Zeepie op bezoekieee

^stomme tittel I k'now


Zephyr stapte op een rustige thempo Dream Horses binnen. Het was enkele lange maanden geleden dat hij hier nog een hoef had gezet. Zijn vacht was bekleed met meer littekens. Zijn roze snuit was gewassen in bloed. Zephyr was weer een groot stuk veranderd. Hij heeft vele trainingen moeten doorstaan. Training die zijn leven bijna hadden gekozen. Maar Zephyr wilde dit. Hij wilde sterk zijn. Net als zijn vader. Zijn vader was groot, zijn vader was baas en had alle macht. Zephyr wilde dit nog hoger bereiken. Zephyr zijn oren waren in de nek gedrukt. Zijn valse ogen waren verstopt onder zijn langge zwarte manen. Zephyr stapte trots verder. Zijn grijze ogen sneden alle kanten op. Zephyr had als training een maand of twee alleen moeten dwalen. In een zeer gevaarlijk domein, waar veel roofdieren overheersten. Ze vreesden voor zijn vader. Maar niet voor zijn zoon. Vele monsters hadden hem in de donkere nacht aangevallen. Hem proberen te vermoorden, en zijn taaie vlees proberen in te slikken. Maar Zephyr het lukte Zephyr om te overleven. Hij had het overleefd. En er zijn nu al een stuk die voor hem vrezen. Zephyr had dagen aan een stuk moeten lopen. Zonder te stoppen. Hij moest leren zijn spieren te bedwingen, ook al wilden ze niet meewerken. Dat was een zware training. Het had hem pijn gedaan zijn lichaam te dwingen. Maar hij is er hard van geworden. Zephyr had ook moeten vechten met de sterkste paarden van de kudde. Soms vielen er paarden te gelijk aan. Als Zephyr verloor mocht hij vermoord worden. Maar als zijn tegenstander verloor werd die vermoord. Zephyr won steeds. Nu moest hij vele troepen leidden en trainen. Zijn vader had al in geen tijden geen tijd om zijn troepen te trainen. Dus Zephyr nam dat over. Zephyr merkte de vulkaan op. Hij begon te draven met een ruime passen. Zephyr was een grote hengst en had wat trekken van een Shire. Maar zijn bloed was gemengt. Waarom zijn vader met Sythka had gedekt begreep Zephyr nog niet. Hij had wel een zuivere fries kunnen zijn. Nu maakten enkele paarden hem zwart. Omdat hij geen zuivere fries is. Zephyr was de enige die niet zuiver was in de kudde. Sommigen leden maakten hem belagelijk. Zijn vader liet hen doen. Zo werd Zephyr hard. Maar Zephyr dult geen beledigen. Hij vermoord degenen die hem beledigen. Zijn ogen werd 'zwart' bij die gedachte. Zephyr zal opvermachtig zijn en dan zullen ze hem aanbidden en niet meer beledigen.

(Voor mijn beste Rival)

Rival sjokte langs het oneindig lijkende bergen. Stom woord, oneindig. Maar een betere definitie had hij er niet voor. Hij wierp stuurs een blik vooruit voor hij zich uitschudde. Hij trok zin bovenlip op en ging met zijn ruwe tong langs zijn lippen. Droog. Zoals altijd. Rival schudde zijn kop voor hij iets anders deed. Hij zwiepte driftig met zijn staart en liep in een straffe pas verder. Hij had een gigantische hekel aan gladde sneeuw: Het was glad en koud. Als het sneeuwde hield dat in dat het te koud was voor regen. Rival had niet echt een dikke vacht, hij was immers een Spanjaard en dat had hij simpelweg niet nodig in een normaal bestaan. Voor zover je Rival naast "normaal" neer kon zetten. Het was een combinatie die niet klopte. Rival beet een keer hard op zijn onderlip om een reeks vloeken te onderdrukken toen zijn hoef weggleed door de sneeuw. Slippend wist hij zichzelf weer recht op de been te krijgen. Kort liet hij een grom horen richting de ijzelende ondergrond. Fantastisch, dat was typisch iets voor hem. Waarom liet verdomme nou nooit iets zoals hij wilde? O ja, vergeten: Hij was Rival. Rival liet nog een keer een geluid horen dat een normaal paard niet hoorde te doen, maar zoals al eerder beschreven: Rival was alles behalve normaal. Toch wilde Rival met alle geweld de top bereiken. Hij beet op zijn kiezen. Waarom had hij nou net dit moment uitgekozen om de bergen op te zoeken? O ja, omdat hij een stomme knuppel was. Kort samengevat dan. Rival draaide nog een keer met zijn mondhoeken en pruilde een paar keer met zijn lippen. Uiteindelijk moest toch die vervloekte top in zicht komen? Deze dag was barslecht geweest wat timing betreft. De wind had besloten vandaag lastig te zijn en tegen Rival in te blazen en de sneeuw hield er ook niet bepaald rekening mee dat er wellicht een paard langs kon komen. Daarnaast mistte het ook nog. Hoe stom om op de gedachte te komen 'laat ik vandaag eens fijn naar boven klimmen omdat ik er zin in heb' en - hoe stom - de gek voerde het ook nog uit. Terwijl de grijsaard luid vloekend de top bereikte, viel zijn oog op een andere hengst. 'Damned! Heb ik de excursie gemist?' zei hij met een overdreven pruillip en een stem waar het sarcasme vanaf plensde in straaltjes. Hij liet zijn blik gaan over de hengst glijden. Hij rolde met zijn ogen toen hij zag hoe de hengst keek. 'Jij bent toch niet heel toevallig het zoontje van Cobrazarao? Want dan sta ik waarschijnlijk op je menu als zoontje van Sham en Ineske,' vervolgde hij donker.

Zephyr was een heet hoofd. Maar uitglijden, wind, zich pijn doen of zulk dingen deden hem maar weinig iets. Het weer werkte weer niet mee. Hoe hoger hij klom hoe erger de weersomstandigheden werden. Hier en daar rolde een kei of een pakje sneeuw naar beneden. De sneeuw had zijn bovenkant al bekleed met sneeuw. Zephyr bleef cool. Hij had de woestijn en de ijkoude gebieden overleefd. Dit was voor hem maar een briesje. Zijn zwarte vacht viel wel hard op. Maar ja, wie haalt het in zijn hoofd om Zephyr aan te vallen of zo. De wind blies hevig. Maar het deed hem maar weinig. Alleen zijn manen waren wat in de war geraakt. Hij ging verder met zijn reis. Op zijn dood gemak. Opeens stond Zephyr stil toen hij een vreemd geluid hoort. Wat voor een gestoord beest liet van zich horen? Hij gunde er verder geen aandacht meer aan. Hij ging verder. Uiteindelijk geraakte hij bij de top. Zephyr zijn ogen gleden naar de omgeving. Veel was er niet te zien door de wolken om de bergen. Toch tuurde Zephyr naar de omgeving. Opeens ving zijn neusgaten een geur. Van een paard. Maar hij bleef gewoon staan en keek verder naar de omgeving. Uiteindelijk verscheen de vreemde hengst en die sprak Zephyr al meteen aan. Zephyr draaide zich met een zwiep om en bekeek de vreemdeling.'Damned! Heb ik de excursie gemist?' Wat was dat nou weer? Zephyr ontblote zijn tanden en keek vijandig. De geur herkende hij zo. De hengst droeg een geur van Sham. 'Jij bent toch niet heel toevallig het zoontje van Cobrazarao? Want dan sta ik waarschijnlijk op je menu als zoontje van Sham en Ineske,' Dat had die beter niet gezegt. "Zozo, jij bent dus het zoontje van Sham. Geen idee wie dat andere mormel was." Zephyr deed uitdagend een stapje naar voren. "Natuurlijk, Sham was niet zo'n goede vriend van ons. Je zal me smaken." Antwoordde Zephyr droog. Met zijn jonge stem. Hij was vrij cool. Maar hij was zeer scherp. Voor voor een paard kwam hij nu weer tegen. Deze hengst zou hem nog wat plezier kunnen geven.

Rival brieste een keer en rolde met zijn ogen. 'Ik ben vingervlug, weliswaar minder massa als jij, maar snel. Dus wil je alsjeblieft die voordelen uit je kop zetten, maakt je leven een stuk "leuker",' zei Rival nuchter. Hij likte een keer langs zijn mondhoeken voor hij hem weer aankeek. Rival droeg ongetwijfeld NIET de geur van Sham bij zich. Besides, wellicht haatte hij Sham nog meer dan deze vreemde hengst deed. Rival trok zijn wenkbrauw op. 'Waarom moet ik dood en jij niet? Omdat jij het zoontje bent van de o zo grote Cobrazarao die het niet uit kon staan dat zijn béta het met de alfa van die vervloekte kudde -' hij sprak het woord met moeite en de nodige walging uit, bijna spuwend - 'deed. Who cares.' Rival rolde nog eens met zijn ogen. Het verteerde zat van Sham had hij achter zich gelaten, enkel de wil om te regeren en zich niet onder iemand te schikken had hij van hem overgenomen. 'Ik ben Sham niet, evenals jij niet Zanyatta bent. Check your fact, Zephyr.' Rival schudde een keer zijn kop. Als Zephyr beet, was hij sneller weg en zou het achterlijke mormel in niets anders dan lucht happen. Loser! De juiste omschrijving. Pappie was er niet meer. Niet hier. Niet voor Zephyr. Gotta wake up, guy! Rival brieste een keer voor hij Zephyr een keer een vlammende blik toe wierp. Daarnaast had hij in indirecte reden Boots vermoordt en dat op zichzelf meer dan die hele familie van die Cobrazarao voor elkaar had weten te krijgen. Rival schudde zich uit waarna hij zijn spieren aanspande. Zephyr mocht dan wel meer massa hebben, in verhouding was Rival gespierder. Desondanks als Rival niet snel genoeg was, zou de hengst hem kunnen verslaan. De grijsaard dankte in stilte Rain voor het feit dat ze hem soepel had gehouden. Kwam die ontvoering toch nog van pas, dacht Rival er grimmig achteraan. Rival brieste onverschillig toen Zephyr begon over dat hij wel zou smaken. 'Jij mij ook heur, maar dat ter zijde. Weet dat je aan mij de verkeerde hebt als je mij op gelijke hoogte met Sham neer zet,' mompelde hij nog steeds onverschillig. Het deed hem eigenlijk niet zoveel wat die Zephyr allemaal wel niet van hem vond. Stuk Zeepsop kon zoveel vinden, het was een watje: Net als paps.

Zephyr keek het kleine scharminkel geërgerd aan. Wat voor een idioot stuit hij weer tegenop? Het was een onbeleefd mormel met een groot ego die dacht dat ie tha horse in tha house was. Zephyr keek gewalgd naar dat beest. Dat helemaal niet leek op Sham. Sham was nog een fatsoenlijk beest dat zich nog eervol gedroeg. Maar deze begon al direct met schelden. Zephyr wilde hem een flinke lap geven. Misschien dat die zijn hersenen weer beginnen te dragen. Niet dat dat waarschijnlijk veel zou zijn. Het zal wel kleiner zijn dan een erwt. Zephyr besloot zich niet zo kinderachtig te gedragen zoals deze hier. Hij beheerste zijn woede zijn zijn tong. Zijn tong wilde graag Rival een paar woorden geven. Maar Zephyr kon die prima onder controle houden. Zijn gezicht stond strak. En keek vals naar Rival. Zephyr rolde met zijn ogen. Wat had Cobrazarao nou weer met dit gedoe te maken. Zephyr gaat heus niet naar zijn papie lopen omdat iemand hem beledigt hoor. Wat een kinderachtige knol. Hij zette zich voor schut. Zephyr bleef de hengst aankijken. Zijn geduld verloor hij steeds meer en meer. Zephyr hief snuivend zijn hoofd omhoog en ontblote zijn tanden. "Genoeg! Zwijg mormel van mijn kl*te. Je hebt nu genoeg onzin gezegd. Je speelt met je leven vals beest. Het is je gelukt je hebt me pist gemaakt!" Zei Zephyr met een sissend geluk. Hij steigerde woest en gooide zijn voorhoef met een klap in het gezicht van de hengst. Onverwacht. Zephyr liet zijn zware lichaam weer op zijn benen vallen. Zijn benen landen met een knal tegen de stenen grond. Zephyr schraapte uitdagend. Hij was zeker niet van plan om de hengst te achtervolgen. Hij had geen zin om zijn hoeven vuil te maken voor zo'n zielig stuk str**t. Hoe durfde die zomaar te verschijnen en hem gewoonweg beledigen. Misschien walgde Rival hem omdat Zephyr vele moorden pleegden ofzo. Moest hij eerlijk zijn? Het kon hem geen moer schelen wat voor reden de hengst hem lastig viel.