Zonnigplekje<3

Het enigste plekje waar de zon scheen. Het plekje waar Amicitia haar eerste pasjes zetten in dh. Ze hoopte dat ze hier echt gewaardeerd werd als een normaal paard.
Want vroeger..dat was dus een heel ander verhaal. Daar hadden ze een dikke nek, en ze dachten dat ze de beste waren. Maar hier -had ze dan toch gehoord- waren ze aardig. Dat hoopte ze ook. Ze wou niet weer zoals vroeger leven. Het was zo erg dat ze toen was wegelopen. En dat was dus de juiste keuze. Ze ging nooit meer teruggaan. Nooit meer. Ze haten het daar echt. Nu zal ze wel nooit weten wat er met haar ouders gaat gebeuren.
Want toen zij daar wegloopten, leefde haar ouders nog. N?u nog? dat wist ze niet. En dat zal ze nooit van haar leven weten. Goed. Maar ze was daar helemaal weg. Gelukkig! Ja daar was ze wel erg blij mee. Dat ze daar van af was. Amicitia was zo in haar gedachten bezig. Dat ze niet eens door had, dat ze al bij het zonnigste plekje in dh was. Zo lekker warm hier. Amicitia deed haar ogen toe. En genoot van de zon, die op haar rug scheen. En deed haar ogen open. En begon te grazen. Ze genoot echt van dit plekje. Maar toen gingen haar oortjes naar voor ze hoorde een paard aankomen. Ze hief haard hoofd op, toen ze het paard ook rook. Ze zag er een paardhuppelend bij komen. Amicitia keek het paar met een schuin hoofd aan. Wie zou dat nou weer zijn?

Cillan, en mss nog ander paardje met toestemmingg ♥

De lichtgekleurde ogen van de vosse hengst staarden naar de verte. Zo ver nog? Hij zuchtte. Hij kon het niet meer. Het was té ver. Een grijns sierde zijn lippen. Hij was zichzelf weer voor de gek aan het houden. Hij rolde met zijn ogen en zette zijn lichaam in beweging. Hij zwiepte met zijn staart en keek nieuwsgierig om zich heen. Het was hier best gezellig. En waar hij heenliep wist hij eigenlijk niet. Naar ergens hé. Hij veegde de grijns van zijn snuit en liep rustig door. In de verte zag hij de felle zon schijnen. Wow, nu nog? Het was bijna winter en toch was de zon enorm fel. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij naar het bloemenveld toeliep. Het was hier best fijn. Hij was eigenlijk al lang in dit gebied, maar hij had nooit zin om rond te lopen. Hij zat altijd op één plaats. Hij moest toch ooit paarden leren kennen. De hengst haalde zijn schouders op, voor zover paarden dat konden. Hij spitste zijn oren vrolijk naar voren en draafde iets sneller. Zijn passen waren groot waardoor hij redelijk snel bij de bloemen aankwam. Hij snoof de heerlijke geur op en voelde de zon op zijn rug. Verderop stond er een zwarte pony merrie te grazen. De pony leek ouder dan hem, maar dat leek misschien zo door de dikke wintervacht die ze droeg. Die zou het vast warm hebben. Zijn vacht was iets minder dik. Het meeste moest nog komen. Hij briesde luid en liep naar de merrie toe. Hij schudde met zijn hoofd en stopte bij de zwarte merrie. "Hallo!" Zijn stem vriendelijk, maar ook best blij.

Het paard zei ineens hallo. ''Ollaaa, amigo.Ik ben Amicitia''Amicitia, dat klonk best raar. Maar ze wist dat het Latijns was voor vriendschap. Nou ja, ze was blij met met haar naam. Maar eigenlijkwou ze weten hoe het ander paard heten. Dus vroeg ze: ''En jij bent...?'' vroeg ze met een vriendelijke stem en een schuin hoofdje. Ze glimlachte. En ze schudde zich even uit. En ze grazde even. Maar toen ze haar snoet uit de bloepjes haalde. Zat er een vlinder op haar snoet. Ze proberrde er naar te kijken. Maar ineens hup de vlinder was weg.
Ze keek de naar waar de vlinder toe ging.Tot ze het vlindertje niet meer zag. Wat een schatig...Amicitia draaide haar hoofd terug tot bij het paard. En keek de hengst aan. Hij had een vossige kleur. en een liefe snoet...

De warmbloed keek nieuwsgierig naar de kleine pony voor zijn neus. Ze begroette hem ook vrolijk en de hengst grinnikte eens. Hij spitste haar oren naar voren en keek haar aan. Ze vroeg ook wie hij was. "Ohja! Juist ja.. Ik heb me nog niet voorgesteld. Wat dom van me! Echt sorry ik moet opletten op alles." Hij ratelde maar door over hoe erg het was dat hij zichzelf niet meteen had voorgesteld. Maar toen hij dat doorhad, zweeg hij meteen. "Oeps, daar ging ik weer. Mijn naam is Cillian." Hij bekeek de kleine pony en zag dat ze nog wat begon te grazen. Het leek lekker te zijn want ze ging maar door. Ook toen ze hem weer wou aankijken zat er een vlinder op haar neus. Dit was een leuke dag volgens hem. Het zou nog wel leuker worden. Cillian schudde zijn vacht uit en keek naar de pony. De vlinder was alweer weg. "Is het hier lekker? Je blijft maar eten." Zijn stem was vriendelijk en nieuwsgierig. Hij vond de pony echt grappig. Zijn bruine ogen glinsterden vrolijk terwijl hij naar haar keek. Wat nu? Hij wist eigenlijk niets meer te zeggen of doen. Fijn. Dat had hij steeds vaker op die vrolijke dagen.

Toen Amicitia naar de hengst zijn naam vroeg, zat hij eerst te zeggen hoe erg het was dat hij zich niet had voorgesteld..Maar dat had hij zelf ook door en zei dan dat hij Cillan heette. Leuke naam..En daarna vroeg Cillan of het lekker was. Toen zei ze meteen ‘’Ja, eigenlijk wel..’’ En ze probeerde te glimlachen. Toen ze naar Cillan keek, glinsterde zijn bruine ogen, als hij naar Amicitia keek. Bij Amicitia was eigenlijk hetzelfde, maar dat had ze niet door. Ze glimlachte weer naar de hengst. Ze wou eigenlijk verder grazen. Maar dat zou ze beter niet doen. Want de hengst zei al dat ze maar bleef door eten. Dat was best grappig. En Amicitia dacht ook al dat Cillan haar een beetje grappig vond…Ze keek toen een beetje van, dat dat niet te bedoeling was. Maar dat gezicht zag er net hetzelfde uit, zoals een gewone glimlach. Maar ja.. Dan vond hij dat maar. Het is niks slecht het is positief. Dat was al een goed begin hier in Dreamhorses. Ja, ze ging het hier nog leuk vinden...

De vosse hengst glimlachte terwijl hij keek naar de kleine merrie. Hij zwiepte met zijn staart en keek daarna weer naar de bloemen. Ze waren er in verschillende kleuren. De hengst luisterde naar de woorden en knikte kort. Hij had haar nu eigenlijk misschien gestoord. Ze was aan het eten. Hij zweeg even en keek haar aan. Hij zag haar blik en merkte dat het dus niet de bedoeling was. Hij grinnikte even en keek haar speels aan. Maar.. Moest hij nu eigenlijk iets zeggen? Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij had geen woorden meer. Cillian zuchtte diep en keek de merrie aan. Hij voelde zich zo.. Raar. De bruine ogen gleden over de bloemen waarna hij toch maar een hap nam om eens te proeven. Wow. Het was echt lekker.

Sorry.. Ben inspiloooos.

Amicitia wist niks te zeggen en de henst precies ook niks. Maar ze wou wel degelijk iets zeggen..''Uuum nog iets te vertellen?''en ze keek de hengst aan. Maar toen de hengst naar haar keek voelde hij zich precies een beetje raar...Maar Amicitia had precies het zelfde bij hem. Wat zou dat toch zijn? Geen idee. Maar Cillan begoon ook te eten.En hij had ook wel geproefd dat de kleurijke bloemen lekker waren. Mmmmhh...Toen kreeg ze ook zin in bloemetjes. Dus deed ze haar hoofd naar beneden. Toen zag ze de hengst ook. Amicitia deed haar hoofd omhoog. En vroeg ''Is toch wel lekker he?'' Toen eette ze weer mee. Niet te veel he.Ze keek een beetje opzij. Ze zag aleen bloemen. En bij de andere kant wist ze niet. want daar scheen de zon te hard. En ze wou niet blind worden. Dus draaide ze zich weer naar Cillan. Toen ze naar hem keek.Kreeg ze dat gevoel weer.

Ik ookk ;d

De vosse hengst briesde. Hij keek nieuwsgierig om zich heen en keek weer naar de kleine merrie. Hij hoorde haar vraag en schudde zijn hoofd. "Nee, ik ken geen woorden meer. Ik weet gewoon niets meer om te vertellen, stom he?" Hij keek haar aan met een schuin hoofd en keek dan weer naar de bloemen. Ze vroeg hem nu of het lekker was waarna hij knikte. "Ja.. Best wel.. Het lijkt me nu echt een verslaving. Je zou gewoon kunnen blijven eten." Hij glimlachte naar haar en zwiepte met zijn staart. Hij keek dan naar de bloemen en nam nog wat happen van zowel bloemen als gras. Het was heerlijk voor dit jaar. Het was herfst, maar toch proefde het nog super goed. Hij draaide met zijn oren en keek weer even naar de kleine merrie. Hij vond het best grappig omdat zij net ook naar hem keek. Hij snoof even en keek dan naar de omgeving. Hij wist echt niet meer wat hij moest zeggen tegen haar. Hij vond gewoon de juiste woorden niet. Rottig.

Amicitia zei maar snel ''Ik weet ook niks te zeggen'' Het was leuk om te zien hoe Cillan zijn hoofd schuin draaide. Ze hoorde de woorden: 'ja..best wel...het lijkt me nu echt een verslaving. je zou gewoon kunnen blijven eten' uit Cillan zijn mond komen. En toen zei ze grinnekend ''Weet ik''
Best grappig dat Cillan daarna weer ette. maar ze wou wel iets zeggen tegen hen. Maar ze wist niks. Jammer en vervelend. Toen ze weerr naar hem keek. Ze voelde dat rare gevoel weer.Wat was het toch. Het kriebelde. Vooral als Amicitia in Cillans ogen keek, diep in zijn ogen. Maar ze liet haar ogen naar het gras gaan. En begon alweer te grazen. Njam, njam, het was echt een verslaving zoals de hengst al zei. Ze genoot er echt van. Maar het meest van iets anders..Maar ze kon er niet op komen. Nouja zo erg was dat ook weer niet...Ze genoot er van, en dat was het.