мιѕѕ ｉｖｉ is ＨＥＲＥ ♞

Langzaam draafde hij aan, terwijl hij iedere stap een stuk in de sneeuw zakte. En soms even weggleed, op haarde gladde stukken. Hoe heette dit gebied ook al weer? Oja, de sneeuwlakte.... Hij brieste zacht, ondanks zijn wintervacht, die al aardig kwam. Was het hier toch verschrikkelijk koud. De wind liet zijn manen op en neer dansen, kalm keek hij rond. Terwijl hij even wat met zijn staart zwaaide. Zijn benen waren hoog opgetrokken, en zijn hals gekruld, terwijl zijn neus voor zijn borstkas hing. ND vergrootte zijn passen, maakte ze minder snel. En sprong aan in galop. Zijn staart was fier en trots de lucht in geheven. Even snoof hij, toen hij dacht geuren te ruiken. Drie verschillende. ND negeerde de geuren. Dagen was hij nu al onderweg. Waarom eigenlijk? Oja, hij ging naar de prairie. Maar nou was de vraag. Waarom ging hij naar de prairie? Ach wat zou het ook. Hij keek even vol afschuw naar die littekens. Waar deden ze het voor. Want er waren natuurlijk altijd van die paarden die het er wel voor deden. Van die paarden die het prachtig vonden. Blerg, nou ja hij deed het er in ieder geval niet voor. Uiteindelijk kwam er weer een geur aanbod. Eentje, die hem lichtelijk bekend voorkwam. Hij draafde dichterbij. Stopte toen voor de zwarte merrie die hij zag. Wie was dat ook al weer? Wie.... oja, Ividanara. Night Dancer zei niks. En wachtte af op haar reactie.

Korenhalmen sloegen ritmisch tegen haar inktzwarte benen, die contrasteerden met de gouden kleur van de omgeving. Het was stil, het enige wat de fijn gevormde oorschelpen van de merrie binnendrongen was het geluid van wuivend koren en het ritselen van de halmen tegen haar ranke benen. Ze bewoog zich snel vooruit. Een gure wind blies haar lange, ietwat krullende manen luchtig lans haar hals. Het zag er zo warm uit, maar schijn bedroog. Het werd met de dag kouder, de winter kroop traag vooruit en voelde alvast doormiddel van koude regenbuien. De druppels waren natte sneeuw, dat smolt zodra het de aarde aanraakte. De adem van de inktzwarte merrie wiens nek gebogen was en wiens oren meedijnden met haar bewegingen verliet haar opengesperde neusgaten als twee dampwolkjes in de late middag. Een flets, waterig herfstzonnetje verwarme haar huid. Nee, ze kwam hier niet graag. Mede door het feit dat dit gebied veel te eentonig was naar haar zin. Het enige wat er te zien was was koren, koren en soms een V van vogels, die door het opkomende koude weer naar warmere gebieden trokken. Echter maakte ze nu een uitzondering omdat ze een geur had geroken. Ividanara, de merrie die even oud als haar was en waar ze vroeger nog mee gespeeld had, in haar verre veulentijden. Een glimlach verscheen rond haar lippen als haar gedachtes naar vroeger vlogen. Zij was één van de weinige paarden die geen naar verleden had gehad. Ze vond haar leven gewoonweg saai, en was daarom vertrokken naar DH. Vroeger gingen Ivi en zij vaak achter argeloze bosdiertjes aan. Haar inktzwarte kop vloog omhoog toen nog een andere geur haar neusgate binnedrong- met deze was ze niet zo tevreden. Ze snoof. Overal waar ze heen ging leek ze hem tegen te komen, die vervloekte bastaard. Vanuit het niets werden haar passen zwaarder, haar hoeven beukte ze de grond in alsof er iemand dood moest. In feite was dat ook zo- maar dat hield ze voor zichzelf.

EDIT:

oops, had niet gezien dat ik pas na een paar postjes mocht antwoorden...

Noujaa, Neev is onderweg dus jullie hebben nog wel tijd om met elkaar te babbelen :3

De woeste furie van de grafiet zwarte merrie maakte dat haar benen danste en spieren onder haar dunne huid mee rolden. Hoewel ze een vreugde voor het oog was, was er iets dat het in de weg stond. Iets ongewoons dat je meteen merkte. Een soort sleur waarbij je niet graag in de buurt was, eentje waar paarden bang van werden. Met geen woorden was dit omschrijven, maar het was gewoon Ivi; en je herkende haar er meteen aan. De merrie voelde hoe de spieren in haar schouders en lenderen zich aanspande, enkel aan een teveel aan energie. Spierbundels bewogen mee met elke beweging, leken ze te volgen. Het contrast van de merrie klopte niet. Beeldschoon, of zelfs oogverblindend en toch zo slechte als maar zijn kon. Een vrijwel onmogelijk samenstelling en toch was zij en levend creatuur, met een hart een ziel en een lichaam.
Langzaam tilde ze haar inktzwarte hoofd op en stak het af tegen gekleurde achtergrond. Gitzwarte, golvende manen deinde langs haar hoofd. De merrie liet haar cyaan gekleurde irissen over de golvende prairie glijden. Op een wrede manier stak de merrie dan haar borst vooruit. Ivi, de ongenaakbare merrie, had een staalharde , ongevoelige opgetrokken. Haar diepe, niks zeggende ogen hingen onverbiddelijk over de saaie vlakte. Slaapverwekkend leek het, maar Ivi had iets waardoor men toch de aandacht bleven houden. Ze leek mooi, trots , koninklijk. Net als de rotsblokken bij de drakenberg. Een vage, heldere glans verlichtte haar vacht waardoor je zag dat sommige plekken op haar pels wat bruinig waren. Het feit dat Ivi's hoeven geen geluid leken te maken op de harde grond leek verbazingwekkend, maar ze tilde haar benen enkel zo soepel , met zoveel kracht en reflex op dat eigenlijk wel logisch leek. De merrie tilde knieën hoog op, gooide ze daarna met kracht vooruit en strekte zodat de spieren in haar lichaam aangespannen werden. Haar achterbenen werden veerkrachtig en moeiteloos onder haar lichaam gezet waardoor haar lichaam majestueus omhoog gericht was. Charmant werd haar hals gekruld en haar chique hoofd tegen haar borstkas aangelegd. Rookjes wolk verspreidde vanuit haar neusvleugels en cirkelde de hemel tegemoet. Een koele deken leek haar lichaam te ontpakken en een scherpe windvlaag sneed in haar vacht. Ieder ander paard zou rillen maar de gitzwarte merrie leek niet eens te reageren, niks leek haar af te leiden en toch leek ze alert. Alles om haar heen werd door haar opgenomen en gescand, geen detail werd aan zijn lot overgelaten. Haar innerlijke vuur was nog niet gedoofd en dat maakte haar tot een gevaarlijk paard. Een paard op moordpad dat elk moment dat ze wilde kon ontpakken tot een woest, barbaars beest wat letterlijk het vel van je huid trok.
Haar fraaie, volle staart zwiepte ze even door de lucht heen waarna ze een vlotte beweging maakte. Een toen had ze haar luxueuse, machtige lichaam tot stilstand gebracht. Als toning van wat er allemaal in haar lichaam huisde rolde haar spieren nog eens onder haar huid. Toen draaide Ivida haar hoofd om waardoor ze goed naar achteren kon kijken. En ze had het goed, want niet lang daarna stond er een hengst achter haar. Een lange stilte volgde maar gek genoeg kwam er geen woord aan de strot van de chocolade gekleurde hengst. Ze gromde wat in haar zelf. Onbeschoft, hij was hierheen gekomen , moest hij maar beginnen met wat hij haar te zeggen had. Maarja als laf wilde zijn zou zíj wel weer beginnen. Haar mondhoeken krulde geïrriteerd omlaag maar haar gelaatstrekken waren ondoordringbaar. Niks gaf een aanwijzing over wat er in haar binnenste afspeelde. `Hmm~ irriteerd dit gebied jou ook zo erg, hengst?´ haar fluwelen stem klonk krachtig en iedere toon was haar duidelijk eigen stem. Even bewogen haar oren wat opzij , of ze wat gehoord had, maar er was geen enkel gek geluid te horen. `Oeh, we krijgen bezoek´ mompelde ze in haarzelf Ivi wist dit paard zelfs van verre te herkennen, en nee het was nou niet precies haar lievelingswoord maar het wezen wat het tweetal naderde was een werkelijke vriendin. Een mondhoek krulde omhoog, en haar ogen fonkelde mysterieus. Haar irissen leken een duistere, donkere kleur gekregen te hebben.

Hihi C: Ik laat je wel meedoen hoor Neefje, maakt mij niks uit.

De koude adem van de inktzwarte merrie schuurde over haar lippen toen ze uitamende. Haar tred was zelfverzekerd, maar toch bewoog elke spier in haar lichaam met gratie en suoplesse. Haar fijn gevormde oorschelpen waren naar voren gericht, naar het tweetal paarden dat aan de horizon verscheen. Het waren nog zwarte silhouetten. Geprikkeld sloeg ze haar staart tegen haar achterhand, waardoor er een tikkend geluid vrijkwam. Ze snoof opnieuw. De omtrekken van het tweetal paarden werd steeds duidelijker. Ja, ze kende de andere Friese merrie al voor een lange tijd. Ze denderde over het gouden, ietwat glooiende landschap met een ontspannen trek rond haar mond. Ze had besloten de chocoladekleurige hengst niet aan te vliegen, want hij was slechts een mislukkeling. En mislukkelingen konden er niks aan doen dat ze mislukkelingen waren. Toen ze eenmaal bovenop één van de vele lage heuveltjes kwam en ze in de verte de twee al beter kon zien, ging ze over in een ontspannen draf. Nog steeds sloegen de korenhalmen tegen haar buik en onderbenen. Ze krulde haar lichtjes en stopte uiteindleijk voor het tweetal. "Ividanara! Dát is lang geleden!" Sprak ze met een scheven glimlach rond haar fluwelen lippen. "Wel wel, ik zie al dat je kennis hebt gemaakt met de nieuwe partner van het witte mormel" Snoof ze. Ze wierp een spottende blik op de hengst.