Core Pride

Het feit dat hij wéér was teruggekeerd bleef een raadsel voor de hengst, niks had hij hier te zoeken. Géén enkele vijand, en bijna geen bekende. Wat er met hun gebeurd was boeide hem niet, zal het niet doen ook. Nooit. Misschien was hij teruggekeerd omdat er géén, of bijna geen merrie's waren die aan je lip hingen, of hengsten. Cry for pride, dat zouden ze zéker moeten doen. Zouden ze trots willen zijn, in zíjn bijzijn dan moesten ze toch geacepteerd willen worden door hem. De engiste merrie die ooit zijn respect had gewonnen was Bailey, ze had hem bedrogen en terugkomen zal ze niet, nooit niet. Hij had van haar gehouden, al zal hij deze gevoelens in een hok stoppen, waar hij een groot slot op hing zodat ze nóoit zouden kunnen ontsnappen. Liefde was grote onzin, als je iemand liefhebt leer je om te haten. Liefde is de kern van alles, haat, bedrog en er waren meerdere dingen. De goedzakken 'haten' was nutteloos onderwerp, het heeft geen nut deze paarden te haten omdat ze goed zijn en tegelijkertijd samen staan met de slechte paarden. Een slecht paard kent geen onderscheid, goed of slecht beide zijn een vijand, hij kan goede paarden haten evenals slechte paarden. Vrienschap sluiten kan hij ook met beide, máár dat gaat ruim tien keer zo moeilijk. Hij heeft niks aan vrienschap en blijft er dus ook zo ver mogelijk van uit de buurt, hij had geen zin om gestuurd te worden door emotie's. Nooit.

[ & Deina ]

De witte merrie liep door de taiga. Haar donkere ogen gleden over de omgeving terwijl ze verderliep. Ze was nu al een aantal dagen leidster van haar eigen kudde. Overgenomen van haar wijze vader Azacar. Ze had het nu een stuk drukker, maar ze deed het voor de kudde. Ze grijnsde breed bij de gedachte aan een grote kudde die ooit voor een grote oorlog zou zorgen. Samen met de bondgenoten van Valkyrie. Ze zou de merrie eens moeten ontmoeten. Deina schudde haar hoofd en liep weer door. Ze drukte haar oren in haar nek en een onbekende geur drong haar neus binnen. Ze was niet zeker of het nou werkelijk onbekend was. Ze herkende het gewoon niet. Ach, ze kende heus niet iedereen van Dreamhorses. Het was zo groot. De merrie schudde de gedachte weg terwijl ze onder een serie naaldbomen bleef staan. Haar blik gleed over de omgeving waar in de verte een donkere schim te zien was. Een zwarte Fries was in aantocht. Of zover ze kon zien dat het een Fries was. Ze was niet helemaal zeker, maar het interesseerde haar deels niet. Deina bleef rustig staan en keek naar het paard dat steeds dichterbij kwam. Ze herkende de hengst niet. Ze had hem nog niet gezien. Nee, nog nooit.

Flut

Zijn ogen tuurde in de verte, het bos leek eindeloos te zijn vanuit zijn punt. Nog nooit was hij hier geweest, waarom dat wist hij niet eens, máár hij wist wel dat er een andere intelligente levensvorm in de buurt was, en het was zeker geen geur van roosjes en bloemetjes. Hij verzette zijn benen om vaart te maken, de geur werd sterker máár hij liep niet specifiek naar dat paard toe het was gewoon toeval, hij zou ook zijn route niet gaan veranderen door één of ander paard. Een witte schim was zichtbaar in de verte, eenmaal op enkele meters afstand hield hij zijn benen stil en stopte met lopen. De merrie was wit, hij herkende haar, deels. Waarschijnlijk omdat hij een ander paard in haar terugzag maar wie kon hij niet zo snel zien. Voorderest was ze onbekend. "Wie ben je?" een standaard vraag, een nutteloze vraag, tenslotte was hij totaal ongeïnteresseerd in wie ze was, misschien ook wel, omdat ze hem zo bekend voor kwam, maargoed. Eén ding kon hij wel zeggen, het was géén goedzak de uistraling was daar te anders voor en hij had veel ervaring op dat gebied, tenslotte had hij al 9 jaar ervaring opgedaan in deze verrotte wereld. Hij was nog een veulen toen hij hier kwam, was er ruim 5 jaar gebleven vervolgens weggetrokken, toen hij 7 was weer teruggekomen en vervolgens weer verdwenen tot vandaag. Hij was weer terug, maar voor hoelang?