non-Silence

Geritsel klonk, voor haar, achter haar, rechts van haar maar ook links van haar. Wat hét precies was, dat konden meer dingen zijn. Wolven, een beer, herten, ze zal maar niet van her ergste uitgaan, konijnen, egels, eekhoorns, dat waren andere optie's die waarschijnlijk meer zouden voorkomen. Niet wetend in welk gebied van de wereld ze zich nu bevond stapte ze door, ze had inderdaad kennis over de gebieden, maar haar topografiese kennis was niet optimaal. No-sense-of-direction... Nee, zo erg was het ook weer niet ze wist op z'n minst of ze naar de bergen, een rivier, of een bos ging in een bekend gebied. Het was redelijk donker in het bos, dat was niet omdat het al zo laat was, waarschijnlijk omdat de donkergrijze wolken steeds dichterbij kwamen, het duurde dan ook niet lang voordat ze een druppel voelde. Het wás één druppel maar de tweede druppel volgde, op een gegeven moment was ze de tel kwijtgeraakt.
Druppels vielen van de puntjes van haar manen en staart, haar hoeven baanden zich een weg door het drassige gebied. Kort hief ze haar hoofd omhoog, ze voelde iets aankomen, nee zeker niets groots. Niets om je zorgen over te maken, niets om voor te vluchten. Een witte donderschok was zichtbaar in de verte, niet veel seconde later klonk er een harde knal. Het begon harder te regenen, maar ze liet het haar niet hinderen en liep verder terwijl haar manen tegen haar vacht geplakt waren.

Het geritsel was gestopt, daarvoor in ruil maakte de druppels die op de grond kletterde het hoofdgeluid en de dieren of diertjes waren in de bosjes weggevlucht. Nutteloos. Je zal niet sterven van regen, zwakkelingen misschien. Maar regen doet geen pijn, én zal het niet doen ook. Een flits was zichtbaar in de verte, en een knal klonk.

Voor haar was het een raadsel. Voor hém was het een feit. Wie van hen beide zou het als eerste erkennen? Kón zij überhaupt toegeven dat ze het niet wist. Dat zij niet volmaakt was. Noch was zij perféct. Hij zou haar niet geloven. Het kwam niet bij hem aan. In zijn ogen was zij namelijk utopia. Kort glimlachte ze. Ze was niet genoodzaakt om hem teleur te stellen. Het lag momenteel niet in haar verlangen om een droevige blik in zijn ogen te zien. Wat zij wilde, was dat hij voor haar boog. Zonder dat de waarheid aan het licht hoefde te komen. Hij zou op zijn knieën gaan. Haar willen aanbidden. Tot alles bereid en in staat. Maar het deed haar niets. Raakte haar hart niet. Hij was onbelangrijk. Een nuttige bijdrage had hij niet geleverd aan haar leven. En dat zou hij ook nooit doen. Zijn kansen had hij verspeeld; aan dwazen had ze niets. Hij had het moeten zien toen hij dé kans van zijn leven had. Dat hij haar toen voor zich had kunnen winnen. En toch was hij zo blind geweest als een door hebzucht beïnvloed persoon.
Het regelmatige geroffel van regen was hoorbaar. De geluiden echoden in haar oren. Donker werd het rondom haar. Bedrukt was de sfeer. En in plaats van in elkaar te duiken, rechtte ze haar rug, zoog ze haar longen vol met lucht en kromde ze haar hals om een brede grijns om haar smoel te tekenen. Héérlijk was het, die woeste winter. De koude die door haar hart sneed zonder haar te doen afkoelen. Natuurkundig gezien was een onweersbui haast onmogelijk in deze tijd van het jaar, maar hier gebeurde het toch. Omdat de titanen van de hel het hadden besloten. Haar broeders die ze elke seconde van de dag miste.
Verschillende woorden werden in haar hoofd gefluisterd. Dringend, opgewonden, alsof ze stonden te springen om goed nieuws te vertellen. Ze kneep haar ogen samen en knarste met haar tanden. Haar brein deed pijn. Had teveel overuren gedraaid. Was niet meer in staat om helder te denken en te functioneren. Als het dat ooit deed. Ze hoopte het, en ging er vanuit. Maar uiteindelijk was het haar geest die voor haar bepaalde wat, wanneer en hoe ze iets deed. Haar geest die de dood en het verderf over niet-waardige dingen uitriep. En zij accepteerde het. Volgde hem met heel haar hart. Want met haar geest voelde zij zich samen één.
Waarom stond zij daar, verscholen tussen de bomen die hun bladeren hadden verloren? Argwanend kantelde ze haar hoofd. Haar lippen persten zich samen tot een smalle streep. ’Arme ziel. Je wordt helemaal nat, daarzo. Als je hier zou staan, zou je minstens de helft droger zijn geweest. Boven mijn hoofd hangt namelijk nog wél iets van groenachtig groeisel.’ Ze glimlachte liefjes, en keek het paard vervolgens doordringend aan. De hoofdpijn begon haar zicht te beïnvloeden en wat ze zei, was nog onzinniger dan de nonsens die ze ooit had uitgekraamd.

Ze stond stil, luisterend naar de wind, donder en regen die op de grond en bladeren kletterde. Boóring~ er was echt niets te doen, nja.. Luisteren. Een geeuw verliet haar mond, waarna ze enkele keren smakte.
Fayne. Ja, Fayne, het was een naam. Háár naam, het nut van een naam, sommige vonden het een onnozel iets, echter is het belangrijker dan de meeste denken. Ja, ieder heeft zijn eigen geur, kleur, bouw, karakter, maar hoe zou je die levensvorm moeten noemen? Stinky, Parfum, Slankerd, Dikke, Meanie, Aardig? Nee, dat zou een chaos worden. Daarom heette zij Fayne, maar wáárom ze precies Fayne heette dat wist ze niet. Waarom zou dit - nog - onbekende gebied zo heten, of haar oude gebied?
Het denken begon haar te irriteren, haar tijd op die manier verdoen was uiterst moeilijk. Misschien zou ze iets moeten vinden om haar tijd aan te besteden, een kudde ofzo? Al zou ze eerst meer moeten weten over de kudde's van dit 'naamloze' gebied. "Arme ziel. Je wordt helemaal nat, daarzo. Als je hier zou staan, zou je minstens de helft droger zijn geweest. Boven mijn hoofd hangt namelijk nog wél iets van groenachtig groeisel." Ze draaide haar hoofd richting de andere bomen, er stond inderdaad een paard échter was de geur weggevaagt door de regen. "Regen doet geen pijn." Snel flitste haar blik - zonder haar hoofd te draaien - naar boven. Een vlijmscherpe, witte flits schoot de grond in, en een knal klonk net wat later. "Én, hoe heet dit gebied?" dat wou ze weten, als ze dat zou weten zou ze gelijk andere vragen kunnen stellen. Ze staarde de merrie aan, er stond niks in, niets van aftelezen. Net alsof ze recht door haar heen keek, naar de struiken en bomen..

Had ze moeten zwijgen toen hij haar naam had gevraagd? Moeten geheimhouden wie en wat zij was. Door wie of wat ze naar de aarde gezonden was. Met welke missie ze haar paden bewandelde? Of had ze moeten spreken als een waterval die te gewillig naar beneden klaterde. Als een dwaas die zijn mond niet houden kon en zo dus teveel blootgaf. Ze wist het antwoord op haar eigen vragen. Kon ze met zekerheid beantwoorden en zo nodig nog ontleden. En toch had ze niet naar wens gehandeld. Was ze meedogenloos geweest en had deze vraag hem de kop gekost. Uit angst, wraak, haat, teleurstelling, verdriet, of liefde? Geen van deze factoren hadden haar als zodanig laten handelen. Onwetendheid had haar aangestuurd, haar in de goede richting geduwd.
Ze wist waarvoor of voor wie ze leefde. Hoe ze dat leven dat zorgvuldig uitgestippeld was, moest leven. Op welke manier ze dat moest doen en hoe lang het duren zou. Haar dood lag vast. Het einde was nog niet in zicht. Haar maag rommelde en een gefronste wenkbrauw werd zichtbaar in haar gelaat. Ze had haar avondmaal zojuist verslonden. Ruwe grashalmen, gepaard met het schors van een katwilg, om haar pijnen te verzachten. Ze was niet van steen. Ook zij had –hoe vreemd het ook in ieders oren mocht klinken- gevoel.
Inmiddels begon het harder te waaien en was ook de beschutting die boven haar hoofd hing weg. Zuchtend schudde ze haar hoofd. Het was geen pretje, de herfst van tegenwoordig. ’Mhhh, regen doet geen pijn. Regen doet geen pijn- WAT IS DAT VOOR EEN ONZIN?’ Haar stemmingswisselingen waren veelbesproken onderwerpen. Haar geest veranderde, en zo ook haar humeur. Nijdig snoof ze, de merrie aanstarend alsof ze een geestelijk zieke was. ’Is het je nooit opgevallen dat regen erosie doet verwekken? Dat regen delen van het land laat wegspoelen en dat regen het vuur dat uit de hel afkomstig is kan doven?’ Dit paard wist duidelijk niet waarover ze sprak. Had geen flauw benul hoe de natuurelementen in elkaar zaten en hoe deze te werk gingen. Tandenknarsend draaide ze een oor naar haar toe toen ze een vraag op haar afvuurde. ’Zou dit gebied een naam moeten hebben volgens jou? Er zijn hier bomen. Veel bomen. En ook zijn er veel planten en struiken. Dus, daaruit kunnen we concluderen dat dit een bos is.’ Het sarcasme droop van haar stemgeluid af toen ze –met tegenzin- antwoord gaf.
De wind blies door haar manen heen en een nieuwe donderklap weerklonk. Even schrok ze op uit haar bedenkingen en ietwat verdwaasd keek ze op. Nieuwe nonchalance vulde haar houding en ogen en ze glimlachte opnieuw liefjes naar de merrie tegenover haar. Alsof haar uitbarsting nooit had plaatsgevonden.

Vergeef me het feit dat deze post laat en raar is
Celeb is nu eenmaal gestoord