Memory's.

Zacht snoof de witte merrie. Ze zag er gezond uit; haar vacht glansde, haar manen lagen netjes langs haar hals. In haar ogen was een levendige blik te zien. Sinds ze de kudde had, was ze echt weer op gaan bloeien. Het voelde zo verschrikkelijk goed wat meer contact met anderen te hebben. Natuurlijk, ze miste Cio en Ith nog elke dag, en soms kon ze urenlang naar de zee staan kijken met haar blik op oneindig. Ja, ze mistte die goede oude tijd. Maar er waren nieuwe tijden, met nieuwe kansen en nieuwe vrienden; en ook deze kansen zou ze ten volle gaan benutten. Dat moést.
Plotseling werden haar gedachten onderbroken door een luid gehinnik, afkomstig uit de bossen. Rustig draaide ze half om en begon in de richting van het geluid te draven. Ze had geen haast. Mochten ze haar echt willen spreken, dan hadden ze maar even geduld, vond de witte merrie. Hierdoor duurde het een tijdje voordat ze een jonge zwarte hengst zag staan, tussen de bomen hoor. Nirvana brieste eens en vertraagde haar gang, waarna ze op een paar meter afstand halt hield. Haar houding was trots; ze wist wie ze was en wat ze kon. Toch stond haar hoofd een klein stukje scheef toen ze de hengst bekeek. Ze wist het niet zeker, maar het leek alsof ze hem eerder had gezien. Nirvana fronsde en probeerde zich te bedenken waar ze hem eerder had gezien. Dat ging niet zo makkelijk, en al snel verloor ze haar geduld en vroeg ze het gewoon. "Hallo, goedendag, ik ben Nirvana, hoe is het ermee, met mij goed," ratelde ze kort door. "Waar heb ik je eerder gezien?" Nu was haar toon normaal, nieuwsgierig. Ze wist zeker dát ze hem eerder gezien had, maar kon zich echt niet meer herinneren waar of wanneer dat was geweest.