σηℓу α ＤＥＡＤ ѕσυℓ ιη α вσ∂у
____________________________________________________________
Duizende, miljoenen waterdruppeltjes hadden zich bijeen verzamelt en blijkbaar besloten te gaan samenwerken en enorme wolken van mist te creëren. Precies van die diepe, donkere , akelige wolken waarin geen paard wilde belandde. Die mist waarin je geen hand voor ogen zag en net nog voorwerpen 5 meter verder kon onderscheiden om ze ontwijken. Langzaam was dan het tiktak van hoeven hoorbaar, en nog geen paar seconde later waren daar diep in de mist verscholen twee glanzende, onheilspellende magenta gekleurde irissen te zien. De mist omhulde het okerbruine creatuur en slierten van de witte waterdruppeltjes speelden met het lichaam. Hoewel er bijna geen wind stond werden diens gitzwarte manen golvend op en neer gebracht door een koel winterbriesje. Modder spatte langs de flanken van het mystieke wezen omhoog en bleven aan zijn vacht klonten. Sprieten van zijn manen stonden verdwaald rond zijn kwaaie gezicht alle kanten op gestoken en de sterveling deed er geen enkele moeite voor zijn lichaam een beetje te fatsoeneren. Zijn lange, ranke benen liepen in het zwart over en ook zijn neus was donkergrijs.
De okerbruine hengst leek werkelijk enkel op een lichaam met misschien ergens diep van binnen een héél klein beetje leven verstopt, maar hij leek geen ziel te hebben. Zijn bijzondere, magenta gekleurde ogen zeiden al niets meer. Enkel doodse dreiging en leegte. Een hengst zonder leven. Zijn leven was een steen, hij kon het gemakkelijk weggooien. Hij wilde niks, had geen doelen geen oogmerken in het leven. De dood was misschien wel aantrekkelijk voor hem. Een nietszeggende zwarte brei was hetgeen wat sommige paarden dachten wat er achter de hel zat. Maar hij , een paard met gezond verstand, hoewel; zo zag hij dat, wist dat er meer achter zat. Niemand had ooit kunnen navertellen wat er 'daarboven' was , dus feiten waren er niet. Dat maakte hem nieuwsgierig, hij wílde dood, hij wílde weten wat er in het hiernamaals gebeurde. Het maakte hem niet als het een vreselijke wereld was, of misschien was deze er niet eens. Was er alleen leegte en ging je ziel verloren. Dat kon hem niks schelen want zijn leven was hem niet lief en hij zou toch niks verliezen. Misschien was hij wel liever weggevaagd van deze wereld, als een schaakstuk van het schaakbord gespeels. Hij had hier niks en was enkel lopend lijk, op zoek naar avontuur; maar dat kwam niet.
____________________________________________________________
Duizende, miljoenen waterdruppeltjes hadden zich bijeen verzamelt en blijkbaar besloten te gaan samenwerken en enorme wolken van mist te creëren. Precies van die diepe, donkere , akelige wolken waarin geen paard wilde belandde. Die mist waarin je geen hand voor ogen zag en net nog voorwerpen 5 meter verder kon onderscheiden om ze ontwijken. Langzaam was dan het tiktak van hoeven hoorbaar, en nog geen paar seconde later waren daar diep in de mist verscholen twee glanzende, onheilspellende magenta gekleurde irissen te zien. De mist omhulde het okerbruine creatuur en slierten van de witte waterdruppeltjes speelden met het lichaam. Hoewel er bijna geen wind stond werden diens gitzwarte manen golvend op en neer gebracht door een koel winterbriesje. Modder spatte langs de flanken van het mystieke wezen omhoog en bleven aan zijn vacht klonten. Sprieten van zijn manen stonden verdwaald rond zijn kwaaie gezicht alle kanten op gestoken en de sterveling deed er geen enkele moeite voor zijn lichaam een beetje te fatsoeneren. Zijn lange, ranke benen liepen in het zwart over en ook zijn neus was donkergrijs.
De okerbruine hengst leek werkelijk enkel op een lichaam met misschien ergens diep van binnen een héél klein beetje leven verstopt, maar hij leek geen ziel te hebben. Zijn bijzondere, magenta gekleurde ogen zeiden al niets meer. Enkel doodse dreiging en leegte. Een hengst zonder leven. Zijn leven was een steen, hij kon het gemakkelijk weggooien. Hij wilde niks, had geen doelen geen oogmerken in het leven. De dood was misschien wel aantrekkelijk voor hem. Een nietszeggende zwarte brei was hetgeen wat sommige paarden dachten wat er achter de hel zat. Maar hij , een paard met gezond verstand, hoewel; zo zag hij dat, wist dat er meer achter zat. Niemand had ooit kunnen navertellen wat er 'daarboven' was , dus feiten waren er niet. Dat maakte hem nieuwsgierig, hij wílde dood, hij wílde weten wat er in het hiernamaals gebeurde. Het maakte hem niet als het een vreselijke wereld was, of misschien was deze er niet eens. Was er alleen leegte en ging je ziel verloren. Dat kon hem niks schelen want zijn leven was hem niet lief en hij zou toch niks verliezen. Misschien was hij wel liever weggevaagd van deze wereld, als een schaakstuk van het schaakbord gespeels. Hij had hier niks en was enkel lopend lijk, op zoek naar avontuur; maar dat kwam niet.
[&Het liefst een ander slecht paard]
EDIT BOOTS: Wist je dat die Griekse letters het woord "Sely", "Ssul", "ie" "Bsdy" vormen? ^^
Edit Sauron: BOOOTSSS, ik zit niet op school. Snap er toch niks van >~< Goedvanmijjj
EDIT BOOTS: Nu lijkt het of ik wat van Grieks snap weet je? Dat klinkt best wel tof aangezien mijn gemiddelde een drie is :')
