Uwgh. Oef. Aah. ~

Langzaam zette hij zijn passen, het luide gekraai van de arenden was duidelijk hoorbaar. De witte hengst volgde de beesten met zijn ogen, hij zwiepte met zijn staart. Nog even dan zou hij vader zijn. Dan zou hij hier rondlopen, met zijn kind aan zijn zijde, en Magnifico ernaast. De witte hengst zuchtte, hij sloot zijn ogen. En langzaam dommelde hij in een slaap.

BAMMMMM

Zijn ogen schoten open, hij speurde weg. Het zweet was te vinden over zijn hele lijf, zijn manen plakten aan zijn huid, en hij keek even haastig achterom. Wat was dat... Wat was die harde knal?! Toen zijn witte oren, een hinnik opvingen. Was hij weer geconcentreerd, Magnifico. Het was zover. Remember wist het. Haar hinnik klonk zo anders, zo niet Magnifico achtig, zo nodig. Remember moest gewoon komen. Hij galoppeerde in volle vaart over de heuvels, de wind deed zijn manen achter hem aan waaien. Hij maakte een noodstop, Remember drukte zijn neus even tegen de donkere zachte neus van Magnifico, en glimlachte breed. ''Heywww'' Zijn stem was een beetje gedempt, en zijn woord was niet echt duidelijk. Door het feit, dat zijn neus in de donzige vacht -zoals hij dat meemaakt- had gestopt, en toen had geprobeerd te praten. ''IEUW.''Riep hij even van schrik. Daarna lachte hij even. ''Dat diertje kan verdomde goed schoppen.'' Zei hij vrolijk. Hij wist dat het ging komen. Magnifico was al aardig dik geworden. Remember glimlachte, stel je voor dat je zo'n mormel in je buik moest dragen. Vreselijk. Remember sloot zijn ogen even. Daarna ging hij voor Magnifico staan. ''Hoe wil je hem, of haar noemen?'' Vroeg hij zacht. Hij wou dit gewoon weten. Remember had zelf nog niet echt nagedacht over een naam.

Een witte gedaante kwam aanstormen. Haar mondhoeken krulden op in een tevreden glimlach. De witte hengst was behoorlijk snel genaderd, waarschijnlijk was hij in de buurt. Haar ogen volgden de gedaante die op hoge snelheid dichterbij kwam, totdat het voor haar tot stilstand kwam. De hengst begroette haar door zijn neus tegen de hare te drukken, ze antwoordde deze om terug te duwen. Ze sloot haar ogen even, en opende deze weer toen de hengst zijn eerste woord uitsprak. Dat kwam errug intelligent over om eerlijk te zijn. 'Hai,' mompelde ze droog. Ze keek de hengst even aan. Rust was meester over haar geworden, ze kon zo wel omvallen, slapen gaan. Heerlijk. Ze werd een beetje raar in haar hoofd, alsof ze op de golven van de zee golfde. Haar ogen draaiden omhoog, en zagen de grijs gekleurde wolken. Dat is geen zee. Ging door haar hoofd. Ze draaide haar hoofd schuin, en hief haar hoofd naar de lucht. Grijze, lange wolken bedekten de hemel, en bewogen traag. Geen zee. Herhaalde ze voor zichzelf in haar hoofd. De hengst had zijn neus nog in haar vacht gehouden. Wat deed hij nou weer. Opeens gilde hij het uit, op het moment dat het wezen in zich weer eens een trap had verkocht. Zijn dagelijkse fitness was begonnen. De hengst lachte, zij richtte haar blik naar de hengst, met opgetrokken wenkbrauwen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 'Dat diertje kan verdomde goed schoppen.' zei hij. Ja maar natuurlijk, hij deed aan fitness, had inmiddels de zwarte band karate. Wat hadje anders verwacht. 'Hij doet aan fitness,' zei ze alsof het een normaalste zaak van de wereld was. Droog dan natuurlijk. De witte gedaante verplaatste zich weer naar voren, voor haar. Hoorde dit bij zwanger zijn, moe zijn, dagdromen. Hopelijk. De hengst vroeg haar wat, hoe ze het veulen wilde noemen. Oohja, dat was ook nog een zaak. Vergeten. Snel zocht ze in haar hoofd voor de meest unieke naam die ze maar kon verzinnen. Naam, naam, naam. Het werd een merrie, ja, dat voelde ze. Ja, dat wist ze. Dat hoorde bij moeder zijn. 'Het word een merrietje genaamd Daesha,' zei ze vastbesloten. Hée, had ze dat even goed verzonnen. Daesha, wat hilarisch. Ze keek de hengst aan en trok haar wenkbrauwen even kort omhoog. 'Had je wat anders in gedachten dan?'

Hij keek naar de arenden, die boven hun cirkelden. Remember brieste, kleine dampwolkjes kwamen uit zijn neusgaten. Het was aardig fris geworden. Remember zijn manen wapperden mee op het ritme van de wind, terwijl zijn staart even tegen zijn flanken sloeg. Hij brieste zacht, schudde zijn haartjes even. En glimlachte breed net als altijd. Zijn ogen twinkelden, vandaag was het zover. Zijn veulen zou geboren worden. Remember trok zijn wenkbrauwen even op toen Magnifico, deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Maar goed, Remember wist immers ook niets over de dracht. Alleen dat die beestjes verdomde hard konden schoppen. ''Maar natuurlijk.'' Bracht Remember er ook maar droogjes van af. Remember wachtte af, toen hij merkte dat Magnifico nadacht, dacht hij ook maar na. Een naam, origineel, en uniek. Zo een die je niet vaak hoorde. Gelukkig was Magnifico wat beter in het bedenken van namen. Want Remember was nog niet verder, dan een merrieveulen met de naam die begon met de 'D'. Daesha, geweldige naam, ja, een unieke originele naam. Gewoon Daesha, niets anders. ''Daesha.'' Zei Remember, om maar te laten zien dat hij het eens was met die naam. Remember zuchtte, weer gingen zijn gedachte van aard, wat de laatste tijd vaak gebeurde. Remember schudde zijn hoofd, zijn gedachte kwamen weer bij aard, hoewel hij nog wel een beetje wezenloos voor zich uit staarde.

De lucht werd omsingeld met ietwat donkere wolken die de stemming rondom de heuvels lichtjes intimideerde. Niet dat het uitmaakte; verder was er zoals altijd een warme gloed te vinden die ervoor zorgde dat de opkomende wintervacht op het moment zelf nog onnodig was. Rustig stapte de merrie, op adem komend van de vorige minuten waarin ze een tijdlang zonder pauzeren had gerend. Soms had je het gewoon nodig, het heerlijke gevoel van de wind die door je manen streek en alsof je voor even helemaal vrij was van gedachtes. Nog een voordeel was dat het ook nog eens goed was voor je conditie, iets waardoor het naar haar mening al helemaal van belang was. Haar adem kwam al iets meer op regelmaat naarmate de tijd verstreek. Kort brieste ze, hele kleine en miniscule druppeltjes de lucht in blazend. Bladeren hadden zich verspreid over de oppervlakte van de grond, die een gekleurde laag had gekregen die rood, bruin en geel uitstraalden. De hardgeworden blaadjes die verdoord waren knapten onder haar hoeven, net zoals enkele takjes dat regelmatig deden. Een zucht weerklonk, vervolgd door een kort moment van stilte.
Enkele kleine, hele fijngemalen steentjes bleven in haar hoeven hangen. Bij elke stap klonk er een nieuw gekletter van de steentjes die zich na enkele seconden weer lieten vallen in het harde aarde. Naar haar mening was het een prachtige dag, ook al had ze eigenlijk geen redenen om dat te vinden. Door de veroorzaking van de wind lagen haar manen als een hardgeworden touw langs haar hals. Het had een beetje hetzelfde effect als je als mens op het strand geweest was, en je haren op de één of andere manier anders aanvoelden. Nogmaals zuchtte ze. Een eindeloos iets wat na enkele keren weergalmen verdwenen in het niets. Uitstrekkend tot de horizon.
Er klonken stemmen op. Iets waar ze op voorbereid was door de geuren die vermengd waren met de lucht. Ze liep nog steeds herhalend door op hetzelfde tempo, om haar eigen lichaam niet meer te vragen dan nodig was. De stem van Remember kwam duidelijk; iets wat logisch was odmat ze de hengst zelf persoonlijk kende. Hij was een kuddelid, de vorige leider van de kudde, en de broer van Sultan. Alledrie redenen om iets van de hengst af te weten. Daarnaast lag een merrie op de grond. Ze had een bruine vacht en ook van haar wist ze dat ze tot de kudde behoorde. Ze had haar nog nooit gezien, maar aangezien ze de leidster was - gedeeld met Sultan - had ze wel de verhalen gehoord over de nieuwe leden die Sultan aan haar vertelde. Dat was immers logisch, ze konden niet allebei tegelijk op een plek zijn om een hinnik te beantwoorden. Vandaar dat de aangenomen leden van elkaar nog niet altijd gezien waren door het andere paard. Niet dat dit uitmaakte; binnenkort kwam hier door een bijeenkomst verandering in.
De merrie was aan het veulenen, iets wat haar meteen in het oog viel. Het was de partner van Remember, óók een simpel iets wat zonder een verklaring te weten waar moest zijn. Ze stapte dichterbij totdat ze op een gepaste afstand naast de paarden stond en knikte - zag hoeveel de merrie pijn leed. En hoorde haar woorden die ook mededen dat het pijn deed. Dit wist ze, ze had het immers zelf ook twee keer meegemaakt.
"Rustig maar merrie, het komt goed. Echt waar. Je moet je hoofd laten zakken op de grond en proberen je adem onder controle te houden." zei ze, zachtjes, op een geruststellende toon die de merrie hopelijk iets zou helpen en sussen. Ze richtte haar gevlekte hoofd richting Remember en knikte, terwijl een kleine glimlach haar mond sierde. "Hallo Remember, leuk je weer te zien. Het spijt me dat ik precies op dit moment kom en jullie moment verpest. Als je wilt dat ik wegga - en ook als jij dat wilt Magnifico - moeten jullie dit gewoon zeggen." zei ze, zoals altijd vriendelijk. Haar stem was zó rustgevend, dat het kalm weerstreek over de op en neerdalende heuvels.

Kyara zette zichzelf in beweging. Maggie, maggie maggie... Waar was ze? Als het goed is had ze nu een veulen! Kyara galoppeerde aan en keek eens om haar heen, snoof eens, maar rook nog geen bekende geuren. Ze rende verder en rook nu Remember en Pearl. Ze strekte haar passen uit en kwam al snel bij hun aan. Ze zette zichzelf in stap en knikte even naar Remember. Ze keek Naar Magnifico. Wat was ze blij dat Condor haar toen niet had gedekt! Anders had ze er al eerder zo blij gelegen, zonder partner of wat dan ook. "Hallo Pearl" zei ze vriendelijk. Ze hoorde de woorden van de merrie en besloot verder haar mond te houden.

Hij luisterde naar de liederen van de wind, die ze in zijn oren fluisterden. Het was gepraat, je kon er dingen van leren. De klanken, dit keer leek de wind vrolijk. Veel geluiden door elkaar, maar zachte. Geen harde. Enkele arenden vlogen over en krasten. Hij keek verschrikt op bij het horen van haar gil. Hij keek haar raar aan, toen ze vrolijk begon te schreeuwen dat ze geen vis was. Zijn wenkbrauw schoot even omhoog. ''Je bent een paard.'' Zei hij nuchter. Hij wist niks van bevalling, alleen dat je moest blijven ademen, nee maar, daar was de merrie waarschijnlijk zelf wel achter gekomen. ''Blijf ademen, het komt allemaal goed. Ik doe je geen pijn, dat is je veulen. Hou vol Magnifico.'' Zei hij zacht, en warm. Alleen de merrie zou het kunnen verstaan. ''Je haalt het wel.'' Zei hij. Hij kon niks doen, dit was een taak voor haar. Maar hij moest er tenminste bij zijn. Hij moest hier zijn. Gelukkig kwam Pearl al snel, die had hier tenminste verstand van. Hij glimlachte even naar haar. Remember zwiepte even met zijn staart, een kleine striem onstond, maar dat was even niet iets om zich zorgen om te maken. ''Hallo Pearl. Nee, van mij mag je blijven. Jij weet hier tenminste iets van af.'' Zei hij vrolijk, duidelijk blij dat ze er was. Daarna volgde Kyara al snel. ''Hallo Kyara.'' Zei hij vriendelijk. Daarna keek hij naar Magnifico. Hij zakte door zijn benen en ging bij haar liggen, even drukte hij zijn neus tegen die van Magnifico aan. ''Het komt goed.'' Zei hij zacht tegen haar, maar Pearl en Kyara konden het wel horen, dat was zeker. Remember voelde zich hopeloos, machteloos, radeloos. Niet wetende wat te doen, hoe hij Magnifico kon helpen om minder gestrest te zijn.

~Precies, ze is net zo normaal als een paard denkt dat die een vis is... Is ie niet lief? ~

De stem van Remember klonk als eerste op, van de paarden die zich bij deze heuvels bevonden. Ze brieste bijna onhoorbaar en knikte, terwijl haar ogen op de witte Remember gericht stonden. "Het is ongelovelijk vervelend, dit moment. Maar als het allemaal voorbij is ben je doodgelukkig. Tenminste, zo was het bij mij." zei ze, voornamelijk richting Remember. Ze liet haar hoofd weer opzij gaan en na enkel opkomend hoefgetrappel verscheen er een vierde paard. Ook een lid van de kudde, Kyara. Ze begroette haar terug met een knik en een vriendelijke glimlach. Plotseling overheersde de stem van Magnifico alle geluiden die zich in de buurt voortbrachten. Gesnauw; iets wat meededeelde dat dit niet hetgene was waar ze op te wachten stond. Logisch. De woorden die rauw bedoeld waren richting haar en Remember deden haar dan ook niets, lieten haar niet denken dat Magnifico een hekel aan haar had. Het feit van de situatie was nou eenmaal moeilijk. Iets wat ze dan ook typisch herkende.
Helaas kon ze niet veel doen. Zij, Remember en Kyara konden moeilijk de pijn overnemen. Het was dan ook immers iets wat je zelf moest doen. Het wás vervelend, maar als het voorbij was... Dan kon het gewoon niet beter. Het was gewoon een kwestie van volhouden, zo rustig mogelijk doen en het jezelf zo gemakkelijk mogelijk maken. Maar dat was zoals ze al zei: 'moeilijker gezegd dan gedaan.' De woorden van Remember die vriendelijk bedoeld waren kreeg hij in de omgekeerde richting terug naar zijn hoofd geslingerd. Arme hengst. "Het komt wel goed hoor Remem, iedereen is lastig zo." zei ze zachtjes, zodat het alleen voor hem hoorbaar was. Ze draaide haar hoofd weer terug naar voren op de liggende en verkrampte merrie gericht, waarna nogmaals kort brieste en een grote teug lucht naar binnen zoog. Eigenlijk voelde ze zich een beetje als een overbodig paard bij staan. Het was hun moment, kwam zij eraan huppelen om zich bij hun te voegen en af en toe een 'tip' rond te brengen. Ach, Remember had gezegd dat het niet erg was, dus vervelend kon hij het in ieder geval niet vinden. En om het nog een keer aan Magnifico te vragen was waarschijnlijk ook overbodig; haar hoofd stond sowieso niet naar overbodig gepraat.
"Je doet het goed meid. Het beste is zo min mogelijk te praten, dan is het alleen maar makkelijker en verspil je minder overbodige energie." zei ze, een vriendelijke poging om haar misschien te helpen. Áls ze de woorden aan zou nemen in deze situatie.

Kyara keek van een paar meter afstand toe. Een rilling liep te labgzaam over haar ug. Ze luisterde naar wat Pearl zei, en Remember. Kyara schudde zich uit. Zou het niet helpen als magnum op iets zou kunnen bijten tegen de pijn? Kyara zuchte. Ze zouden haar voor gek verklaren. Maar als het nou wel hielp? Kyara glimlachte even terug naar Pearl, die haar ook gezien had. Remember groette haar ook. Voorzichtig deed ze een paar stappen dichterbij magnifico. Ze had zo veel pijn? Wanneer kwam het veulen? Kyara hielt nog steeds haar mond, afwachtend bijna.

[Sorry flut, veelmaan me hoofd]

Remember glimlachte even. Knikte, en brieste zacht. Daarna wachtte hij maar af, hij was echt ontzettend blij dat Pearl erbij was, anders had hij echt geen raad geweten. Dan zou het echt een ramp zijn geweest. Maar goed gelukkig was Pearl erbij, en Kyara was er inmiddels ook. Ze praatte niet veel, maar dat maakte hem niet zo veel uit. Hij lag daar nog steeds, bezorgd kijkend naar Magnifico. En dacht eens na, over van alles en nog wat. Over het veulen, over Magnifico. En over allerlei onnodige en totaal nutteloze dingen, als mieren en vogels. Remember schudde zijn hoofd en luisterde naar de woorden van Magnifico. Hij glimlachte nog steeds vriendelijk. Zijn zwarte kijkers twinkelden en schitterde. Hij wist wel dat dit allemaal met de bevalling had te maken. Dit was namelijk niet echt Magnifico, misschien wel. Maar zo kende Remember haar in ieder geval niet. Hij drukte zijn neusje even tegen die van haar. En hield zijn mond verder, erg nuttige dingen kon hij toch niet zeggen. Hij kon hier alleen maar zijn, voor haar. Om haar misschien te helpen. Remember brieste even zacht. En luisterde naar de woorden van Pearl. ’’Dat geloof ik best.’’ Zei hij vriendelijk, en tja… Wat was het eigenlijk? Ach, het deed er even niet toe. Een tijdje heerste er een lange stilte. Vreselijk onaangenaam, misschien wel door het feit dat Magnifico hier zoveel pijn zat te lijden. Zijn Magnifico. Hij keek haar aan. Sloot zijn ogen even. Het komt wel goed, dacht hij. Hij wou het zeggen, maar het lukte hem niet. Hij luisterde weer naar de woorden van Pearl, en glimlachte. ’’Ja, dat denk ik ook wel.’’ Zei hij, weer met hetzelfde stemgeluid. Daarna hield hij zijn mond maar, en keek naar Magnifico. En knikte even, als bevestiging dat ze inderdaad haar mond maar kon houden, om energie te sparen. Dat had ze immers goed nodig. Remember zuchtte even, sloot zijn ogen weer. En zag een beeld voor zich. Daar liep hij, samen met Magnifico. Het veulen tussen hen in. Het zorgeloze veulentje. Remember opende zijn ogen weer, dat beeld vasthoudend. Ja, zo zou het later zijn. Zo…

Domme, dómme Maureen. DAT IS NIET REMEMBER! ~

Zucht, puf, oef. Konden haar stomme moederlijke instincten het niet overnemen? In plaats van hier te liggen woelen. Het deed zo'n pijn, echt niet om aan te voelen. Ze duwde haar neus dieper in het gras. Dat beest moest eruit, eruit. Nu, meteen, ze kon het niet meer aan. Kon ze moederinstincten niet opwekken of zo? "Het is ongelovelijk vervelend, dit moment. Maar als het allemaal voorbij is ben je doodgelukkig. Tenminste, zo was het bij mij." zei de bonte merrie. Humpf, nee, je méént het. Natuurlijk ben ik gelukkig als ik een veulen heb, natuurlijk is dit moment vervelend.. Nee vervelend was niet het juiste woord, misschien wel verschrikkelijk, walgelijk, niet om áán te zien! Maar vervelend klonk te liefjes. Ze zei maar niks tegen Pearl, dan werd haar mond zo weer gesnoerd. Ze bewoog even met haar benen over het gras. Haar ogen vlogen naar Pearl, naar Remember, en weer naar Kyara die dichterbij kwam. Haar hoofd ging op de vrije loop. Ze miste iemand, nee niet Dygur of Sultan, die zouden uiteindelijk, vanzelf, vást wel komen. Maar, ze miste iemand die veel belangrijker was. Waar was de palominokleurige gedaante. Waar wás ze. Haar ogen schoten heen en weer, haar hersenen gingen op de vrije loop. Waar was ze? Haar tranen begonnen te prikken. Amourette wás er gewoon niet. Haar onderlip begon te trillen, en het eerste vocht kwam al uit haar traanbuis. 'Amou.. mompelde ze zachtjes. Ze zuchtte eens diep en probeerde de tranen tegen te houden. Als ze nu iemand nodig had, ja natuurlijk Remember, maar haar zús toch wel. Ze miste haar nu al misschien.. Vijf jaar, weet je hoe lang dat was, en nu wás ze er niet. Ze legde haar hoofd op de grond, en gaf zich over aan haar verdriet. De tranen gleden over haar wangen, maar ze maakte geen geluid.

'AUUW, krijste ze merrie plots uit. De pijn leek nu nóg erger dan eerst. Haar neus was tegen de grond aan geduwd, en ze kneep haar ogen samen. Nu moest ze niet meer verdrietig zijn om Amourette, ze moest nu doorzetten. Ze kneep haar spieren aan in haar achterhand, kneep haar ogen samen, en perste gewoon. Dat veulen moest nu gewoon eruit. Steeds harder perste ze, ze vergat even alles om zich heen. Volhouden moest, en ze kon nu niet meer stoppen. Haar moederlijke instincten hadden zich eindelijk vertoond.

Na enkele minuten had zich eindelijk een klein voskleurig veulentje naast zich vertoont. Opnieuw stroomden de tranen over haar wangen, maar dit keer van geluk. Ze rolde op haar buik en hief haar hoofd naar het kleine diertje. Ze drukte haar neus tegen van het veulen. Ze zat onder de prut, maar dat deerde haar niet. Het was zo'n klein wonder. Ze ging met haar tong over het voorhoofd van het veulen om deze schoon te maken. Al snel had ze het veulen helemaal schoon gemaakt, nou helemaal. Groot in deels. Opnieuw drukte ze haar neus tegen het kleine halsje. Het was een merrietje geworden. Een glimlach sierde haar gezicht. 'Is ze niet prachtig,' mompelde ze naar de rest van de paarden. Zonder haar blik af te wenden van het veulen. 'Daesha, zei ze tegen het veulentje. 'Zo is je naam.'

Traag sjokte hij door het gebied waar hij zich nu in bevond. Hoe het heette wist hij niet, als hij gewoon wat zou kijken zou hij het gelijk weten maar daar was hij te lui voor. Te lui om voor zich uit te kijken, al deed hij dat wel. Maar het beeld vormde niet naar het nutteloze gebied maar naar de verte. Naar de verte, iets zei hem dat dat niet de correcte zinsopbouw was maar goed, te lui dus. Had hij nou gehoord dat Maggie drachtig was? Was ze daarom zo dik geweest? Snugger. Waarom zei ze het dan niet even ofzo? Hij bedoelde maar…. Tja, hoe kon hij nou zien aan die dikke buik dat Magnifico drachtig was? Het puilde wel enorm uit maar hij had nog niet vernomen dat ze drachtig was. Vooral niet van Rezzie. Oh bah! Rezzie. Dygur hoopte maar dat hij niet aanwezig was.
Maar ook die hoop werd de grond in geboord. Zijn netvlies zag de witte hengst al. Op drie meter afstand stond hij stil en trok een smoel. ’Euhw… Rézzie.’ Pas toen hoorde hij de herrie achter de hengst en zag hij de bruine ze kreunde. Niet begrijpend keek hij haar aan. ’Gaat ze dood ofzo?’ Vroeg hij aan niemand in het bijzonder. Sorry hoor maar wist hij het? Ze kreunde alleen zo erg. Opeens leek het net alsof haar darmen eruit flopten. ’Is het de bedoeling dat we je maaginhoud te weten te komen ofzo?’ Vroeg hij langzaam. Het was geen grapje, hij was gewoon nooit bij een geboorte geweest en had nu medelijden met de wijfjes die hém vervoerden als luxueuze taxi/limouzine. Tja, dat zou je dood nog wel kunnen worden. Opeens zag hij wat het was. ’Laat dat maaginhoud maar zitten. Je hebt een….’ Hij wist even niets te zeggen. ’nakomeling…’ Tja, wist hij nou veel? Hij kon niet ruiken of het een hengst of merrie was. Of was dat wel de bedoeling?

wát een stomme post :[

Gespannen keek hij toe niet wetende wat te zeggen, zo lag hij daar wel weet hij veel een half uur ofzow. Toen hoorde hij een bekende stem. Dygur, dat kon er ook nog wel bij. Remember zuchtte even, maar hij wist zeker dat Dygur het niet kon horen. Daarna draaide hij zich om. ''Hallo Dygur.'' Zei hij kalm, om hem niet meteen uit te schreeuwen of zo. Remember keek Dygur even aan, trok zijn wenkbrauw op, en schudde zijn hoofd om zijn opmerkingne. Daarna keek hij weer naar Magnifico. Remember stond op. En toen zag hij haar. Daesha, Daesha zijn veulen. Zijn lieve veulen. Remember liep langzaam dichterbij. Drukte zijn neus voorzichtig tegen het neusje van de liggende Daesha, en glimlachte breed. Hij keek Magnifico aan, drukte ook zijn neus even tegen die van haar. En luisterde naar haar woorden. ''Prachtig.'' Zei hij zacht. Hij luisterde naar de naam, die door Magnifico werd gezegd. ''Daesha.'' Zei hij zacht, om de naam maar duidelijk te maken, voor het veulen als het dat nog niet was dan.


~WHAHAHAHAHA, zie mijn post ~

Na lánge maanden in de buik van haar moeder te hebben gezeten was de tijd nu aangebroken; ze werd te groot voor haar moeders buik, ze moest eruit. Een aantal keren trappelde ze met haar lange benen, die nu nog opgevouwen zaten. Ze wilde eruit, nu! Ineens voelde ze tegen haar ene flank een steek, die haar als het ware naar voren duwde, zodat ze meer naar achteren ging en niet meer op dezelfde plek lag waar ze altijd had gelegen. Nog een keer voelde ze een steek, dit keer aan de andere kant. Opeens keek ze zo in een felle lamp, leek het wel en was ze helemaal weg van haar oude woonplaats.
'Daesha.' Dat was wat ze heel de tijd hoorde, wie was dát nu weer? Langzaam probeerde het kleine veulentje haar oogjes open te krijgen, wat lukte, min of meer. Ze keek in een paar aantal ogen en keek toen naast haar, naar een bruine merrie die op de grond lag. 'Ma.. Mamá?' vroeg ze met een hoge piepstem en haar kleine staartje begon te bewegen. Mama? Dat was dus haar eerste woordje.. Ineens voelde ze een warme neus tegen haar aan, van een wit, gróót beest. Was dat haar vader? Weer sprak het grote paard Daesha tegen haar. 'Ik.. Daesha?' vroeg ze toen, met grote ogen aan iedereen. Ze keek nog even verder rond, daar zag ze een bont paard, een grijs(?) paard én een bruin-achtige. En dan natuurlijk het witte paard en haar moeder. 'Pápá?' vroeg ze even later aan de witte hengst, niet zeker wetend of het haar vader was. Ze nieste even en keek met grote ogen om haar heen, alle paarden af. Gosh, ze hield nu al van deze wereld, en vooral van de paarden die hier nu waren. Die háár geboorte hadden gezien.. Meegemaakt.

Een grote grijns stond op haar gezicht getekend. Zacht ging haar tong over het kleine lichaampje van het vos veulen om haar geheel schoon te likken. Uiteindelijk, toen het kleine merrietje zo ongeveer schoon was knikte ze tevreden. Terwijl ze op haar gemak aan het likken was. Haar Daesha.
'Ma.. Mamá?' vroeg het kleine dier. Haar stem had een hoog toontje. Een piepstemmetje, wat het plaatje van het schattige diertje compleet maakte. Weer stond een grote glimlach op haar gezicht. ‘Ja lieverd, ik ben je moeder,’ zei ze met een grote glimlach op haar gezicht. Ze hield haar neus met liefde tegen het dunne halsje van het veulen. Haar voskleurige staartje was aan het bewegen. Ze glimlachte, zo gelukkig was ze met haar dochtertje. Haar kleine prinsesje. 'Ik.. Daesha?' vroeg het veulen toen met grote ogen. Ze glimlachte naar het voskleurige veulentje. ‘Ja meisje, jouw naam is Daesha,’ zei ze tegen het kleine dier. Ze zwiepte toen met haar lange witte staart. Ze gooide haar voorhand omhoog. Al snel was haar hele lichaam in de lucht. Ze stond op haar benen en keek toen naar het veulentje dat op de grond lag. ‘Kom maar, probeer maar,’ zei ze zachtjes tegen Daesha. Ze keek toen alle andere paarden aan en glimlacht even. Ze wees even met haar neus naar Pearl. ‘Dat is Pearl, je tante. Sultan, Pearls vriend en je vaders broer is er niet, maar die zul je snel genoeg ontmoetten,’ zei ze zachtjes. ‘En dat daar,’ ze wees naar Kyara. ‘Dat is Kyara, een kuddelid van mij, en nu ook van jou,’ zei ze tegen het veulen. Vervolgens wees ze naar Dygur. ‘Dat is Dygur, ook een kuddelid,’ zei ze. Ze keek toen weer naar het veulentje en gaf een zacht duwtje op haar hals. Ze glimlachte weer een keek het jonge veulen aan. Hopelijk had het veulen ook haar instincten en had ze door dat ze op moest staan, en drinken. Maar dat zou wel, dat had iedereen.

~oef fluttig.
[/color]

Remember keek vrolijk toe hoe Magnifico hun veulen schoon maakte. Hij glimlachte van hier tot tokio, keek even wat rond. En brieste zacht. Hij keek tevreden, en vooral enorm blij naar het donzige bruine vachtje van Daesha. Hij hoorde de lichtelijk aarzelende woorden van haar. Bij haar volgende woorden, glimlachte hij nog breder. Knikte even. ''Ja, jij bent Daesha.'' Zei hij kalm tegen het kleine veulentje, met een vriendelijke, vrolijke warme stem. Daarna hoorde hij de woorden van Magnifico. Hij keek haar aan. Zijn ogen twinkelden. Ja, zijn geluk kon niet meer op vandaag. Hij schudde zichzelf uit. Merkte dat Magnifico ondertussen alweer opgestaan was. Hij sloot zijn ogen even. Brieste zacht. Langzaam gingen zijn ogen weer open toen hij de woorden van Daesha hoorde. Met haar pieperige stemmetje. Ja, dat maakte het totaal plaatje compleet. In Remembers ogen was dit het meest schattige veulen op aarde. ''Ja, ik ben je papa.'' Zei hij rustig. Waarnaar zijn neus even over haar donzige hals gleed. Hij zuchtte even bij het horen van Sultans naam. Wende zijn hoofd even op. En sloot zijn ogen, waarnaar hij nogmaals zuchtte. Nee, de ruzie tussen hem en Sultan zou niet de sfeer verpesten. Niet nu, nooit niet. Hij keek weer een beetje gemaakt vrolijk rond. Terwijl zijn gedachte nog steeds een beetje bij Sultan hing.