To the top

Donkere hoeven beukten in op de stenen. Kleine kiezelstenen sprongen weg onder de kracht van de hoeven. Kharrea's hoeven kwamen zwevend neer om daarna krachtig af te duwen. Bij elke pas, elke kleine beweging, zag je haar spieren werken. Voor een merrie die wist dat ze na een tijd dood zou gaan was ze enorm strijdlustig. Ze wist dat de meeste paarden ook te angstig waren om hun eigen dood te plannen. Kharrea had stapje voor stapje alles uitgestippeld. Haar laatste veulen, haar litlle monster, zou haar van haar leven beroven. Het veulen zou vanaf zijn eerste moment op aarde al een moord op zijn of haar naam hebben staan. Het zou het leven stelen van zijn of haar bloedeigen moeder. Ze rekende erop dat haar zoon, condor, een deel van de opvoeding voor zich zou nemen. Ze wist dat haar veulen sterk zou worden. Een genadeloze moordenaar(es) net zoals zijzelf was. Kharrea deinsde voor geen enkel gevecht terug. Diegene met wie ze vocht zou smeken om vermoord te worden. Smeken dat hij nooit geboren was. Smeken dat ze haar nooit zouden zijn tegengekomen. Die laatste hinnik die haar oren bereikte klonk als muziek in haar oren. Het bloed dat ze zou proeven als ze hun strot over beet leek haar te voeden, maar haar dorst niet te stillen. Kharrea stopte niet bij een moord. Het liefste moorde ze een hele kudde uit. Stuk voor stuk wou ze ze afslachten alsof het een teddybeer was waarvan je gewoon de kop afrukte en je van je ouders een nieuwe kreeg.

Vanuit de dampende mist, die bijna een groene kleur bevatte, sprong een donkergrijze massa voort. Een donkere romp, met een dunne huid waaronder spieren zijn welwillende werk deden bevatte benen, dun en teer, maar toch met ongenoemde kracht die voortdenderde. Een gespierde nek, waarop een dun laagje zweet schitterde, droeg een edel hoofd met arabische trekken dat dominant omhoog geheven was. Een witte neus die overging in een dunne bles sierde het geheel. hij snoof zijn adem krachtig uit, waardoor telkens witte wolkjes verschenen en vanzelf weer verdwenen in de vroege morgen. Ja, de winter zat eraan te komen en dat kon je overal merken. Het werd kouder en sneller donker, bosdieren zochten tussen de dode bladeren naar een wintervoorraad om zich aan tegoed te doen. Hij twijfelde er niet over of zijn moeder, die al aardig op leeftijd begon te raken, de winter zou overleven. Want zo'n doorzettingsvermogen als zijn moeder had niemand. Wanneer haar laatste veulen zou komen, dat wist hij niet. Eigenlijk zag hij enorm tegen dat moment op. Hij moest zijn wijze moeder inruilen voor een kleine donderkop die waarschijnlijk eigenwijs zou zijn. Hij had tótaal geen verstand van veulens, maar hij zou zijn moeder niet teleurstellen. Krachtig denderde hij voort, tot zijn moeder voor hem opdook. Hij gooide zijn hoofd hoog de lucht in, remde af en snoof. Alsof je het over de duivel had. En ja, dat had je ook. Velen waren bang voor zijn moeder, niks voor niks. "Goedendag moeder" Respect weergalmde in zijn stem. "Het is een behoorlijke tijd dat we elkaar weer eens ontmoet hebben. De tijd gaat snel"

Kharrea galopeerde krachtig voort. Haar passen waren ruim en krachtig. Niemand wist dat ze een veulen met zich meedraagde. Nog 8 maanden en het zou gedaan met haar zijn. Ze wist het dondersgoed en ze vond het helemaal niet erg. Verlangen deed ze er ook niet naar. Ze onderging alles gewoon. Vanaf het moment dat je geboren werd begon je al langzaam te sterven. Voor de een kwam de dood sneller dan voor de ander. Voor haar had hij lang genoeg gewacht. Kharrea had veel geluk gehad. Na al die veldslagen leefde ze nog steeds en steeds werd ze sterker en werd ze beter. Ze was een expert in vechten en dat wisten ze. Paarden ontweken gevechten met haar omdat ze wisten dat ze niet zouden winnen. Kharrea was een sterk paard en dat zag je aan de spieren die ze door de jaren heen had ontwikkeld. Haar slanke lichaam was erg gespierd en elke spier zag je haast zitten. De aaseter die haar zou vinden zou zich gelukkig prijzen. Kharrea ging over in een stap en voelde de wind aan haar manen sleuren. Haar staart danste als een wilde duivel achter haar aan. Ze had haar donkere oren tegen haar schedel aan gedrukt en haar neusgaten stonden wijd open. Ze kreeg de geur van haar zoon binnen. Ze bleef staan en wachtte tot hij haar tegenmoet zou komen. Ze draaide haar op haar hielen en keek hem aan. Ze knikte even kort. "Condor. Een hele tijd ja, ik had wat dingen te doen. De tijd zal nu nog sneller gaan." Zei ze op haar ijskoude, moordende, rauwe toon. De prachtige stem die ze haar hadden geschonken leed onder haar intonatie. De pracht ervan werd niet meer gehoord. Iedereen rilde als ze haar hoorden spreken. Kharrea zou hem vertellen dat ze drachtig was, van wie moest hij niet weten. Wel wist ze dat het een sterke hengst was die een goed veulen zou leveren. Een prachtig veulen zou het worden. Eentje dat vol slecht bloed zat. Een monster dat vanaf het eerste moment een moord op zijn of haar naam zou hebben. Zo'n veulen moest ze hebben. Ze wist dat Condor voor het veulen zou zorgen en dat vond ze goed. "Ik ben drie maanden drachtig. Achter 8 maanden zul je een zware taak krijgen. Zorg dat het veulen wordt opgevoed zoals ik jou heb opgevoed." Sprak ze enigsinds rustig tegen hem. Haar dubbela alpha klanken liet ze niet gelden voor hem. Ze wist dat haar zoon respect voor haar had, ze hoorde het in zijn stem. Andere paarden zouden het wel horen in haar stem dat ze een geboren leidster was. Haar veulen zou de badasshorses weer doen herleven. Net zoals Condor nu al liet zien.

Alles wees erop dat het winter zou worden. Dieren in het bos zochten naar voedsel voor de winter en elke morgen verscheen er witte ijzel op de grond. Door de kille wind die er waaide was het nu al hevig weer op de hoogste bergen, en waar zou zijn moeder haar veulen ter wereld zetten? Als het op een van die bergen gebeurde, zou het veulen het moeilijker overleven, maar zijn moeder wist wel wat goed was. Hij snoof. "Ik ben drie maanden drachtig. Achter 8 maanden zul je een zware taak krijgen. Zorg dat het veulen wordt opgevoed zoals ik jou heb opgevoed." Diep in zichzelf was hij benieuwd naar wie zijn moeder had gedekt, maar hij hield zijn mond. Hij knikte ten teken dat hij haar begreep. De rauwe, maar toch vrouwelijke stem klonk zoet in zijn oren. Zijn neusgaten waren wijdopen gesperd waardoor hij elk klein geurtje rook, evenals zijn oren, die overal heen draaiden. Het zou dus niet zo heel lang meer duren voordat zijn moeder er niet meer was. Hij wist eigenlijk niet hoe hij het moest verwachten, of hoe zijn leven zonder zijn moeder zou zijn. "Natuurlijk moeder. Ik stel u niet teleur, zoals altijd" Rauw, maar met een ondertoon van respect, was zijn stemgeluid.