A devilish affair

Blauwe strepen knalde door donkere lucht. En wanneer deze lichtgevende strepen door de lucht gelanceerd werden, werd de hele donkere, grauwe hemel verlicht door dit éné streepje dat door de duivel naar de aarde gestuurd was. Onweer, het moment wanneer de hel losbarstte. Qwynt zag het als een overwinning van de duistere kant, één die gevierd werd door dit spektakel. Logisch dat hij door deze strepen aangetrokken werd, verklaarbaar dat hij nu boven op de ash valley stond. Nogmaals knalde er een bliksem door de lucht, deze leek nog dichterbij dan even tevoren. Een roffelende geluid volgde , klonk als een kettingzaag die het goede weer tot verdwijnen bracht. Geslaagd, want nog geen seconde later deden verscheidene waterdruppels mee aan dit schouwspel, maakte ze deel uit van het toneelspel. Alleen werd hier niet geacteerd, dit was levensecht en práchtig. Levensgevaarlijk, dat ook, maar wat maakte het in godsnaam nou weer uit als je dood was. Ja, waarschijnlijk zou je in een een of andere dimensie belanden die enkel door de dood aanschouwen kon worden. Simpelweg werd dit voor paarden als hemzelf de hel genoemd, gecreëerd door de duivel in eigen persoon.
Vurig snoof de jonge, friese hengst wanneer hij het meesterwerk bekeek. Zijn lange manen hingen nu niet meer in flair langs zijn hals maar de dikke druppels die uit de lucht kwamen vallen maakte ervan dat ze in dreadlocks veranderd waren. Qwynt's inktzwarte ogen waren ten hemel gestreken , priemden zich in deze wonderen en lieten ze niet meer los. Gitzwarte oren waren in zijn nek geklapt, maar wel zodanig dat hij ieder aankomend paard zou horen, hoewel de regen het nu moeilijk maakte om geluid te onderscheiden. Langzaam trok de volmaakte hengst zijn benen los van de grond, verplet modder rolde mee vanonder zijn hoeven. Zijn hals imponerend gekruld. Qwynt's ogen leken pupilloos , even zeer angstaanjagend als charmerend. Dan zweeft hij met zijn statige, enigzins ranke lichaam voor een fries voort over de rotsondergrond. Van veraf was Qwynt enkel een ongenaakbaar lijkend silhouette, maar van dichtbij was hij volmaakt. Zat iedere spier op de juiste plek. Alleszins, énkel van een kant. Qwynt was niet zomaar een hengst, hij was een beest, een bloeddorstig , strijdlustig beest. Dit was het noodlot van zijn gezicht gezicht geworden. Een kant was nog even volmaakt als zou moeten zijn maar wanneer je naar de andere kant keek... Het legde paarden het schrikken op, zelfs slechte paarden vonden dit nog wel eens angstaanjagend. In een hevig strijd debat was hij de rechterkant van zijn gezicht 'kwijtgeraakt'. Deze was helemaal verminkt, misvormd, en domweg gewoon eng, abnormaal. Grootte beschadigingen zaten hier, het was net als een deuk in een auto. Deze kant, net onder zijn oog, het zat vol met afgrijselijke littekens. Ditmaal hingen hier wat gitzwarte lokken overheen, bedekte evengoed zijn donkere ogen. Hij bewoog zijn zeer dodelijke lichaam vooruit, maar stopte toen, gooide even barbaars zijn hoofd in de lucht. Een greins, zo meedogenloos en gevoelloos als altijd sierde zijn gelaat, maakte zijn duistere gelaatstrekken perfect. Met zijn charmante blik richtte hij zich op het geen voor zich, een steile helling.

& Een slecht paard,

Een bekende cadans suisde door zijn oor. Eentje die je waar of wanneer je ook maar was te horen kreeg. Meestal was dit té vreselijk om aan te horen, maar dit keer werd het door het slechte overmand. Een storm woedde en dit maakte dat het zelfs prettig was naar deze cadans te luisteren. Voor degene wie nu nog niet doorhadden wie of wat dit was, het was de wind ~opgeëist door god en al het goeie in de wereld maar soms terugverroverd -zoals nu- door de duivel. Langzaam nam deze onzichtbare materie zijn manen op de cadans mee. Hij noemde het ookwel het ritme van het leven. Wanneer je deze cadans niet meer hoorde was je hoogstwaarschijnlijk dood. De woedende cadans werd verstoord door een geluid , dat hij enkel zo licht door het enorme lawaai van de storm had gehoord dat een ander het niet gehoord had. Qwynt had altijd goede zintuigen gehad, die kwamen vaak van pas. Dit was het geluid van hoeven, het geluid wat hij zo vaak hoorde dat hij het op kilometers afstand nog zou kunnen onderscheiden. Zelfgenoeg krulde zijn mondhoeken omhoog, benieuwd met wat voor vlees hij dit keer te maken had. Zijn hals was lichtjes, op een prestigieuze manier, gekruld. Langzaam bracht hij zijn formidabele lichaam dichter naar het paard dat zich nu los maakte uit de mist, een vaste vorm aannam. Zijn lach was verdwenen en zijn blik was nu enkel op deze merrie gericht. In een oogopslag was het duidelijk dat deze merrie een soort kopie van hemzelf was. Alsof hij in een kopieerapparaat gepropt was en hij er dubbel uitgekomen was. Sirieus, deze merrie was duidelijk van hetzelfde ras, gitzwart -net als hem- en voor de fries even rank als hij gebouwd. Enkel haar ogen waren anders dan het zijne, anders waren ze voor een buitenstaander niet meer uit elkaar te houden. Hij was benieuwd, benieuwd wat deze merrie hier bracht. Qwynt richtte zijn barbaarse , unieke ogen op de merrie. Altijd leken ze inktzwart , pupilloos , maar eigenlijk waren ze donkerblauw. De pure hengst had meteen door dat de merrie naar zijn gemartelde gezicht keek. Een grommend geluid ontsnapte uit zijn keel, dat recht had ze niet. Hij wilde niet dat iemand ooit ook nog maar één blik op zijn lelijke gezicht liet vallen. O WRM HAD HIJ DAT VERDOMDE MONSTER DAT HEM DIT HAD AANGEDAAN TOCH NIET GEPAKT, gewoon aan stukken gescheurd. Wanneer hij dat wezen nog eens tegenkomen... oe die zou het er zó van langs krijgen. Elk bot in zijn lichaam zou hij persoonlijk breken. Zijn gelaatstrekken verstrakte toen hij terug dacht, een blik zijn verleden wierp. Even waren zijn gedachten maar afgeleid toen was hij weer in het heden, terug bij de merrie, wier zoveel op hem had geleken. `Een goedendag, zwarte hengst. Eigenlijk wilde ik doorlopen, maar iets trok me naar je toe. Misschien zijn het de littekens, die je halve gezicht ontsieren?´. AANGETROKKEN? Hoe kon ze datnou zeggen! Was het interessant om te weten dit was gebeurd! Even leken de emoties , die er zoiezo al met mate in hingen, helemaal weg te trekken, leken ze leger dan ooit. Enkel een donkerblauwe glans lag er nu nog in zijn ogen. Langzaam stroomde de inhoud weer terug. Zijn ogen waren als achterdochtige spleetjes en zijn mond was een barse streep. `Laat ik het een uiting van passie noemen´ klonk zijn dodelijke , rauwe stem `Ik was verdomme in gevecht met een onderdaan van god. En toen liet hij dit achter. Je wil niet weten wat ik hem erna allemaal heb aangedaan´. Dominant en imponerend stond de friese hengst erbij. Zijn lichaam was onwezenlijke schoonheid en gratie, op het vermorzelde gedeelte van zijn gezicht na dan.