I'M SHERLOOOOOOCK

Hij was nieuw in Dream Horses maar alles hier was echt leuk. Hyper gingen zijn oren heen en weer, ja, hij was een paard met ADHD en dat kon je wel merken ook. Toch was niet alles fijn geweest voor hem. Nee, lang niet alles. Even wiebelde hij met zijn lip voor hij verder dacht. Zijn ouders… boos bokte hij in de lucht en hinnikte schril. Voor niemand in het bijzonder, gewoon voor in het wilde weg. De jonge hengst voelde zich gelijk al wat beter en sprintte weg. Zijn lange, bruine manen golfden mee met iedere pas die hij maakte. Af en toe moest hij meer kracht zetten als hij heuvelopwaarts ging maar hij kon zich lekker laten gaan als hij dan weer heuvelafwaarts ging. Met deze hengst kon je gemakkelijk zeggen dat hij goed was maar nee hoor, hij was 100 % neutraal. Sowieso hield hij niet van kanten kiezen en had hij respect voor goed en kwaad. Het was in goede balans samen en dat moest zo blijven vond hij zo. Ookal was hij hier nog maar net; zijn hersenen wisten al een aantal dingen. De leider van de Fire Flame was Nirvana, die de kudde pas net had en de vorige leider was Amani en die had Dream Horses verlaten. Sherlock begreep dat goed, hij was vaak verhuisd van plek. De leider van Valkyrie was Fawn, de leider van Horcrux was Azacar ofzo. Tot slot waren de leiders van de 2 goede kuddes Lucardi en Sultan. Hij grinnikte en ging bovenop een heuvel staan. Zijn longen vulden zich met lucht en alles werd in een keer in de lucht gesmeten. De lucht trilde en zijn hinnik vormde. Alleen voor Nirvana…

[Nirvje]

Nirvana was toevallig in de buurt. Ze was aan het draven, eigenlijk zonder doel, en was net bezig een heuvel op te draven toen het gehinnik haar bereikte. Even zuchtte ze, kort. Dat was blijkbaar het leven van een leidster. Constant reageren op gehinnik. Toch draaide ze zich zonder aarzelen om en draafde schuin de andere kant op, want vanaf daar had het gehinnik geklonken. Hoewel ze dus al in de heuvels was, duurde het nog wel een tijdje voor ze haar doel had bereikt. Net toen ze zich geïrriteerd begon af te vragen of ze de hengst was misgelopen, zag ze hem staan. Ze ademde een keer diep in en liep toen recht naar hem toe. Eigenlijk had ze er nu helemaal geen zin in, maar ze besefte dat dit normaal zou worden - als het goed was. Toen de gedachte van de Fire Flame bij haar op kwam, verscheen er een glimlach. De FF had voor een doel in haar leven gezorgt, iets waardoor ze iets had om naartoe te leven. Zeer essentieel. Op een paar meter afstand van de hengst hield ze halt, en nam hem nauwkeurig op. Het was een jonge hengst, nog niet eens zijn veulen-zijn ontgroeid, en was ook nog een stuk kleiner dan hij later zou worden. Ook zijn karakter was makkelijk te raden. Nirvana vroeg zich echter direct af of deze hengst een aanwinst zou zijn voor haar kudde, of alleen een lastpost, die niets anders kon dan onrust stoken. "Ik ben gekomen. Waarom riep je?" Haar stem klonk lichtelijk streng, ze had er geen zin in als ze voor niets was gekomen. Toch verscheen vlak daarna een glimlach om de hengst gerust te stellen - ze was de ergste nog niet. Ondanks zijn leeftijd was ze toch nieuwsgierig naar wat hij te vertellen had.

Zijn hinnik galmde nog na en zijn glimlach verscheen weer en hij steigerde blij. Sherlock wist dat hij jong was en er goedig uitzag met zijn hyperheid en dat soort dingen maar hij kon dingen uitleggen. Waarom hij koos voor de Fire Flame en niet de goede kuddes. Al was dat niet prettig om te zeggen. Nieuwsgierig gingen zijn oren naar voren en hij liep naar de uiteinde van zijn heuvel. Een glimlach brak door op zijn lippen toen hij de witte merrie zag. ‘Ik ben gekomen. Waarom riep je?’ Hoorde hij haar zeggen. Sherlock knikte blij en schudde vervolgens zijn hoofd. ’Ik ben Sherlock Holmes, de uber fantastische speurder maar jij mag gewoon Sherlock zeggen. Jij bent Nirvana neem ik aan? Ik riep je omdat ik een kudde dier ben en een kudde wil joinen. Moet ik ook nog uitleggen waarom?’ Vroeg hij opgewekt. Zijn oortjes priemden blij naar voren en zijn ogen twinkelden vrolijk. ’Als ik vragen mag; was Amani niet de vorige leider van Fire Flame? Waar is die?’ Vroeg hij hyper. Zijn neusgaten waren gesperd, zo wijd dat hij iedere geur kon oppikken.

Kalm schudde de merrie haar hoofd. Wát een druktemaker was dit. Ze kon het niet laten afkeurend te kijken toen de jonge hengst, Sherlock blijkbaar, een heel verhaal ging houden. De merrie brieste geïrriteerd en onderbrak zijn laatste zin. "Regel 1: Praat vooralsnog alleen als ik je wat gevraagd heb en wijdt niet uit," snauwde ze hem toe. Even bleef ze hem aankijken, haar ogen licht samengeknepen. Had hij de boodschap begrepen? Vast niet, verzuchtte ze, maar al gauw begreep ze de jonge hengst ook wel. "Goed. Ik ben niet dom. Ik heb echter wel een paar vragen voor je." De merrie zweeg even, een korte stilte inlassend, om haar woorden goed tot hem door te laten dringen. "1: Er is oorlog. Iedereen is er, in zekere mate, bij betrokken. Hoe zou jij reageren?" Ze zweeg, hem ruimte gevend om even na te denken over zijn antwoord, maar ging al snel verder. "2: Waarom zou ik jou in mijn kudde willen? Wat heb je te bieden? En 3: Waarom wil je bij de Fire Flame, en niet bij een andere kudde?" Nirvana glimlachte, dit waren de vragen waar ze zo snel op kon komen. Mocht de hengst hier een bevredigend antwoord op weten te vinden was hij wat haar betrof welkom. En zo niet... Wel, een jonge hengst was nog in alle opzichten te vormen. In feite was het nog een veulen. Ze zou wel zien als het zo ver was. Haar blik rustte op de hengst, elke kleine beweging die hij maakte, opvangend.

Sherlock keek even naar de witte merrie die de naam als alfa van Fire Flame met zich meedroeg. Zijn grijns was zo groot dat zijn tanden een beetje zichtbaar werden. Hij hoorde haar geïrriteerde bries maar kon het niet laten om nog even op zijn plaats te springen. ADHD’erig zette hij pasjes opzij. Alsof hij moest pissen ofzo. ’Bij oorlog houden we ons afzijdig. Ze zijn neutraal.’ Sprak hij simpelwegjes. Bij haar tweede vraag grijnsde hij even. ’Misschien zie ik eruit als een te vrolijke, nutteloze hengst maar dat ben ik niet. Goed oke dat wel en daar kan ik niets aan doen maar mijn verleden is te erg om slecht of goed te zijn. Dus in mij zit een neutraal beest en ik kan met dingen helpen. Waarom ik in de FF wil? Simpel, we vechten niet, we zijn neutraal en hebben theekransjes met de goeden en slechten.’ Grijnsde hij. Hij was veel te serieus voor nu dus hij hinnikte even zacht en steigerde laag.

De merrie luisterde aandachtig naar wat de hengst te vertellen had. In tegenstelling tot Sherlock stond zij bijna doodstil; het enige wat nog een beetje bewoog waren haar manen en staart door de zachte wind. Haar oren gingen langzaam heen en weer tijdens Sherlocks antwoorden op haar vragen. Langzaam schudde ze haar hoofd. "Ik denk toch dat je een verkeerd beeld hebt. Misschien vechten we wél, maar staan wij aan een bepaalde kant, tégen goed of slecht. Alleen bij een oorlog tussen hen beiden kiezen wij geen kant. We kunnen wel vechten, voor onze eigen kant, of om de oorlog te beëindigen," hielp ze dat vooroordeel uit de wereld. "Bovendien zie ik eigenlijk niet hoe jij ooit 'goed' met een slecht paard op zou kunnen schieten. In mijn ogen ben je het stereotype goed paard, of ben je het daar niet mee eens?" Een beetje fronsend keek ze hem aan, bestudeerde en observeerde ze hem. Nee, het was absoluut geen neutraal paard wat ze voor zich had, ook al dacht hij zelf misschien van wel. Wel erg jammer, het was een leuk dier, en ze had dringend nieuwe leden voor haar kudde nodig. Nou ja, ze wachtte nog maar even af wat hij ging zeggen.