I can breathe. [F a y n e]

Domme wezens. Die paarden. Eigenlijk. Natuurlijk nu denk je wat the heck hij is zelf een paard. Maar toch. Er moest en zou een dag komen dat de ogen van een ieder hier geopend zouden worden. Of het nou een tsunami of een orkaan zou worden of de vulkaan die tot uitbarsten zou komen en heel dh weg zou vagen. Wát boeide niet. Maar het zou ooit gaan gebeuren. Dan zou iedereen zich af gaan vragen waar ze nou mee bezig waren geweest. Jammer maar helaas, dan was het al te laat. Noch een lach, nog een kille blik was te zien. Anders. Men heeft hem altijd al anders genoemd. Anders in slechte zin. Men vond hem raar. Ze ontliepen hem. Een zucht, een korte ademteug. Bladeren die geroerd werden door de wind. Een frisse windvlaag roerde zijn lange, zijdezachte manen. Speelde er even mee en gleed daarna verder over zijn lichaam. Langs zijn rug en liet daarna zijn staart dansen. Een glimlach zonder betekenis deed zijn mondhoeken krullen. Wat hem ergerde? Het feit dat je altijd maar iets moest zijn. Je moest tot iets behoren. Het was oftewel goed, of kwaad. Tja er was ook iets wat er tussen in zat en wat men neutraal noemde maar ook dat was niet waar hij zichzelf toe rekende. Wat hij was? Sommigen noemden hem een psychopaat. Ofwel een dorpsgek. Uitschot. Volgens hem zelf waren dat juist de paarden die de wereld door een roze bril zagen en de werkelijkheid niet durfden te onderzien. Want simpel gezegd we waren goed bezig de aarde te doden. Ooit zou ze terug strijden. Paarden zullen sterven. De aarde zou alleen hen selecteren die het nog waard waren om te leven. En die overlevers. Die zouden een geheel nieuwe wereld creëren. Het was niet voor niets dat zijn hoeven hem naar het pad hadden gebracht dat hij nu bewandelde. Dat hij de weg in had geslagen die hem naar de Erinyen en daarmee tegelijk ook naar Nirvana hadden gebracht. Opnieuw had hij een middenweg genomen. Maar of hij ook daar thuishoorde was maar de vraag. Want neutraal was ook niet echt de naam die hij werkelijk droeg. Het was hem maar net zoals het uit kwam. Wilde hij je dood hebben kon je maar beter vast beginnen te rennen. Want er was geen mogelijkheid dat hij zou stoppen. Dat hij de ‘jacht’ op zou geven. Met elke vezel in zijn lichaam zou hij er voor gaan. Tot je dood was. Maar zo kon hij ook hartstikke aardig zijn hoor. Want het was niet zo dat de Spaanse hengst een moordmachine was. Oh grutjes nee. Dat was ook niets. Dat was al helemaal passé. Tegenwoordig was iedereen slecht. Tenminste dat noemde men slecht. Hmn, graag zou hij eens een keer een echte badeend ontmoeten om te zien hoe slecht ze vandaag de dag nou eens waren. Want van een beetje kil en koel doen kreeg je hém echt niet bang hoor. Net alsof hij dat ook niet kon. Droog keek hij het gebied rond. Het was hier saai. Niets te doen. Een zucht ontsnapte zijn keel. En net op het moment dat hij zijn gewicht verplaatste en de eerste stappen zette hoorde hij het knappen van een takje. Geen glimlach, noch een grijns noch een koude afstandelijke blik was te zien. Gewoon zijn standaard face. Ongeïnteresseerd. Het was een heuse opgave zijn intresse te wekken. Iets wat tot nu toe alleen nog maar Nirvana gelukt was. Iemand naderde hem. Maar hij had geen zin om er op te wachten of diegene op te zoeken. Als ze hem nodig hadden zouden ze hem wel vinden. En dat zou hij vanzelf wel merken.

F A Y N E ~

Haar benen hadden haar naar dit gebied gebracht. Wat het precies was wist ze niet, interesseerde haar niet. Ze wist enkel dat er veel gras was, en een redelijk grote kalme rivier stroomde. Vele paarden waren dicht en gesloten, ze moesten persee toebehoren aan een kant, of gewoon neutraal zijn, niemand kiezen. Goed of slecht, of nooit een kant kiezen. Niks voor haar, ze wou niet in een klein hokje gesloten worden, zoals een gevange vogel. Ze wou zijn zoals een vogel in de lucht, zwevend over de wolken. Misschien was dat redelijk overdreven en onwerkelijk, maar het ging om het woord vríj.
Misschien was ze dáárom uit haar kudde verstoten, getrapt was misschien een beter woord. Ze behoorde ooit aan een slechte kudde, moorden dat deet ze, ze volgde de wetten van de kudde máár ze vertelde haar moeder over haar 'dromen' die in hun ogen als goedzakkerigheid klonken, haar moeder had het verteldt aan haar vader. Ze was 1 jaar toen ze verstoten werdt. Ze was depressief en alleen maar zelfmoord kwam nooit in haar op, vechten zal ze, vechten voor haar leven. Ze had haar trots, al was moorden en vechten niet haar leven. Ze was normaal, ja zo noemde ze het. Normaal. Al die andere zijn gek, ze zijn een gevangene, een gevange vogel en moeten zich aan de regels houden. Goed, moord niet, alleen slecht. Neutraal kiest geen kant. Slecht, moordmachine's. Ze kon er dan wel niet heel veel over vertellen maar, die paarden waren allemaal gek.

Haar blauwe ogen tuurde over het gebied waar enkele bomen te bekennen waren, er was niks te doen, saai. Géén enkel paard waar ze nu toch wel wat behoefte aan had, tenslotte was ze al een hele tijd alleen aan het zwerven. Een zucht verliet haar mond toen ze net een witte schim opving, ze keek er beter naar en het begon vormen aan te nemen, een nek, een hoofd, 4 benen en een staart. Overduidelijk iemand van haar soort. Ze maakte een overgang naar draf richting de schimmel, blijkbaar een hengst. Ze stopte toen ze niet heel ver van hem afstond.
"Boe"