Is dit het?

Al in de verte was hoef getrappel te horen. De grond trilde, een eekhoorn schoot in een boom. Een pikzwarte merrie kwam voorbij. Ze brieste kwaad en steigerde. Haar zwarte ogen keken rond. 'Is dit het?' snauwde ze. Ze draaide voor 90 Graden rond. Bekeek alles, maar vond niets interessants. 'Dus dit het is gebied waar ze me naar toe verbannen,' Ze brieste weer en keek rond. De eekhoorn zat bang in de boom, Avani liep naar de boom toe en trok een blaadje ervan af. De eekhoorn sprong op en rende meteen weg. Een kille grijns verscheen op het gezicht van de merrie. 'Zo, wat een angsthazen hier zeg,' Zei ze kwaad. Ze wist dat ze in zichzelf sprak, maar dat maakte haar nu even niets uit. Wat boeide het nou, als je in je zelf sprak. Kom op he, ben je dan echt zo zielig als ze daar iets van zegt. Nee toch. Avani liep rustig verder, al bleven haar ogen kill rond kijken.

Doorweekt door de regen die nu aan het vallen was liep Rain mokkig rond. Haar zwarte gedaante was door vele niet gewenst, en juist bij die gene wilde ze niet zijn, en anders zou dat moment niet lang duren. Terwijl de regen bleef vallen schudde ze zich uit en liep stapvoets verder. Zonder te veel aan haar omgeving te denken kwam het zilveren meer al in zicht. Het stopte met regenen en de zon brak door. Bah! Zon, daar hield ze helemaal niet van. Veel veulentjes rende 's zomers door het stof en speelde tikkertje, maar zo was ze nooit geweest. Misschien was dat juist wel de rede waarom ze zich afzonderde en daarom zonder vrienden kwam. Zonder vrienden was je niets, en dat was nou eenmaal een feit, daarom was ze een kudde op haarzelf begonnen die langzamerhand steeds slechter werd. Vele haakte tijdens die verandering af, maar die wat er nog in zaten waren gerespecteerde leden. Rain brieste kort en werd daardoor weer wakker uit haar gedachte gang. Haar vacht was nog klets nat, maar ze was bij het zilveren meer aangekomen. Ze keek rustig rond en zag niemand, toen liep ze stapvoets naar het meer toe en begon er uit te drinken. De zilveren kleur functioneerde als een spiegel waardoor ze alles om haar heen goed kon zien. Een zwarte schim doemde op en binnen een paar seconde, veel stof en een snelle beweging stond Rain briesend voor het zwarte paard. Toen herkende ze haar pas. De vijandigheid in haar blik verdween maar het duurde even voordat haar oren weer overeind gingen staan. "Avani" bracht ze ten slotte uit en knikte kort.