I'M THA BOMBBBBBBB

Sherlock had zijn echte “hmpf wie zou dat toch geweest kunnen zijn” blik op zijn smoel toen hij dat dode lieveheerstbeestje zag liggen. Hij moest het gewoon weten want dan moest hij een advocaat huren voor dat arme beessie. Even bekeek hij de opties; een monster, een monster, een monster, een monster, een monster, een vlieg of nee, grapje, een monster. Kortom; een monster. Zijn grote bruine ogen werden groot van schrik en hij snoof hard om het vervolgens weer uit de blazen. Zijn bruin/witte mond klapte open van schrik en hij kon niets uit brengen. ’D… D… De wereld vergaat…’ Stotterde hij zachtjes terwijl hij nog altijd met grote ogen naar het lieveheerstbeestje keek. Zijn benen konden niet meer bewegen. ’M.. M.. Maar dat kan niet…’ Sprak hij daarna zacht uit. Gelijk vormde er een andere theorie in zijn hoofd. Hij kon ook gewoon door een mier gekild zijn? Langzaam ademde hij uit en glimlachte beverig. ’Laat maar, geen monsters, sorry beessie, je bent gewoon dood.’ Sprak hij doodnormaal. Opeens sprong hij hyper op, het stof kwam omhoog en kriebelde in zijn neus. ’HA… HA… HA… HAAAAAATSJÓÓÉÉ’…’ Nieste hij hard. Zijn nies galmde nog na en het stof was weg. Nadenkend keek hij naar het stof die weg waaide. Hoe zou het zo losgekomen zijn…?


[Don Diego]

Zijn draf was sierlijk en ontzettend soepel terwijl het kleine dier zich over de uitgestrekte korenveld verplaatste. Hij werd omsingeld door wat losgekomen stof, doordat zijn hoeven telkens het zand van de bodem een stukje omwoelden. Don Diëgo was in een goed humeur. De avond was relatief warm voor deze tijd van het jaar en dat deed hem goed. De hengst hield niet van het gure weer dat het in de herfst werd. De wind en de regen was voor hem te nat en te koud. Hij schudde wild met zijn hoofd en zijn lange manen sprongen wild langs zijn brede hals. Onverwacht schoten zijn oortjes naar voren. Er was een geluid zijn rastypische, kleine oortjes binnen gedrongen. De onbekende geur van een ander paard kwam zijn neus binnen, waarop Don Diëgo meteen op zijn hoede was. Hij maakte een overgang naar de stap en maakte zijn passen zo lang mogelijk. Hij tilde zijn benen net iets hoger op als normaal, zodat zijn gangen goed uitkwamen. De stof trok weg omdat hij zijn tempo had geminderd en hij zag een silhouet. Op een aantal meter afstand hield hij halt, zijn voorbenen netjes naast elkaar. Hij boog zijn hals zodat hij moedig overkwam en brieste luid als begroeting. Nieuwsgierig tuurde hij door zijn dikke voorlok heen en nam de bonte hengst nauwkeurig in zich op, geen detail bleef zijn blik bespaard. Hij kon al een aantal conclusie trekken uit een paar simpele blikken, door de ervaringen die hij in zijn leven had opgedaan. Het paard was jong, vrolijk en enthousiast. Een karakter waar Diëgo wel van hield. Hij kon goed overweg met jongere dieren die een beetje uitbundig waren. "Don Diëgo," gooide hij de onbekende toe. "Aangenaam." Hij wachtte op een antwoord terwijl hij in zijn stoere houding bleef staan, als standbeeld, trots en zelfverzekerd.

Snel ging hij op onderzoek uit, waarom was dat stof losgekomen –het kwam gewoon door hem zelf xD- en door wie? Zijn bruine kijkers speurden de korenvelden –want jaja, hij was nog maar een uur ofzo in dream horses en hij wist al veel- en hij kwam uit bij een witte hengst die op een paar meter afstand stond. Met een geweldig uitbundige blik in zijn bruine kijkers bekeek hij het paard terwijl het boog. Als uitnodiging en dat soort gedoe steigerde hij speels. Sherlock hoorde zijn naam en grijnsde naar Don Diëgo. ’Woozz jij bent dus de oorzaak van het stof?! Geweldig maat! Mijn naam is Sherlock Holmes ~ De detective maar je mag me ook gewoon “De geweldige en allerbeste speurneus” noemen hoor. Wat je wilt, ik ben vrij bescheiden.’ Sprak hij op een echt jaarlingers toontje. ’Jij ook aangenaam witte vriend.’ Grijnsde Sherlock hem toe. Vrolijk huppelde het jonge dier een rondje om de witte hengst en ging weer voor hem staan met die eeuwige grijns op zijn gezicht. ’Welsh Poownie’s zijn coole poownies.’ Complimenteerde hij Don Diëgo. Yay, wat was hij toch geweldig hyper, vond je ook niet xD?

Het bonte paard steigerde wild en speels en in zijn blik was alleen maar uitgelaten energie te lezen. Don schraapte met zijn voorbeen door het zand als reactie, hij werd vrolijk van een jong paard. Zijn spieren in zijn achterhand spanden zich aan en duwden hem naar voren, waardoor hij dichterbij de hengst kwam. "Woozz jij bent dus de oorzaak van het stof?! Geweldig maat! Mijn naam is Sherlock Holmes ~ De detective maar je mag me ook gewoon “De geweldige en allerbeste speurneus” noemen hoor. Wat je wilt, ik ben vrij bescheiden." De woorden vlogen eruit en Diëgo schudde woest met zijn kop en gooide hem meteen daarna wanhopig de lucht in. Hij danste even op zijn plaats en stond toen weer stil. Zijn kalme masker gleed weer over hem heen en hij probeerde weer een zelfverzekerd standbeeld neer te zetten. Don Diëgo deed altijd de meeste moeite om een goede indruk bij de paarden die hij ontmoette te maken. "Nogmaals aangenaam, Holmes." Hij boog zijn hals diep en zijn stekelige neushoren tasten tegen zijn borst. "Als je het niet erg vind, houdt ik het bij Sherlock. Je moet natuurlijk eerst bewijzen dat je een goede speurneus bent, dan krijg je mijn eer." Zijn blik was ondoorgrondelijk, hij voerde een toneelstuk op en speelde met zijn publiek. De jaarling, in dit geval. "Jij ook aangenaam witte vriend." Sherlock maakte een rondje om hem heen. Don Diëgo spanden zijn spieren en bleef stilstaan. Hij hield van het spel en de energie. Het leidde tot bewondering en dat was iets waar hij van hield. Aandacht en bewondering. "Welsh Poownie’s zijn coole poownies." Sprak het grote dier. Don Diëgo brieste luid. "Bedankt." zei hij op een koele maar losse toon. Hij vond het een leuk compliment. "Zin in een spel, mijn jonge gezelschap? Je barst van de energie, dus wat dacht je van: spoorzoekertje?" Hij sprong in een soepele galop en spurtte weg, maar na een paar passen keerde hij om. Hij hield vlak voor Sherlock halt. "Wat dacht je ervan? Dan kun je meteen bewijzen wat voor goede spoorzoeker je bent." De bruine, topaas-kleurige ogen keken de andere uitdagend aan. Toen schoot hij weer in een rengalop en liet een grote stofwolk achter.

‘Nog aangenaam Holmes.’ Sprak Don Diëgo. Een veel bredere grijns kwam er op zijn snoet. Hij boog net zoals hij Diëgo had zien doen. ‘Als je het niet erg vindt houd ik het op Sherlock. Je moet natuurlijk eerst bewijzen dat je een goede speurneus bent, dan krijg je mijn eer.’ Sherlock knikte anthousiast en grinnikte. ’Goed dan, I’LL PROOVE MYSEELF!’ Dartelde het dier. Misschien, als je het nog niet wist, Sherlock had ADHD en dat kon je zeker merken. Hij spitste zijn oren bij het woord “spel”. Alsof er een bom was ontploft in hem. Sherlock steigerde hoog en hinnikte blij. ’Spel? Spel? IKKE speeel’ Zei hij hyper en vrolijk. Nu sprong hij op en neer op zijn plaats en zijn bruine ogen twinkelden van plezier. Snel telde hij tot tien en begon vrolijk te rennen. In een snelle rengalop speurde hij het gebied af. Tuurlijk had Sherlock gesmokkeld en tot twintig geteld waarna hij een rondje om zichzelf heen had gelopen. Met een glimlach stopte hij en keek naar de grong. Een geknapt takje. Een sluwe grijns verving zijn geweldig grote grijns en Sherlock keek eens uitgebreid naar het takje. Zijn blik ging naar hoefafdrukken in het gras en volgde ze hyper.

Het regelmatige geluid van de neerkomende hoeven overstemde al het andere. De neusgaten van Don stonden open en de binnenkant was vuurrood gekleurd. De flanken van het dier gingen sneller op en neer als normaal, terwijl hij in een rustig galopje over de vlakte galoppeerde. Hij was onderweg naar een klein heuveltje met een groepje bomen erop, het enige punt waarachter hij zich schuil kon houden. De hengst bedacht dat spoorzoekertje op een veld een van zijn slechtste ideeën ooit was. Het was te gemakkelijk. Maar hij gunde het de jonge Sherlock. Zijn galop ging over in een krachtige draf, terwijl hij een bocht om zijn schuilplaats maakte. Tot zijn tevredenheid zag hij dat hij tussen de bomen in kon staan, hoewel het nog steeds een makkelijke opgave zou zijn om hem te vinden. Voorzichtig klom hij het kleine heuveltje. Een tak die door de wind van een boom was gerukt brak krakend onder zijn gewicht, toen hij er opstapte. Er was een smalle kier tussen de dicht op elkaar staande bomen waar hij precies doorheen kon. Hij hield halt. Een klein spinnetje zakte uit een boom, en bleef voor zijn gezicht stilhangen aan het kleine draadje wat je nauwelijks kon zien. Verveeld bleef Diëgo staan wachten, tot de Sherlock hem gevonden had en hem met zijn overdreven enthouiaste gedrag zou begroeten.

>> Geen prachtige post, maarja, wat wil je met spoorzoekertje op een veld haha! *Slecht idee van me.

Sherlock grinnikte en huppelde een beetje overdreven rond. Helemaal vergeten wat hij moest doen. Een takje viel voor zijn voeten, met grote ogen staarde hij naar het kleine ding. Sherlock’s mond rolde open. ’EEN MONSTEEEEEEEER! OF NEE, EEN VLIEGEND PAARD MET VRESELIJKE KRACHTEEEEN. ZOEK DEKKINGGG!’ Riep hij verschrikt. Met een enorme gang liep hij naar een groepje bomen en zag zijn witte vriend te laat. Snel probeerde hij een sliding stop te maken, zo erg dat zijn kont de koren raakte. ’Pas oooop.’ Riep hij nog lachend voordat hij tegen Don Diëgo rolde. Hikkend van het lachen rolde hij op zijn buik. ’Sorry witte vriend, ik was je alweer bijna vergeten. Ik was je alweer op het spoor maar kon niet meer stoppen.’ Lachte hij.

[niet veel inspi hiervoor ]

De reactie was enthousiast, heel enthousiast. Misschien iets te enthousiast. De hengst kwam uitbundig op hem afgestormd, maar hij had pas laat door dat hij daar stond. Met veel kracht botste hij tegen Don Diëgo op. De witte pony viel neer en rolde om, het kleine lichaam was niet tegen het grote gewicht van Sherlock opgewassen. Er kwam een vieze streep op zijn vacht te zitten. Beduusd bleef hij even roerloos liggen, niet in staat om te handelen. De bonte was zo snel op hem afgekomen dat hij niet eens kon nadenken, toen lag hij al uitgeschakeld op de grond. Diëgo kreunde en bracht zijn benen goed onder zijn lichaam. Hij dwong de spieren in zijn lijf tot een grote krachtinspanning. De spieren bolden op onder de strakke huid. Soepel kwam hij overeind en schudde direct al het zand van zijn lichaam. De hengst was best ijdel en hij wilde er het liefst tip top uitzien, je wist maar nooit wie of wat je tegenkwam. Zijn blik vond die van de ander. Diegene die alweer naast hem stond te hyperen. "Sorry witte vriend, ik was je alweer bijna vergeten. Ik was je alweer op het spoor maar kon niet meer stoppen." Don Diëgo brieste luid en zijn gezichtsuitdrukking stond verwaand en boos. Hij probeerde dit gespeelde masker te behouden, om een grap met het dier uit te halen. "Hmmpfff.." bracht hij uit terwijl hij zijn kaken nog strak op elkaar geklemd had. "Je had ook voorzichtig kunnen doen... Maar nee, jij bent zo'n doorgedraaide gek dat alles op de dubbele snelheid moet..." Hij gooide woest zijn kop in de lucht, de maantop slingerende door de lucht, om zijn verzonnen woorden meer kracht bij te zetten. Zijn voorbeen maaide door de lucht en hij zette hem met veel gespeelde drama en woede weer terug op zijn plek. Zijn ogen richtten zich weer op Sherlock en keek hem nog één moment doordringend aan, tot ze weer begonnen te glinsteren en de blik veranderde in een jolige en ondeugende uitdrukking. "Grapje, maat. Je hebt mijn eer verdiend. Ik zal je voortaan de geweldigste en allerbeste speurneus noemen. Je hebt me in een record tijd gevonden, dus ik ben letterlijk en figuurlijke voor je vaardigheden gevallen..." Hij liet een grinnikend geluid horen, hij lachte daarmee stilletjes om zijn eigen droge grap. Speels duwde hij zijn neus tegen de schouder van Sherlock en steigerde wild. "Je bent een apart paard, maar ik vond het een leuke afwisseling op het dagelijkse.. menu. Je bent een leuke persoonlijkheid." Complimenteerde hij. De bomen begonnen hem te irriteren, hij wilde weer vrije bewegingruimte hebben. Dus hij stoof de heuvel af, het koren boog voor hem opzij en de gene die dat niet deden werden onder zijn hoeven verpletterd. Hij draaide een prachtige bocht zodat zijn lichaam weer in de richting van zijn gezelschap was gedraaid. Een onbekende in je rug moest je nooit doen, ook al was dit een goedzak, omdat als je met een vijand was je deze technieken ook moest toepassen. Het was gewoon instinct van het beeldschone dier. Hij bleef vragend staan, in afwachting wat er nu zou gebeuren. Was het een vluchtige ontmoeting of had de speurneus nog meer voor hem in petto? Dat was amper mogelijk, het dier had hem al in verschillende opzichten verbaasd. Nog nooit had Diëgo zo een hyper paard meegemaakt. De kreten die hij soms ook in het niets uitsloeg waren ook alleen maar verbazingwekkend te noemen. Maar hij vond het fijn om weer even kind te zijn. Nadat hij zijn familie en kudde was verloren was hij vroeg op zichzelf aangewezen geweest. Dat maakte dat hij op zijn 2 jaar al niet echt jong meer kon zijn. Dus hij keek speels en uitdagend naar Sherlock.

[zo, even wat langer post geschreven. Misschien komt die inspi dan weer? ]

Sherlock bulderde nu van het lachen. Sorry maar het was gewoon komisch. Waarom was hij zojuist alweer vergeten maar het was waarschijnlijk te komisch voor woorden, daarom had hij er geen woorden voor. Opeens hoorde hij via zijn oorschelpen iets heel vervelends en niet leuk. Een Hmpfhh ofzoiets. Snel stond Sherlock op en keek als een veulen die een koekje had gestolen. ‘Je had ook voorzichtig kunnen doen… Maar nee, jij bent zo’n doorgedraaide gek dat alles op de dubbele snelheid moet…’ Hij gooide woest zijn hoofd in de lucht. Ondanks dat Sherlock zich schuldig voelde moest hij toch even grinniken. Doorgedraaide gek, haha. Oke, die was gewoon grappig. Snel stopte hij met lachen bij het zien dat zijn vriend echt boos was. Opeens keek hij weer recht in de jolige en ondeugende ogen van zijn witte maat. Niet begrijpend keek Sherlock hem met een scheef hoofd aan. ’Uhm…’ Sprak hij terwijl hij zijn hoofd nog altijd scheef hield. "Grapje, maat. Je hebt mijn eer verdiend. Ik zal je voortaan de geweldigste en allerbeste speurneus noemen. Je hebt me in een record tijd gevonden, dus ik ben letterlijk en figuurlijke voor je vaardigheden gevallen..." Hij liet een grinnikend geluid horen en Sherlock snapte de grap nu wel weer. Even heersde er een gigantische stilte –voor Sherlock dan xD- tot zijn gigantisch harde lach door het gebied schalde. Speels steigerde de jonge paint en liet zich dan weer hard op de grond vallen, op zijn rug welliswaar maar dat was niet erg. Don duwde sppels met zijn neus tegen zijn en steigerde wild. "Je bent een apart paard, maar ik vond het een leuke afwisseling op het dagelijkse.. menu. Je bent een leuke persoonlijkheid." Sherlock verstond het nog goed, ookal schalde zijn lach erdoorheen. Nadat hij klaar was met lachen stond hij weer snel op en volgde de hengst naar het veld. Hij keek weer in de speelse blik van Diëgo en bedacht een volgend spel. Zijn grijns liet zijn tanden zien. ’Tikkertje!’ Brulde hij terwijl hij snel met zijn neus tegen Don’s schouder “tikte”. Sherlock snelde weg en bleef rennen.

Don Diëgo stond als een klein, porseleinen paardje tussen de koren. Naast Sherlock was hij maar een fragiel ding. Maar toch stoer. Hij steigerde wild toen de Paint Horse riep: "Tikkertje!" Zijn manen sloegen tegen zijn hals toen hij in een snelle rengalop achter de jaarling aanschoot. Het was een prachtig gezicht, de velden werden door de roodkleurige zon verlicht. Die ging bijna onder en stak nog voor de helft boven de horizon uit. De silhouetten van de twee dieren schoten als twee zwarte schimmen voor de zon langs. De bewegingen waren soepel, krachtig. Het straalde een en al vrijheid uit. Plezier. Diëgo begon stukje bij beetje op Sherlock in te lopen. Zijn hinnik was hoog, toen hij die uitgelaten en vrolijk liet horen. De ogen van het dier twinkelden. Hij probeerde meer aan te zetten, zijn spieren in zijn lichaam tot nog grotere inspanning dwingend. De pony liep in, stukje bij beetje. Zijn vacht werd al licht vochtig van het zweet. Toen hij op een halve meter achter de grote bonte liep strekt hij zijn nek. Zijn neus stak naar voren. Heel lichtjes raakte hij de voskont van zijn nieuwe speelkameraad. "Ik heb je!" Briesde hij en ging over naar halt. Hij danste sierlijk in het gras. Zijn hoofd tevreden heen en weer schuddend. Sherlock keerde om en toen die vlakbij was, schoot het kleine monster weer weg. Het spel herhalend, maar dan in omgekeerde volgorde. Hij snoof regelmatig, gretig de verse lucht inademend. De geur van koren en droog zand drong zijn neus binnen. Het was frisse lucht, lucht van de vrijheid. De eeuwige vreugde. Zijn dag kon niet meer stuk. Nog een keer hinnikte hij vrolijk en schel, zijn onschuldige vriend had hem opnieuw laten inzien dat het leven draaide om plezier. Niet om haat. Die verdomde slechte paarden konden nog veel van dit soort types leren, alleen die waren te verdrongen van gespeelde woede, dat ze dat niet wilden inzien.. Slechte paarden waren nep. Goede paarden zijn pas puur..

Met een grijns groter dan dat je ooit had gezien racete hij de velden af. Heerlijk! ’FREEDOM, FREEDOM, FREEDOM, FREEDOM. FREE-EEEE-EEEE-DOOOOOOOOOOOMUHHH! ENJOY…… YOUR…… FREEEEEDOOOOOM’ Brulde hij. Het moest zingen voorstellen maar toen werd het meer gekrijs. Ach, boeien. Sherlock was happy, altijd wel. De woorden ‘ik heb je’ drong zijn oorschelpen binnen. Ongelooflijk snel wou hij omdraaien maar vergat dat hij rende en struikelde over zijn buik. Jaja mensen, zijn buik zat in de weg. Met een halve salto achtige koprol viel hij om, stond op en ging als een speer achter Donny aan. In zijn ogen was Don enorm vrolijk geworden en blij. Dat spoorde hem aan en gaf hem meer energie. Zijn energie meter begon te blazen, van rennen werd hij ADHD’erig. Nog meer. Met grote passen liep hij weer in en spitste zijn oren meer. Met een kleine steiger ging zijn neus naar de schoft van de witte. Nog altijd renden ze want Sherlock had hem nog niet aangetikt. Nu renden ze neus aan neus en begon Sherlock te versnellen. Zijn passen verlengend begon hij vooraan te lopen. Van tikkertje was het een race geworden. De wind rukte hard aan zijn manen en vol genot sloot hij zijn ogen. Toen hij zijn ogen opende was het te laat. Met een geweldig charmante steiger omhelsde hij een boom. Beduusd keek hij naar het schors en hinnikte daarna blij. Vol plezier keerde hij om en begon zijn witte vriend weer te tikken. Ookal was hij nat van het zweet, hij had nog teveel energie.

[sherlock is gewoon geniaal :')]