Lss
I love thee to the depht and breadth and height my soul can reach
How they call the mare?I love thee to the depht and breadth and height my soul can reach
Leonesse.
How old is she, Leonesse?
Vijf lentes.
And her family, what is wrong with them?
Haar moeder die ze maar kort kende in haar veulen maanden, was uiteindelijk spoorloos. Haar vader nam de opvoeding van de Arabische merrie over. Ze heeft geen verdere broeders of zusters, zover de merrie zelf weet.
You can see a history full of pain in her eyes.
‘Raja!’ riep de merrie vrolijk uit. Haar passen versnelde zich naar een hoog tempo. En voor ze het wist had ze haar grijze neus in de zwarte manen van de hengst gedrukt. Ze kneep haar gifgroene ogen dicht, en snoof de geur van de hengst op. Hij was leider van de kudde, wiens gebied grensde aan het gebied van haar vaders kudde. Al jaren hadden de twee kuddes een hekel aan elkaar, en dan vooral had haar vader een hekel aan Raja. Maar ze was dol op de hengst, en hij op haar. En dat plaatje klopte toch? Ze waren elkaar partners, en niks zou daar nog tussen komen. Ze deed alles voor de hengst. Een glimlach sierde haar gezicht en opende haar ogen weer. Ze keek op in de vriendelijke, donkerbruine ogen van de hengst voor haar. Het was donker in de ruïne van een oud kasteel dat honderden jaren geleden was bewoont door mensen, maar het was nu al eeuwen verlaten, en het kasteel stortte steeds meer in, maar het was nog in staat. Het was de enige manier voor de merrie om bij Raja te komen. Het was een heus labyrint, maar ze spraken altijd op deze plek af. Die tussen de stenen muren die hen beschermden. Iemand die de wegen hier niet kende, zou hopeloos verdwalen. Maar de merrie kende het kasteel op haar duimpje. ‘Ik heb je gemist, ik word steeds omsingeld door die stomme wachters van mijn vader. Hij weet niet waar ik heen ga als ik verdwijn om naar jou te gaan. En dus laat hij mij vierentwintig uur per dag beschermen. Enkel ’s nachts kunnen wij hier afspreken, als onze kudde slaapt. Sorry Raja, maar het wordt te moeilijk voor mij om hier heen te keren. Bij de volgende volle maan zal ik komen. Het valt te vaak op als ik steeds wegga,’ zei de merrie bedroefd. Ze werd inderdaad 24/7 in de gaten gehouden door hengsten die voor haar vader werkten. Hij wilde niet dat ze steeds verdween. En als hij wist dat ze een relatie had met Raja… Dan zou haar geliefde hengst omkomen. Haar vader zou geen moeite hebben om de hengst dan te vermoorden. En daarom was het vreselijk moeilijk, en er stond een groot risico op gestempeld. Maar ze kon niet zonder de hengst, ze kon niet zonder Raja.
Zo leefde de merrie dus, dag in, dag uit. Haar partner missen. Ze kon niet zonder hem. Ze werd nauwlettend in de gaten gehouden door hengsten. En alles wat maar een beetje verdacht leek, gaven ze door aan haar vader. Vaak had ze moeilijke gesprekken met hem, ze loog veel tegen hem. Ze haatte haar vader. Hij dacht dat ze nog maar een veulen was. En ze mocht niks alleen. Altijd moest ze overal toestemming voor vragen, en als ze dat niet deed, kreeg ze straf. Bij volgende volle maan, op de dag dat ze weer naar Raja zou gaan was vreselijk. Altijd speelde dat… Dat afschuwelijke moment in haar hoofd af als een vreselijke film. De hengst werd vermoord.
Haar ogen vlogen door de duisternis heen. Iedereen was aan het slapen. De activiteit van enkele wachters viel haar op. Niemand zag haar, dacht ze. En dus kroop ze overeind. Geruisloos draafde de merrie lichtvoetig naar de ruïne toe. Het gat in de muur, die met klimop was bedekt herkende ze als duizenden. Ze schoof de planten opzij als een deur, en stapte de sinistere gang in. Met haar neus probeerde ze de klimop weer over haar doorgang te bedekken, alsof het leek alsof er niks was gebeurd. De merrie draafde weer aan. Haar ogen vlogen over de oude muren van het kasteel. Elk gangetje, elk hoekje kende ze. En al snel was ze bij de plek waar ze Raja zou ontmoetten. In het hart van het kasteel, waar het aardedonker was. Ze wachtte vijf minuten, ze wachtte tien minuten. ‘Hij komt wel,’ mompelde ze zachtjes in zichzelf. En na weer vijf minuten kwam de hengst in beeld. Een glimlach sierde haar lippen. De hengst lachte ook, dat zag ze aan zijn gezicht. Hij draafde naar haar toe. De merrie drukte haar neus tegen de zijne, en al snel waren ze in een soort omhelzing gehuld. Hij had zijn hals over haar hals heen, en haar hoofd rustte op zijn schoft. ‘Leonesse,’ mompelde hij zachtjes. Ze glimlachte even. ‘Ik heb je gemist, het voelde alsof het maanden duurde tot het weer volle maan zou worden,’ zei hij tegen haar. ‘Ik weet het,’ antwoordde ze zachtjes. Toen gebeurde het. De merrie werd met een stel tanden achter haar oren gepakt en naar achter getrokken. Haar oren vlogen in haar nek. Een donkerbruine hengst hield haar stevig vast. Ze herkende hem. Een van de wachters. ‘Laat me los!’ gilde de merrie woedend. Ze trapte met haar benen alle kanten op. Woedend was de merrie, ze keek naar Raja. Angstig keek hij om zich heen. ‘RAJA, ACHTER JE!’ gilde de merrie angstig. De donkerbruine hengst die haar vast hield beet harder in haar hals. Een stroompje karmozijnrood bloed mengde zich tussen haar witte manen. Een zwarte hengst besprong Raja. De spieren in zijn bruine lichaam spanden zich aan. Na de waarschuwing van Leonesse draaide hij zich vliegensvlug om. Hij vocht met de zwarte hengst. Toen kwam er weer van achter een donkergrijze hengst aan. Deze viel Raja ook aan. En toen, uit de duisternis kwamen twee schimmen aan. Haar eigen vader. Tranen ontstonden in haar ogen. ‘Doe me dit niet aan,’ zei ze tegen haar vader, die snel voor haar was komen staan. ‘Ik smeek u vader, doe me dit niet aan,’ de tranen stroomden over haar wangen. ‘Je weet Leonesse-,’ sprak hij met zijn duistere stem. ‘dat dit tegen de regels is. Dít is wel het meest ongehoorzaamst wat je ooit hebt gedaan. Je hebt mijn trots beschadigd Leonesse. Hij zal opgeruimd moeten worden,’ zei hij meedogenloos. Hij keerde zijn blik van de merrie af. Drie hengsten omsingelden Raja. Een grijze, een zwarte en nog een donkerbruine. Ze gilde en begon woest tegen de hengst die haar vast het te schoppen. ‘Raja!!’ gilde ze. Ze kon niks doen. Ze zag hoe de haar geliefde hengst werd gevloerd. Hoe haar vader boven de bood. Zijn hoef op zijn hals zette. ‘NEE!’ gilde ze. Maar hij deed het. Ze kneep haar ogen dicht, tranen stroomden over haar wangen. Hij was dood. Gewillig liet ze zich meesleuren door de hengst die haar vast hield. Ze huilde, en ze huilde. En niks deed haar verdriet stoppen.
Zo viel het grote rijk van Raja uiteen. Zijn kuddeleden wisten niet wat ze moesten doen zonder hun leider. Ze konden hem niet vinden, en uiteindelijk waren een paar leden op onderzoek uit gegaan. Ze vonden het dode lijk en gaven dit door aan de andere leden. Met de kudde doorgaan was geen optie. Raja had geen opvolger. Ze zouden ruzie gaan maken, gaan vechten om een nieuwe leider, en dat wilden ze niet. Ze wilden geen gevechten, en daarom splitste de kudde. In kleine groepen vertrokken uit het gebied. De kudde van de vader van Leonesse veroverde dit met gemak. De paarden die er nog waren, werden van het leven beroofd. Leonesse kon dit niet aan, en in een van de volgende nachten galoppeerde ze weg. Doorgaand tot de zon weer opkwam. En verder. Zo ver mogelijk ging ze door, en sinds dien heeft ze haar vader noch haar oude kudde, nooit meer gezien.
How she does, talk and acts how she should be.
Leonesse is een vriendelijke merrie, die altijd voor een ander zou klaarstaan. Ze accepteert je hoe je bent, en wat je doet. Ze wel je nooit en dan ook nóóit kwaad doen. Ze is altijd vrolijk en optimistisch en wil overal het probleem van oplossen, zonder daarbij ook enig geweld of andere onreine dingen. Ze praat tegen iedereen met respect, en ziet zichzelf als de laagste rang. Iedereen is hoger dan haar, en daar heb je respect voor. Vroeger was ze altijd wel avontuurlijk, maar dat is voorbij. Bij alles wat ze doet denkt ze na. En ze neemt geen enkel risico meer. Ze weet dat van risico’s nare gevolgen komen. En ze wil niemand meer pijn doen. De dood van haar geliefde koning is haar schuld. Raja was een onschuldige hengst, en omdat ze haar hart wilde volgen, ook al wist ze dat het een onmogelijke liefde was, is hij vermoord door haar eigen vader. En die schuld, zal haar altijd blijven achtervolgen. Niemand kan dat weer goedmaken.
Much talk en explains about the mare. But... how fall Raja in love with her?
De eerste keer toen Raja de witte merrie zag, was hij meteen verliefd op haar schoonheid. Haar vacht was sneeuwwit en haar gifgroene ogen waren om in te verdrinken. Witgrijsachtige manen vielen over haar sneeuwwitte hals. De merrie was bijzonder elegant gebouwd, maar wat wil je als een Arabier? Haar neus was grijs. Evenals haar benen die grijs gekleurd waren. Donkergrijze hoeven waren aan die slanke en elegante benen gevestigd. En in een oogopslag, de merrie was oogverblindend. Niemand kon haar voorbij laten lopen zonder hun ogen op haar te vestigen. Haar witgrijze staart trots geheven. Haar vacht glanzend als een parel. En het mooiste wat je ogen had gestreeld. Volgens velen.