I'm so sorry

Diep in gedachten galoppeerde Puck tussen de bomen door. Niet dat ze dat kon, maar goed. Ze probeerde het. Ze was eigenlijk al een keer bijna tegen een boom aan geknald, maar het had haar niet uit haar gedachten gehaald. Ze dacht over een moeilijk probleem. Kon een paard aan de overkant van een rivier komen zonder nat te worden? De oplossing was natuurlijk een brug. Maar waar zou die vandaan moeten komen? Hoe ze hierbij kwam wist ze zelf niet. Plotseling struikelde ze over een wel heel eigenwijze wortel. Tja, dat kon gebeuren. Aangezien ze in een bos was. Ze nam zich voor iets beter op te letten. Maar toe ze tien meter verder was, ging haar tempo alweer omlaag. Op een gegeven moment draafde ze zelfs. Ze was er met haar hoofd echt niet bij vandaag. Dus was het niet zo raar dat ze op een gegeven moment tegen iets hards aan botste. "Kijk uit je doppen stomme boom." mopperde ze een beetje onredelijk. Toen ze beter keek merkte ze dat het haren had en naar paard rook. Snel keek ze omhoog. Het was inderdaad een paard. "Wie gaat er dan ook hier staan grazen." Riep ze met tranen in haar ogen. Ze was best hard met haar neus tegen het dier aangekomen. Geschrokken keek ze omhoog. Waarom had ze dat gezegd?

Beetje vage post... Sorry
[Kenzo]

Een grote hengst liep rustig door het bos. Hij was net nieuw in dit gebied en daarom was het gebied enorm onbekend voor hem. Hij had een lange reis gemaakt in zijn eentje en was nu deels uitgeput. Enorm moe was hij nog niet want hij had veel spieren en veel conditie. Zijn bruine ogen stonden helder en vriendelijk zoals altijd terwijl ze over de omgeving heengleden. Hij geeuwde eens en schudde zijn dikke vast uit. Het was bijna winter en daarom had hij nu een enorm dikke vacht. Hij leek wel een reuze teddybeer. Niet grappig dus. Hij grinnikte bij die gedachten en liep rustig verder. Hij zwiepte met zijn lange staart heen en weer. Het was rustig en stil in het bos. Hij genoot daarom van de herfst. Weinig irritante dieren liepen rond om je lastig te vallen. Oftewel met eikels op je hoofd te gooien of wat anders. Dat gebeurde wel vaker als je gewoon lag te slapen. De hengst zuchtte diep en stopte al gauw met lopen. Hij was nu ongeveer in het midden van het bos aangekomen. Hij spitste zijn oren naar voren terwijl hij rustig bleef staan. Zijn spieren waren ontspannen en zijn hals ook. Hij hield deze wat lager dan normaal. Hij was niet zo dominant door zijn hoofd zo hoog mogelijk te houden. Hij schudde eens met zijn dikke bos manen waarna hij een onbekende geur rook. Hij snoof eens en plots uit het niets voelde hij iets tegen zich aanknallen. Hij zette een stap achteruit toen hij een jonge verwarde pony merrie voor zich zag staan. Ze riep iets met tranen in haar ogen en leek enorm in paniek. De hengst schudde zijn hoofd en keek haar vriendelijk aan. "Hee, gaat het?" vroeg de hengst vriendelijk en ongerust aan haar. Waarom liep ze zo als een gek rond? Hij keek kort om zich heen op zoek naar een oorzaak, maar vond deze niet waardoor hij weer naar de pony keek.

Ik ga hem Kenzo noemen trouwens ^^

Zijn stem klonk vriendelijk. Dus hij was niet echt boos op haar. Puck haalde diep adem. Gelukkig. Ze kon daar echt niet tegen. Ook al was het dan haar schuld. "Het gaat wel." Ze deed een stapje naar achter. Ze vond het namelijk niet zo prettig dat ze zo dicht op hem stond, en zo kon ze hem niet aankijken. "Ik ken het hier nog niet zo goed." vertelde ze zacht. Ze was nog steeds wel een beetje gespannen en dat kon je zien aan haar oortjes die constant alle kanten op bewogen. Dat was iets wat ze sowieso veel deed. In haar oude kudde was dat wel belangrijk geweest aangezien ze met haar 1.10 schofthoogte toch niet zulke lange beentjes had en ze op tijd moest kunnen wegrennen. In het gebied waar ze was opgegroeid waren heel veel wilde dieren geweest. Veel prooidieren, dus ook veel roofdieren. Hier waren er minder was haar opgevallen. "Kent u hier de weg?" vroeg ze terwijl ze hem voor het eerst recht aankeek. Er ging een schok door haar heen. Hij was eigenlijk best knap. Zelf had hij dat waarschijnlijk helemaal niet door. Zoals de meeste paarden die zij knap vond. Maar tot nu toe waren het alleen maar pony's geweest. En dit was het grootste paard dat ze ooit had gezien. Zou hij aardig zijn?

Zijn helder bruine ogen keken naar de kleine pony die enorm geschrokken was. Hij begreep het wel. Hij zou ook schrikken. Hij merkte dat ze snel wat achteruit liep en hem eindelijk aan kon kijken. Ze was eigenlijk best schattig. Hij was eigenlijk erg groot tegenover haar. Terwijl hij vond dat een Welsh en een Volbloed toch niet zoveel zouden verschillen van haar. Hij zweeg even en keek naar beneden. Ze vertelde hem dat het goed ging en dat ze het hier niet goed kende. Hij knikte begrijpend. Vroeger verdwaalde hij hier ook wel vaak toen hij jong was. "Ik ken de weg hier wel een beetje. Maar rust eerst uit want je lijkt nogal gespannen." Zijn stem was heel vriendelijk, rustig en toch charmant voor hem. Hij was niet altijd een type om charmant, flirtend of anders te doen. Hij was soms zelfs geen prater. Behalve bij de kleine merrie die nu voor hem stond. Hij vond haar echt enorm schattig, maar dat was zijn geheim. "Mijn naam is trouwens Kenzo. Ik stel me liever altijd eerst voor, dus wie ben jij? Als ik je naam tenminste weten mag." Zijn stem was weer hetzelfde. Hij had het eigenlijk nooit door dat hij charmant deed. Ook zijn bruine ogen stonden vriendelijk en charmant. Hij bekeek de kleine merrie nog eens en wachtte daarna geduldig af op een antwoord. Ze hoefde niet te antwoorden, maar hij stelde zich liever altijd voor. Hij was zo opgevoed en daarom bleef dat een gewoonte en bleef hij dat doen. Zijn zwarte oren draaiden kort heen en weer om geluiden op te vangen, maar daarna richtte hij ze alweer op de kleine merrie.

Oke, hij kende de weg dus. Gelukkig, dan kon hij haar straks dus vertellen hoe ze het bos uit moest. Straks... Tja, dat zag ze dan wel weer. En ze kwam gespannen over. Wat eigenlijk ook wel klopte. Ze was gespannen. Normaal was ze wat verlegener, maar niet echt gespannen. Maar gelukkig wist hij dat niet. Het was echt een mooi paard. Zou hij een vriendin hebben? Hou toch eens op! Zei ze tegen zichzelf. Na vandaag zag ze hem toch niet meer. En op zo'n paard verliefd worden was ook gewoon dom. Hij was veel te groot voor haar. Maar hij was schattig. Nou ja, schattig was niet het goede woord. Maar er was ook geen ander woord dat dichter in de buurt kwam. Hij stelde zich voor! En hij wilde weten hoe ze heette. Oke, eigenlijk was dat heel normaal. Dat als je een paard tegenkomt dat je dan wil weten hoe ze heet. Dus waar maakte ze zich druk over. Maar ze nam zich wel voor zijn naam te onthouden ookal was ze daar niet zo sterk in. "Natuurlijk mag je mijn naam weten.Ik ben Puck." vertelde ze. "Ja, mijn ouders kwamen met die naam omdat ik vrij vroeg ben geboren. Ik was nog heel klein. Zelfs voor mijn ras, en eigenlijk ben ik nooit echt groot geworden." Ze keek een beetje verlegen naar de grond. Misschien wilde hij dat wel helemaal niet weten. En misschien vond hij het dom dat ze zo klein was. Er bestonden van die paarden...

De zwarte hengst keek rustig naar de kleine pony. Ze was even in gedachten verzonken, dat was wel duidelijk. Hij grijnsde even maar nadien veegde hij die weer van zijn snuit weg. Hij zwiepte met zijn lange staart heen en weer en keek naar de omgeving. Het was rustig in het bos. Vroeger was het veel erger, maargoed dat was toen en niet nu. Nu sliepen de dieren bijna of een deel was vertrokken. Gelukkig eens rust. Hij keek weer naar de pony die zich voorstelde als Puck. Ze vertelde ook waarom ze die naam gekregen had. Hij knikte even naar haar. Puck. Een leuke naam en die paste perfect bij haar omdat ze klein en schattig was. Hij merkte ook op dat ze verlegen naar de grond keek. Nog leuker. Hij begon haar echt über schattig te vinden. Het ging erover vond hij. De hele tijd denken aan een schattige pony. Kenzo schudde zijn hoofd en richtte zich volledig weer op haar, zonder erover na te denken. "Leuke naam, Puck. Hij past inderdaad bij je. En je bent niet de enige hoor. Een Volbloed zou normaal niet super groot worden en fijn, maar ik heb teveel spieren gekweekt." Hij grinnikte even bij zijn eigen woorden. Het was wel de waarheid. Al leek het wat opschepperig over te komen, maar de pony zou wel begrijpen dat hij het gewoon bedoelde. Hij briesde eens en keek naar de pony met zijn helder bruine ogen. Nog steeds met die charmante blik en stem. Dat zou niet snel verdwijnen bij haar. Raar toch?

Ja, dat hij gespierd was geloofde ze wel. En dat hij zo groot was lag dus niet aan haar. Opeens bedacht ze dat ze eigenlijk net onder zijn buik door kon lopen. Ze giechelde. Wat een verschil. Maar wie zou er harder kunnen rennen? Ze dacht dat zijzelf sneller vaart zou kunnen maken en sneller bochtjes, dus door het bos was zij in het voordeel, maar op lange rechte stukken zou hij haar toch echt inhalen met zijn lange benen. "Zullen we doen wie het eerste bij die dikke boom daar is?" Vroeg ze terwijl ze naar een boom keek die een heel stuk verderop stond. Om er te komen moest je door stukje bos die wat dichter was dan alle andere stukken. Je kon er ook omheen, maar dat zou veel meer tijd kosten. Verder stond er nog een grote boom met laaghangende takken tussen. Maar waarschijnlijk paste ze er wel onderdoor. Ook lagen er nog een paar boomstammen. Ze keek Kenzo aan en schoot er vandoor. Met haar korte beentjes had ze snel vaart gemaakt. Ze zigzagte tussen de stammen door. Daar lag een dikke stam. Hij was bijna even dik als Puck hoog. Die had ze niet gezien. Met een sliding stop kwam ze tot stilstand. Ze keer achterom. Was Kenzo al dichtbij?

De zwarte hengst spitste zijn oren naar voren. Hij glimlachte naar de kleine pony. Ze was zo schattig en zeker dat stemmetje, die beentjes. Alles gewoon. Hij briesde eens en zag dat ze begon te giechelen. Hij draaide zijn hoofd wat schuiner en keek haar aan. Hij hoorde haar woorden en grinnikte. Ze wilde racen dus. Hij schrok toen de kleine pony vlak voor zijn neus er opeens vandoor ging. Hij keek haar na, draaide kort en galoppeerde achter haar aan. Het eerste rechte stuk ging enorm vlot, maar de pony draaide een dik deel in met stammen en takken. Dit werd moeilijker voor hem. Hij kon niet hoog springen omdat hij dan elk moment met zijn hoofd tegen de takken aan zou knallen. De hengst zuchtte en draafde verder. Hij trippelde in draf over de stammen en zag de kleine pony staan. Een hele grote boom lag op de grond en was even hoog dan haar. Hij grijnsde en duwde plots de merrie tegen haar achterhand omhoog. Hij hielp haar erover waarna hij eroverheen stapte. Hij keek vriendelijk achterom en galoppeerde rustig met zijn grote lange passen verder. Hij keek nu niet meteen achterom, maar hij liep wel rustig door. Hij zou anders nog wel een grote fout kunnen maken. De hengst sprong nog laag over stammen en keek daarna toch nieuwsgierig achterom. Hij wilde weten hoe ze het verder deed zonder zijn hulp. Niet alle bomen waren enorm klein en laag. Hij grijnsde breed en zocht naar de kleine pony.

Kenzo kwam al achter haar aan. Hij had het moeilijk bij de bomen. Mooi zo! Maar hoe moest ze hier nou overheen? Ze kon er ook omheen. Maar dat zou heel veel tijd kosten. Net toen ze had besloten toch maar te springen kreeg ze een duw. Daardoor kon ze, door erop af te zetten, er overheen komen. Wow, het was gewoon gelukt. Eens stoot van adrenaline ging door haar heen. Maar er kwamen meer bomen. De kleintjes waren geen probleem. Ze was altijd wel goed geweest in springen, maar de groteren waren lastiger. Daar was er weer een. Ze versnelde een beetje en nam een grote sprong. Gehaald. Op het nippertje. Nu wist ze ook dat dat haar maximum was. Gelukkig waren de andere bomen niet zo heel dik meer. Al lagen ze wel dicht bij elkaar. Nu! dacht ze en ze zette het op een lopen. Haar kleine beentjes gingen steeds sneller. Het roffelen van haar hoefjes volgde elkaar steeds sneller op. Nu liep ze zelfs sneller dan Kenzo. Wat eigenlijk wel heel knap was. Oke, er stonden hier veel bomen en hij leek ook nog niet helemaal op zijn top tempo ter zijn. Haar manen wapperden in de wind en elke bocht hing ze steeds schuiner. Ze wilde dit winnen. Daar was de boom al bijna. Vlak voor het einde haalde ze Kenzo in. Gelukt! Maar anderhalve seconde was ze sneller. Ze vertraagde haar tempo en liep terug naar de boom waar ze net voorbij was geschoten. Haar dikke vacht was nat van zweet en ze hijgde. Nu leek ze echt een teddybeer.

De zwarte hengst galoppeerde stevig door. Zijn hoeven maakten mooie afdrukken in de zachte grond. Het was niet hard en niet heel zacht waar je inzakte, ongeveer tussenin. Af en toe lagen er wat plassen door de regen. Niet groot, maar klein want veel regen kwam niet door een boom heen. Hij zag verderop de boom en grijnsde. Hij versnelde zijn pas licht, maar net voor hij de boom voorbij zou rennen kwam de kleine merrie. Hij maakte een mooie sliding stop en schudde zijn bezweette vacht uit. Hij keek nieuwsgierig naar de pony die nu een echte teddybeer leek. Nog schattiger was ze. Hij glimlachte vriendelijk en stapte rustig naar haar toe. Hij spitste zijn oren naar voren en liet zijn hals zakken zodat hij minder groot leek voor haar. "Goed gedaan, kleintje. Echt waar." Zijn stem was vriendelijk en licht vrolijk. Hij vond het echt goed dat ze hem nog op het laatst voorbij gekomen was. Ze kon heel goed bochten nemen, de helft had hij gezien. Voor de rest moest hij zelf goed opletten. Kenzo grinnikte even en keek rustig naar de pony die enorm bezweet was. Bij hem viel het nog mee. Hij had ooit erger gehad, want nu had hij zijn top snelheid nog lang niet behaald. Hij zwiepte met zijn staart en schudde met zijn manen voor wat frisse lucht. Hij was nu best moe.

Het was haar toch maar gelukt. Ze had het van die langbeen gewonnen! Eigenlijk was ze daar heel trots op. En ze straalde dan ook toen Kenzo tegen haar zei dat ze het goed gedaan had. Maar eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze nou tegen hem moest terug zeggen. Bedankt klonk ook zo dom. Dus zei ze maar niks. Er was een groot nadeel aan zweten. Als je helemaal doorweekt was, kreeg je het koud. Puck begon een beetje te bibberen. Het was natuurlijk wel winter, en het waaide eigenlijk best hard. Ze had echt een hekel aan het koud hebben. Maar deze keer was het niet zo erg. Het was het wel waard. De wind zwelde aan en Pucks manen wapperden. Daardoor kreeg ze het nog kouder. Snel liep ze naar de andere kant van de boom. Daar stond ze tenminste iets uit de wind. Gelukkig was de boom erg breed, en ze had dus bijna geen last meer van de wind. Dus kouder kreeg ze het niet. "Ik heb het koud." zei ze een beetje klaaglijk tegen de grote hengst. Kon hij er iets aan doen? Ze geloofde het niet. Maar niet geschoten was altijd mis.

Ik hoop dat je er iets mee kan.

De zwarte hengst keek om zich heen. Zijn bruine ogen gleden een tijd later weer naar de kleine pony. Wind kwam aanzetten, maar de hengst stond met zijn achterhand naar de wind gericht dus het was minder koud dan bij de kleine pony. Ze klaagde zacht dat ze het koud had waardoor de hengst even aarzelde. Hij schudde de aarzeling weg en liep naar de pony toe. Hij wreef tegen haar aan en draaide om. Hij ging tegen haar aanstaan met zijn warme lichaam. Hij had net gezweet dus vanbuiten voelde het heel warm aan. Zij voelde in ieder geval heel koud. "Werkt het?" Zijn stem vriendelijk en charmant. Stiekem was hij ook bezorgd om haar. Hij hield er niet van als iemand het koud had, gewond was, verdriet had of iets anders. Daar was de hengst véél te lief voor om zoiets te negeren. Hij hoopte dan ook maar dat ze het niet erg vond dat hij dit deed.

Kenzo deed iets heel onverwachts. Hij kwam naar haar toe en ging tegen haar aanstaan. Dit maakte Puck behoorlijk in de war. Er schoot een soort kriebel door haar buik die een beetje op honger leek. Wat moest ze hier nou mee? Hield ze toch van hem? Onwillekeurig had ze al haar spieren aangespannen toen hij haar aanraakte, voor zover ze nog niet gespannen waren vanwege de kou. Blijf ademen. Zei ze tegen zichzelf. Was ze verliefd op hem of niet? Daar moest ze nu echt snel achter komen. Anders kreeg ze echt een probleem. Hij was toch veel te groot voor haar? Ze kon in theorie onder zijn buik door lopen. Maar warm werd ze wel van hem. En het voelde fijn. Oh, ze wilde dat hij niet weg ging. Maar tegelijk wilde ze dat wel. Anders werd ze straks nog veel verliefder en werd het niks. Waarom zou hij op haar zijn? Ze pijnigde haar hersenen om een antwoord te bedenken maar ze wist echt niks. Hij vroeg of het werkte. "Ja, ik krijg het alweer een beetje warm." deelde ze hem mee. Nog steeds een beetje afwezig. Natuurlijk werkte het. Ze had het inmiddels ontzettend warm gekregen. Niet van Kenzo, of eigenlijk wel. Maar niet van zijn lichaamswarmte. Ze werd er een beetje soezerig van. "vertel eens iets over jezelf?" vroeg ze hem. Ze wist echt nog helemaal niks.

De zwarte hengst keek naar de pony. Ze had het al warmer, dat voelde hij aan haar vacht. Hij vond het erg dat ze het koud had. Binnenkort kwam de winter en zou het nog kouder worden. Kenzo zuchtte diep. Hij had géén zin in de winter. Soms was sneeuw leuk om mee te spelen, maar nu? Hij had er gewoon geen zin in. De hengst keek naar Puck die meedeelde dat ze het warmer kreeg. Hij glimlachte. "Dat is fijn." Zijn stem was zacht, vriendelijk en ook liefdevol. Hij vond haar echt zo leuk! Maar zij hem misschien niet. Dat zat hem enorm dwars. Ze was zo klein. Hij wou de pony niet breken. Ze vroeg daarna of hij wat meer over zichzelf wilde vertellen. Hij zweeg even. Goed dat ze iets vroeg, dan moest hij minder piekeren over die vlinders in zijn buik. "Nou, ik heb niet super veel meegemaakt dus veel kan ik niet vertellen. Mijn naam weet je al. Ik ben een gewone hengst die wel eens van een gesprek houd. Ik zoek in elk geval een kudde want ik hou van die band. Verder ben ik lief zeggen ze." Nieuwsgierig keek hij naar de kleine pony. Hij vond het jammer dat hij niet veel had te vertellen. Ze hoopte misschien op een groot spannend verhaal waarin hij super stoer leek. Kenzo zuchtte, zo was hij dus niet. Hij was niet altijd even stoer.

Oh, waarom was hij nou zo lief? Puck begon een beetje wanhopig te worden. Ze had vol aandacht naar zijn verhaal geluisterd. Hij was lief. Blijkbaar wist hij dat zelf ook wel een beetje, maar waarschijnlijk nog lang niet hoe lief. Wat zou hij van haar vinden? Ze moest het echt weten. Als ze het ooit durfde te vragen. Maar eigenlijk durfde ze niet. Kom op, vraag het gewoon. Anders word het alleen maar erger. "W-w-wat vind jij van mij?" wat kwam er een beetje trillend uit, maar de rest van de woorden kwamen er heel snel achteraan. Nu schaamde ze zich dood. Ze kon alleen nog maar denken: waarom heb ik dit gedaan? En dat speelde zich dan tienduizend keer achter elkaar in een heel snel tempo af. Ze werd er echt gek van. Nog steeds keek ze strak voor zich uit. Ineens dacht ze, wat is er eigenlijk mis aan die vraag? Je mag toch wel vragen wat iemand van je vind? Als hij haar leuk vond zou hij het nu heel moeilijk gaan krijgen. Iets minder bang keek ze toch maar zijn kant op. Wat zou hij antwoorden?

Spannend momentje (A)

De zwarte hengst keek nieuwsgierig om zich heen. Hij draaide met zijn oren en wachtte op enige reactie van de kleine Puck. Hij hoorde plots een hele rare vraag. Oké, je kon die vraag stellen. Maar het kwam er trillend uit alsof ze heel bang of verlegen was, zo klonk het. Kenzo keek naar beneden naar de pony die wegkeek alsof ze bang voor iets was. Kenzo zweeg en wist even niet wat hij moest zeggen. Zou ze het zo graag weten wat hij van haar vond? De hengst haalde eens diep adem waarna hij zich op haar richtte. "Nou, je ben een hele lieve pony. Ik zou.. " Hij zweeg. Hij wilde iets zeggen, maar dat durfde hij dan ook weer niet. "Puck.. Ik zou zo graag mijn leven met jou delen. Je bent zo lief, zo schattig.." Zijn stem was vriendelijk, liefdevol en verliefd. Ja, hij voelde het. Hij had gevoelens voor de kleine pony. Hij vond haar geweldig. Kenzo zuchtte even en keek weer naar Puck. Nu was hij nieuwsgierig om haar reactie. In ieder geval hoopte hij op een positieve reactie. Dat was het enige dat hij nu nog zou willen. Al zat de grootte verschil nog steeds diep vanbinnen wat dwars.

Ze was een lieve pony. Oke, daar kon ze mee leven. Maar het leek alsof hij nog niet klaar was. Dat hij vond dat ze een lieve pony was maakte haar hoopvol. Zou hij haar echt leuk vinden? En toen hij zei dat hij zijn leven met haar wilde delen was ze heel erg gelukkig. Maar toch was ze een tijdje stil voordat ze iets zei. "Ehm Kenzo, ik hou heel veel van jou. Maar er is een klein probleempje." ze wilde het bijna niet zeggen. Het was ook zo oneerlijk! Had ze eindelijk de hengst van haar dromen gevonden, kreeg je dat weer. Maar het was misschien wel lastig. "Er is zo'n groot lengte verschil. Zou dat wel kunnen?" Ze wist het niet. Ze hoopte dat het hun relatie niet zou beïnvloeden. Maar het zou lastig worden. Ze zou zich namelijk niet in Kenzo kunnen verplaatsen als hij problemen had mijn zijn lengte en andersom. En het was tegennatuurlijk. In de meeste kudde's was de grootte gelijk. Haar oude kudde had ook alleen maar bestaan uit kleine ponytjes. Moesten ze het wel doen? Oh, soms baalde ze van haar kortheid. En nu was zo'n moment.