Let it be.

Nar schudde haar kop en rekte haar rug uit. Ze zette haar hoeven met een dof gestamp neer. Het was hier verdraaid koud, de wind waaide verdraaid hard en het was hier ook nog eens verdraaid wit. Verdraaid! Nar trok haar toch al droge mond een paar keer op en neer om te voorkomen dat hij vastvroor. Rotwind, rotweer, rotplek. Nar likte een keer langs haar mondhoeken die normaal toch al droog aanvoelden om ze toch wat soepeler te maken, maar het enige wat ze ermee bereikte was dat het nat werd en door de wind nog koeler aanvoelde. Vanuit de verte ving ze een hinnik op die niet voor haar oren bedoeld was. Heel fijn, nu liep ze hier ook nog eens met iemand anders rond die zichzelf bijzonder zielig vond en was gaan jammeren op een klein zielig stukje aarde. Vol zelfmedelijden uiteraard, waarna hij uiteindelijk zo depressief werd dat hij zelfmoord pleegde. Nar had voor haarzelf al een compleet rampenscenario geschetst waarbij de hoofdpersoon, de jammeraar vanuit de verte, stierf en zijn geliefde meesleurde in zijn tragedie. Achterhaald, bijna Romeo en Julia achtig. Alleen dat was een stuk vrediger. Nar duwde haar schedel iets rechter op haar kop en kwam maar moeizaam door de zware sneeuw vooruit. Ze haatte sneeuw, ze haatte wind, ze haatte nog meer tegenwind en ze haatte jankers die niets beters hadden te doen dan hun wonden likken. Kom op, sta rechtop en vecht tegen het onbekende. Punt. Ga niet zaniken over dingen uit het verleden. Hoofd omhoog, borst vooruit en gaan met die banaan, no matter what.
'Wel, jij moet de jammeraar zijn die ik vanuit de verte opvi...' Nar stopte met praten. Hmm, deze hengst kwam haar verdraaid bekend voor. Wie was het ook alweer? Nar kon hem niet thuisplaatsen.
'Wel, wie ben je, hengst?' zei ze koeltjes terwijl ze hem in zich opnam. Hij was op z'n zachtst gezegd een opvallende eend in de bijt als je keek naar de omgeving. Hmmm.

Nar brieste een keer snibbig. Heel fijn, nu had ze met een sentimentele knol te maken die in het verleden bleef hangen. Ze likte een keer langs haar droge lippen en rolde met haar ogen.
'Blijf lekker in het verleden hangen joh!' Nar brieste en wilde verder lopen tot dat ze tot de conclusie kwam dat het behoorlijk hard ging sneeuwen vandaag en dat ze wellicht beter hier kon blijven, bij deze nietsnut. Ja, daar kwam hij al tot dezelfde conclusie als zij een halve minuut geleden. Wel, het toppunt van traag van begrip. De wereld heeft een boel te bieden, mits je het maar opraapte. Gad, wat was dat nou weer voor tierlantijntjes gedachte? Nar bekeek hem cynisch toen ze zijn zwiepende staart in het oog kreeg. Ah, werd meneer ongeduldig? Reuze gezellig! Misschien viel er dan toch nog iets te beleven met dit saaie figuur van drie hoog.
'Nar, paard met de eeuwig droge mond,' antwoordde ze kortaf. Mort. Wat had zijn naam in godsnaam met de letterlijke betekenis van Mort, dood, te maken? Dat hij wellicht een keer ging sterven stond vast, hij was immers niet onsterfelijk, maar wat voor gelijkenissen hij er verder mee had was voor Nar een raadsel. Ze brieste, schudde haar kop en snoof nog eens. Verrek, krijg nou de.... Je meende toch niet dat deze ook bij Nirvana in zat? God, wat een watje! Die zou waarschijnlijk nog niet eens een poot uitsteken als zijn leventje hem ontnomen werd.
'Ja, laten we gezellig bij elkaar een theekransje gaan houden!' reageerde ze pinnig. Dat zou haar toch een buitenkansje lijken! Hoewel ze hem dan wel direct uit kon horen en daar voelde ze, in tegenstelling tot de andere dingen, wél wat voor, want wat had hij in godsnaam in de neutrale kudde van Nirvana te zoeken? Hij zag er meer uit als een doetje die bloemetjes voor oma plukte en mama smeekte om een koekje, hij had alleen de naam niet mee. Een grote teddybeer was wel op hem van toepassing. Een grot? ... Juist. Och, voor de sneeuw was het goed genoeg. Nar schudde haar door de schedel zware kop en sjokte alvast wat vooruit.
'Komen dan, ik heb geen zin om zeikersnat te worden!' wierp ze hem vinnig toe toen hij haar niet snel genoeg liep.