I didn't wanted this

---

Nojin's redelijk korte manen dansten terwijl hij verder galopeerde. Hoe lang liep hij nu al? Twee dagen? Hij was niet eens gestopt geweest om te drinken. Eigenlijk geen probleem voor hem. Als akhal-teke had je nu eenmaal een goede conditie. Nojin was zeker en vast een plaatje als je hem zag lopen. Zijn slanke lichaam was toch mooi gespierd terwijl hij zijn hals kromde. Hij had een prachtige glans over heel zijn huid en een speciale kleur. Zijn vacht was bruinsig met een koperen schijn erin. Als jong veulen was hij vaak naar keuringen geweest. Hij zou een toekomstige dekhengst worden. Nojin had normaal zijn eerste seizoen als dekhengst gehad. Nu zou hij het gezicht worden van de fokkerij. 'The stallion from the golden sands' Zo werd hij wel eens genoemd. Nojin vond het fijn om in the spotlight te staan. Als hij in de ring stond liet hij zich van zijn beste kant zien en vielen ze allemaal voor hem. Buiten de ring was hij een paard met een gouden karakter volgens de mensen. Een paar met de meest fantastische gangen en ook nog eens een springtalent. Niets was minder waar. Nojin was een fijn rijpaard waaruit goede sportpaarden zouden komen die ook nog eens mooi waren om naar te kijken. Nojin was ook geen klein paard, helemaal niet. Hij was redelijk groot voor een akhal-teke. 1.61cm om precies te zijn. Een zucht verliet zijn keel. Hij wou zijn oude leventje terug, niet meer het zogenaamde wilde paard zijn. Hoe kon een tam paard ooit in hemelsnaam overleven in deze wildernis? Hij wist het echt niet. Daarom wou hij hier ook zo snel mogelijk weg. Al was het gras op deze heuvels wel erg aanlokkelijk. Hij besloot om toch maar even te stoppen. Hij zou zo wel weer verder trekken. Zo ver kon een dorp toch niet zijn? Zijn maag rammelde waardoor hij zijn hals strekte. Voorzichtig zette hij zijn tanden om het gras en trok het los. Rustig kauwde hij erop. Nojin was niet gewend te moeten opletten tijdens het eten. Meestal reageerde hij pas als hij de stem van zijn baasje hoorde. Hij was als jong veulen wel eens geschrokken van de hond ofzo maar daar was hij al snel gewend aan geraakt. Vroeger had hij er altijd van gedroomd gehad om vrij te zijn. Zo was hij ook een moeilijk veulen geweest. Maar nu, nu hij echt vrij was. Nu verlangde hij naar de mensen. Mensen die hem hadden opgevoed toen zijn moeder was gestorven. Nu zag hij ze als zijn vrienden. Nojin was rustig aan het grazen en genoot van het heerlijke verse gras. Hij had zijn staart trots in de lucht gehezen zoals een echte hengst dat zou doen. Zijn staart was niet erg vol maar eerder slank en sierlijk. Zijn manen waren ook niet dik verdeeld maar dat kon hem werkelijk niets schelen. Hij hoorde niet eens dat er een paard op hem af kwam terwijl hij aan het grazen was. Hij was dat geluid zo gewoon dat hij er niet eens van op keek.

Nojin's slanke oren stonden nog steeds trots vooruit. Langzaam hefte hij zijn hoofd op om rustig op het gras te kauwen. Hij jaagde niet, waarom zou hij ook? Hij snoof eens en zuchtte. Nee, hij wou echt weg van hier. Misschien als hij de geur van de zee kon vinden dat hij terug thuis zou kunnen raken. Hij wist immers dat het strand waar zij altijd op reden erg groot was. Al wist Nojin niet hoe ver hij werkelijk van huis was. Waarschijnlijk was het een heel eind en zou hij het nu nooit meer in een keer kunnen doen. Hij had zo vol adrenaline gezeten dat hij niet eens had geweten dat hij zo ver had gelopen. Zijn hoofd had vol angst gezeten en hij bleef de beelden van de brandende balk maar voor hem zien. Hij wist dat hij dood had kunnen zijn. Nou misschien was hij wel liever dood geweest dan nu als een wild paard te leven. Nojin wist dat er gevaren konden zijn en hij zou ze niet eens opmerken. In de verte zag hij een donkere vlek. Nojin snoof eens luid en keek het argwanend aan. Hij bekeek de vlek eens goed en zag dat het een paard was. Hij zag dat het dier schrok van zijn geur. Duidelijk een wild beest dus. Nojin schudde zijn hoofd, daarmee wou hij niets te maken. Hij deed zijn oren even in zijn hals en schraapte met zijn hoef over de grond. Daarna kwamen zijn oren weer trots naar voren gepriemd. Als hij de menselijke geuren niet mee had gedragen hadden ze waarschijnlijk gedacht dat hij leider was van een of andere kudde. Maar nu had hij de menselijke geuren in zijn vacht. Vaag was er ook de geur van rook en vuur te ruiken. Nojin vond het vreselijk stinken maar hij zou zeker niet gaan rollen. Hij wou zijn vacht zo glanzend mogelijk houden en zich niet te vuil maken. Hij wist immers dat hij zijn poetsbeurt in het wild niet kon krijgen. Langs de andere kant wist het paard misschien de weg richting de mensen. dan kon hij zo weg van hier. Nojin stapte zelfzeker richting de hengst. Telkens als hij dichter kwam, werd het paard scherper. Zo zag hij aan zijn houding dat het waarschijnlijk een alfahengst was. Nojin stopte een meter of twee voor de hengst en keek hem rustig aan. Hij had zijn oren trots naar voren gepriemd en zijn hals hoog en trots geheven met een boog erin. Zijn slanke staart had hij in de hoogte gehezen. Hij zette zijn voorbenen keurig langs elkaar. Je zag zo dat hij in een showring thuishoorde. Nojin wist perfect hoe hij het beste tot zijn recht kwam en wist ook dat hij zijn grote kon kleiner doen lijken dan hij was. Hij zette zijn linkerachterbeen daarom ietsje verder naar achteren dan zijn rechterachterbeen. "Hallo, mijn naam is Nojin, Stallion from the golden Sands." Zei hij toen tegen de hengst. Zijn stem klonk helder, zuiver. Er zat een zekere charme in zijn stem die enkel door merries herkend kon worden. Hij wist dat de meeste wilde merries iets tegen hem zouden kunnen hebben. Hij was immers een dekhengst en waarschijnlijk zouden ze hier verliefd moeten zijn voor er een veulen kwam. Nojin voelde geen liefde voor een merrie. Tuurlijk was hij bevriend met een groot deel merries maar liefde voelde hij niet voor hen.

Keuzes waren nou eenmaal moeilijk te maken. Dus ook toen hem de keuze was voorgelegd, Amani of je familie, waren de rimpels in zijn voorhoofd verschenen. Een verkeerde keuze kon veel verdriet veroorzaken. Mocht hij voor Amani kiezen, iets dat eigenlijk voor de hand lag, zou hij zijn familie nooit ontmoeten. Maar als hij voor zijn familie koos, was hij alles kwijt. Fire Flame, Amani, Padeau.. Zuchtend deed hij zijn laatste aantal stappen en ging met gesloten ogen op een van de heuvels staan. De wind vloog als een snijdend mes over zijn lichaam en veroorzaakte een soort van kippenvel. Maar waarom kon hij niet voor beide kiezen? Maar ook dat was moeilijk. Hij kon moeilijk Amani en padeau dwingen het gebied uit te gaan omdat hij dacht dat de stem in zijn hoofd van zijn verdwenen moeder was. Klonk nogal gek, was het niet? Dus toen Painted daar overna had gedacht, had hij zich er bij neegelgd dat hij echt een keuze moest maken. En nog steets was die keuze niet makkelijker dan die middag ervoor. Painted opende langzaam zijn ogen toen een geur zijn neus binnenvloog en aankondigde dat er een hengst voor zijn neus stond met een vreselijk bekende geur. Hij snoof, het was een geur die hem vaak genoeg verdriet had gedaan. Mensen, helaas was hij zijn beste vriend aan die vreselijk wezens verloren. "Hallo, mijn naam is Nojin, Stallion from the golden Sands." Klonk de stem van de hengst. Painted sloot nogmaals zijn ogen, nu voor enkele seconden en liet zijn blik vervolgens over het jonge lichaam van de hengst glijden. Hij knikte even antwoorde vervolgens; ''Aangenaamd Nojin, Mijn naam is Painted Black. Als je het niet erg vind, plak ik er geen lange zin achter.'' Een glimlach verscheen op zijn mond. Hij grinnikte even om zijn eigen binnen pretje en keek toen om zich heen. De heuvels, een gebied wat hij nu al meerdere malen had gezien. Het gebied waar hij Courage had ontmoet, nu een van zijn beste vriendinnen. Maar ook het gebied waar gedachtes waren begonnen, Fire Flame gedachtes. Maar nu was Fire Flame niets dan een klein groepje paarden, het was niet echt meer een kudde zo als voorheen. Maar Painted zou daar verandering in brengen, gauw genoeg. Maar nu lag hem eerst nog die vreselijk keuze voor de neus; Zou hij DH verlaten? Zijn partnerschap met Amani opgeven, Fire Flame aan iemands anders overdragen, Padeau alleen achterlaten met Amani. Voor zijn familie? Familie was belangerijk, dat was hem jong geleerd. Maar hij was nooit vergeten dat ze hem hadden verlaten, pijn en verdriet hadden gedaan. Maar zou hij nu het zelfde doen, ze negeren, nogmaals verlaten en hulpeloos achterlaten? Hij schudde zijn hoofd en haalde zijn gedachtes weer bij het hede. De hengst stond nog steets in een sierlijke houding voor zijn neus. Painted liet zijn trotse houding van zijn lichaam glijden en stond nu als een groot paard nutteloze naar het andere paard te staren. Het schatte ''Nojin'', of was hij zijn naam nu alweer vergeten?, rond de 1.60. Erg klein vergeleken met zijn reuze lengte, 1.93. Painted schudde nogmaals zijn hoofd, nu ging hij te diep graven. Straks kwam hij weer bij zijn vader, die ook groot was en blablabla. Hij wou nu niet aan zijn familie denken, niet aan zijn vader. Aan niemand eigenlijk. Alleen genieten van dit moment, ookal was het een moment zonder zon, alleen met dit kleine paard dat Nojin heette.

~ Sorry btw voor late reactie :$