DATEN. <3

Eenzaam. Dat was het enigste waar Urash heel de tijd aan dacht, ze had geen familie meer, behalve haar moeder, maar die zag ze nooit meer. Haar vader zag ze ook nooit meer, die leefde ergens anders. Ookal zou die ook wel dood kunnen zijn. Boots.. Ze had zeker gevochten voor haar leven, maar het was toch het einde geweest voor haar. Hadden ze dat maar bij Urash geflikt, dan had Boots er niet onder hoeven te lijden. Maarja.. soms was het leven dus écht oneerlijk kon je wel zien. Urash snoof even diep en hield haar vochtige ogen tegen, zodat er niks uit zou komen. Hou je sterk. Dat was het enigste wat ze dan dacht, en dat móest ze ook doen. Langzaam stapte ze door. Ze had nu niemand meer die ze lief had, waar ze haar gevoelens kwijt bij kon. Niemand. Zelfs niet eens een vriend of vriendin.. Nee, ze stond er gewoon alleen voor. Waarom zij? Soms snapte Urash het leven echt niet, dat het zó gemeen kon zijn. Alhoewel zij veel tegenslagen had gehad was het immers ook oneerlijk dat er paarden waren waarbij álles perfect ging. En bij haar was dat juist het tegenovergestelde. Ze moesten altijd haar hebben. Hoewel dit een romatische plek hoorde te zijn voelde het niet zo voor Urash. Ze had geen partner en.. ze wist niet óf ze ooit wel verliefd was geweest, of dat ze het wel ooit ging worden. Het leek haar immers zó leuk, een partner hebben. Iemand waar je alles mee deelde, die je vertrouwde en waar je je veilig bij voelde..
Verliefd zijn.. Hoe voelde dat eigenlijk? Urash had het nooit gevoeld, nouja.. misschien was ze wel eens verliefd geweest, misschien. Maar ze kon het gevoel niet omschrijven. Was het echt zoals de meeste zeiden? Dat je vlinders in je buik voelde fladderen en dat je alles om je heen vergat? Dat je een warm gevoel in je maag voelde, en dat je het leuk vond om bij diegene te zijn? Urash schudde haar hoofd, ze wist het niet. Ineens zag ze een paard voor haar staan, wat ze niet had opgemerkt omdat ze te diep in haar gedachte had gezeten, wat bijna altijd was. Ze bleef stokstijf staan en bekeek het paard, van zo'n 15 meter afstand misschien. 'Ken ik jou, toevallig, niet ergens van?' vroeg ze toen met een honingzoete stem aan de hengst, die hier en daar toch wat bekend eruit zag. Ze liet haar brein kraken om te weten te komen wie het paard was, maar haar herreringen waren op het moment.. erg vaag. Ineens schoot het haar te binnen, dit was het paard met die moeilijke naam, toch? 'Ik weet het weer! Ik weet het weer! Jij zwartje.. jij.. jij.. jij was..' begon ze, maar ze deed moeite om achter zijn gehele naam te komen, 'Pain.. Painted.. Painted Black?' Oh damn, ze zat zojuist in een midlife crisis..