Just fly, fly, fly ~

Een bonte merrie briesde luid. Het geluid weergalmde door het zuiden. De heuvels waren stijl en groot. Oke, dit klopt niet. Je had grote heuvels, kleine heuvels, stijle heuvels. Elke heuvel verschilde en was anders. De merrie grinnikte zacht bij haar gedachten en liep rustig over een heuvel. De heuvel was klein en niet stijl. Haar bruine ogen gleden over de omgeving heen. Nu kende ze dit ook al. Het zag er best mooi uit. Groen gras, bomen om aan te knabbelen, leuke heuvels om over heen te galopperen met de wind in je haren. Heerlijk. De bonte merrie hinnikte luid, maar langs de andere kant zacht. Ze sprong in galop en galoppeerde vrolijk de heuvel af. Ze had het hier werkelijk naar haar zin. Ze schudde met haar hoofd en voelde de wind door haar manen heengaan. Haar oren stonden naar voren gespitst en haar staart hief ze hoog op. Ze remde iets af en galoppeerde een stijlere heuvel op. Ze stopte en gooide haar voorhand kort en niet hoog de lucht in. Ze sprong kort en bleef dan staan. Ze schudde met haar hoofd en keek nieuwsgierig om haar heen. Er was niemand. Jammer. Ze wou zoveel paarden leren kennen. Ze hield van vrienden en een kudde. Daar moest ze ook over nadenken. Welke kudde ze in zou gaan. Ze briesde eens luid en bleef rustig staan aan de top van de heuvel. Haar flanken bewogen mee met haar ademhaling en de merrie zweette licht. Haar neusgaten waren wijd opengesperd van de kleine inspanning. Ze sloeg met haar staart heen en weer en spitste haar oren naar voren toen een onbekende geur haar neus binnenvloog. Ze hief haar hoofd hoog op en hinnikte luid richting het paard dat in de verte te zien was.

Pearl ~

De heuvels - een plaats waar ze zich de laatste tijd veel bevond. Ze had daar na een lange tijd Sultan weer ontmoet samen met de zwarte hengst Twilight, hing er zelf gewoon graag rond en ze was hier laatst ook beland toen een kuddelid aan het veulenen was. Niet dat ze dit erg vond; dit gebied was naar haar mening prachtig en door het verschil van hoogtes was het ook nog een soort uitdaging om over te galopperen. Heel wat anders dan een vlak veld, maar ook zoiets simpels kon al heel mooi zijn. Fijntjes glimlachte ze, haar neusgaten iets fier gesperd, de frisse buitenlucht opsnuivend. De lichte geur van dennennaalden kwamen vanaf het bos ernaast. Verder nam de lucht enkele vage paardengeuren mee die door hun lichte aanwezigheid niet gekoppelt konden worden aan een bepaald paard die zij kende. Rustig stapte ze - haar twee oren zo nu en dan heen en weer bewegend om de geluiden goed te kunnen beluisteren om zo plotselinge schrikeffecten te voorkomen. Er stond bijna geen wind en de zon kwam net boven het puntje van de bergtoppen aan. Enkele wolken leken protesteerden en zich tegen de zon aan te wurmen om de regen vrij te laten komen, ook al was ze er bijna zeker van dat er geen bedreigende weersomstandigheden zouden opkomen deze middag. Kalmpjes verschoven haar hoeven zich op het land om soms kleine kuiltjes te veroorzaken op de plaatsen waar haar hoeven zich ingereten hadden. De fluitende vogels, het idee van de gelukkigheid die ze momenteel meedroeg en alle andere dingen die naar haar mening simpel maar wonderschoon waren maakten haar dag zoals velen weer perfect...

Rennend - haar hoeven in snelle bewegingen waarbij ze de grond in klauwden alsof het hun aardsvijand waren. Haar ogen stonden vrolijk, haar hals ietsjes gekruld en haar oren naar voren gericht. Bomen zoemden voorbij als iets dat sneller leek dan wat dan ook. Zorvuldig maar toch pijlsnijl werkte haar lichaam zich langs de bergtoppen en kuilen zonder iets langskomends te raken.
De merrie kwam in zicht, die naar herkenning de juiste moest zijn. Niet dat ze deze merrie kende of herkende, maar het feit dat zij de enige was die duidelijke geuren achterlieten lieten weten dat dit de correcte was. Mooi. Ze stopte; kleine krasjes die tot een sliding wezen baande zich uit totdat het stopte op de plek waar Pearl haar nu bevond. Ze knikte vriendelijk, nam een flinke ademteug binnen met haar neusgaten, brieste vervolgens waarna er een insgelijks vriendelijke glimlach op haar gezicht verscheen.
"Goedemiddag merrie!" begroette ze haar als eerst, haar toon sociaal, warm en uitnodigend. "Mijn naam is Pearl, en als het goed is moet jij de merrie zijn die naar mij gehinnikt had." simpele woorden, die haar veel goeds deden, omdat ze bijna zeker wist dat er iets leuks aan het aankomen was.

De bonte merrie keek nieuwsgierig om haar heen. Kom op. Waar bleef ze nou? Ze draaide met haar oortjes heen en weer terwijl de bruine ogen op één plek bleven hangen. Een mooie grote boom in de schaduw. Niet dat het warm was. Ze had er gewoon zin in. Kort liep de merrie in de richting van de boom, maar ze hielt meteen halt. Haar oren vingen luid hoefgetrappel op van de verte. Ze keek om en zag verderop een bonte merrie rondlopen. Ze kwam juist in haar richting. Rebel spitste haar oren naar voren en hief haar hoofd hoog op om te kunnen kijken. Ze was niet één van de grootsten. Ze had meer een dikkere bredere bouw, wel met spieren en geen vet. Dat was zo bij een Fjord. Al was zij een kruising. Nog leek ze meer op een Fjord van bouw. Ze briesde en keek vrolijk naar de merrie die bij haar stopte. De merrie begroette haar vrolijk en Rebel briesde een keer. Ze luisterde naar de rest van de woorden en glimlachte. "Hallo Pearl, aangenaam!" Haar heldere ogen begonnen licht te schitteren. Ze hield van andere paarden, vriendschap, liefde en al de rest. "Ik ben Rebel. Niet zoals in rebelse paarden hoor. Ik ben niet zoals hun." De kleine merrie begon te grinniken. Vorige keer had ze dat ook tegen een hengst gezegd. De geur van hem hing ook rond de merrie dus ze zat vast in die kudde waar hij het over had. Of niet? Ze wist het gewoon niet. Zo slim was ze niet hoor. "Maargoed, ik hinnikte omdat ik je van ver rook. Ik hou van gezelschap" klonk haar zachte stem licht verlegen. Dit bracht haar stiekem toch wel in verlegenheid. Ze slikte kort en keek naar de merrie. Ze hoopte dat deze merrie niets belangrijks aan het doen was en dacht dat ze gehinnikt had met een doel. Dat hoopte ze nu. Anders zou ze zichzelf enorm schamen voor de merrie.

Op de één of andere manier deed deze merrie meteen blijken dat ze qua liefdadigheid dezelfde genen als haar leek te hebben. Ze praatte met dezelfde belangstellende en vriendelijke tonen waarmee ook zij praatte. De glimlach op haar hoofd werd automatisch iets breder bij het zien van deze vriendelijke en vrolijke merrie. Iets wat op het moment aardig zeldzaam begon te raken. De boom waar de Fjordenmerrie bij stond torende met zijn lange bladeren over hun heen en veroorzaakte een schaduwrand om hun lichamen heen. Iets wat prettig was; het was immers aardig warm in de omgeving waar ze de laatste paar dagen uithing. Ze brieste zachtjes, waarbij kleine miniscule waterdruppeltjes de lucht in suisden. Ze richtte haar twee groene kijkers weer geïnteresseerd op de merrie en besloot te antwoorden. "Insgelijks Rebel! Gelukkig maar." zei ze, het laatste doelend op het feit dat ze zei dat haar naam niet achter de betekenis van haar karakter lag. De glimlach stond nog steeds op haar gezicht geplakt, alsof ze altijd met een glimlach rondliep. Misschien was dat ook wel zo. Maar het was altijd gemeend, dat zeker. Ze nam een grote teug lucht die meteen haar longen ingeblazen werd en voor wat frisheid zorgde. Haar oren stonden vooruitgericht - soms lichtjes heen en weer suizend om zo ook andere geluiden op te kunnen vangen die zich rondom haar afspeelden. Zoals de vogels bijvoorbeeld, die zoals gewoonlijk floten. Of het geluid van een racende eekhoorn, die met een ongelovelijke snelheid de boom in schoot nadat hij een eikeltje van de grond had weten te pakken. Weer keek ze op, haar ogen lichtjes glimmend door de zon die daarop scheen en voornamelijk door het feit dat ze van haarzelf al vrolijk was op de dag. "Dan ben je bij het juiste paard beland. Ik ben namelijk ook dol op gezelschap." zei ze terug, instemmend knikkend na de herkenbare woorden van haar om daarna haar hoofd even heen en weer te schudden om de warrige manen in model te brengen.