~What's Up?

De wind huilde in haar oren.
Chegyo vernauwde haar ogen tot spleetjes om te kunnen zien wat zich voor haar afspeelde. Haar lichtblauwe ogen bijna onzichtbaar. Regen kletterde onophoudelijk neer op haar vacht en de wind sneed als mes door haar heen. Ze zuchtte een keer diep en schudde haar natte hoofd woest heen en weer. Onnadenkend klemde ze haar kiezen op elkaar, een teken van frustratie over van alles en nog wat. De lichte merrie draaide zich een kwartslag om en stapte weg van de heuvel waar ze op stond, ze had genoeg van dit rotweer. Waarom ze hier was? Geen flauw idee. Dat waren vragen waar ze zichzelf liever geen antwoord op gaf, geen antwoord op wilde weten. Ze deed het gewoon, punt uit.
Naarmate ze verder liep werden haar passen soepeler, langer. Nu ze vol tegen de storm in liep moest ze haar hoofd laag houden, wind deed haar oren suizen en haar staart als een woedende theedoek achter haar aan wapperen. Het was onmogelijk om meer dan een paar meter voor je uit te zien, toch bleef ze het proberen. Tranen van inspanning mengden zich met de regen. Iedere windvlaag striemde haar huid, teisterde haar oren en ontnam haar gezichtsvermogen. Ze was zich bewust van de veranderende omgeving, maar gaf er niks om. Waar ze was maakte niks uit.
Zelfs op het meest beschutte plekje zou de regen een weg naar binnen vinden. Het enige waar ze op kon hopen was een lage serie struiken die haar enigszins zou beschermen tegen de wind. Of in ieder geval tegen de pijnlijke steken die ze veroorzaakten.
Zwaar geïrriteerd door het slechte weer ging ze met haar kont tegen een boom staan. Ze sloot haar ogen en liet de hele wereld aan haar voorbij gaan. Geen hond die haar nu nog kon irriteren dacht ze zelfvoldaan. Kalmpjes voelde ze zichzelf wegzakken, had daardoor niet in de gaten dat de storm afnam. Pas toen ze een tijdje laten haar ogen weer open deed merkte ze dat de regen opgehouden was, de wind was afgezwakt tot een briesje. Een koud briesje weliswaar. De merrie die de titel “slecht” vaak genoeg naar het hoofd kreeg geslingerd onderdrukte een rilling. Haar natte vacht was roze door de onderliggende huid. Haar mondhoeken krulden omhoog toen ze zich bedacht dat er hier in de buurt vast wel wat te eten was. Traag rekte ze zich uit en begon op haar gemak naar een veelbelovend uitziend stukje gras te lopen. Echter, toen ze haar tanden erin zette, bleek het verlept te zijn. Het had zijn oorspronkelijke groene kleur voor even terug gekregen door de afgelopen storm, maar het was niet voldoende om de voedingswaarde en energie erin terug te doen keren. Nog voordat ze had besloten om het niet op te eten spuugde ze het weer uit. Haar gedachten ondertussen alweer afgedwaald van de honger, een dwaling die haar op de een of andere manier op het onderwerp “kudde” had gebracht. Hoe? Geen flauw idee.
Ze had al tijden geleden bedacht dat ze voordeel zou trekken uit een kudde, al was het maar vanwege het verhoogde gehalte slecht gezelschap om zich heen. Toen ze eenmaal had besloten dat ze bij een kudde zou gaan had ze een uitgebreid ahum onderzoek gedaan. Zo nu en dan had ze zelf moeíte gedaan om informatie te verzamelen. Nou ja, moeite? Ze had gesprekken afgeluisterd, zich moeten verstoppen in bosjes en zo. Maar nu was ze wel achter het feit gekomen dat er zowaar twee kuddes waren die een overweging waard waren. Een beslissing die ook weer enige tijd in beslag nam, waarvan er na een uiterst strenge eliminatie ronde nog maar één overbleef. En dat was een kudde waarin ze misschien, héél misschien langer in zou zitten dan dat het duurde om erachter te komen dat het niets voor haar was. Want misschien was dit wél wat voor haar. Wie zou het zeggen? Er was een simpele manier om daar achter te komen. Ze zou de leider van de kudde roepen. Want naar dat paard zoeken zou een opgave zijn die gelijk staat aan het vinden van een naald in een hooiberg. Een paard in Dream Horses, prachtig, makkelijker kon bijna niet.
Zich mentaal voorbereidend op de komende opgave haalde ze diep adem en uitte een schelle hinnik. Aangezien ze maar een vaag idee had wie deze mysterieuze leider was richtte ze hem aan; ”De leider van de Valkyrie”
Zo, en nu maar afwachten wat er zou komen.

FAWN

Geraas vulde de normaal stille avond terwijl het water met bakken uit de lucht naar beneden viel en uiteindelijk uiteenspatte op de al lang verzadigde aarde. Plassen vormde zonder weerspiegeling, enkel een donker gat vertegenwoordigde. Alsof de regen gaten maakte in de grond zodat er uiteindelijk slechts een donkere bol over zou blijven. Het zou haar bang maken, het zou haar doen huilen, misschien, vroeger. Nu nog? Was ze veranderd? Had tijd zo veel kracht? Zo zou ze gedacht hebben, dat weet ik zeker. Net als dat ik zeker weet dat ze zelfs nu nog zo denkt. Ik kende haar zo goed dat het me bijna bang maakt. Hehe... Kent zij mij ook nog steeds? Zou zij nog aan mij denken? Zou zíj weten wat ik dacht, wat ik van plan ben?

Bonk bonk bonk bonk. Spetters modder vlogen op tegen haar buik terwijl de pisgele ogen van de merrie vol interesse op de donkere aarde recht onder haar neus gleden. Net als de licht doorweekte manen hopsten ook de zwarte gescheurde oortjes als een stel verlamde ledematen mee met haar debiele gespring. Hmzz... Plots staakte ze haar gespring en drukte ze haar neus al snuivend en snuffend in de aarde. Terwijl haar neus een práchtig herkenbaar spoor produceerde kwam de rest van haar lichaam evenals in beweging, bleef zo nu en dan stil staan waarna het weer verder ging. ‘JDF!’ De gesmoorde vorm van 'AHA' weerklonk - waarschijnlijk - door de smurrie. Met een smile vol genoegen en een neus onder de modder trok ze haar kop enkele centimeters uit de bagger. De pisgele ogen een minuscuul iets volgend. ‘Don't think you're gonna get away from mé, ehj, mister worm.’ Met haar mondhoeken líchtjes sadistisch omgekruld, rolde een dikke roze tong naar buiten, gleed verlekkerend over haar lippen, blijkbaar de modder niet opmerkend en bracht haar mond naar het elastische beestje om het vervolgens als een spaghetti sliertje op te slurpen. (het nodige geluid inbegrepen) Nog enkele keren herhaalde ze dit process, waarna ze op een begeven moment met een nietszeggende blik en een mond vol - vol - regenwormen zich wederom oprichtte en haar omgeving afspeurde. Ze kon zich ergens vaag in haar achterhoofd herinneren dat ze iets van één of twee uur geleden een hinnik gehoord had. Desondanks verrieden de vrolijk opstaande oortjes dat ze weldegelijk content was over het uitgebreide wormenrijk wat zich al die tijd verscholen had gehouden onder de grond. Wie had dat gedacht, zo veel wormen~ Yumyum. In gedachten een vrolijk deuntje hummend wandelde ze verder, meteen de eerste boom die ze om was een witte schim in haar gezichtsveld opmerkend. Ze wilde doorlopen, het oninteressante beest negeren, maar op de één of andere manier kwam het gezicht van de witte merrie haar vaag bekend voor. Uiteindelijk kozen haar benen ervoor om te stoppen. Maar waarom kwam ze haar zo bekend voor... De pisgele ogen nog altijd als een eindeloze put gevuld met pis; ‘Niesh mo'ers dan een j'oede reshenbui, ofsh niej dan?’ Enkele wormen vielen op de grond bij haar onfatsoenlijke uitspraak. Haar lichtjes verward uitziende blik gleed naar de met kruipende wormen bedekte aarde. ‘Hmm~’, waarna ze weer met lichte nonchalantie opkeek. ‘Ook eenshje? Iesh grashis én iesh lekshker.’

om jou te pesten zijn het duizend woorden geworden Nee, eigenlijk niet, het ging zo'n beetje vanzelf.. Sorry

De cremellokleurige merrie stond stil, haar neus in de lucht geheven, ogen gesloten. Ze voelde zich kalm, een soort rustige zelfverzekerdheid die over haar hele lichaam lag. Haar melkblauwe ogen openden zich langzaam, de lichte irissen lieten veel paarden denken dat ze blind was. Iemand met wie ze geen rekening hoefden te houden, ze had al lange tijd geleden geleerd om daarvan gebruik te maken als ze dat wilde, sommigen vonden haar zielig, anderen ronduit onuitstaanbaar, zij vond zichzelf niet heel bijzonder. Chegyo was Chegyo en iedereen die haar anders zag zoals ze was moest dat zelf maar weten. Langzaam bracht ze haar hoofd omlaag totdat ze met haar roze neus een paar centimeter boven de grond hing. Er was hier geen sprietje gras te bespeuren.
Ze blies een keer gefrustreerd tegen de natte grond aan en werd daarvoor beloond met een paar prachtige kledders modder tegen haar gezicht. Met een ruk hief ze haar hoofd op, hier had ze niet op gerekend. In een poging de drek van haar gezicht te krijgen schudde ze haar lichte hoofd woest heen en weer, maar tevergeefs, het enige resultaat dat ze behaalde was dat het zich nog verder verspreide. Voor het onoplettende passerende paard leek ze nu meer op een appaloosa dan op een cremello. Niet echt blij hiermee besloot ze koers te zetten naar het dichtstbijzijnde stroompje water of diepe plas. Aangezien de eerste dichter in de buurt was zocht ze niet verder. Kalm liet ze haar hoofd zakken totdat haar neus kringen veroorzaakte in het ijzig koude water, de merrie negeerde de steken die het veroorzaakten in haar hoofd en sloot haar ogen om haar hele hoofd ineens onder water te duwen. Die plotselinge beweging zorgde ervoor dat ze bijna haar evenwicht verloor op de gladde oever en de schok die de plotselinge kou met zich meebracht verdoofde haar zintuigen tijdelijk, ze had nog net de tegenwoordigheid van geest om haar hoofd omhoog te trekken en een paar passen naar achteren te doen. Ze klemde haar kiezen strak op elkaar toen de rondvliegende spetters op haar rug belanden. De rillingen die ze al onderdrukte sinds de storm kwamen er nu in alle hevigheid uit.
Ze probeerde de huiveringen tegen te gaan en kauwde op haar tong om te zorgen dat ze niet ging klappertanden. Wat was dat? Haar ogen versmalden en direct begonnen haar oren rondjes te draaien om het geluid dat ze had opgevangen te identificeren, ze sperde haar neusgaten wijd open maar het enige wat ze binnenkreeg was een scherpe kou, fijn, dacht ze donker, er zit water in mijn neus. Dat beseffend proestte ze een tijdje in de rondte, geleidelijk aan verdween het pijnlijke gevoel en kon ze weer slikken zonder dat ze bijna over moest geven (hoewel paarden dat eigenlijk niet kunnen). Chegyo hoestte een keer en draaide zich om, dat geluid was vast ingebeeld. Hoewel ze er niet helemaal gerustgesteld over was liet ze het maar voor wat het nu was, een onbekend geluid. Nee, er waren echter wel belangrijkere zaken die haar aandacht nodig hadden. Zoals het feit dat de leider van de Valkyrie er nog niet was. Dit was niet wat ze had verwacht, hoewel ze niet precies wist wat ze dan wel verwachtte. De merrie slenterde terug naar haar eerdere wachtpost en sloot haar ogen met het vaste besluit te wachten.
Haar geduld werd uiteindelijk beloond. Al een tijdje voordat ze het paard te zien kreeg vertelde een briesje haar dat er iemand aankwam, en dat briesje vertelde haar ook dat dit iemand was die zijn geur aan anderen had afgegeven, de geur van een leider.
Op het moment dat de zwarte schim die haar vanuit haar ooghoeken naderde zichtbaar werd draaide ze zich om voor een begroeting. Deze was echter niet zoals ze gedacht had. Haar lichte, bijna transparante ogen vernauwden zich eerst, namen het dier in zich op, probeerden te ontdekken wat haar al dwarszat vanaf het moment dat ze de geur voor het eerst had geroken. Het duurde niet lang voordat het haar begon te dagen dat ze dit paard kende, langzaam bekeek ze het postuur van de merrie, de aparte en onderscheidende aftekening rond haar ogen, de pisgele ogen dacht ze ironisch. Een smalle glimlach trok haar mondhoeken minimaal omhoog, ‘Fawn, wat een prachtige speling van het lot. Zo…toevallig’ Sprak ze zacht. Haar oren neutraal opzij hangend. Na de eerste woorden kreeg ze een licht spottende blik in haar ogen. ‘Nog niks veranderd zie ik.’
De zwarte merrie was altijd al een raar geval geweest en de tijd had er niks aan gedaan leek het. Chegyo wist na deze ontmoeting echter wel dat ze in de kudde wilde, er praktisch in hóórde. Maar zoals bij alles wat ze deed wachtte ze af, dit was Fawn waar ze mee te maken had, niet iemand die doelloos alle paarden toeliet om er dan een bende van te maken. Het was aan het paard tegenover haar om te beslissen of ze er wel of niet bij mocht en hun korte geschiedenis samen had daar waarschijnlijk niet heel veel invloed op. Of misschien ook wel, ze wist het niet. Haar blik volgde die van Fawn naar beneden en Chegyo grinnikte in zichzelf, nôpe, die was nog niks veranderd. ‘Nee bedankt.’ Antwoordde ze droog. ‘Ik heb net gegeten.’ Haar gedachten gingen terug naar de verwelkte graspol, maar ze was er tamelijk zeker van dat ze geen wormen hoefde. Korte herinneringen aan hun vorige tijd kwamen voorbij en zorgden dat ze zich niet stoorde aan de merrie. Eigenlijk had ze dat vanaf het begin al niet gedaan, ondanks hun grote verschillen en de nogal vreemde gewoontes van de zwarte. ‘Zeg Fawn, als jij op mijn hinnik af bent gekomen betekend het dat je de Valkyrie leid. Heb je nog een plaats beschikbaar?’ Vroeg ze aan de merrie, haar stem bevatte verschillende nuances die iemand die haar niet kende niet op zou vangen, maar ze vroeg zich af of Fawn dat wel deed. Niet waarschijnlijk.

Hmm... Waarom had ze ook alweer gedacht dat ze haar bekend voor kwam? Rustig smakte ze verder op haar sappige maaltijd. (Hmzz. Yam, wormen hadden altijd zo’n rijke smaak.) Er waren zoveel witte, blinde merries. Het was het feit dat je niet in alle rust ging wáchten op iets waar zo velen bang voor waren, wat zonder enige verdere twijfel ervoor kon kiezen je te vermoorden. De mondhoeken van de witte merrie voor haar veroerde zich. ‘Hehe, ik hashd gedasht dash in ieder sgheval jíj wel sou moetsen weeshen dash iesh niesht ijn 'Het Lot' sheloof...*’, haar adamsappel (HEBBEN PAARDEN DIE? :'D) kreeg een spastische schok te voorduren wanneer ze de vracht wormen inslikte. Niemand, behalve ‘CHÉÉGIÉÉE~!‘, waarna ze in slechts twee hoge huppeltjes voor het de merrie stond en haar modderige neus tegen die van Cheg aan duwde, er nog net geen lebber over gaf. ‘Zelf weten, jij kieskeurige debiel.’ Een achtergebleven worm van het moment gebruik makend om te ontsnappen krulden haar lippen zich om tot een tevreden grijns terwijl ze haar kop wederom terugtrok. Het voelde vreemd aan, na al die tijd. Desondanks had het een vertrouwde sfeer. Het was tenslotte nooit hun bedoeling geweest om elkaar weer tegen te komen. Chegyo, van iedereen die ze in haar leven gekend had. Ze was absoluut een van de puurste wezens hier op de wereld, wezens die het verdiende hier rond te lopen, uit te maken hoe het zou moeten gaan en het zou moeten zijn. Haar pisgele ogen fonkelden vermakelijk. ‘Hehe,’ Hoorde Cheg zelf wel wat ze zei of was zíj de enige die hier niet veranderd was? ‘Dat is nieuw... Cheggie in een kudde. Hew, zeker een interessante combinatie.’ Fufu~ Dat zou al genoeg reden zijn voor Fawn om haar geliefde oude mattie aan te nemen. En bovendien: Wie was zíj om een perfect toekomstig lid te weigeren? Zelfs wanneer het zo plots was. Ze wist wie de witte merrie was, kende haar minder sterke kanten, maar ook haar kwaliteiten. Fawn’s blik gleed over de magere boompjes die hun omsingelden. Niet dat de omgeving, de wind, de geuren echt tot haar door drongen. Haar hersenen kraakte, voegde de nieuwe mogelijkheden toe aan haar lijstje, sloot tenslotte haar ogen mondhoeken nog steeds als een tevreden big in de modder omhoog gekruld waarna ze vervolgens haar oogleden weer opende, opkeek naar de merrie met haar pisgele ogen. ‘Heh, vooruit dan maar. Laten we zeggen; omdat dat mijn leven ook weer wat interessanter maakt.’ Zelfs wanneer de nonchalantie, de desinteresse die in haar stem lag, de diepgang in haar ogen, klonk het alsof het zo hoorde te zijn, alsof dit inderdaad was wat men 'het lot' noemde. ‘Welkom, mijn beste Cheggie, bij de Valkyrie.’ Een vaag grijnsje verscheen terwijl herinneringen van de goede oude tijd haar gedachten binnen spoelde. ‘Misschien werd het ook eens tijd dat we onze oude hobby weer eens oppakken, kijken of we het nog kunnen... of durven.’ Ze wilde en zou nooit ontkennen dat hun verleden een paar van haar beste tijden waren geweest. De bloederigste, de beste, de mooiste, de interessantste.

*‘Ik had gedacht dat in ieder geval jij wel zou moeten weten dat ik niet in ‘Het Lot’ geloof...’
Had 'm gisteravond al af maar m'n mams was bezig een nieuwe modum installeren. :')

Het duurde even voordat het tot haar doordrong wat Fawn gezegd had, de woorden waren bijna onverstaanbaar. Bijna had ze gevraagd wat ze zojuist zei toen ze doorhad dat het over “het lot” ging. Nouja, geen verassingen daar, die merrie geloofde in weinig dingen behalve de ultieme puurheid waar ze naar streefde. En wie zou zij zijn om dat te dwarsbomen. Ze kende de zwarte langer dan vandaag en wist dat die kreeg wat ze wilde, hoe lang ze er ook op moest wachten. ‘Dat komt als een verassing’ Antwoordde ze sarcastisch, haar melkachtige ogen peilden de reactie op haar vraag. ‘CHÉÉGIÉÉE~!‘, was wat ze te horen kreeg. De onverwachte nabijheid van Fawn schokte haar geenszins maar daar ze onwillig was het contact van hun neuzen langer te laten duren dan absoluut noodzakelijk was deed ze een stap achteruit. Een scheve grijns trok een van haar mondhoeken omhoog. ‘Fawn.’ Was haar kalme antwoord. ‘Ik prefereer een maaltijd dat niet de hele tijd probeert te ontsnappen.’ Zei ze terwijl haar ogen de kronkelende worm volgden. ‘Je eetgewoontes zijn nog erger dan ik me kan herinneren Fawn.’ Haar ogen vestigden zich kritisch op de zwarte merrie.
Ze snoof een keer minzaam, wetend dat een antwoord Fawn alleen maar zou uitdagen tot een nutteloos gebekvecht. Chegyo wierp een blik op haar omgeving, de bekende setting begon langzaam om te vormen in een zonsondergang. Bladeren kleurden rood en goud op tussen het spaarzame groen van de bomen. Een uitzicht waar ze geen schoonheid aan ontleende, maar wel een die ze waardeerde. Het betekende een nieuw einde van de dag, de geruisloze overgang naar een nacht vol belevenissen. Het kwam op haarzelf over hoe dit zou klinken mocht ze ooit besluiten deze woorden hardop uit te spreken. Beter dat niet te doen, vertelde ze zichzelf. Ze werd weer naar het heden getrokken door de vlakke stem van Fawn. ‘Heh, vooruit dan maar. Laten we zeggen; omdat dat mijn leven ook weer wat interessanter maakt.’ Het bleef even stil ‘Welkom, mijn beste Cheggie, bij de Valkyrie.’ Sprak de zwarte merrie met een diepgang in haar stem en ogen die Ché bijna verbaasd deed staan. Was ze echt zo blij haar weer te zien? Goh, die kwam onverwacht. De witte merrie bewoog haar neus naar beneden, een grijns deed haar gezicht oplichten. ‘Bedankt, Fawniepawnie.’ Antwoordde ze tevreden, haar grijns werd nog wat breder, het leedvermaak er duidelijk in te zien. ‘Dat zou zeer zeker een goed idee zijn.’ Ze keek van onder haar oogleden omhoog naar Fawn, de blik in haar ogen sprak boekdelen. Het zou goed zijn haar spieren te strekken, te lang had ze niks gedaan. Haar visitekaartje niet meer afgegeven en de terreur onberoerd gelaten. Maar daar zou snel verandering in komen.
Chegyo draaide zich een half om zodat ze langs Fawn kwam te staan. De witte merrie stapte weg, haar ogen doelbewust naar voren gericht, een paar meter verderop stond ze weer stil en draaide haar hoofd iets naar links waarna ze een zijdelingse blik naar achteren wierp.

‘Zeg eens, Fawn. Je bent toevallig niemand tegen gekomen op de weg hierheen?’