B.O.R.I.N.G!

Amigo liep zich stierlijk te vervelen, bomen, bomen en nog eens bomen. Wat was hier nou interresant aan? Niets dus, blablabla over die oudjes die vonden dat dit zo mystiek was, dit was rommel, niets anders dan herhaaldelijke rommel. Amigo zuchtte even en liep verder. Hij was te jong om echt vast voedsel te eten maar deed het aangezien hij geen ouders meer had. Gelijk sprongen zijn oren in zijn nek en ontblootte zijn tanden bij de gedachte waarom ze niet meer leefden, zijn broers en zus. Gelijk kwam er weer een glimlach op zijn snuitje en liep hij verder. Wauw, waarom glimlachte hij, dit was echt gewoon sáááááááí! Amigo zuchtte en slenterde verder. Hij was groot doordat hij een Clydesdale veulen was, jippie. Net als zijn ouders maargoed, die waren er niet. Weer zuchtte hij overdreven en snoof, er kwam een paard aan, wouwie. Hij rolde geïrriteerd met zijn ogen en wachtte maar af.

{open }

Kyara stapte voorzichtig door het bos. Voor zover ze kon stappen. Haar Linker voor been moest ze heel voorzichtig neerzetten, anders zou ze vallen, en zou ze nog meer pijn hebben. Kyara trok een paar bladeren van een boom en at die op. Niet de lekkerste die ze had gegeten, maar ja. De wind deed haar manen opwaaien, en hij nam een geur mee; een onbekende. Kyara srompelde rustig verder naar de geur, stopte even, schuurde haar hoofd aan haar been om de vervelende jeuk weg te krijgen. Ze stapte weer verder en zag een veulen, het was een clydesdele. "Hoi, ik ben Kyara" zei Kyara vriendelijk.

Geërgerd keek hij naar al die 'perfecte' vogel gezinnetjes die vrolijk rondvlogen. Het moest verboden worden al dat geblabla om niets. Hoe kon dit nog bestaan. Amigo zuchtte, hij was alleen hier en dat beviel hem niets. Toch moest hij verder, hij wou niet zielig doen om niets. Woedend bokte hij in de lucht en bedaarde gelijk al. Wat had dit voor een nut. Slecht zijn was leuk maar dan moest je per se oren in de nek en dominant, en blabla en blabla en bladiebla. Nee dat hoefde van hem niet. Teveel gedoe om niets. Opeens hoorde hij geritsel en keek hij verschrikt om. "Whaa!" Klonk er zachtjes. Gelijk werd zijn geschrokken houding boos en hapte naar het paard. "Wie of wat geeft jou het recht om zomaar tegen mij te praten zonder dat ik het weet?" Snauwde hij. "En jouw naam interesseert mij niet Kyara en denk vooral niet dat mijn naam onthuld wordt. Maar de conversatie zal makkelijker zijn omdat je nog wel het een en ander te blablabla'en hebt. Ik ben Amigo." Sprak hij nijdig naar de merrie.

Het veulen draaide zich verschrikt om en keek Kyara boos aan, en hapte naar haar. "Wie of wat geeft jou het recht om zomaar tegen mij te praten zonder dat ik het weet?" Snauwde hij. "En jouw naam interesseert mij niet Kyara en denk vooral niet dat mijn naam onthuld wordt. Maar de conversatie zal makkelijker zijn omdat je nog wel het een en ander te blablabla'en hebt. Ik ben Amigo." Sprak hij nijdig naar de merrie. Kyara keek verbaast naar het veulen, of het had een naar verleden achter de rug, of het was gewoon chagrijnig van zichzelf. "Nou het spijt me dat ik je lastig viel hoor" zei ze op een sarcastische toon, nu was haar humeur ook naar de grond gezakt, he gezellig!

Nog nijdiger stampte hij op de grond en antwoordde; 'Ja spijt moet je zeker hebben! Jeesz het lef heb je wel hé kreupel beest!' Kaatste hij terug. Hij had het wel te pakken bij haar, leuk hoor. Misschien moest hij eens een puur slecht paard ontmoeten om te vragen of ie hem wou trainen om slecht te zijn. Nee, daar moest hij niet aan denken. Al die rotzooi en crap om niet. Amigo zuchtte en dacht nog eens na over zijn opmerking. Rustig observeerde hij haar en constateerde dat ze echt kreupel was. 'Haha, je bent echt kreupel jij waardeloos beest!' Zei hij vals grijnzend. Puur om het fijt dat Kyara hem liet schrikken was hij zo, ook gewoon omdat hij niemand meer zou vertrouwen nadat........ Amigo schudde zijn hoofd en keek nijdig in de lucht.

"Da. Da, da, da, da, DA." Dit is de typische kreet van een Cookielius-Equinus-Vlekkus. Deze zeldzame diersoort begeeft zich alleen in DH en omstreken, heeft geregeld gesprekken met planten en bomen en kan enigszins hyper overkomen. Voor de rest kunt u het gezang van dit bijzondere dier elke dag horen, aangezien optimisme een heersende emotie is bij deze paard-achtige. Of de Cookielius-Equinus-Vlekkus, afgekort Coktail, ook wel eens depressief is, is nog niet bewezen, maar we zijn druk bezig met het onderzoek.
BAM. Coktail die met haar kont tegen een boom aanvliegt, net iets te entoushiast. Maar dat plekje jéukte ook zo erg, daar kon zij toch niet aan doen? Ze schuurde opgewekt met haar staart tegen de boom tot de kriebels verdwenen was en liet toen een tevreden bries horen. Daarna ging ze er in een vlot drafje vandoor, met haar oortjes opgewekt naar voren gestoken, gespitst op geluid, etc. Plotseling was er nieuw geluid, namelijk enigszins chagrijnige stemmen, een stemming die bij het gevlekte monster niet veel voorkwam. En natuurlijk kwam onze druktemaker daar meteen op af. Al snel zag ze een redelijk groot veulen en nog een merrie, die tegen elkaar aan het snauwen waren. Ze ging over naar stap en kwam er tussen staan alsof ze jarenlange vrienden waren. "Heyheyhey, dudesons! What's the big deal? Waarom zo sikkeneurig, het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, Coktail is hier, heb plezier! Ofzo. Misschien moet ik maar dichter worden. Ja, misschien moet ik dat maar doen..." de laatste zin murmelde ze half serieus, waarna ze zich weer herinnerde dat er nog meer paarden aanwezig waren hier en met een opgewekte grijns van het ene paard naar het andere keek.

Nog steeds boos keek hij naar de lucht tot hij iets hoorde achter hem. Hij schrok nu eens een keer niet, wauwa! Voor een keer in 2 maanden glimlachte hij. Hij glimlachte, OMG! WTF! "Ewaaaaa! Heyhey Dudetta!" Gilde hij overenthousiast tegen de merrie die waarschijnlijk Coktail heette. "Ghehe, wauwie welk ras ben jij, je bent een toffe peer." Grinnikte hij. Amigo was Kyara alweer vergeten. Coktail was nu zijn buddy en snel wierp hij nog een nijdige blik op Kyara om te laten zien dat hij niet zomaar tegen iedereen blij was. "Ik geef je een bijnaam, Cokkie. Nee dat lijkt op koken, Cookie, want die zijn lekker." Sprak hij op een toon die alleen vrolijke veulens hadden. Coktail was niet zo serieus als al die anderen gokte hij. Alleen met haar entree al zei tegen hem dat ze gewoon onbezorgd was in plaats van die saaaaaaaaaaaaie paarden die alleen serieuze gesprekken wouden aanknopen en als een veulen dan in slaap viel dan werden ze boos. "Jij heet dus Coktail?" Vroeg Amigo vriendelijk. "Ik heet Amigo," dit was een van de eerste keren dat hij gelijk al zijn naam gaf. Bij Kyara maakte dat de conversatie makkelijker. Nu vertrouwde hij in een klap iemand. Wow. "Trouwens, van welke planeet kom je Cookielucius?" Sprak hij quasi ernstig.

Coksie verzond een brede glimlach terug toen het veulen haar met een glimlach aankeek, en knikte opgewekt. "Ewaaaaa! Heyhey Dudetta!" Omynoes, ze zei DE magische woorden. EWA en DUDETTA. Als er iets was waar Coks van hield, dan was het van 'dude' en variaties op het woord zeggen. Of gillen of lachen, het kon allemaal. Wat het allemaal nog beter maakte was dat het veulen het gilde, dat was natuurlijk helemaaaal perfect. Door al dit enthousiasme begon het enthousiasme-metertje van de merrie omhoog te stijgen tot aan het randje, het klotste er zelfs bijna over O-o. "WAZZZAAAAAAAAAAAAAA!" gilde ze vrolijk terug. Er werd haar gevraagd welk ras ze was, en kennelijk was ze een 'toffe peer'. Dat vond ze wel een cool woord, bedacht de merrie, en knikte maar weer eens met haar wijze hoofdje, dat moest ze onthouden. "I'mma Funbear!" grijnsde ze. "Maar stiekem ook een paint. En what are you?" Verklapte ze. Even later had ze alweer een nieuwe bijnaam erbij. "Cookie. Hmm, Cookie. I kinda likeee that," zei ze met een face. Veulens waren altijd lol om mee te praten, eigenlijk. Ze hadden soms van die gekke buien die Coktail nu nog steeds had, maarja, je moest wel Coktail heten om een veulen te krijgen dat dacht dat het de olifanten commandant was. Ja, dat dacht haar cutie Kilimar bij zijn geboorte. Nouja, natuurlijk hadden de genen van Céto daar ook wel bij geholpen. Het was gewoon zo’n dodelijke combinatie geweest..Waar was haar kleine olifant op dit moment eigenlijk? Ze hoopte dat ze hem binnenkort weer eens kon zien, ze miste die gek. Maar daar moest ze op dit moment niet aan denken, want op dit moment had ze namelijk een zeer ernstige conversatie met twee paarden. Jaja, altijd ernstig, altijd ernstig…Ahum. Het veulen stelde zich voor als Amigo, Coks keek eerst nog even vragend naar de bruine merrie wiens naam ze nog niet gezegd had, maar toen schoot haar een bijnaam tebinnen voor het vrolijke geval voor haar. “Amigo..Go..Gu…Gummi..GUMMYBEAR!” De eerste woorden mompelde ze nadenkend, maar uiteindelijk had ze toch de perfecte bijnaam gevonden, die ze dan ook vrolijk gilde. Om Gummy’s volgende vraag kreeg ze eerst een spastische lachaanval, maar die was van korte duur en toen kwam haar gevreesde ernstige-professor face. “Tsja, monsieur Amigeusalium, ik moet zeggen dat ik enkele planeten afgereisd ben voordat ik hier landde. Laten we zeggen dat ik hier al het langste leef, maar er is nog een planeet waar ik een tijd ben geweest, genaamd Disneyland. Maar mijn thuisplaneet heet Vlehypco. En van welke planeet kom jij, Amigeusalium?” sprak ze ernstig terug, en knikte bij sommige uitspraken om haar woorden te onderstrepen en duidelijk te maken dat dit toch echt wel een zeer belangrijk onderwerp was. Haar mondhoek begon haast spastisch te trekken in een poging om de lach binnen te houden, maar het lukte haar, en ze wachtte een antwoord af van Gummy in ‘eerbiedige stilte’.