Huh?

Walhalla keek verbaasd rond. Bij de naam "Dream Horses" had ze zich iets heel anders voor gesteld. Een iets wat leek op Walhalla of iets dergelijks. Maar tot nu toe had het ukkie niets anders dan zand gezien en dat beviel haar niets. Ze snoof een keer luid. Wel, dan moest ze het maar naar haar eigen hoef omzetten niet? Walhalla begroef het bijltje in ieder geval niet. Het zoeken naar de ideale wereld was haar hoofddoel, maar tot nu toe was ze niet verder gekomen dan Dream Horses. Dat Dream moest toch ergens voor staan? Nou nee dus. Dus moest Walhalla er zelf maar een Walhalla van maken. Ze brieste een keer en draafde aan. Ze trok haar beentjes op voor te grote zandhopen om vlekken op haar witte sokjes te vermijden. Haar koperbruine vacht was ze van plan zo te houden, dus een beetje persoonlijke hygiëne was wel gewenst bij haar. Walhalla had haar naam overigens niet zelf verzonnen, hoewel je dat misschien wel zou denken, maar integendeel: Haar 'mama' had hem gewoon verzonnen. Haar beide ouders waren er nog niet helemaal uit welke naam het moest worden tot ze haar uiteindelijk besloten Walhalla te noemen. Het was het eerste wat bij moederlief opkwam en omdat het bruine mormel toch een naam moest hebben en deze wel lollig klonk werd het deze. Walhalla was er blij mee en deed haar naam eer aan. Ze wilde op zoek naar Walhalla, het paradijs van de duizend schitterende zonnen. Te beginnen met een aantal voorgaande gebieden was ze het paradijs nog niet tegen gekomen, tot haar grote ergernis. Maar ze gaf niet op: Vol goede moed was ze verder gelopen, op naar Walhalla.

Een gespierde hengst draafde over de vlakte, gooide zijn benen ver onder zich weg om de volgende pas te zetten. Hij maakte een wilde beweging met zijn hoofd, zijn zwarte manen vlogen door elkaar en hingen voor zijn ogen, die vurig de wereld in keken met een blik van kom-maar-op-want-ik-kan-je-wel-aan. Hij sprong over in de galop en maakte een ongecontroleerde, wilde bok, gewoon omdat hij er zin in had en eveneens omdat hij het energie-teveel van een jonge hengst had. Dâh, hij was ook een jonge hengst. Iets wat Azziepazzie niet is over 4 jaar, WALHALLA. xD
Zijn donkerbruine blik viel op het silhouet van een schriele, dunne boom. Oké, het was een kleine met maar weinig bladeren, maar een boom was het, en bomen boden schaduw. Zijn vacht glansde al door een laagje zweet dat begon te vormen door al z'n gestoei en ge-ren in combinatie met de zon die vrij spel had op de grote vlaktes van de prairie. Kort, taai gras groeide onder zijn hoeven, dat ondanks de fikse wind die hier meestal stond goed groeide. Die wind was ook een oorzaak van het schriele postuur van de boom, die gebogen stond door de invloed daarvan en maar weinig bladeren bezat. In een vlotte draf stuurde Hazard erop af, hij brieste luid toen hij de schaduw had bereikt. Er waren bijna geen bomen te zien op de vlakte, het was een wonder dat deze het dan nog wel overleefd had. Hazard schuurde kort met zijn schouder er tegenaan omdat daar een kriebelend plekje had gezeten waarna hij zijn hoofd naar beneden liet 'vallen' en een pol gras uit de grond rukte. Zijn bewegingen waren allemaal even energiek, straalden evenveel kracht uit als in de galop, alsof hij nog steeds in beweging was terwijl hij toch wel degelijk stil stond.
De hengst tilde zijn hoofd weer op en schraapte kort met een hoef door de aarde en het gras tot de grote spijt van meerdere grassprieten die er nu nogal slapjes bij lagen. Hij rook de aanwezigheid van een ander op de prairie, een veulen zo te zien, toen hij het beestje aan zag komen dartelen en over zand zag 'springen'. Hij brieste weer en stapte er kordaat op af, in je eentje onder een boom blijven staan was toch saai als er meer afleiding op je af kwam huppelen. "Hey, kleine. Ging het zand je bijten ofzo?" zei hij, met zijn gebruikelijke lage stem. Oké, dat laatste kon ietsjes sarcastisch overkomen, maar zo was Haz nou eenmaal, je kon altijd wel een paar van dat soort overbodige opmerkingen bij hem verwachten. Hij bedoelde er in elk geval niets slechts mee, zeker niet tegen het veulen, want hij was echt niet zo laag dat hij een klein veulentje ging pesten. Integendeel, hij vond haar wel grappig.

De goudkleurige vacht van Sugar schitterde in de zon. Ze schudde haar blonde manen en maakte een overgang naar een uitgestrekte draf. Haar kleine hoefjes leken amper de grond te raken, zo soepel en elegant vloog ze over de prairie heen. Het geelkleurige gras was harder dan normaal groen gras, wat haar deed ergeren. Ze brieste even luid en liet haar blonde staart tegen haar flanken aan komen, om af te reageren. Het was een totaal kale vlakte, geen boompjes te bekennen, of een ander uitsteeksel, dus waarom was ze überhaupt hier? Langzaam zag ze een schim aan de horizon komen. Eindelijk, iets. Dacht de kleine, elegante merrie in zichzelf. Haar draf werd een overgang tot een galop en ze kneep haar ogen tot spleetjes om goed te kunnen zien wat daar in de horizon was opgedoken. De eerste was duidelijk het figuur van een paard, daarnaast hetzelfde figuur maar in een kleinere gedaante. Een veulen dus. En boven hun uittorenen zag ze wat takjes, ja ze zag ze echt. Het was een boom! Dat die hier nog bestonden. Haar galop versnelde zich, maar de soepelheid en alsof het leek dat ze vloog was nog duidelijk te zien. Je hoorde amper hoe haar hoeven in het dorre gras neerkwamen. Uiteindelijk waren de schimmen zo dichtbij, dat ze duidelijk de kleuren en al enkele details kon zien. Dat was het moment dat ze overging naar een lichte draf, dit keer haar passen dichterbij elkaar dan eerst. Ze hoorde toen een stem praten, duidelijk was het zeker. 'Hey, kleine. -Hoorde ze de grote gedaante zeggen, dat een hengst was bij het horen van zijn stem. Ging het zand je bijten ofzo?" Ze rolde haar ogen bij de sarcastische opmerking, en maakte een overgang naar stap en voegde zich bij de kleine groep. 'Zo zo, tref ik zomaar in deze hopeloze vlakte twee opdonders tegen.' Sprak ze met haar neus dominant in de lucht, en haar hals sierlijk omhoog gestrekt. Al was het veulen een opdonder, de hengst daar in tegen was een stuk groter, en zeker gespierder dan haar. Ze keek met haar amberkleurige ogen de twee paarden aan, om elk details op te nemen.

Walhalla snoof een keer door haar neus en bekeek het kleine plantje dat ze gevonden had aandachtig. Het zand erom heen was een beetje opgehoopt en het was bijna een wonder dat het ding nog leefde. Walhalla bekeek zo ingespannen het stukje plant, dat ze hoeven achter haar niet hoorde. 'Als plantje heb je een zwaar leven, niet?' mompelde de ukkepuk tegen het groene gevaarte voor haar neus. Het was echt zwaar mini vergeleken bij haarzelf. Gefascineerd bekeek ze het plantje aandachtiger. Je zou maar een plant zijn. Dan was moeilijk, vooral in deze zon. Walhalla kwam meer en meer tot de conclusie dat een plant zijn echt geen droomleven was hier. Ze trok kort een pruillip: Dit had niets te maken met Walhalla. Ze schrok van de stem achter haar en stapte iets wat beledigd achteruit. 'Zand smaakt niet lekker. Nee, ik lust geen zand. Ik hoopte een spoor van Walhalla te vinden, ken jij de weg?' vroeg ze hoopvol aan de hengst. De kleine merrie moest toegeven dat de hengst er absoluut niet verkeerd uit zag. Zeg nou zelf: Hoe vaak blonk een vacht nou in het zonlicht? Nou moest Walhalla toegeven dat haar koperbruine vacht er ook niet verkeerd uit zag, maar een ego had ze niet, dus dat liet ze achterwege. 'Ook hoi trouwens,' voegde ze eraan toe terwijl ze nog eens haar ogen over hem heen liet glijden. Daarna was haar interesse voor het paard weg en bekeek ze nieuwsgierig een ander plantje dat naast het eerste plantje stond. Deze keer ging ze minder op in haar onderzoek met het plantje en hoorde ze duidelijk de voetstappen. Ze snoof een keer luid. 'Als ik een opdonder ben, wat ben jij dan wel niet, blondje!' kaatste ze scherp terug. Voor iemand ook maar iets kon zeggen, draaide ze zich weer terug naar haar plant. Ze was nou eenmaal snel verveeld en deed dan liever iets 'interessanters' dan een paard bestuderen. Deze merrie had of een ego of een slecht gevoel voor humor, dus was Walhalla's interesse weg.

Hazard wachtte enigszins verbaasd af tot het veulen klaar was met het mompelen tegen plantjes, één oor ging scheef staan wat een grappig effect gaf bij de hengst. Eerst een merrie die alleen 'ghehe' zei, nu een veulen dat praat met de lokale plantenbevolking... Trok hij dit aan?
Uiteindelijk draaide de kleine zich om en vertelde hem dat het zand toch niet zo lekker smaakte. Hazard schudde met zijn hoofd en brieste luid. "Zo is dat. Ik hou het ook maar bij gras." mompelde hij droogjes. Het veulen vroeg de weg naar de één of andere plaats. "Geen Walhalla's in mijn navigatiesysteem, sorry, kleine." Hij had het veulen de officiële bijnaam 'kleine' gegeven en ze ging er niet meer vanaf komen, want als Hazard iets in z'n hoofd had gehaald dan kreeg niemand het er meer uit.
Hij keek toe hoe het veulen opnieuw aan haar onderzoek verder ging, en het volgende plantje uitvoerig bestudeerde. Hazard hield zijn hoofd scheef en keek met een wat-moet-ik-hier-dan-weer-mee blik naar de plant, maar net toen hij begon te overwegen om zijn snuit wat dichter ernaartoe te bewegen en te kijken wat er dan zo bijzonder was aan juist dít plantje, hoorde -en voelde- hij de aanwezigheid van een ander paard. Hij snoof, en de zoete geur van een merrie bereikte zijn neusgaten. Hij hief zijn hoofd op, direct viel hem de dominantie positie waarin ze stond op, en hij kon het niet laten om zijn eigen neus ook een endje de lucht in te hijsen. 'Zo zo, tref ik zomaar in deze hopeloze vlakte twee opdonders tegen.' Hazard trok een wenkbrauw op, dit kon hij toch zeker niet over zijn kant laten gaan, zo'n opmerking van de eerste de beste merrie die hij tegen kwam, zei het hengsten-stemmetje in hem. Hij zette dominant een stap naar voren en liet zijn staart tegen zijn flanken aan zwiepen. "Ja, ik zal je eens vertellen dat we hier met wel dríe opdonders zijn, heb je er wat tegen?" schoot hij uit, waarna hij luid in haar gezicht snoof en daarna zijn hoofd weer oprichtte, met een take-that blik op de merrie. Tsja, Hazard kon nou eenmaal slecht tegen kritiek, en heethoofdig was hij ook altijd al geweest. Hij was zo wispelturig als het weer en het ene moment was hij woedend, het volgende moment was hij weer aan het lachen. Je moest er maar nét mee om kunnen gaan. Eigenlijk vond hij het zelfs grappig om gewoon voor de lol een potje te bekvechten met vrienden, en hij kreeg pas respect voor je als je even hard terug kon snauwen als dat hij deed. Aan miezerige paardjes die in een donker hoekje wegkropen had hij immers niets.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe het veulen weer zijn planten aan het bekijken was, maar hij was nu bezig met een 'discussie'. Toch vond hij het een amusant gezicht, en wutt de fuk was er eigenlijk zo mooi aan die planten? Anyways, hij liet zijn blik weer naar de merrie glijden, en moest toegeven dat ze er totaal niet verkeerd uitzag. Hé, je bent een hengst of je bent het niet, right?

Haar ogen waren nog steeds op de hengst gericht, totdat het veulen sprak over iets wat walhalla heette ofzo? Wat was dat nou weer? Waar had het veulen het nou weer over. Wat een raar beest. Ze klopte vast niet, er was vast een steekje los bij dat beest. De hengst antwoordde, zijzelf deed het maar niet, ze had toch de hele zin niet goed verstaan. Een grijns speelde rond haar mond, totdat het veulen wat tegen haar zei als antwoord. Haar amberkleurige ogen waren fel op het veulen gericht. Hoe durfde ze zo tegen haar te praten, dat kleine opdonder. Haar ogen boorden als het maar kon arrogant in haar ogen, en voordat het veulen kon wegkijken hief ze haar elegante hoofdje dominant op. 'Ik zou maar niet zo tegen mij praten opdonder.' Snauwde ze naar het veulen. Jezus, wat had ze een lef tegen Sugar. Ze bleef dom naar een plantje kijken, en praatte er zelfs tegen. Wat had dat beest? Man, wat is er nou interessant aan een plant?
Toen waren haar ogen weer op de hengst gericht, het veulen was voor haar geen waarde, dus keek ze er ook maar niet meer naar. Ze bekeek zijn gezicht eerst, een sneb en een kol waren zijn aftekeningen. Nou, een grote sneb dan, ze wist zo even niet wat de naam was van de aftekening. Een lange zwarte voorpluk viel over zijn gezicht heen, dat niet slecht was. De voorpluk -net zoals zijn lange zwarte manen, waren gekruld. Wat er tot Sugars mening aantrekkelijk uitzag. Zijn lichaam was verder gespierd, wat zweet deed zijn vacht glimmen. Nee, dit was zeker geen onaantrekkelijke hengst. Zeker niet, maar wat had je nou aan hengsten? Het enige wat leuk aan die beesten was om er mee te spelen. Een of twee keer kon. Soms nog wel vaker. Alleen Sugar liet ze toch later alleen maar vallen. Ze genoot van het feit dat ze dan bedroefd, of woedend op haar waren. Sommige moesten zelfs janken! Wat een zwakkelingen waren dat, man wat had ze die toen hard uitgelachen. Dat die hengsten zoveel waarde hechten aan een merrie. Dat zou ze nooit doen bij een hengst. Maar deze hengst was vast niet zo makkelijk, deze was vast moeilijker om tot hare te maken, en dan te laten vallen. Dat zou ze nog wel zien.
Hij kwam toen verder naar voren wat haar uit haar gedachten haalde. Een speelse grijns sierde haar gezicht. "Ja, ik zal je eens vertellen dat we hier met wel dríe opdonders zijn, heb je er wat tegen?" Zei de hengst, waarna hij snoof. Ze draaide haar gezicht weg om de inhoud van zijn neus niet tegen haar gezicht te krijgen. Ze keek hem toen weer aan, met nog steeds dezelfde speelse grijns. 'Hmm, ik zie toevallig een echt opdonder, maar ik vond het leuk om er twee van te maken. Drie lijkt mij te gezellig, dus zullen we het dan maar houden dat zei alleen een opdonder is? Jou bijnaam kleine vindt ik wat on-origineel, opdonder is toch veel leuker om over je lippen te laten rollen?' Ze keek hem uitdagend aan. 'Vervolgens, opdonder is mijn stopwoord. Ik noem iedereen opdonder. Ook jij, terwijl jij groter bent dan mij. Jij mag me best een opdonder noemen, alleen dat is niet zo verstandig van je om dan te doen.' Ze keek de hengst recht in zijn ogen met haar amberkleurige. 'Zullen we nou zo vriendelijk zijn en onze namen te noemen?' Sprak ze uitdagend en ze zette nog een stap naar voren. 'Sugar, is de naam. Zoet als suiker, zo is mijn geur ook die in jou neus tintelt, niet?' Ze keek de hengst recht aan, haar hoofd dichtbij de zijne, en ze blies uitdagend lucht tegen de plek tussen zijn ogen. Ze was het veulen totaal vergeten dat die hier nog rondhing? Wat zou die wel denken.

Nojin's slanke hoeven plantten zich elke keer opnieuw in de grond. toch leek je het amper te zien. Zijn galop was zwevend met een krachtige achterhand. Zijn achterbenen waren als een motor voor zijn hele lichaam. hij had zijn middellange slanke oren had hij trots naar voren gepriemd. Zijn bruinsige vacht glansde als een spiegeltje. Niet door het zweten maar doordat hij ervoor zorgde dat hij er goed uit bleef zien. Nojin was ijdel en dat zag je aan hem. Maar hij was dan ook een echt showpaard. Hij was geboren in een heuse fokstal. hij had zijn leven in de showring doorgebracht. Hij verafschuwde nog steeds het leven als wild paard. Hij wou al zo lang terug naar zijn eigen grote prachtige stal. Zijn stal, waar zijn naam op stond in sierlijke gouden letteres. Nojin, stallion from te golden sands. Ja, zo noemden ze hem. Hij was de hengst van het paradijs. Hij was dé toekomst. Nu leek hij een stukje wild beest dat rond doolde met een groot ego. Ja, Nojin had een ego maar dat had hij verdiend. Hij was gewild. Ze hadden hem ooit proberen te stelen maar nojin was een moeilijk paard. Als hij je niet moest was hij je vijand. Je zou geen stap bij hem in de buurt zetten als je een mens was. Nojin zag paarden in de verte. Zijn geur begon zich eindelijk aan zijn instincen over te geven. Een veulen, een hengst en een merrie. hij spande zich er op in maar hij begon het wel te leren. Hij ging over in zijn zwevende draf terwijl hij zijn hoofd iets hoger hield. Nog steeds was zijn hals mooi gekruld zoals een echt showpaard. Hij stopte langzaam bij het groepje, keek elk paard even aan met zijn grote amandelvormige ogen. Ze hadden een inteligente uitstraling maar ook veel rust. De charme ervan straalde hij uit. Zijn hele houding was trots. Hij was kleiner als de andere hengst maar dat deed hem niets. Hij was trots op zijn grote en afstamming. savebeal, zijn vader, had hem een goede opvoeding gegeven na de dood van zijn moeder. nojin zou niet vechten met een ander paard. Je moest het halen uit de kracht van je alphastem. elke hengst had het maar liet het meestal niet doorklinken. zijn vader had hem gezegd dat wilde paarden vechten omdat ze te dom waren om gewoon hun alphastem door te laten gelden. nojin had een aangeboren hoog alphaklank in zijn stem. Hij was de baas geweest van de hengsten in de weide maar had hem nooit ergens tussen gemoeid. Lagere rangen moesten het maar onder elkaar uitvissen. Nojin had altijd een rechterhand gehad, een kleine gidzwarte hengst. Toch was het een prijsbeest. Akhal-tekes waren niet groot. Nojin knikte even rustig. "Hallo, Mijn naam is Nojin, stallion from the golden sands." Sprak hij op een rustige aangename toon. De charme erin was te horen. Nojin hield van aandacht, vooral van mensen die hem kwamen bewonderen. Dan hoefde hij enkel maar uit de schaduw van zijn stal te komen en hen aankijken. Dan hielden ze hun adem in en begonnen ze foto's te maken. Een keer was hij door het lint gegaan. Ze hadden het gemerkt en vanaf toen wisten ze dat ze niet te dicht moesten komen. Toch wouden ze veulens van hem. Zijn eerste veulens waren er normaal nu wel. Hij was benieuwd of ze net zo prachtig waren als hij was.