[Oké, de titel..Makes no sense. Just..Don't..Ask. x"D]
Alles was vaag, wazig, niet realistisch. Geluid leek een langere afstand af te leggen voordat het haar oren bereikte, alsof het door een onderwatertunnel aan kwam zweven, vervormd en niet goed te interpreteren voor de half verdoofde merrie. Haar ademhaling was licht en snel, haar drijfnatte vacht leek aan haar vast te plakken. Wat in feite ook het geval was. Haar oogleden voelden zo zwaar, zo verschrikkelijk zwaar toen ze die open probeerde te duwen, en een klein spleetje licht naar binnen zag dringen. Maar al snel werd het licht weer uitgedoofd en viel ze ten prooi aan het duistere ‘niets’ zoals ze het genoemd had. Wutt the beep was er ook alweer gebeurd…Haar hersenen maalden traag en langzaam, proberend zich iets te herinneren van de afgelopen uren. Hoe lang lag ze hier eigenlijk al? Ze knipperde een keer traag. Alles ging traag. Denken ging traag, de tijd ging traag, bewegen ging traag. En als er iets was waar Coktail een verschrikkelijke hekel aan had dan was het traag zijn.
Owja. Dat was er gebeurd. Dat was de rede dat ze nu halflevend [Want dat klinkt immers positiever dan half dood, niet dan~?] op de kant lag, waar ze zich naartoe gesleept had na haar geweldige actie in verband met een zekere boomwortel en een zekere bron van geruis en gedonder vlakbij haar, genaamd de waterval. Dat geruis en gedonder klonk trouwens ook erg vaag: Net alsof ze nog steeds met haar hoofd in het water lag, alsof er een soort vlies over haar oren getrokken was. Nuh, hoe hád ze het voor elkaar gekregen om op deze manier van de watervallen af te donderen? Ze zuchtte diep en haperend toen flashbacks door haar hoofd heen spoelden, want er is geen drama zonder mooie schuingedrukte flashbacks in Coktails wereld.
”Nanananaa, tijd voor een frisse duik, ja-ttaaaa~!” Zong een opgewekte Coktail, die om het lichtjes uit te drukken entoushiast genoemd kon worden zoals ze daar over de oever stuiterde van de rivier die toevalligerwijs naar de waterval leidde. Niet dat zij daar aan gedacht had toen ze het water in plonsde en vrolijk giebelend rond spetterde en aan de bomen vertelde dat het water eigenlijk best koud was maar toch verfrissend en dat het beter was dan die prut in van die kleine bosvennetjes, al kon dat trouwens ook heel leuk zijn maar er stond hier toch redelijk wat stroming en- Zo kun je nog wel een tijdje door babbelen, want Coktail heeft zelfs als er geen anderen in de buurt zijn toch een uitlaatklep nodig voor al haar gedachtes, die anders aan andere paarden geuit werden. Misschien was dit toch wel de meest genadige oplossing, aangezien je met haar in een huge gesprek verstrikt kon raken als Coktail er de bui voor had. En die buien…Die waren niet regelmatig, maar zeker niet zeldzaam.
Het probleem was alleen dat toen ze vond dat het wel weer welletjes was met haar zwempartij en dat het tijd werd om op te drogen -donkere wolken begonnen over de horizon haar richting op te schuiven en ze had geen zin om in de regen te zwemmen, iets wat, merkte ze terloops nog even tegen de dichtstbijzijnde plant op, óók erg leuk kon zijn- haar vloeiende, veerkrachtige drafje over de gladde stenen ruw verstoord werd door een daar ongelukkig uitstekende, hardnekkige boomwortel. En laten we wel wezen; Al was Coktail altijd een behendig, snel vechter geweest, tevens winnares van vele potjes tikkertje, ze was niet altijd even handig. Haar hoeven bleef haken achter de uitstekende boomwortel en ze probeerde de klap nog op te vangen, maar het was te laat. Half viel ze in het water, maar haar hoofd knalde tegen een uitstekende steen op toen ze viel. Een klap alsof iemand op een gong inramde leek in haar hoofd door te dreunen en haar oren suisden. Ze verloor voor kort het bewustzijn maar al snel daarna werd ze weer opgeschrikt door de volgende klap; De koude van het water. Regen begon te vallen uit de eerder door haar gespotte wolken en ook de wind zwol aan, in reactie hierop kwamen er ook hogere golven en een sterkere stroming. De verdoofde merrie, met een hoofdpijn van hier tot Tokio en weer terug met een omweg, was niet in staat om tegen de stroming te vechten en kreeg maar net de kans om haar neus zo af en toe boven water te steken terwijl ze door de stroming meegesleurd werd, machteloos, hulpeloos. Vanuit een ooghoek zag ze hoe de waterval als in slowmotion dichterbij leek te komen. En met waterval bedoel ik niet zo'n kleintje. Néé, ik bedoel zo'n enorm, tientallen-meters-hoog-exemplaar. Geen goed idee om vanaf te pleuren wanneer je net tegen een rots aan gevallen was.
Dus..Dit was het einde, huh? Vreemd genoeg was er geen angst in haar hart te vinden. Als dit het moest zijn, dan moest dat maar. Ze liet zich nu gewillig meevoeren en probeerde niet langer tegen te stribbelen: Het had geen zin. Steeds sneller werd ze meegezogen, en uiteindelijk met een felle kracht als die van een stormram over de rand heen gestuwd. Ze sloot haar ogen toen ze in het niets viel, water omringde haar en kletterde met haar mee naar beneden.
Na de klap voelde het alsof alle zuurstof uit haar longen werd gedrukt, haar ledematen verkrampten en schreeuwden het uit, haar toch al gewonde hoofd voelde alsof er duizenden legers met trommels doorheen stampten en een felle hoofdpijn scheurde door haar heen.
Maar ze was niet dood gegaan. Een lichte verwondering hierover speelde even door haar uitgeputte hersenen heen.
Yush, dat was waar ook. Daarna had ze zich natuurlijk op de kant gesleept en was er blijven liggen. Regendruppels stortten nog steeds uit de loodgrijze hemel en je begrijpt dat ze er dan ook niet warmer op werd; in tegendeel, ze lag te rillen van de kou. Niet dat ze dacht echt door had, ze was nog steeds in die half zweverige staat maar begon al iets meer van haar omgeving op te merken. Hmm..Wat was die vage geur? Ze sniffelde. ..Bloed? Huh. Het was niet zomaar bloed, het was háár bloed. Een straaltje dun, maar helrood bloed liep van haar hoofd langs haar neus naar beneden tot het een plas vormde op de doorweekte grond. Nog steeds niet in staat om overeind te komen hoorde ze plotseling een olifant aankomen. Of zo voelde het voor haar, want elk geluidje dat ze nu hoorde leek veel harder, veel gewelddadiger en het teisterde haar hoofd, maakte de hoofdpijn erger, liet felle flitsen voor haar ogen langs schieten die inmiddels weer gesloten waren. Wat kwam die olifant hier doen? “Muhhh. Laammeslapeh.” Mompelde ze tegen het paard dat alles behalve een olifant was, niet precies goed en wel bij zinnen. “Nheheh. Ikkoud. Au, au, au, stop! Stop!” Mummelde ze verder, toen de voetstappen dichterbij kwamen en dus ook veel luider klonken. Sterretjes dansten op haar netvlies.
[Iedereen is welkom, en je hoeft niet perse een huge post te hebben hoor, het was gewoon alleen ik die even inspi had voor wat sappige Coktail drama :3 Max. 2 paardjes, [Coktail niet meegerekend] slecht, goed, bekend, onbekend, doesn’t matter.
]
Alles was vaag, wazig, niet realistisch. Geluid leek een langere afstand af te leggen voordat het haar oren bereikte, alsof het door een onderwatertunnel aan kwam zweven, vervormd en niet goed te interpreteren voor de half verdoofde merrie. Haar ademhaling was licht en snel, haar drijfnatte vacht leek aan haar vast te plakken. Wat in feite ook het geval was. Haar oogleden voelden zo zwaar, zo verschrikkelijk zwaar toen ze die open probeerde te duwen, en een klein spleetje licht naar binnen zag dringen. Maar al snel werd het licht weer uitgedoofd en viel ze ten prooi aan het duistere ‘niets’ zoals ze het genoemd had. Wutt the beep was er ook alweer gebeurd…Haar hersenen maalden traag en langzaam, proberend zich iets te herinneren van de afgelopen uren. Hoe lang lag ze hier eigenlijk al? Ze knipperde een keer traag. Alles ging traag. Denken ging traag, de tijd ging traag, bewegen ging traag. En als er iets was waar Coktail een verschrikkelijke hekel aan had dan was het traag zijn.
Owja. Dat was er gebeurd. Dat was de rede dat ze nu halflevend [Want dat klinkt immers positiever dan half dood, niet dan~?] op de kant lag, waar ze zich naartoe gesleept had na haar geweldige actie in verband met een zekere boomwortel en een zekere bron van geruis en gedonder vlakbij haar, genaamd de waterval. Dat geruis en gedonder klonk trouwens ook erg vaag: Net alsof ze nog steeds met haar hoofd in het water lag, alsof er een soort vlies over haar oren getrokken was. Nuh, hoe hád ze het voor elkaar gekregen om op deze manier van de watervallen af te donderen? Ze zuchtte diep en haperend toen flashbacks door haar hoofd heen spoelden, want er is geen drama zonder mooie schuingedrukte flashbacks in Coktails wereld.
”Nanananaa, tijd voor een frisse duik, ja-ttaaaa~!” Zong een opgewekte Coktail, die om het lichtjes uit te drukken entoushiast genoemd kon worden zoals ze daar over de oever stuiterde van de rivier die toevalligerwijs naar de waterval leidde. Niet dat zij daar aan gedacht had toen ze het water in plonsde en vrolijk giebelend rond spetterde en aan de bomen vertelde dat het water eigenlijk best koud was maar toch verfrissend en dat het beter was dan die prut in van die kleine bosvennetjes, al kon dat trouwens ook heel leuk zijn maar er stond hier toch redelijk wat stroming en- Zo kun je nog wel een tijdje door babbelen, want Coktail heeft zelfs als er geen anderen in de buurt zijn toch een uitlaatklep nodig voor al haar gedachtes, die anders aan andere paarden geuit werden. Misschien was dit toch wel de meest genadige oplossing, aangezien je met haar in een huge gesprek verstrikt kon raken als Coktail er de bui voor had. En die buien…Die waren niet regelmatig, maar zeker niet zeldzaam.
Het probleem was alleen dat toen ze vond dat het wel weer welletjes was met haar zwempartij en dat het tijd werd om op te drogen -donkere wolken begonnen over de horizon haar richting op te schuiven en ze had geen zin om in de regen te zwemmen, iets wat, merkte ze terloops nog even tegen de dichtstbijzijnde plant op, óók erg leuk kon zijn- haar vloeiende, veerkrachtige drafje over de gladde stenen ruw verstoord werd door een daar ongelukkig uitstekende, hardnekkige boomwortel. En laten we wel wezen; Al was Coktail altijd een behendig, snel vechter geweest, tevens winnares van vele potjes tikkertje, ze was niet altijd even handig. Haar hoeven bleef haken achter de uitstekende boomwortel en ze probeerde de klap nog op te vangen, maar het was te laat. Half viel ze in het water, maar haar hoofd knalde tegen een uitstekende steen op toen ze viel. Een klap alsof iemand op een gong inramde leek in haar hoofd door te dreunen en haar oren suisden. Ze verloor voor kort het bewustzijn maar al snel daarna werd ze weer opgeschrikt door de volgende klap; De koude van het water. Regen begon te vallen uit de eerder door haar gespotte wolken en ook de wind zwol aan, in reactie hierop kwamen er ook hogere golven en een sterkere stroming. De verdoofde merrie, met een hoofdpijn van hier tot Tokio en weer terug met een omweg, was niet in staat om tegen de stroming te vechten en kreeg maar net de kans om haar neus zo af en toe boven water te steken terwijl ze door de stroming meegesleurd werd, machteloos, hulpeloos. Vanuit een ooghoek zag ze hoe de waterval als in slowmotion dichterbij leek te komen. En met waterval bedoel ik niet zo'n kleintje. Néé, ik bedoel zo'n enorm, tientallen-meters-hoog-exemplaar. Geen goed idee om vanaf te pleuren wanneer je net tegen een rots aan gevallen was.
Dus..Dit was het einde, huh? Vreemd genoeg was er geen angst in haar hart te vinden. Als dit het moest zijn, dan moest dat maar. Ze liet zich nu gewillig meevoeren en probeerde niet langer tegen te stribbelen: Het had geen zin. Steeds sneller werd ze meegezogen, en uiteindelijk met een felle kracht als die van een stormram over de rand heen gestuwd. Ze sloot haar ogen toen ze in het niets viel, water omringde haar en kletterde met haar mee naar beneden.
Na de klap voelde het alsof alle zuurstof uit haar longen werd gedrukt, haar ledematen verkrampten en schreeuwden het uit, haar toch al gewonde hoofd voelde alsof er duizenden legers met trommels doorheen stampten en een felle hoofdpijn scheurde door haar heen.
Maar ze was niet dood gegaan. Een lichte verwondering hierover speelde even door haar uitgeputte hersenen heen.
Yush, dat was waar ook. Daarna had ze zich natuurlijk op de kant gesleept en was er blijven liggen. Regendruppels stortten nog steeds uit de loodgrijze hemel en je begrijpt dat ze er dan ook niet warmer op werd; in tegendeel, ze lag te rillen van de kou. Niet dat ze dacht echt door had, ze was nog steeds in die half zweverige staat maar begon al iets meer van haar omgeving op te merken. Hmm..Wat was die vage geur? Ze sniffelde. ..Bloed? Huh. Het was niet zomaar bloed, het was háár bloed. Een straaltje dun, maar helrood bloed liep van haar hoofd langs haar neus naar beneden tot het een plas vormde op de doorweekte grond. Nog steeds niet in staat om overeind te komen hoorde ze plotseling een olifant aankomen. Of zo voelde het voor haar, want elk geluidje dat ze nu hoorde leek veel harder, veel gewelddadiger en het teisterde haar hoofd, maakte de hoofdpijn erger, liet felle flitsen voor haar ogen langs schieten die inmiddels weer gesloten waren. Wat kwam die olifant hier doen? “Muhhh. Laammeslapeh.” Mompelde ze tegen het paard dat alles behalve een olifant was, niet precies goed en wel bij zinnen. “Nheheh. Ikkoud. Au, au, au, stop! Stop!” Mummelde ze verder, toen de voetstappen dichterbij kwamen en dus ook veel luider klonken. Sterretjes dansten op haar netvlies.
[Iedereen is welkom, en je hoeft niet perse een huge post te hebben hoor, het was gewoon alleen ik die even inspi had voor wat sappige Coktail drama :3 Max. 2 paardjes, [Coktail niet meegerekend] slecht, goed, bekend, onbekend, doesn’t matter.
]