This is the end.

Na een lange tijd nagedacht te hebben, had hij een besloot genomen. Sultan ging Dream Horses verlaten, zou zijn kudde aan een van zijn trouwe leden doorgeven. Waarschijnlijk aan zijn broer Remember, want die hengst was gemaakt om leider te zijn. Een kleine traan rolde over het gezicht van de nog niet heel oude hengst en met een pijnlijke, gesloten en iets verharde blik keek hij een keer door het gebied. De laatste keer dat hij dit zou zien, de geur van Dream Horses in zijn neusgaten zou voelen prikken en hij een keer de neus van zijn geliefden aan kon raken. Pijn schoot door zijn lichaam, maar Sultan vermande zich en stapte voort. Zijn oren lagen iets naar achter, niet van woede, meer van verdriet en pijn dat hij dit alles achter hem zou gaan laten. Hier had hij zoveel meegemaakt, maar het was beter voor hem om dit te verlaten. Er lagen hier te veel herinneringen, telkens als hij hier ronddwaalde dacht hij eraan terug en dat was niet meer gezond. Een diepe zucht glipte tussen zijn lippen door, even flitste alle beelden van de tijd die hij hier had gehad door zijn gedachtengang.

Goede tijden, maar ook zeker slechte tijden had hij hier meegemaakt. Paarden verloren, maar er ook verschrikkelijke leuke voor terug gekregen. Nu wilde hij alles achter laten, vergeten wat hij hier allemaal had meegemaakt en doorgaan met zijn leven. Maar damn, wat zou hij dit allemaal gaan missen..

- Paarden die afscheid willen nemen.

Het was hier koud. Heel erg koud. Remember grinnikte in zichzelf. Waarom was hij hier ook naartoe gekomen? Om even zijn hoofd leeg te maken. Leeg te maken van alle ellende die erin zat. Maar hoe kon hij zo naief zijn. Natuurlijk kon hij niet zomaar ontsnappen. Dat kón gewoon niet. Hij moest er mee omgaan. Zacht zuchtte hij. Witte wolkjes stegen op in de lucht. Het was hier gewoon te koud voor hem; hij wilde hier niet zijn. Langzaam zette hij een stap in de sneeuw. gelijk zakte Remember weg in de sneeuw. Niet al te ver, maar wel zo ver dat het hinderlijke zou zijn als hij zou gaan lopen. Maar ja, dat gaf hem niet. Zo dacht tenminste aan wat anders. Langzaam ploeterde hij voort. Bedachtzaam keek hij over de sneeuwvlakte. Zo ver als hij kon kijken zag hij een witte laag, weerspiegeld met de heldere lucht. Hij glimlachte en voelde hoe zijn warme adem langs hem verdween. Moeizaam vervolgde hij zijn weg, verder de sneeuwvlakte op. Remember had geen enkele reden om hier te zijn; met de ijzige kou. Maar het hinderde hem niet zo. Hij voelde zich wel op zijn gemak. Na een tijdje ploeteren meende hij opeens iets te horen. Remember stond stil en dacht een zacht gehinnik te horen, paniekerig. Als een jong veulen. Met zijn bruine ogen keek Remember naar de richting van het geluid. Maar in tegendeel, het was juist een krachtige hinnik, de hinnik van zijn broer. Het was alleen zo onduidelijk, omdat het zo ver weg was. Remember draaide zich om, hij galoppeerde aan, maar zakte steeds weer in de sneeuw. Hoewel hij niet zo snel kon in de gemene sneeuw moest hij toch vooruit. Met grote sprongen vloog hij zowat vooruit. Uiteindelijk na zeker een dag gerend te hebben ging hij terug in stap. Hij was langs zo niet normaal veel plekken geweest, dat het hem gewoon verbaasde dat hij de hinnik van zijn maatje had gehoord. Zijn maatje met wie hij alles kon en had gedeeld. Langzaam kwam de schim van een zwarte hengst dichterbij. Remember keek hem even aan, zijn ogen twinkelden niet langer meer. Ze stonden verdrietig. Remember wist heel goed wat de blik in de ogen van Sultan betekende, Remember wist heel goed waarom hij geroepen werd. ’’Waarom?’’ Zijn warme vriendelijk stem, klonk nu een tikkeltje bezorgd, en verdrietig. Een enkele traan gleed over zijn wang. Waarnaar hij ze weer verborg. Remember keek hem ongelovig aan, schudde even zijn hoofd. En keek toen een andere kant op, hij wou de blik van Sultan liever even mijden, Kharrea was dood, en ja hij gaf wel degelijk om haar. Een klein beetje dan. Arwen was weg, en nu ging Sultan ook. Langzaam keek Remember weer in de ogen van Sultan, waarom? Waarom in hemelsnaam? WAAROM! Duizenden vragen spookten door het witte hoofd van Remember heen, de ene na de ander kwam in hem op. Waarom? En wat moest er nou van de EG terechtkomen? ’’Zoveel dingen… Om te vragen… Om te zeggen… Te weinig tijd…’’[b] Zei hij eventjes. Hij keek Sultan aan, drukte zijn neus even tegen die van hem aan. En knikte. [b]’’Je moet doen wat je goed is Sultan. Maar ik zal je missen maatje.’’ Remember keek hem aan. Hij zette een stap naar voren knabbelde even vriendschappelijk aan zijn manen. En zette weer een stap naar achter. Hij keek hem aan, van binnen was Remember gebroken. Alleen Magnifico bleef over, kon hij dan van niemand meer houden? Was er niemand meer om een goede vriend of vriendin van hem te zijn? Niemand meer? Ook geen kudde leden? Zo graag zou Remember met paarden vrienden worden zo graag. Maar blijkbaar was het onmogelijk. ’’Ik wil wel dat je weet. Dat ik je erg dankbaar ben voor alle tijden die ik met je kon delen. Want we deelden werkelijk alles.’’ Remember hield maar zijn mond. Hij wilde dit moment er niet moeilijker op maken. Hij zuchtte even, en keek Sultan aan.

Zijn broer was de eerste waar hij afscheid van zou gaan nemen, want hij was enorm belangrijk voor hem en dat moest hij weten. Een kleine zucht glipte tussen zijn lippen door, de doffe ogen van de zwarte arabier keken even kort zijn omgeving rond en staarde vervolgens richting de verharde ondergrond. Tranen woelde op in zijn ogen, maar Sultan ging zijn emoties tegen en hield zijn tranen binnen. Janken hielp niks, dan zou hij zichzelf alleen maar zwak tonen. Al snel waren hoefslagen duidelijk hoorbaar, met een kleine glimlach draaide hij zijn hoofd en zag zijn witte broer al aangestormd komen. Met een gedwongen, maar zeker pijnlijke blik keek hij recht in de ogen van zijn broer. 'Alsjeblieft, vraag niet waarom..' De woorden kwamen fluisterend uit zijn mond gerold. Zijn ogen twinkelde van de tranen die erin lagen, het was duidelijk te zien dat hij het meest moeite had om afscheid te nemen van zijn geliefde broer, het was overigens ook zijn taak nu de kudde te leidden. 'Ik ga jou ook missen Remember. Maar onthoud dat ik altijd aan je zal denken, van je zal houden en je nooit vergeet..' Even laste hij een pauze in, slikte de brok in zijn keel door en knipperde een aantal keer met zijn korte wimpers. 'Maar dit is beter, voor mijzelf én voor de kudde. De kudde is nog het belangrijkste, want ik heb er geen reet aan gedaan.' Klonk zijn nog ietwat zachte stem, die ongelofelijk onzeker klonk. Waarom deed hij zijn broer dit aan? Hij wist hoeveel Remember om hem gaf, maar moest hij dan met tegenzin hier blijven omdat zijn broer dat zo graag wilde? Nee, dat zou egoïstisch zijn. 'Wil jij de kudde over nemen?' Zei hij, uit het niets. Maar hij moest het zeker weten, want anders moest hij voor zijn vertrek nog eventjes iets anders regelen. 'Dan weet ik tenminste zeker dat hij in goede handen ligt, dat hij actief word en ik me nergens zorgen over hoeft te maken.' Voegde hij er nog aan toe, terwijl hij even kort terugdacht aan de tijden die hij gehad had met de kudde leden. Damn, waarom liet hij dit allemaal achter zich? Wat was hij stom! Ondanks alles er beter op werd, ging zijn gevoel alleen maar achteruit en de pijn in zijn lichaam werd sterker en sterker.

Remember keek Sultan met moeite aan. Ook Remember had zijn emoties te lijf gegaan en ze gestopt, dit moment was moeilijk, voor beide paarden, en dat zou het altijd blijven. 'Alsjeblieft, vraag niet waarom..' Remember knikte, hij snapte natuurlijk dat Sultan het niet zou kunnen verdragen, ook nog eens uit te gaan leggen waarom hij nou weg ging. Remember zuchtte. 'Ik ga jou ook missen Remember. Maar onthoud dat ik altijd aan je zal denken, van je zal houden en je nooit vergeet..' Een kleine glimlach, vulde het doffe gezicht van Remember. Hij keek eens rond, Remember zou het niet eens over zijn hard kunnen krijgen om dit gebied te verlaten, laat staan het écht te doen. 'Maar dit is beter, voor mijzelf én voor de kudde. De kudde is nog het belangrijkste, want ik heb er geen reet aan gedaan.' Remember knikte, hij wou natuurlijk dol graag dat zijn broer bleef, of terug zou komen. Of misschien alleen gewoon een keer op bezoek te komen. Maar op bezoek komen zou lastig zijn, als je wist dat het niet met zekerheid geslagen is dat je hem nog een keer ziet. Dat was het altijd geweest, ook bij normale meetings. Maar dit was verreweg de lastigste, waarschijnlijk ook de enigste lastigste. ’’Ik heb respect voor je keuzes, dat heb ik altijd al gehad. Denk niet zo, in mijn ogen heb je het geweldig gedaan, misschien ging het wat minder goed, maar je hebt ook zo veel andere kuddes geleidt waar het wel geweldig ging.’’ Remember glimlachte naar zijn broer. De volgende vraag kwam eigenlijk totaal onverwacht. Remember keek Sultan even verbaasd aan. Uiteindelijk herstelde hij zichzelf weer, schudde even zijn hoofd. Zwiepte wat met zijn staart. En nam de woorden goed in zich op, terwijl hij een antwoord beraamde. ’’Maar natuurlijk wil ik de kudde overnemen. Ik zal je niet teleurstellen.’’ Ondanks alles had Remember het gevoel dat de sweer wat beter werd. Remember zuchtte, staarde voor zich uit, en dacht na. Over alles wat zijn broer had gezegd, over echt alles, wat ze hadden gedaan. ’’Weetje Sultan, ik herinner me alles nog zo goed, de tijd dat we nog bij onze ouders in de kudde zaten, toen jij weg ging, toen ik met Arwen allerlei kattenkwaad uithaalde, en zeker toen we elkaar weer ontmoette in Dream Horses. Het lijkt net als de dag van gister.’’ Remember wist niet echt waarom hij dat zei, het boeide hem eigenlijk ook niets, hij had het gewoon gezegd klaar.

De sfeer was donker, alleen groepjes vuurvliegjes doorbraken de duistere sfeer. Mischa voelde zich ontzettend alleen. Al haar matties waar ze ooit zo close mee was, gingen weg van Dreamhorses. Maar dan ook écht alle. Pearl, nu ook Sultan. Sullie! Waarom moest hij nou gaan? Vond hij Dreamhorses sáái? Duizenden vragen schoten door haar brein, die overigens niet erg groot was, maar alle vragen vielen weg toen er twee kleine figuren in haar zicht verschenen. Een witte en een zwarte. Ze zwiepte met haar staart en stapte op hen af. In een ongeduldig tempo, natuurlijk. haar donkerbruine ogen stonden bedroefd, maar fonkelden, weerspiegelden het licht van de vuurvliegjes. Die fonkels zouden nooit doven, zoals de liefde in haar hart nooit zou doven zoals dat bij anderen wel ging. Bij Visual. Ze vond het afschuwelijk dat Vis naar de bad-side was overgestapt. Het leek alsof iedereen de hoop verloren was in Dreamhorses. Gelukkig had ze de Quiet-Sparkle nog, en Lucardi, het zoontje van Pearl. Haar gedachtegang stopte toen ze de twee hengsten naderde, het waren duidelijk broers. Remember zou de nieuwe alfa worden van de Quardian Angels, zoals verwacht. Ze twijfelde er niet aan dat hij een goede alfa zou zijn. Maar ze zou de zwarte hengst zó ontzettend missen! "Sul!" Zei ze, enthousiast, maar het klonk smekend, alsof ze hem op haar knieën vroeg of hij alsjeblieft niet wou weggaan. Zijn keuze respecteren? Dat kon ze niet! Hij mocht gewoon niet weggaan. Uit wanhoop gaf ze hem een duwtje, niet slecht bedoeld, meer uit liefde. Tranen sprongen in haar ogen, ze begon te snikken. Die ouwe makker, de meest charmante, goeie hengst in heel Dreamhorses, ging weg. "Ik wil niet dat je weggaat," zei ze met een trillende stem.

De bonte merrie bekeek Sultan, tranen drupten van haar wangen, vielen in het gras. Toen opeens kwam er een bekende geur, voor iemand ook maar iets kon zeggen, had ze zich omgedraaid en staarde ze met grote ogen en opengezakte mond naar Pearl die kwam aanlopen. PEARLIE! Ze was hier voor Sultan! Pearl kon Sultan wel overhalen. Dat moest dat moest dat moest. Want ze waren dikke lovers. Dat had Mischa allang door. Ze waren het coolste, hipste stel van heel Dreamhorses, dat wisten ze zelf alleen nog niet. Een plotselinge glimlach verscheen op haar gezicht, ze keek toe hoe twee van haar dierbaarste vrienden bij elkaar kwamen. En Pearl begon te smeken, of Sultan niet weg wou gaan. Mischa knikte met haar woorden mee, ze kon niets meer zeggen of ze zag de twijfel in het gezicht van de zwarte hengst. Oh, hij wou zó graag blijven. Natuurlijk wou hij blijven! Al het mooie in zijn leven - voor zo ver Mischa dat wist - had zich hier afgespeeld, dat kon hij niet zo maar achter laten. Een ongelofelijk gevoel van geluk ging door haar lichaam heen toen Sultan zei dat hij bleef. Ze begon hyper rondjes te rennen om Pearl en Sultan en als het mogelijk was, zou ze met bloemetjes strooien. Waarschijnlijk verpestte dat hun hele moment, maar ze moesten er gewoon niets van aantrekken. En toen kwam Parel met de onzin dat ze een mislukkeling was. "Zeg me alsjeblieft dat jullie nu voor eeuwig bij elkaar blijven want jullie zijn gewoon voor elkaar gemaakt," fluisterde Mischa. Goodness, dit was echt een superdag! Pearl was terug én Sultan was terug én ze waren samen!

[Goeie god. Sorry voor de flutpost :')]

Sultan schudde zijn hoofd, blijkbaar als teken dat hij het niet met haar eens mag over haar geciteerde 'mislukkeling'. Een heel klein waterig glimlachje verscheen op haar gezicht terwijl ze haar hoofd iets teneergeslagen liet hangen. "Wel, het is wel mijn schuld. Alles is mijn schuld. Ik heb iedereen in de steek gelaten en iedereen echt onvergetelijk veel ellende bezorgd. Waar was ik in godsnaam mee bezig? Ik háát mezelf. Het is mijn schuld - niet de jouwe, jij hebt nooit iets fout gedaan." zei ze, haar hoofd wat misroostig schuddend waardoor haar manen langs haar hals krulden. Ze keek weer op, opmerkend dat de donkere en warme ogen van Sultan op haar gericht stonden. Voor even liet ze haar blik naar Mischa gedaan, haar reactie afwachtend. Ze zou haar voor altijd haten, iets wat op papier vast stond. Iets waar ze dan ook mee instemde - ze was afschuwelijk en had haar ongelovelijk misdragen tegenover haar beste vriendin. En tegenover Sultan. Tegenover iederéén. Ze moest zich op dit moment niet verstoppen, iets wat ze dan ook niet deed. De fouten niet verstoppen die onhoorbaar waren in haar oren, die alleen maar ellende inhielden. Ze had zoveel van haar vrienden en kennissen pijn gedaan, iets wat onvergevelijk was. Ze zuchtte: het geluid kwam als een zachte overspoeling en werd meegedreven door de opkomende maar laagstaande wind. Mischa keek naar haar verbazing niet boos. Echt niet boos. Voordat ze het wist keek ze weer twijfelend naar Sultan, met haar groengekleurde ogen zoekend naar een teken van herkenning. Die vond ze al snel - toen ze het beeld van haar vrienden opgepakt had. Mischa besloot heel deze gebeurtenis een spektakel te vinden, iets wat ze uitte door middel van rondjes rond de twee paarden te huppelen. Iets waardoor er dit maal nog een glimlach verscheen, deze keer een iets vrolijkere door het feit van Mischa's gedrag. Haar vervolgende woorden deden haar even slikken, voorzichtig en wijfelend ichting Sultan kijkend. "Inderdaad Misch, bedankt. Bedankt voor dat je me altijd blijft steunen. En jij ook Sultan en ik hoop dat er meerdere zijn die mijn afschuwelijke fouten willen accepteren." zei ze, haar stem weer verfijnd en zacht. "Ik hou van jullie." zei ze toen, abrupt, opkijkend waarbij de rechteroog ietsjes bedekt werd door een schuinliggende voorlok.

Remember was maar even stil, hij brieste zacht. En liet Sultan en Pearl uitpraten. Toen hij hoorde dat zijn broer bleef, was hij even verbaasd. Daarna steigerde hij laag, en hinnikte. Van blijdschap gewoon, hij lachte even bij de reactie van Mischa. En luisterde toen weer naar wat de paarden te zeggen hadden. Hij schrok bij de woorden van Pearl. Pearl en Sultan, betekende veel voor hem. Mischa kende hij amper, maar ach, dat zal nog wel komen. ''Pearl.'' Zei Remember terughoudend, het liefst wou hij haar naam uitschreeuwen van verbazing en boos heid dat ze haar zelf haatte. Maar hij deed het niet. ''Wij zijn allang blij, als je weer gewoon jezelf bent. En jij bent een merrie die gemaakt is om goed te zijn, jij kan niet slecht zijn, dat ben jij gewoon niet.'' Zei hij zacht, en oprecht. Naar Remember zijn gevoel sprak hij nu de waarheid, het lag gewoon niet -naar zijn idee- in haar aard om slecht te zijn. Gewoon echt niet! ''Dankjewel Broejjrttjje'' Het laatste een beetje raar, omdat hij zijn snuit even in zijn manen stak, om ze er daarna weer uit te halen, en vrolijk te glimlachen. Wat was Remember blij met het feit dat hij zulke geweldige paarden mocht kennen!

-Beetje laat, en aardig flut-