Grappig, je hebt 2 ogen, 2 piepkleine ogen maar ziet echt een hoop. Had je daar al over nagedacht? Als je door een raam keek bijvoorbeeld. Je zag het hele raam als een ding in je gezichtsveld maar het raam is toch veel groter dan je oog. Waarschijnlijk viel het nooit op bij iemand maar voor de hengst was het gewoon de dagelijkse vragen. Altijd weer een nieuw onderwerp waar je je dan over zou verbazen.
Itz keek door zijn kleine kijkers naar de heuvels voor hem. Zelf stond hij schuin, met zijn kont omhoog en zijn neus zegmaar aan de voet. Niet dat de voet van de heuvel onder zijn neus lag, nee dat was toch even lopen. Zijn achterhand stond onder zijn lichaam om niet door te lopen. Itz. Wat een briljante naam. Misschien betekende het niets, het paste bij hem. Gewoon kort maar origineel.
Langzaam, heel langzaam bracht hij zichzelf in beweging. Zijn achterbenen niet gebruikend slipte hij de heuvel af en stond net op de voet. Met wat geschud van zijn hoofd lagen zijn manen in de knoop. Zijn hart bonkte vredig, alsof het niet had gemerkt dat hij zich net had ingespand. Ook zijn ademhaling ging gewoon voort. Iedere seconde zetten zijn neusvleugels uit om lucht te inhaleren. Geen overtollige lucht. Wie weet, ooit is je zuurstof op.
Het opmerkelijke aan Itz was dat hij slecht, goed en neutraal was. Slecht als hij wou, goed als hij kon en neutraal als het nodig was. Toch was hij van nature vriendelijk en rechtvaardig. Nooit koos hij kanten, alleen als het moest. Nooit was hij onaardig, alleen als het moest. Nooit was hij zoeen die dacht dat goed goed was en slecht slecht. Goed is goed, slecht is goed. Goed is slecht en slecht is slecht. Wie weet. Niemand.
Weer traag zette hij zichzelf in beweging, heuvel op. Zijn muisgrijze/grouwige flanken waren nog steeds rustig en beheerst maar zijn hart, binnen in zijn borstkas sloeg wat krachtiger dan net. Toen hij stilstond. Al kon je niet merken dat het krachtiger sloeg, je zag het niet. Itz was emotie loos en hoefde zichzelf niet te uiten. Hijzelf wist wie hij was en wat hij voelde. Soms ging het niemand aan hoe hij zich voelde. De hulp was dan onnodig.
Een licht snuivend geluid was te horen in het nogal stille gebied. De hengst had zojuist een geur opgepikt. Een geur en een gedaante. Zonder enig boe of bah vertraagde hij waarna hij stilstond. Ditkeer met zijn kont naar de voet van de heuvel en zijn neus richting de top.
[REMEMBEEEEER
]
Itz keek door zijn kleine kijkers naar de heuvels voor hem. Zelf stond hij schuin, met zijn kont omhoog en zijn neus zegmaar aan de voet. Niet dat de voet van de heuvel onder zijn neus lag, nee dat was toch even lopen. Zijn achterhand stond onder zijn lichaam om niet door te lopen. Itz. Wat een briljante naam. Misschien betekende het niets, het paste bij hem. Gewoon kort maar origineel.
Langzaam, heel langzaam bracht hij zichzelf in beweging. Zijn achterbenen niet gebruikend slipte hij de heuvel af en stond net op de voet. Met wat geschud van zijn hoofd lagen zijn manen in de knoop. Zijn hart bonkte vredig, alsof het niet had gemerkt dat hij zich net had ingespand. Ook zijn ademhaling ging gewoon voort. Iedere seconde zetten zijn neusvleugels uit om lucht te inhaleren. Geen overtollige lucht. Wie weet, ooit is je zuurstof op.
Het opmerkelijke aan Itz was dat hij slecht, goed en neutraal was. Slecht als hij wou, goed als hij kon en neutraal als het nodig was. Toch was hij van nature vriendelijk en rechtvaardig. Nooit koos hij kanten, alleen als het moest. Nooit was hij onaardig, alleen als het moest. Nooit was hij zoeen die dacht dat goed goed was en slecht slecht. Goed is goed, slecht is goed. Goed is slecht en slecht is slecht. Wie weet. Niemand.
Weer traag zette hij zichzelf in beweging, heuvel op. Zijn muisgrijze/grouwige flanken waren nog steeds rustig en beheerst maar zijn hart, binnen in zijn borstkas sloeg wat krachtiger dan net. Toen hij stilstond. Al kon je niet merken dat het krachtiger sloeg, je zag het niet. Itz was emotie loos en hoefde zichzelf niet te uiten. Hijzelf wist wie hij was en wat hij voelde. Soms ging het niemand aan hoe hij zich voelde. De hulp was dan onnodig.
Een licht snuivend geluid was te horen in het nogal stille gebied. De hengst had zojuist een geur opgepikt. Een geur en een gedaante. Zonder enig boe of bah vertraagde hij waarna hij stilstond. Ditkeer met zijn kont naar de voet van de heuvel en zijn neus richting de top.
[REMEMBEEEEER
]