Where are you?

Met gestrekte hals en in volle galop rende Yara de gletsjers binnen. Metteen ging ze over naar stap. Niet galloppeeren hier. Ze was de zee in en uit gegaloppeerd, toen de taiga en nu was ze bij de gletsjer aan gekomen. Hier was de geur van Dark Spirit het sterkst. Ze moest weten of Tarzan gelijk had. Niet dat ze twijvelde of hij de waarheid sprak, maar ze wilde weten of dark zo veel van haar hielt dat hij goed voor haar zou worden, want dat geloofde ze niet zo. Yara keek rond. Zag ze hem daar? "Dark!" zei ze zachtjes. Net hard genoeg dat hij het kon horen.

[Alleen dark Spirit!]

Nukkig liep hij voorts. Dark Spirit gleed van de gletsjer af en sprong weer naar de volgende. Zo ging het maar door. Yara bleef in z’n stomme kop zitten. Waarom had hij haar niet afgemaakt? Al die andere paarden had hij in koelen bloeden vermoord en zo’n tandenstoker als Yara kon er dus echt wel bij. Dark zuchtte en liep verder. Had ie dan toch nog gevoelens voor die bonte koe? Opeens sprongen zijn oren verder in de nek bij het horen van z’n naam. Wie durfde hem te roepen? O wacht, het was Yara. Nors kwam hij tevoorschijn en keek dreigend in de ogen van Yara. ”Nou?” Dreigde hij. ”Waarom riep je me?” Vroeg hij iets minder dreigend. Even keek hij om zich heen om te kijken of iemand hem zag. Wat moest Yara van hem?

[flutje, heb het druk ghehe]

Nors kwam Dark Spirit te voorschijn en keek haar dreigend in de ogen aan. "Nou?" zei hij dreigend. "Waarom riep je me?" vroeg hij wat minder dreigend. Nu moest ze zeggen. "Heb je nog gevoelens voor me?" vroeg ze voorzichtig. Ze bleef Dark aankijken. "Je kan wel zeggen dat het niet zo is, maar waarom vermoorde je me dan niet?" zowel angst als vasberadenheid klonk in haar woorden. Dat maakte haar doorzettings kracht. Het was gewaagt wat ze nu deed, maar zij had ook gevoelens voor hem, maar dat had ze nooit verteld. Ze wilde wel partners zijn, maar niet zolang hij slecht was. Steeds meer begon ze te geloven in Tarzans woorden.

"Heb je nog gevoelens voor me?" Vroeg ze gelijk. De vraag overrompelde hem een beetje. Zo die stak gelijk maar van wal maar hij moest niet liegen. ”Misschien.” Sprak ie kalm. "Je kan wel zeggen dat het niet zo is, maar waarom vermoorde je me dan niet?" zowel angst als vasberadenheid klonk in haar woorden. Op Dark Spirit’s smoel kwam een minuscuul glimlachje. ”Waarom moet ik dat soort dingen vertellen?” Sprak hij niet onvriendelijk maar ook niet vriendelijk, het klonk vooral sluw. De glimlach verdween maar zijn oren gingen minder diep in z’n nek liggen. Verder was ie nog altijd die oude Dark Spirit. Ghehe oke Yara zou nu met een hele goede reden aan moeten proppen om hem te overtuigen dat ie zei of ie nog gevoelens had voor d’r. hij wist het wel, Yara niet.

”Misschien.” Sprak ie kalm. Hmm oke dan. ”Waarom moet ik dat soort dingen vertellen?” Sprak hij niet onvriendelijk maar ook niet vriendelijk, het klonk vooral sluw. "Omdat.. Nou het moet niet. Ik wil het gewoon graag weten." zei ze rustig. Yara keek even naar boven, waar nog hogere gletjers waren. Er klonk gerommel, maar niet van onweer. Een lawine sneeuw kwam naar beneden. Yara zette een paar passen meer naar Dark Spirit toe. De sneeuw was nog op haar achterhoeven gekomen. Maar nu was het weer rustig. "Ik zag spijt in je ogen, dat weet je zelf ook. Je wilde me vermoorden, dat deed je al. Maar toen liet je los." zei ze.

[moet weg]