Titelloos

Pepper snoof en draaide haar hoofd, wie ze zag was een verassing. Haar oren draaiden plat in haar nek waarna ze zich volledig omdraaide. Het was even stil waarna ze haar mond vol haat en woede opentrok om iets te zeggen. ’Hallo Liberty.’ Het klonk vol nijd, woede, afschuw en haat. Ze zag dat Liberty schrok van alles wat ze deed. ’Pepper?’ Vroeg hij. Het vuur in haar ogen glansde terwijl haar oren nu platter dan plat lagen. ’Herken je me nog? Herinner je dat je me in de steek liet? Met een tweeling? Moet ik je geheugen nog verder opfrissen?’ Ze spuugde de woorden uit. Hij schudde zijn hoofd maar zweeg voor de rest. Opeens zag Pepper dat hij langzaam versmeulde tot wist zij veel wat. Ik zie dat je me niet meer nodig hebt.’ Sprak hij kalm waarna hij totaal weg was.

Pepper schudde haar hoofd en opende haar ogen. Even wist ze niet waar ze was maar dan wist ze het nu wel weer gelijk. Het bos. Niet te geloven, de droom had haast echt geleken, ze moest ook weer even bedaren voor ze echt helemaal besefte dat Liberty nooit langs gekomen is. ‘Lafaard!’ siste ze tussen haar tanden door. Met grote passen liep ze het bos door, alle geluiden om haar heen negerend. De geluiden bedrogen je enkel. Eerst had ze nog geluisterd, toen ze goed was maar nu niet. Nu had ze er bijna haat aan. Met een ruk hief ze haar hoofd, een geur betrad haar neusgaten. Met een luide bries smeet ze die lucht weer uit haar neusgaten. Haar oren kwamen echter wel losser uit haar nek. Zolang ze niet gespitst waren vond Pepper het niet erg waar haar oren waren.

[Storm en niemand anders]

Na lang te zijn weggeweest was Storm terug. Rustig nam hij een paar slokken water uit te rivier die door de bossen liep. Storm had zijn eigen Kudde gehad buiten Dreamhorses. Het was hier mooi in de bossen. Je zag omgevallen bomen, bloemen, wolven. Wacht even, wolven nee dat waren het niet , het waren mensen. ''Ook dat nog'' dacht hij bij zichzelf. Storm wist wat hij nu moest doen, weglopen. Storm keek om zich heen, waar kon hij heen, de rivier was ondiep dus hij kon naar de over kant komen. Storm stapte stevig door de rivier en keek toen om zich heen. Hij zag een ander paard staan een wit bruinig paard, die hij nog nooit had gezien. Storm besloot er op af te lopen, hij had zijn oren een beetje argwanend in zijn nek gelegd en liep met opgeheven hoofd op de merrie af.

( Het is niet veel maar je weet de reden )

Met haar zwarte kijkers speurde ze het gebied af om een zwarte stip te ontdekken. Haar ogen stonden achteloos maar haar neusgaten waren argwanend gesperd. Ze snoof eens en bleef strak naar de stip kijken. Het kwam dichterbij en je kon de omtrekken van een paard al zien. Pepper kon het niet laten om te blijven staan, als hij daadwerkelijk naar haar toe zou willen gaan moest hij zelf maar naar haar lopen, Pepper had ff geen zin om naar hem te lopen. Ghehe geweldige reden eigenlijk. Iedere seconde hoorde je zwiepen en tikken van haar staart die haar flanken striemde. Ze kneep haar ogen samen en zag dat de hengst echt naar haar toe liep. Ze bleef hem aankijken en terwijl hij bij haar was zweeg ze nog. Het bleef ook stil, voor zeker wel een minuut. Langzaam zette ze zichzelf in beweging, liep een half rondje om de hengst heen en liet haar ogen over zijn lichaam glijden. Er was niets om te zeggen. Af en toe sloeg haar staart tegen zijn achterhand maar Pepper deed er niets aan. Met grote passen ging ze weer voor hem staan, met haar neus naar de zijne. Haar ogen stonden koud maar ook weer niet te koud. ’Je moet niet zomaar naar de eerste de beste paard toegaan, wie weet wat ze dan met je doen.’ Sprak ze zangerig en tegelijkertijd spottend. ’Wie weet wat ik zou doen.’ Sprak ze er toonloos achteraan.

Emotieloos stonden zijn ogen, net zoals altijd toen de merrie om hem heen begon te lopen. Moest hij nu echt bang zijn voor een merrie. Waarschijnlijk was ze nog jonger dan hem ook, tenslotte was hij veel groter dan haar. Haar ogen waren gitzwart netzoals de zijne. Alleen bij hem kon je nooit een emotie bekennen, hij was gewoon echt emotieloos. ’Je moet niet zomaar naar de eerste de beste paard toegaan, wie weet wat ze dan met je doen.’ ''Bepaal jij tegenwoordig wat ik moet doen dan, bijdehand'' Zei Storm rustig. Hij keek de merrie even strak aan. Deze merrie dacht echt dat ze stoer was met haar grote praatjes. waarschijnlijk dacht ze dat ze slecht was ofzo.’Wie weet wat ik zou doen.' had de merrie daarna gezecht. ''Schijten in het bos?'' Sprak Storm spottend waarna hij de merrie niet meer aan keek. Hij at wat gras. Hier op deze plek in het bos lag alleen nog maar een beetje gras. Storm keek de merrie weer aan, wachtend op haar antwoord.

'Bepaal jij tegenwoordig wat ik moet doen dan, bijdehand?' Vroeg de hengst. Pepper’s mondhoeken krulden ietwat op, voor een seconde. ’Het is eerder raad maar ach.’ Sprak ze doordacht. 'Schijten in het bos?' Sprak de hengst gelijk daarna op haar andere opmerking. ’Voor jou?’ Vroeg ze kalm. De hengst was zwart, Pepper was paint. Overo paint horse. Pepper keek toe hoe hij gras ging eten. Zelfs Pepper wist dat het niet bepaald het aller verstandigste was als je zo brutaal was tegenover een slecht paard. Waarschijnlijk was het Lucky hem want ze had geen zin in gevecht of wat anders. ’Omdat conversaties handiger zijn als we elkaars naam weten dus ik noem de mijne, Pepper.’ Sprak ze nonchalantjes. Pepper keek hem even argwanend aan maar dat verdween weer. Pepper was niet onder de indruk van deze hengst, de enige waar ze respect voor had was haar moeder, Crush en dat had wel even geduurd. Damn, ze moest Crush vinden. Pepper richtte haar aandacht op de onbekende hengst.