Een frisse wind streek langs haar heen, terwijl ze bleef staan en zichzelf de tijd gunde om haar ogen eens goed de kost te geven. Haar dunne, halflange manen wiegden zacht heen en weer, speels glijdend langs haar uitgestrekte hals. Je kon zien dat ze uitgeput was van de reis die ze had gemaakt. Haar ivoorwitte vacht glansde op de meeste plaatsen van het zweet dat er was uitgebroken en haar borstkas ging gejaagd op en neer, wat er op duidde dat haar ademhaling niet regelmatig was, zoals het hoorde. Als je heel goed keek zag je haar slanke benen licht trillen, waarschijnlijk om aan te geven dat ze het lopen niet veel langer meer konden verdragen. Maar ze was geëindigd op onbekend terrein, een territorium dat niet van haar was en dat ze zo maar binnen kwam dringen.
Hinde hief haar hoofd hoger de lucht in, waarna ze haar helderblauwe ogen over de paarden in de vallei liet glijden. Ze waren meters van haar vandaan, maar de afstand was klein genoeg om haar te doen opmerken. Waarschijnlijk hadden ze dit allang gedaan. Ze voelde zich opgelaten, omdat ze wist dat ze als een vreemde in het gebied van een kudde terecht was gekomen. Ze kende de paarden hier niet, wist niet hoe het hier werkte en het maakte haar nerveus, omdat ze niet wist wat er komen ging. Zouden ze haar hartelijk ontvangen, of zou ze onmiddellijk de grond in getrapt worden om het feit dat ze een indringer was?
Toen ze slikte werd ze er aan herinnerd hoe uitgedroogd ze was. Het slikken deed pijn aan haar keel, waardoor een brandend verlangen naar water in haar oplaaide. Automatisch zocht haar blik een rivier of meer waar ze zich te goed zou kunnen doen aan vers water, maar ze zag dat ze deze alleen kon bereiken als ze dwars door de kudde paarden heen zou steken.
Met wijdopen gesperde neusgaten bleef ze staan waar ze stond, haar kansen overwegend. Ze zag er absoluut niet gevaarlijk uit. Op het eerste gezicht was ze een plaatje, alleen al door haar sierlijke manier van bewegen. Ondanks het zweet op haar ivoorwitte vacht was er verder geen spoor van beschadiging of vuil te bekennen, ook niet op de delen die overliepen in zwart. Apart oogde ze wel, want de aftekeningen die ze had deden je doen denken aan die van een zwaan. Het begon bij haar neus, die geheel zwart was, waarvan aan weerszijden van haar neus een streep naar boven liep, eindigend bij haar ogen. Het was hetzelfde als een zwaan, waarvan het zwart begon bij de snavel en doorliepen tot de ogen. Verder waren alle vier haar benen tot hoog boven de knie zwart.
Ja, gecombineerd met haar gracieuze houding en de aftekeningen zou je haast denken dat ze een paard met het uiterlijk van een zwaan was, maar mooi was ze zeker, dat viel niet te ontkennen.