ah the condor ofcourse

Imora stapte op haar gemakjes richting de wilde rivier die nog een einde van haar vandaan was. Ze had helemaal geen zin om zich te haasten want ze had dan ook helemaal niks te doen. Wat maakte het ook uit. haar kristal blauwe ogen gingen langzaam om het gebied heen waar ze nu was. Ze wist dat ze bijna bij de rivier was, die wild stroomde alsof er nooit een einde zou aankomen, wat waarschijnlijk ook zo was. Maar dat gelde niet voor het leven. ze heeft al vaker het einde gezien van iemands leven gezien. En heeft zich er nooit aan gestooord zelf nu is dat nog steeds niet zo, maar ze wou toch wel langer leven dan ze had gezien bij de andere stervende paarden, allemaal nog zo jong, hadden nog een lang leven voorzich gehad als ze niet zo onvoorzichtig zouden zijn geweest. Maar als ze zo dom zijn om het te verspillen is het hun eigen schuld, hun eigen leven. Toen Imora langzaam uit haar gedachten ging zag ze dat ze stil stond voor de wilde rivier. Sierlijk boog ze haar hals zodat ze juist met haar neus in de rivier kwam. Haar spieren gespannen om te zorgen dat ze er niet in zou vallen dronk ze op haar gemak van de rivier, die lekker fris en koud was. Daardoor ging er een koude rilling door haar hele lijf. Ze wist dat het van de rivier was en niet van de koude dus schonk ze er niet echt enige aandacht aan. Een hengsten geur kwam Imora haar neusgaten binnen. Nog steeds op haar gemakjes maar toch iets sneller dan normaal trok ze haar hals weer recht en draaide ze haar om zodat ze kon zien waar de hengst vandaan kwam. Al snel verscheen er een zwarte hengst voor haar ogen. Rustig bekeek ze de hengst. Hij was gespierd maar op een of andere manier zorgde het juist daarvoor dat Imora op haar tellen lette en goed oppaste voor deze hengst. Ondertussen wachte ze af wat de hengst zou zeggen, wat hij hier kwam doen. Niet dat het haar helemaal intereseerde.

Hoog tilde hij zijn benen op, elke vezel in zijn ranke arabische lichaam bewoog soepel en gracieus. Rustig sloeg hij zijn staart van links naar rechts, van rechts naar links en zo werd de cyclus elke keer herhaald. Zijn donkergrijze kop was arrogant in de lucht gestoken. Zo kon je heel duidelijk merken dat hij de zoon van Kharrea was, hij had dezelfde koppigheid en hetzelfde vuur in zijn inktzwarte ogen. Rustig liet zijn blik over de horizon glijden, terwijl hij zich in een snelle draf voortbewoog. Het geluid van klikkende hoeven op de grote stenen plateau's werd verstomd door het ruisen van het eeuwige water. De rivier stond lager dan in de zomer, want al het smeltwater was nu onderhand in zee terecht gekomen. Rond zijn mond speelde een chagrijnige, strakke trek en zijn fijn gevormde oorschelpen draaiden als radars rond om elk hoorbaar geluidje op te kunnen vangen. Hij snoof zijn adem uit. Het werd al kouder, dat was goed te merken. Het zou niet lang meer duren voordat de eerste sneeuwvlok vrolijk naar beneden kwam dwarrelen. Opeens verscheen er een merrie in zijn blikveld. Onmerkbaar liet hij zijn blik over haar heen glijden, terwijl hij zijn pas versnelde. Arrogant hief hij zijn hoofd op, evenals zijn zwarte staart. "Hm. Wat hebben we hier? Een jonge merrie, alleen gealten door haar kudde? Of weer zo eentje die denkt 'slecht' te worden?" Snoof hij. Het was aan haar om te kiezen.

Terwijl Imora toch wachte wat deze hengst wou of wat te zeggen had keek ze even de omgeving rond. Ze had tegewoordig neit echt snel ergens goesting in maar dat was ze nu eenmaal geworden. Die inktzwarte ogen van deze hengst keken haar aan. Hij nam een arrogante houding aan en stond toen voor haar aan. Imora zou haar niet zomaar laten doen. Zo is zij helemaal niet als ze iets wilde zeggen zou ze dat ook doen. Meestal probeerd ze altijd het laatste woord te krijgen, natuurlijk kan dat niet altijd maar ja. Hier en bij deze hengst zou ze zich niet laten doen, natuurlijk heeft ze totaal geen zin in een gevecht dat type was ze niet dat er een probeerd uit te lokken, maar ze zou zich niet laten doen, dat heeft ze van haar vader geleerd."Hm. Wat hebben we hier? Een jonge merrie, alleen gelaten door haar kudde? Of weer zo eentje die denkt 'slecht' te worden?" Snoof hij. Ze keek hem even aan. Wat dacht deze hengst niet. Zij beslist wat zij wilt zijn." ik ben niet achter gelaten door een kudde" even snoof ze verontwaardigt" ik heb momenteel helemaal geen kudde nodig." vervolgde ze daarna. "ik denk wat ik denken wil, jou gaat dat eigenlijk helemaal niet aan. En deze merrie heeft een naam." antwoorde ze op zijn tweede vraag." Ik denk niet dat ik dat ben ik zeg ook niet dat ik dat ben, omdat dat mij helemaal niet kan schelen. ik ben wie ik ben wees daar nou maar blij mee hengst." als hij niet de moeite heeft om haar naam te vragen heeft zij ook geen moeite om die van hem te vragen.