AdministratorDe merrie kon bijna de berg die ze nu langzaam aan het afdalen was, wel bijna af róllen. Haar buik, het stak aan elke kant een meter uit, en de diameter ervan was gewoon. Te triest, ze had medelijden. Medelijden met zichzelf. En het was vreselijk als dat dier in haar buik weer een actieve bui had, en gezellig zijn dagelijkse fitness oefeningen doen. Dat beest, dat kon hard slaan. Écht hard. Super hard. Het duurde misschien niet lang meer, en dat beest zou zich totaal omdraaien, en gaan zeuren dat ie eruit wilde. Ze huiverde al bij de gedachten. Dat beest eruit? God, dan zou ze wel weer wat afslanken, maar dik blijven zou ze altijd. Wat zat ze te zeiken, ze wilde toch een veulen, ze had ingestemd met Remember, maar nu wilde ze het eigenlijk stiekem niet meer. Alleen als het veulen een merrie was, enorm veel op haar leek, haar hoogbegaafde hersenen zou erven, en een beetje voor zichzelf kon zorgen vond ze het prima. Maar een brutaal lastpak dat om haar heen dartelde had ze ook niet honderd procent het gevoel voor. En dan moest ze eigenlijk nog aan Remember vertellen dat ze een andere keer was gedekt, maar het veulen was van Remember, als je zo bleef denken zou het ook zijn. De aanhouder wint.. Toch? Tenminste, alles in haar hoofd hoopte dat het waar zou zijn.
En dan kwam er een ander punt bij, er was iemand anders die van het bestaan van het veulen moest weten. De oom van het veulen. Haar officiële zwager, en Remembers officiële broer. Nou en waar zou ze die nou vinden? Ze trok maar de vallei in, waar ze meerdere keren was geweest. En ze moest even een gebied bedenken waar het veulen geboren moest worden, ze was van plan dat ze het ten eerste níét in de sneeuw deed. En ten tweede níét waar de temperatuur te hoog was. Al werd het zo langzamerhand winter. Maar haar hoofd, haar gedachten waren door dat beest in haar buik overgenomen. Ze was aan het plannen en voorbereiden, alleen omdat ze zo nodig een omtrek van vijf meter om haar buik heen moest hebben. Diameter van vier meter. Gewicht van 300 kilo. Getverdemme.
Inmiddels was ze aan de voet van de berg gekomen, en stapte ze op een enorm trage pas naar het riviertje dat door de vallei heen kronkelde. Toen ze erbij aankwam, en haar spiegelbeeld zag in het heldere water liet ze haar neus erin zakken. Ze slokte wat, wat in het verkeerde keelgat schoot. Haar hoofd veerde omhoog en ze proestte als een gek. Totdat haar lichaam het genoeg vond en de kust veilig was. Ze keek weer wantrouwig naar het water. Alsnog liet ze haar neus erin zakken, en nam kleine, voorzichtige teugen. Toen haar dorst was gelest liep ze enkele passen van het water vandaan en zwiepte een paar keer met haar zwarte staart. Ze proestte nog even voor de zekerheid en bleef toen zowat uitgeput staan van haar klim naar beneden. Alles kostte ook zoveel moeite.
~ Oompje Sullerd.
En dan kwam er een ander punt bij, er was iemand anders die van het bestaan van het veulen moest weten. De oom van het veulen. Haar officiële zwager, en Remembers officiële broer. Nou en waar zou ze die nou vinden? Ze trok maar de vallei in, waar ze meerdere keren was geweest. En ze moest even een gebied bedenken waar het veulen geboren moest worden, ze was van plan dat ze het ten eerste níét in de sneeuw deed. En ten tweede níét waar de temperatuur te hoog was. Al werd het zo langzamerhand winter. Maar haar hoofd, haar gedachten waren door dat beest in haar buik overgenomen. Ze was aan het plannen en voorbereiden, alleen omdat ze zo nodig een omtrek van vijf meter om haar buik heen moest hebben. Diameter van vier meter. Gewicht van 300 kilo. Getverdemme.
Inmiddels was ze aan de voet van de berg gekomen, en stapte ze op een enorm trage pas naar het riviertje dat door de vallei heen kronkelde. Toen ze erbij aankwam, en haar spiegelbeeld zag in het heldere water liet ze haar neus erin zakken. Ze slokte wat, wat in het verkeerde keelgat schoot. Haar hoofd veerde omhoog en ze proestte als een gek. Totdat haar lichaam het genoeg vond en de kust veilig was. Ze keek weer wantrouwig naar het water. Alsnog liet ze haar neus erin zakken, en nam kleine, voorzichtige teugen. Toen haar dorst was gelest liep ze enkele passen van het water vandaan en zwiepte een paar keer met haar zwarte staart. Ze proestte nog even voor de zekerheid en bleef toen zowat uitgeput staan van haar klim naar beneden. Alles kostte ook zoveel moeite.
~ Oompje Sullerd.
