.::CheeRs::.

Running - on our way hiding. You will pay dying. One thousand deads. Iets hoe haar leven er in een tijd van nood uit had gezien. Tenminste, een tijd van nood was het niet te noemen. Deze tijden kwamen vaak voor bij, in welke demensie je dan ook leefde. Sommigen leefden en streefden er zelfs voor. Zij niet. Zij was niet iemand die zich halfjankend aan iemands been klemde, met de gewilligheid te willen vechten. Niet dat ze het vermijdde: zij was meer het type paard dat zelf plannen smeedde, ze uitwerkte. Zonder aandacht te trekken met het lompe gevecht, iets waardoor je naar haar mening net als zoveel anderen aan de kant werd geveegd en bestempeld werd met de status 'vechtersmaniak, of iets in de richting van 'stoerdoener'. Naar haar mening aandachttrekkers, aandachtvragers. Dat waren juist degenen die vol trots de naam slecht draagden, niet wetend dat de status die hun slecht benoemde iets heel anders was dan de manier waarop zij slecht bestempelde. Iets wat voor haar geen bijzonder iets was, meer een bijzaak. Deze wezens losten het zelf maar op. Tijd en zin om zich met dat soort paarden te bemoeien had ze nou eenmaal niet. Klapgewiek van vogels overtrof de stilte die er hing, willekeurig mengend met de schaduwen van de donkergevallen dag die ook haar lichaam deed opdansen in een licht van donkere kringen.
Zo liep ze, in slome - misschien zelfs sluipend te noemen - bewegingen stapte ze vooruit. Bij elke beweging haar hoef weer wegzakkend in de losgekomen aarde - lopend op het eindeloze pad wat zich na al die jaren had uitgebreid door al de eerdergepasseerde paarden. Haar hoofd hing laag, haar hals was fierlijk gekruld, haar manen hingen als een sierlijke maar tegelijkertijd warrige boel over haar hals in verwachte positie en de twee kristalvormige en kleurige ogen staarden in het opkomende duister.
Je zou denken dat dit niets bijzonders was, iets wat het wel was. Geen sprookjesachtige bijzonderheid. Meer iets wat naar de kant ging van angsaanjagend. Maar ook dat was het goede woord niet. Er waren geen duideijke en bestaande woorden die haar karakter of uiterlijk perfect konden omschrijven. De woorden die er het meest op leken waren sprookjes eng. Want door de sierlijke vorme van haar grootgebouwde lichaam met zwartgrijzige tinten en de afstekende diamantblauwe ogen kon je het aanduidden met sprookjesachtig. Máár, er was ook iets anders. Tegelijkertijd werd de schoonheid verwerkt met doodsheid, iets wat niet duidelijk te omschrijven was. Eerder iets wat te maken had met iets duivels, iets krachtigs, iets angstaanjagend. Iets wat dan ook meer naar haar karakter ging.
Een zucht, misschien zelfs meer een gegrauw, verliet haar keelgat met heldere maar tegelijkertijd spookachtige klanken. Dit was schijnbaar nog een reden voor de vogels om te vertrekken: kleine opkomende zwarte ravens kwamen in beweging en lieten alleen kleine kraaienpootjes in het modderige zand achter. Haar ogen stonden naar voren gericht - haar oren lagen iets naar achteren. Haar neusgaten stonden strakgespannen en terwijl er geen voorkomende tekenen waren geweest die een aankomend paard aan konden duidden verscheen er een evenals haar zwartkleurig paard. Hij staarde naar voren, net zoals zij deed en had insgelijks zijn oren naar achteren. Niet dat het iets was waardoor ze het als een bondgenoot aanzag. Zéker niet. Er waren veel te veel wezens die het verkeerde voorbeelden gaven en de status van het kwade steeds meer lieten bezuinigen en het zelfs beschamend deed maken. Nee, hier in Dream Horses was er naar haar mening toch echt iets mis met de verschillende culturen en leefmogelijkheden. In iedergeval de bestempeling waar een goed, neutraal of slecht paard op dit moment hoorde te voldoen. Zij behoorde niet tot hen. Zij behoorde tot een eigen ontwikkelde groep waar alleen zij plaats in had. Iets waar Dream Horses binnenkort meer te weten over zou komen, smekend om genade.