte sneeuw simpelweg. Het was koud, nat en glad. Allemaal van die dingen waar je niks aan had. Op het moment gleed één van haar achter hoeven weg. Ze schrok maar herstelde al snel en stond weer stevig op al haar hoeven. Nahja, stevig was het nooit in de sneeuw, het was alleen een nutteloze plek. Ze rilde even en schudde haar manen. Haar benen werden zo langzamerhand natter van de sneeuw die smolt in haar vacht. Opnieuw rilde ze. Deze plek was echt nutteloos, dus waarom ze hier was wist ze ook niet. Maar nu wilde ze zo snel mogelijk weer wegkomen. Ze spande haar spieren aan en stapte stevig door. Iedere stap plantte ze haar hoef diep weg in de sneeuw, om niet nog eens uit te glijden, ze had al meerdere kloven gezien, en om dan uit te glijden en erin te vallen was dit gebied niet waard. Al dacht ze dat het wel al meerdere moorden op zijn geweten had staan. "Moordenaar." Mompelde ze tegen de sneeuw. "Vervelende moordenaar die je bent." Ze zette verwoed haar voorste hoef hard in de sneeuw, waardoor deze weer weggleed. Snel herstelde ze zich weer en stond met haar voorbenen wijd open gestrekt in de sneeuw. "Verdomme." Kwam er mompelend uit haar mond. Ze was totaal niet in een opperbest humeur, en wilde zo snel mogelijk weg uit deze nachtmerrie. Uit deze sneeuw. Vanaf nu zou ze voorzichtiger zijn, om met haar hele lichaam in de sneeuw te vallen, ze dacht er niet eens aan. Snuivend stapte ze weer verder, haar hoeven diep in de sneeuw plantend om het meeste grip uit deze vervloekte witte deken te halen. Iedereen was altijd blij met de sneeuw, oh joepie sneeuw, lekker spelen. Als veulen walgde ze er al van als de anderen lekker in de sneeuw gingen rollen, om daarna weer rillend bij hun moeder terug te komen en op te warmen. Nee, daar had zo ook niet aan gedacht om in die sneeuw te gaan liggen. Ze bleef altijd naast haar moeder staan en de sneeuw zo veel mogelijk te vermijden. Haar lieve moeder begreep het wel. Ze kreeg de tranen in haar ogen en probeerde die woest weg te schudden. "Zie je wel!" Schreeuwde ze tegen de sneeuw. "Je brengt alleen maar droevigheid voort." Ze hield haar hoofd laag en bleef staan. Hopend dat niemand haar had gehoord, toen ze dom tegen de sneeuw had lopen schreeuwen. Ze zouden wel denken, wat voor gek staat daar nou weer de schreeuwen? Ze hield haar hoofd laag en probeerde verder te lopen. "Humph." zuchtte ze, en bleef maar even staan om uit te rusten.

~voor de liefhebber.

Terwijl de zon met haar zwakke stralen het aardoppervlak verwarmde, de wind met zijn stem de wereld deed bewegen, de regen met zijn uitwerpselen iedereen liet weken en het vuur met zijn rood- en oranjeachtige tongen langs alles likte om degenen die nat waren gemaakt door zijn vijand droogde, ging Celebrían haar eigen weg. Haar hoeven leken haar als vanzelf te dragen naar waar zij heen wilde. En waar zij heen wilde, kon zijzelf niet rechtuit zeggen. Sinds het begin van de zomer was zij in dit land. Velen onderzoeken had zij gedaan, zwijgend of juist sprekend. Fysiek en mentaal. En toch wist zij niets. Geheel onwetend was zij echter niet, de meest generale dingen van dit land waren haar absoluut niet ontgaan. Noch had zij de vreemde eigenschappen en kenmerken van dit land ongezien voorbij laten trekken. Juist datgene wat het meest voor de hand liggend zou zijn, glipte tussen haar zintuiglijke waarnemingen door. Als een kind dat in een te grote hoeveelheid gefocust was op de schoonheid van het water zodat het de gevaren die erin scholen niet zag. Ze was niet gefascineerd. En ook was ze niet geïnteresseerd.
Haar geest werd meerdere malen per week opgeschoond en nauwkeurig uitgeplozen. Hoogst waarschijnlijk was dat de reden dat haar brein haar zo nu en dan in de steek liet. Iets wat feitelijk gezien zeer acceptabel en logisch was. Al kon niet ontkend worden dat het in de meeste gevallen toch ietwat irritant was.
Haar hoeven zonken weg in de witte, natte en koude smurrie. Walgend haalde ze haar neus op. Een geamuseerde blik vormde zich in haar zwarte ogen. De groene fonkeling was rustig en beheerst. Het was goed om te zien, te voelen en te ruiken dat er toch nog een “koud” gebied aanwezig was. Ze had de hoop al bijna opgegeven. En tot haar grote spijt was ze niet alleen hier. De geuren van een andere merrie, een onbekende merrie weliswaar, werden al gauw opgevangen door haar neus en ze stak haar hoofd in de lucht terwijl ze haar oren naar voren draaide. Enige nieuwsgierigheid was gewekt –ze was ook redelijk nieuwsgierig aangelegd, al kon ze dit zeer goed verbergen. Een masker opzetten was absoluut niet moeite, vergde geen energie. Haar ogen knepen samen tot spleetjes, terwijl zij zich voortbewoog door de sneeuw die haast tot haar knieën kwam. Glad was de ondergrond, al kon zij zich gemakkelijk verplaatsen. Als een hert zo lichtvoetig.
Redelijk onaardige woorden kwamen uit de mond van de bruine merrie en fronsend met haar wenkbrauwen richtte ze haar ogen op het dier. ’Neem me niet kwalijk, maar zou ik zo brutaal mogen wezen om naar de reden van uw frustraties te vragen?’ Nonchalant en luchtig was haar stemgeluid, gepaard met haar houding. Enkel de goede luisteraar zou de koele, en misschien wel irritant geamuseerde ondertoon opvangen.

De bruine merrie bleef een beetje doelloos in de sneeuw staan, de zwakke stralen van de zon droogden haar benen niet, en maakte haar zeker niet warmer in de koude smurrie. Ze haatte de sneeuw, dus waarom ze bleef staan wachten wist ze niet. Ze schudde met haar hoofd, waardoor haar manen in beweging kwamen, en in de war weer neervielen. Langzaam bracht ze haar benen weer in beweging,zewilde wel, maar haar lichaam had geen zin meer om tussen de sneeuw door te benen. Een zwiep met haar staart zorgde dat ze weer wat actiever vooruit ging. Met haar hoofd laag, en haar spieren gespannen klom ze verder de heuvel op, proberend niet ui te glijden. Maar dat was tevergeefs. Twee keer was één van haar achter hoeven het weinige grip uit de sneeuw verloren, waardoor de merrie schrok en zich zo snel mogelijk herstelde, om niet in de koude witte deken te vallen.
Ze schudde zich uit en rilde kort. Op deze plek van de gletsjer was de het pak sneeuw groter, en zonken haar hoeven verder weg in de sneeuw. Tot bijna aan haar knieën stond ze in de sneeuw, en het erdoor verplaatsen koste nóg meer moeite. Geërgerd stapte ze door, met haar benen hoog optrekkend, om de sneeuw zo veel mogelijk te ontwijken. Toen hoorde ze het zachte gekraak van de sneeuw als je er in wegzakte meer dan anders. Ze bleef stilstaan om te checken of het niet het geluid dat ze zelf veroorzaakte was. Nu hoorde ze het luider, en wist dat er iemand anders was. Haar hoofd werd geheven en haar oren licht naar achter gericht toen ze een goudachtig paard aan zag komen. Deze was anders van kleur, donkerder en naar haar mening viezer. Een echt goudkleurig paard, dat was haar zus. De zonnestralen weerkaatsten op haar vacht, en glansde prachtig in die zon. Deze was bruiner dan haar zus, maar haar manen waren dezelfde kleur wit. Ze snoof even kort naar de merrie die aan was gaan komen, en haar ogen waren strak op haar gericht. Ze was wel eens andere merries tegengekomen- die niet bijster vriendelijk waren, gezien en sinds dien vertrouwde ze merries- ook hengsten maar merries in het bijzonder, niet erg als ze zomaar verschenen en ze ze tegen het lijf liep.
De merrie sprak niet erg vriendelijke woorden toen ze haar tegen het lijf liep. Magnifico hoopte dat de merrie niet zou gaan spreken en haar gewoon voorbij zou lopen. Maar ze deed het wel, niet bijzonder als je als je tegen sneeuw was gaan schreeuwen. Ook redelijk onaardig, antwoordde ze de vraag van de merrie.'Als je ze wil weten, mag je het best vragen.' Zei ze, hield haar ogen strak gericht op de merrie. Haar zuivere stem was wel duidelijk geïrriteerd, en dus sprak ze niet vriendelijk verder. 'De reden van mijn frustraties is dat ik deze hoop sneeuw ben tegengekomen. En als je wil weten, ik ben niet zo'n geweldige fan van sneeuw, zoals je misschien zonet al hebt gehoord. Ook een reden is dat ik als ik gefrustreerd ben dat ik geen anderen op mijn pad wil hebben, wat wel is gebeurd. Maar daar kan jij ook niks aan doen als je in dezelfde hoop sneeuw bent beland en mij tegen het lijf loopt.'
Ze had alleen de onvriendelijke, en nonchalante toon en houding van de merrie gehoord, en maakte dus uit voor zichzelf dat ze haar niet bepaald vriendelijk vond, en ook niet zo zou terugdoen. Naar anderen deed ze dat misschien wel. Maar vreemdelingen waren niet bepaald haar favoriete publiek.

~Ik ga morgen op vakantie voor twee weken, dus vandaag kan ik alleen nog reageren.