Humming around

Lichtvoetig draafde de zwarte merrie door het moeras. Haar hals was trots opgeheven, een brede - ietwat sadistische- grijns sierde haar gezicht. Ze liep door het nog droge gebied van het moeras, maar desondanks was de lucht hier erg vochtig en klam.Slierten mist circelden tussen de bomen door, waardoor haar zicht belemmerd werd. Maar het maakte de merrie niets uit. Ze was vrolijk vandaag. Sin had een beslissing gemaakt: Ze zou een kudde joinen. En wel de nieuwe kudde van Azacar, de Horcrux. Nu ja, de kudde zelf was niet nieuw, maar de leider wel - en ze had al het één en ander over de hengst opgevangen. Genoeg om te beslissen dat ze erbij wilde zijn. Samen stond je sterker, dat was algemeen bekend. En bovendien was het uiterst vermakelijk om wat meer met anderen om te gaan. En dan in het speciaal samen te doden. Of anderen te zien doden. De grijns op haar gezicht werd - zo mogelijk - nog wat breder. Wa een lol zou ze daar beleven. Ze zou ook andere paarden ontmoeten, anderen die net zo waren als zij. En zo niet dan toch - want ze zouden een gemeenschappelijke interesse hebben. Bloed, dood, verderf. Haar zwarte ogen glinsterden bij de gedachte. Kort overwoog ze of ze eerst nog even wat lol zou beleven. Maar een snelle blik om haar heen weerhield haar daarvan; ze was intussen dieper het moeras doorgedrongen, haar hoeven sopten door de moeder en er was in de verre omtrek geen slachtoffer te bekenden. Heel even zuchtte ze teleurgesteld, maar al gauw keek ze opgewekt weer op. Het was tijd om de leider te roepen. Vlug hield ze halt, hief haar hoofd en liet een luid, helder gehinnik horen, besteed aan de leider van de Horcrux. Hierna zette ze een achterbeen op rust en wachtte af, hoewel ongeduldig.

Verveeld sloeg de enorme zwarte hengst met zijn staart om zich heen. Merries het was allemaal één pot nat. Hij kon niet begrijpen dat hij ooit iets met een merrie had gehad. Nu moet je natuurlijk niet gaan denken die dude daar valt op hengsten want nee dat is ook niet het geval. Het was compleet over. De liefde was helemaal opgebrand. Tenminste, zo kon je het wel noemen. Welk nu had het nou nog? En dan nog, wat hield het nog in om verliefd te zijn. Bij hem was het toch van korte duur. Vaak nadat hij vader geworden was van een veulen was het al weer over en zocht hij wel weer een nieuwe uit. Oké misschien was het ook het spannende moment van naar zo iets toewerken maar dat had hij nu ook niet meer nodig. Hij had nu een punt bereikt dat dat over was. Hij had nakomelingen genoeg rondlopen op deze aardbol dus daar hoefde hij zich allereerst geen zorgen over te maken. Ten tweede, wat hield die fucking liefde nou eigenlijk in? Ja je ging een eeuwige verbintenis met een ander aan aan wie je je hart volledig zou geven. Nou blijkbaar is het bij hem toch misgegaan want hij had zijn hart nog steeds en had er geen spijt van dat het over was met de merries met wie hij ooit wat gehad had. Het lijstje was in korte tijd wel aardig gegroeid maar dat deed er niet toe. Het betekende niet dat hij zijn wilde haren verloren was. Hij was verstandiger geworden. Dat zeker. Dus vandaar dat hij Satan had uitgedaagd. Satan, in zijn ogen een overloper en een zwakkeling was absoluut géén echt slecht paard. Vandaar dat Azacar eens flink huis ging houden en al die wannabe’s op zou ruimen. Zouden ze niet uit zichzelf gaan dan zou hij ze zelf wel op knappen. Een geërgerde zucht verliet zijn keel. Een ander naderde.. Wie of wat moest dat nou weer zijn? De geur van de onbekende werd langzaam aan duidelijker en duidelijker. Een vage grijns krulde voor een kort moment zijn lippen maar die verdween al snel weer. Echter was de verveelde uitdrukking van het gezicht van de ravenzwarte hengst geveegd. Een hinnik weerklonk die aan hem gericht was. Hmm, het was even geleden dat iemand naar hém gehinnikt had. Soepel zette de enorme ravenzwarte hengst zich in beweging. Zijn hoeven brachten hem naar de soppige gronden van het moeras. Lange tijd geleden had hij hier nog veel tijd door gebracht. Nu stikte het ook hier van de goedzakjes. Bah! Er moest nodig een einde aan komen. In de verte verscheen een schim. Een schim die steeds duidelijker werd. Een onbekende geur drong zijn neusgaten binnen. Kort knikte hij de zwarte merrie toe en liet zijn ijsblauwe ogen over haar heen glijden. ”Ik werd geroepen?” was het enige geluid dat koeltjes zijn keel verliet.

Het wachten duurde de merrie véél te lang. De eerste minuut stond ze nog stil, maar al snel begon ze op haar plaats de dribbelen en rondjes te lopen. De grijns was compleet van haar gezicht geveegd, vervangen door een grimmige uitdrukkingen en twee oren die plat in haar nek lagen. Schiet. Nou. Eens. Op! Ze verhief zich op haar achterbenen, liet zich weer zakken, galoppeerde twee passen weg, draaide een halve slag, stampte een keer met haar voet op de grond. Ze wilde wat dóen. Plotseling bleef ze doodstil staan. Met haar neusgaten wijd opengesperd snoof ze en bestudeerde ze haar omgeving. Binnen de seconde was haar hele houding veranderd; algauw was er weer een grijns te zien. Ja, de leider kwam eraan. Azacar. Gevreesd door velen, gehaat door velen - ook was haar ter ore gekomen dat hij ook door velen was geadoreert. Maar vooral: Gerespecteerd door velen. Ja, deze Azacar had een aardige reputatie opgebouwd, en Sinéad kon niet wachten tot ze zou zien of deze reputatie verdiend was. Vandaar dat haar aandacht volledig op de hengst gericht was, toen deze uit de mist tevoorschijn kwam. Zwart, groot, sterk. Sinéad glimlachtte; het beviel haar wel wat ze zag. "Dat heb je goed gehoord. Mijn naam is Sinéad, en ik zou graag willen toetreden tot je kudde. Mits deze jou blijft toebehoren en die lafaard van een Satan ver weg blijft." De glimlach op haar gezicht werd breder. "Ik kan je helpen. Doden. Vernietigen. Angst zaaien. Uitroeien." Bij elk woord deed ze een stap richting de hengst, totdat ze vlak voor hem stond. Even keek ze hem recht aan. Een paar seconden hield ze die blik vast; daarna boog ze haar hoofd. Bij de kudde gaan zou betekenen dat Azacar haar leider zou worden en ze had er geen probleem mee om onder iemand als hij te staan. Ze deed weer een stapje achteruit en keek de hengst voor haar afwachtend aan.

Wat hij zag beviel hem wel. Het was geen merrie dat haar trots niet opzij kon zetten en hem tegen zich in het harnas joeg. Tegelijkertijd was het ook geen merrie die zich voor hem op haar knieën liet vallen. Want als hij iets nog erger vond dan een arrogante merrie was dat een zielige, hulpeloze, zwakke, nutteloze merrie waar hij dus niets aan had. Vandaag de dag was het zelfs uniek als je nog een waardig wezen tegen kwam. Een wezen dat zich daadwerkelijk een paard kon noemen. Want als je tien paarden nam had je geluk als er één bij zat die het hart van een tijger had en angst niet verafschuwde. De paarden die zich hedendaags slecht noemden weken al achteruit bij het horen van het woordje angst. Bij het zien van het noodlot dat hen wachtte. Waar waren de tijden dat paarden nog genoten van de risico’s die ze opzochten. Van het gevaar, het op het randje van de dood staan. De dood in de ogen kunnen kijken. Dat gaf hém het gevoel dat hij leefde. Hoe konden anderen nou met minder genoegen nemen. Waar haalden hun het gevoel van voldoening dan vandaan? Van die ene keer dat ze een ander doodden. Als ze daar al de ballen voor hadden. Grootspraak was namelijk een zeer voorkomend iets in DH de laatste tijd. Paarden scheppen op over het aantal moorden dat ze hadden begaan. Interessant. Als je het bij ging houden. Wat in zijn ogen echt iets voor jongelingen was, voor amateurs. Wat kon hem het schelen hoe veel paarden een ander had gedood. Wat kon het hem schelen hoe veel paarden de merrie voor hem had gedood? Niets. Helemaal niets. En waarom? Omdat dat niets met kwaliteiten te maken had. Iedereen kon iemand doden. Zelfs een halve gare kon het dus wat was de moeilijkheid? Het ging er in zijn ogen om hoe je iemand doodde. En waarom. Wie was het die je vermoord had. Vragen die je jezelf kon stellen. Zijn hoofd richtte hij op en zijn ijsblauwe ogen vonden de ogen van de merrie toen ze sprak. Haar houding beviel hem zeker. En ze wachtte er niet mee en kwam meteen ter zake. Iets wat de enorme ravenzwarte hengst zeer kon waarderen. ”Aangenaam kennis te maken Sinéad.” zei hij met een kort knikje van zijn hoofd. Een korte grijns krulde zijn lippen. ”Wees niet bang. Satan zou nooit meer verbonden worden met de kudde zo lang ik leef. Aandachtig luisterde hij naar haar aanbod. Dit was een merrie die wist wat ze wilde. Zulke paarden zocht hij. Dat waren paarden die hem konden helpen het doel dat hij voor ogen had te bereiken. ”Wel Sinéad. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt. Paarden als jou zijn uniek in deze tijden.” Azacar sloot zijn ogen voor een paar tellen en knikte nogmaals het hoofd. Toen hij ze opende keek hij de merrie doordingend aan. ”Vandaar dat ik je graag als een lid van de kudde zou zien.” Aandachtig bekeek hij haar. Natuurlijk was dit een eerste conclusie. Of zijn eerste conclusie terecht zou zijn zou later blijken. Daarvoor zou hij haar beter leren kennen. Voor nu vond hij het echter voldoende. Azacar merkte snel genoeg wanneer iemand hét had of niet. En in zijn ogen had deze merrie het.

Een tikkeltje ongeduldig schudde de merrie haar hoofd, maar staakte deze midden in de beweging toen Azacar begon te spreken, waardoor ze met een schuin hoofd naar hem luisterde. Haar ogen glinsterden ondeugend. Ze had zin om lol te trappen. Sterker nog, het liefst had ze zin in een gevecht, en even hunkerde de zwarte merrie ernaar om de hengst voor haar aan te vallen. Even was haar blik nog verwachtingsvoller, toen ze voor haar een beeld zag hoe dat zou gaan. De aanval zou compleet uit het niets komen. Toch, besefte ze met een enigszins trieste zucht, zou dat misschien niet de meest geweldige aanpak zijn. Misschien later, als Azacar zou begrijpen dat het geen disrespect was, of om te kijken 'hoe goed ze wel niet was', maar gewoon voor 't spelletje. Helaas, helaas. Oh, wacht, hij was aan het praten. Maar blijkbaar had ze niet veel gemist, hoewel ze zich herinnerde dat ze vaag de naam 'Satan' voorbij had horen komen. Laat maar. "Wel Sinéad. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt. Paarden als jou zijn uniek in deze tijden. Vandaar dat ik je graag als een lid van de kudde zou zien." Een paar keer knipperde Sid met haar ogen en keek hem verbouwereerd aan. "Dát ging makkelijk," grijnsde ze na een korte stilte. "Maar de vraag is nu natuurlijk, wil ik wel bij iemand die zo snel paarden toe laat..." Ze keek hem aan, haar gezichtsuitdrukking zogenaamd peinzend, maar haar nog steeds glinsterende ogen verrieden haar. All snel kon ze het echter niet laten en verscheen er weer een brede grijns. "Ach, who cares. Natuurlijk dien ik u, oh Grote Azacar," vervolgde ze met een licht sarcastische toon. "Wat zijn mijn rechten en plichten, als zijnde lid van de Horcrux?" En in welke mate moet ik respect tonen, voegde ze er in gedachten aan toe. Misschien dat ze haar spelletje alsnog kon spelen. Maar ze had er geen zin in om halfdood achtergelaten te worden. De hengst was sterker dan zij, dat betwijfelde ze niet; maar juist daarom zag ze de uitdaging. Wat ze ook niet betwijfelde, waren de leiderschapskwaliteiten van deze hengst. Zelfs nu hij hier niet bedreigend voor haar stond, en haar zelfs een soort van compliment had gegeven, boezemde hij nog steeds ontzag en respect in - en angst, veel angst, als dat woord Sid's woordenboek ooit had gezien.

Met een geeuw bracht hij zijn hoofd omhoog. Het besef van welke dag het was, was met zijn vertrek uit DH omgegooid. Voor zijn part was het een maandag terwijl het net zo goed zaterdag kon zijn. Wat was het verschil? Dagen, maanden, jaren. Wat voor nut had het nou eigenlijk? Al was hij twintig jaar oud als hij zich nog altijd een jonge god van acht voelde dan was hij acht. Het feit dat je was wie je was en dat dat al bij je geboorte vast stond vond hij de grootste onzin die er bestond. Als iemand daar het voorbeeld wel voor was, was Azacar dat wel. Azacar, gedoemd met een vader als Azar, was voortbestemd om ooit diens kudde over te nemen. Maar nooit was het genoeg voor zijn vader geweest. Nooit heeft Azacar ook maar één complimentje gekregen. Iets waar hij achteraf blij mee was. Aangezien het hem verder ontwikkeld heeft tot de hengst die hij nu was. Voor de tweede maal leider van een slechte kudde in DH. Waarom? Blijkbaar waren er paarden die hem graag volgden. Niet dat Azacar een leider was die respect af dwong. Nee zo zat hij niet in elkaar. En zo had hij nooit in elkaar gezeten. Zijn karakter was misschien wat complex en onvoorspelbaar maar in zekere zin was de hengst ook heel eerlijk. Naar zijn eigen idee dan. Dat hij een uitgesproken mening had mocht ook best duidelijk zijn. Argh! Eigenlijk was hij zo’n slappe zak geweest voor zijn lange afwezigheid. Damn! Het werd tijd dat hij dat allemaal meer dan recht ging zetten. Hij zou het hoofd van eenieder verbouwen die het tegendeel wilde bewijzen. Die wilde aantonen dat elk paard wel iets goeds had. Dan was je bij hem namelijk helemaal verkeerd. Merries. Daar was het allemaal mee begonnen. Bah! Nooit en te nimmer zou er nog een merrie in zijn leven zijn. Waarom? Omdat het je zwak maakte. Zijn ijsblauwe ogen richtte hij op Sinéad. Ze had gelijk. Maar wat moest hij dan? Er waren nou eenmaal paarden waar je een bepaald gevoel bij had. Een gevoel van broederschap. Erhm in dit geval dus een broeder, zusterschap? Nou het zou hem ook wat het ging hem om het idee. Iedereen in zijn kudde zag hij als zijn ‘familie’. Vandaar dat respect niet afgedwongen werd. Het was normaal dat je wel respect toonde natuurlijk want dwars gedrag zou hij zeker niet accepteren maar je hoefde van hem niet je harses naar de grond te brengen voor hem. Respect. Velen interpreteerden ook dat verkeerd. Stomme paarden ook. Respect had niks te maken met knielen en buigen en whatever. Op die manier kwam je ook zeker de kudde niet in. Gewoon omdat hij dat een teken van zwakte vond. In zijn kudde mochten best koppige paarden zitten. Dat hield het ondertussen ook nog een beetje spannend. Met glanzende ogen keek hij naar de merrie. Trok toen zijn wenkbrauw voor een moment op en krulde zijn mondhoeken omhoog in een evil grijns. ”Je rechten? Je hebt toegang tot de meest verdorven stukken grond van DH. Zult op de hoogte gehouden worden van al wat speelt in DH en mocht het nodig zijn is er de mogelijkheid op training. Zowel in groepen als privé. Wat ik van jou verwacht? Inzet, aanwezigheid en loyaliteit. Ik zeg maar één keer. Een ieder die de kudde verlaat om wat voor onbenullige reden dan ook word als vijand gezien.” zei hij op een manier die bijna vrolijk leek. Dan wel op een freaky manier. Kneep zijn ogen even samen en knikte toen. Hij had de juiste keuze gemaakt. En de slappelingen die nog in de kudde hadden gezeten en toe waren gelaten onder het gezag van Saten waren ook al bijna allemaal gone. Beter kon niet. Een nieuw leger zou op staan uit de meest verdorven gronden van DH. De Horcrux..

Haar oren stonden zowaar nieuwsgierig naar voren gericht. De meeste slechte paarden hadden hun oren standaard naar achteren; maar Sid hield van het leven zoals zij het zag, op haar eigen manier was ze ook vaak vrolijk; danwel op een macabere manier. Ze zou gigantisch chagerijnig worden, het uitgillen als ze in een groot bloemenveld kwam met allemaal huppelende My Little Ponys, maar ze zou zich oprecht gelukkig voelen als ze het leed en de pijn in de ogen van haar slachtoffer zag, vaak gemengd met de zoutige smaak van bloed. Stemmingswisselingen waren ook niet zeldzaam. Nu bekeek ze de hengst echter met een onverscholen interesse. Hij was groot en gespierd, en zeker niet onaantrekkelijk, besefte ze met een glimlachje. Sin had al een aantal partners gehad, hoewel ze niet zoiets voelde als liefde. Genegenheid en respect, was het hoogst haalbare. Maar het was een soort spelletje van haar geworden. Wat wel jammer was, dat zodra ze haar doel had bereikt, het object niet spannend meer was. Dat was de reden dat ze nog steeds geen veulen had gekregen, want dat was iets wat nog wel ooit op haar ´to do list´ stond. Het leek haar heerlijk dat kleine mormel op te zien groeien tot een sterk paard.
Oh, back to reality. Azacar begon te spreken. Over de voordelen van de kudde en de plichten die ze moest nakomen - Inzet, aanwezigheid en loyaliteit. Dingen die ze eigenlijk als vanzelfsprekend had beschouwd. Om zijn laatste opmerking lachte ze hardop. "Die ene keer was zelfs niet nodig geweest - Ik verlaat de kudde niet," zei ze grijnzend, maar vastbesloten. Haar houding veranderde iets, het gewicht werd naar de andere kant overgeplaatst. Kort hier ze haar hoofd en keek ze omzich heen, een korte controle of zich er niets in de mist verborgen hield. De moeraswalmen waren zo sterk aanwezig, dat ze nieuwkomers niet zou kunnen ruiken. Helaas, niets te zin. Haar blik ging terug naar Azacar, gleed over zijn gespierde lichaam. Voor ze het kon voorkomen glimlachte ze en sprong vervolgens naar voren. Op het laatste moment week ze uit en draaide ze een kwart slag, waarna ze in zijn hanenkam beet. Niet te hard, want ze bedoelde het als een gevecht, maar net hard genoeg zodat de hengst het wel zou voelen.