Wandering

Haar ogen tuurde over de groene vlakte waarin in een kronkelend redelijk smal riviertje zich bevond. Een koude windvlaag vloog voorbij, haar manen dansde mee op de wind naar voren, al was die wind na niet meer dan 3 seconden alweer verdwenen. Naam, naam...naam. Ze wist nóg steeds niet hoe dit gebied heette. Een dik en donker wolkenpak verscheen aan de hemel, langzaam trok het kleine beetje zonlicht dat er nog was weg. Ze voelde een druppel, al snel volgde de rest van de talloze druppels. Rain.. hetzelfde als regen, hetzelfde voor heerser. Zou de regen de 'heerser' van dit gebied zijn?

Ze schudde haar hoofd heen en weer en begon met lopen, haar natte manen plakte tegen haar doorweekte vacht. Er was niemand te bekennen in dit gebied, óf de regen verspoelde elk teken van een andere levensvorm. Er groeide gras, dat inmiddels doorweekt was met druppels, een smal rivierte, maar niéts dat deze wereld voor haar verborgen hield. Het suizen van de wind, het gekletter van de regen.. Meer was er niet.
Haar zicht werd duidelijker toen de regen minderde en ze zeker 10 meters meer kon zien, duidelijk kon zien.

[ & Iemand die het weet ]

Stilte. Plofjes. Stilte. Plofjes. Nog meer plofjes. Een nijdige bries en dan weer verder. Pearl goed. Pearl goed, jaja Pearl goed. Pfft! Confetti keek woedend uit haar ogen maar dan verscheen er iets triomfantelijks in haar ogen en een kleine grijns. Confetti’s lange benen zetten een harder tempo aan. Ze zou de wereld laten zien dat ze geen meeloper was, dat ze sterk was en krachtig. Na lang zitten tobben wou ze toch in de Valkyrie. De kudde van Fawn. Fawn was machtig, in Confetti’s ogen en waarschijnlijk in nog wel meer ogen.
Ze brieste zacht en schudde haar lange manen. Ghehe, wacht maar, dacht ze nog even.
Haar oren spitsten zich maar draaiden dan weer terug naar achteren. In verhouding van slechte wannebe’s die hun oren altijd in hun nek hadden was zij niet zo. Haar oortjes waren iets naar achteren. Klaar om elk geluidje op te vangen. Ook was Confetti leergierig en ze bekte niet zomaar jan-en-alleman af. Nee, een goed gesprek zat zeker goed bij Confetti.
Weer spitsten haar oortjes, ditkeer omdat ze in de verte een gestalte zag. Een bruine merrie. Net als Confetti was de merrie nat van de regen. Langzaam, zonder enige haast liep ze naar de merrie toe en bleef vervolgens normaal staan. Haar oren waren weer wat naar achteren maar niets verraadde haar houding. Het was niet dominant en ook niet onderdanig. Het was… Gewoon.

[flut =3]

Eenmaal toen een wit-achtige schim in de verte verscheen stopte ze, ze keek ernaar wachtend op wat het zal zijn. Het enigste wat ze kon zien toen ze eenmaal dichterbij was, was dat het een jaarling was, waarschijnlijk een merrie. Meer niets. Toch? Enkele seconde keek ze de merrie aan, alsof ze dwars door haar heenkeek naar het groene gras achter haar. "Hoí" een stilte volgde, niet heel lang maar goed. "Welke kudde's leven in dit gebied?" Right to the point.. ze wou meer weten over dit gebied, vooral over de kudde's, wie die kudde's leidde boeide haar weinig, de namen zou ze zo weer vergeten misschien zouden de leiders wel veranderen, en ze had niks aan enkel die naam van de leiders.
Regen, langzamerhand verdween het dikke wolkenpak waarna enkele zonnestralen de aarde verwarmde, perfect om gras en andere planten te laten groeien. Je kon de druppels horen vallen in het nog natte gras, ondanks dat ze zon scheen was het niet echt warm, misschien kwam het door de wind. Iniedergeval het was Herfst, dus echt warm zou het niet meer zijn. En het duurde ook nog een hele tijd voordat de Lente weer zal aanbreken, maargoed ze zou niet gaan mekkeren over iets als het weer of seizoen, ze zou ook niet naar een warmer land trekken, tenslotte zal je in de winter meer weerstand opbouwen.