Bwaha. ~

Hij draafde met opgeheven benen door de sneeuw heen. Hij zakte tot aan zijn knieën erin weg, en soms wel verder, maar dat deerde hem even niet. Hij had nu wel Deina echt boos gemaakt, écht wóédénd. En dat deed hem goed. Grote kans dat hij de kudde zou uitgeknikkerd worden, maar dat boeide hem niet. Het was toch een kroosje bij elkaar gehouden veulens. Maar hij was geen veulen meer, hij was ouder. Hij was groter en sterker. Nu anderhalf jaar oud was hij. Dus oud genoeg om op zijn eigen benen te staan, hij was dan ook zelf naar dit "paradijs" zoals sommigen het noemden gegaan, en daar toevallig Deina tegengekomen. Eerst leek het nog wel mooi, maar toen ze leidster werd, ging alles anders. Maar dat deerde hem nu ook niet meer. Ze wist nu wel meer over de merrie, sommige details uit haar kunnen trekken. Ach, wat dan ook. Hij had lopen vloeken in de kerk bij die bevalling van haar. Sorry hoor, maar zíj begon. Ze riep hem, en hij kwam braaf. En dat zíj dan stom gaat lopen doen? Geen probleem. Het bloeden in de wond op zijn neus was al lang gestopt, en er zat nog wat opgedroogd bloed op zijn neus, al waren er nog tand afdrukken te zien. Hij schudde zijn bonte hoofdje, waarbij zijn rechtopstaande manen in mee bewogen. Hij draafde rustig verder door het hoge pak sneeuw.
Zijn vacht was ook al aangepast aan de barre weersomstandigheden. Hij had lange haren die zijn lichaam beschermden tegen de kou. Hij zwiepte zijn witte staart tegen zijn flank aan en maakte toen een overgang naar stap. Hij baande zich een weg door de sneeuw, wat een heel spoor op leverde. Maar dat hinderde ook niet. Hij had nu de grootste pret toen hij terugdacht aan dat heerlijke gesprek met Deina en haar partner. Ze zou haar nog wel eens roepen, of hij was haar voor. Maar zijn leidster moest en zou hem nog wel gelijk geven.

~Duvessaa. && FLUHUT.

Stomme, arrogante, domme, bonte koe. Hij dacht blijkbaar echt dat hij wat was. Duvessa zwaaide even met haar hoofd. Zwiepte met haar witte staart tegen haar flanken aan. Ze keek even wat rond. Met haar gedachte nog steeds bij de ontmoeting van net. Ze liet een groot pad achter haar zelf aan. Even keek ze ernaar. Ze had best wel kleine hoeven, m eerlijk te zijn. Ze had nu weer twee zussen erbij, hoeveel zouden er nog volgen? Misschien nog wel twee? Mocht Deina een tweeling krijgen. Cartivo, sage, nahor, Anais, Djuna, en dan Duvessa nog. Djuna was niet echt haar zus. Nee, eerder pleeg. Maar Deina had haar laten we zeggen beveeld om haar als een zuster te zien. En dat vond Duvessa prima. Het was niet raar dat deze plek de Sneeuw vlakte genoemd werd. Het was een en al sneeuw. Hoewel de vlakte gevuld werd met het zonlicht, en de hitte van de stralen. Zou het hier nooit warm zijn nooit. Altijd zou het bedorven worden door de kou die zich in een cyclus door de sneeuw werd afgestoten. Maar Duvessa deerde het niks. Haar onvoorspelbare kilte maakte ruimte voor de kou, die haar niks deerde. Ze was hier voor gemaakt. Om puur slecht te zijn, net als haar ouders. Deina en Twillight. Duvessa wist zelf dat ze puur slecht was, wat anderen over haar te zeggen hadden dat maakte haar niets uit. Ze liet de paarden maar gezellig kletsen, terwijl zei door ging met haar sluwe plannen. Duvessa greens, en keek rond. Het leek hier wel uitgestorven, maar toch had ze het mis. Ze rook de geur van een paard. Kay, de bonte, arrogante koe. Langzaam kwam ze dichterbij. Ze snoof even nuchter. Keek hem kalm aan. [b]''Jij bent toch dat arrogante mormel, die denkt dat hij heel wat is?"[b] vroeg ze nuchter en droogjes.


{af}

Snel kwam een andere geur alweer zijn neus binnendringen. Deze kwam vaag bekend voor. Zijn hersenen graaiden alle geuren op en maakte daar een perfecte selectie uit, totdat een paar kudde leden overbleven, waarvan hij de naam niet eens helemaal goed kende. Toen hij beter ging ruiken wist hij dat hij deze niet lang geleden ook was tegengekomen. Bij Deina. Blijkbaar was het dat witte mormel. Hij schudde zijn kop. Hij boog zijn hoofd en zijn ogen speurden de witte sneeuwvlakte af. Waarom was dat witte mormel wit? Hij zuchtte even overdreven en al snel kwamen toch twee oogjes in beeld. ‘Aha,’ mompelde hij zacht in zichzelf. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. De kleine uk kwam recht op hem af. Hij hief zijn hoofd. Ze had al snel zijn woordje voor hem klaarliggen. Hij grijnsde bij haar woorden. ‘Ukkie, dat is hoe jij dat redeneert. In mijn ogen, in mijn geniale hersenen denk ik heus niet dat ik heel wat ben. Arrogant? Misschien een tikje. Maar ik zou eerst even in de spiegel kijken ukkie,’ zei hij een beetje droog, met zijn ogen rollend. Hij zwiepte zijn staart en zijn ogen vlogen vervolgens over de kleine merrie heen. Een korte inspectie. Vervolgens kantelde hij zijn hoofd. Hij trainde zichzelf, dus zijn conditie en spieren waren omhoog gegaan. Hij schudde toen zijn manen. ‘Dus, was dat het enige wat je zou melden?’ vroeg hij enorm nep vriendelijk aan het witte veulen.