Nadenken.

Een spier wit gedaante, die ook wat zilver kleurde stond van een berg naar beneden te kijken. Hier zou hij even tot rust kunnen komen. Hier kon hij alles op zijn plaats zetten. Gedachtens raasde door zijn hoofd. De opdracht die hij had gekregen van Charon, spookte maar door zijn gedachten. Hij had contact kunnen leggen met zijn dode moeder, die nu waarschijnlijk naast hem stond. Maar hij had ook contact kunnen leggen met zijn partner: Saphyra, die nu ook dood bleek te zijn. Hij had niet eens kunnen vragen hoe ze was gestorven. Blitser briesde, en zijn staart waaide als een deken in de wind, naast zich. Zijn manen wapperde ook in de wind. Hier op deze berg, was de wind genadeloos. Maar dat maakte hem ook rustig. De wind leek iets in zijn oor te willen fluisteren, maar geen 1 paard die dat kon verstaan. "Ooh, mijn engel. Hoe ben je gestorven?" Blitser keek voor zich uit en zag een wolk in de vorm van een beeldmooie merrie. En opeens werd er percies iets in zijn oor gefluistert. "Geef niet op." Verstond hij erin. Alleen leek het in een andere taal, engels ofzo? Blitser deed zijn ogen toe en snoof de frisse lucht in, die een beetje rook naar de zoete geur van de merrie. "Ik blijf bij jou." De stem stierf weg en de wind minderde ook. Was dat Saphyra? Blitser schudde licht zijn hoofd, en vervolgens deed hij zijn ogen weer open. Daarna draaide hij zich om. En wandelde de berg af. Hij wist dat de merrie wou dat hij verder met zijn leven ging, en niet aan het verleden bleef denken. Blitser ging over in galop. En bereikte de bossen. Daar remde hij weer af. De zoete geur van bossen trad in zijn neus. Waarom slechtzakjes hier een hekel aan hadden wist hij niet. Dit was rustgevend.Blitser zocht wat gras tussen de bladderen uit, en begon wat te grazen....Toen hij paardenhoeven hoorde stopte hij met grazen en keek achter zich, waar hij een schim zag.

Sorry flut; Maar ik maak het wel goed. Ik moest afsluiten daarom.

-1 van kallista haar acc.-

Hoef voor hoef, stap voor stap ging de merrie door het leven. Haar gedachten steeds op iets anders gericht dan haar lichaam. Ze dacht na. Elk uur, elke minuut en elke seconde. Natuurlijk aan de stam. Een diepe zucht verliet haar keel terwijl ze door het bos wandelde. Ze was net nieuw in het gebied, nadat ze gevlucht was. Het was een echte vlucht voor haar leven. Ze was naar hier gestuurd door de natuur. Bladeren die rondvlogen en haar de weg wees. Eagle glimlachte zwak bij de gedachte en haar bruine ogen gleden over haar schouder. Twee grote veren waren in haar manen gevlochten en nog wat schilderingen vond je op haar witte lijf. Het hoorde bij de indianenstam. Zij hoorde erbij, voor altijd. Ookal was ze er niet meer. Elk paard was losgelaten toen er vuur uitbrak. Een rilling liep over haar ruggengraat toen ze eraan dacht. Ze was altijd enorm bang geweest. In de stam hadden ze een groot visioen gehad dat gevaar voorspelde. En nu was het zover. Volgens de Goden tijd om te gaan. Eagle vond het jammer. Ze was daar geboren samen met een goede vriend van haar. Die zou ze nog gaan zoeken, daar was ze zeker van. De merrie draaide met haar oren en voelde de veren bewegen. Een warm gevoel drong haar lichaam binnen. Het gaf haar allemaal een goed gevoel. Ze zou de veren en schilderingen niet verliezen. Het was van haar. De merrie liep verder en snoof eens zacht. Een onbekende geur van een hengst in de buurt, drong haar neus binnen. Ze keek nieuwsgierig om haar heen en stopte midden tussen de bomen. Ze voelde dat de hengst dichtbij was. Stiekem wou ze roepen, maar langs de andere kant durfde ze dat niet. Toch moest het. Haar ziel zei dat dit moest. "Hallo?" Een zachte melodieuze stem klonk als een fijne echo door de bomen. Haar bruine ogen stonden enorm helder terwijl ze het bos afspeurde naar de onbekende hengst.