Like always

De raaf weer als gebruikelijk tussen haar oren gaan zitten. De wolken verbande de zonnestralen. Maar toch was er een die zijn weg wist te vinden, door de dikke wolken laag. Waar wie weet hoeveel lagen boven zijn... Hij scheen op het water, dat fel weerkaatste, en schitterde. Een zo klein zonnestraaltje, kon een wereld van verschil zijn. Kon je opvrolijken. Denken dat je niet helemaal alleen verbannen bent, maar toch een weg had weten te vinden, en nu achtervolgd werd of zo iets. Achtervolgd… Net als de zwarte merrie, soms hoorde ze dingen. Alsof ze werd achtervolgd door iets.. Iets onmenselijks. Iets wat niet te omschrijven was. De merrie zwaaide even met haar staart. Zuchtte, en voelde wat nagels tussen haar oren prikken. Ze steigerde verschrikt. Haar elegante benen maalde in de lucht. Als je haar nou zo zou zien, zou het prachtig zijn. Beeldschoon. Ze volgde de raaf met haar ogen, die nu niet meer tussen haar oren zat, maar een stukje vloog, in grote rondjes om haar heen. Ze zuchtte, schudde haar hoofd. En een glimlach sierde haar mond. Haar oren bewogen alle kanten op, haar ogen zoals altijd emotieloos, haar staart gewoon hangend. En haar hoofd lichtjes de lucht in geheven. Fier en trots, als ze was. Welke geaardheid ze had? Geen een… Neutraal, goed, slecht, alles wel een beetje. Hing vooral aan het andere paard af. Maar ze had beloofd, gezworen dat ze geen kant zou kiezen, niet neutraal niet goed niet slecht. Het ene paard zou haar goed kennen, het andere weer neutraal of slecht. En een belofte brak je niet. Dat was gewoon zo. Haar zus was zo stom geweest om dat wel te doen. En daar zou ze voor boeten. Ze zou haar kudde in gevaar brengen en haarzelf. Alleen omdat ze zo stom was geweest om die belofte te breken. Maar in Equus Caballus, waar ze toen in zaten, en waar de zwarte merrie nu leider van was, brak je geen belofte. Dan zou je sterven, boeten.


Haar zus zou misschien dan niet sterven, ze zou wel boeten. Ravena, zal haar legers groter maken, sterker maken. Meer paarden zullen kunnen vechten. Ze had nu al een grote kudde. Van ongeveer honderd paarden. Vijftig daarvan, zaten in haar legertje. Een deel ervan zou ze er op uit sturen om een bezoekje aan haar zus te brengen. Haar leden, of wel onderdanen zoals Ravena ze noemde, zoals ze het in haar gebied noemen. Haar leden moesten doen wat Ravena ze zei om te doen. En ze werden gestraft als ze dat niet deden. Ja, in haar kudde ging het er heel anders aan toe, dan die lieve dingen hier. Ravena wou wedden, dat de leden hier niet werden vermoord, als ze een belofte braken. Of zo iets dergelijks. Daar durfde ze wel om te wedden ja. Het was lastig in de toestand van Ravena om een kudde te leiden. Aangezien ze niet kan praten, niet kan, wacht maar, ooit zou ze het kunnen. Maar dat was niet alles, ze kon minder goed zien, en horen. Ruiken daar in tegen, kon ze als de beste. Ze was de beste in ruiken. Maar goed ooit zou ze kunnen praten. Nu rook ze alles. Ze zwaaide even met haar staart, keek naar de raaf die rondjes over haar heen vloog. En met zijn schaduw steeds een stukje van haar lichaam bedekte. Ja, vele paarden wouden dit wel. Een eigen raaf, zo eentje die altijd bij je bleef, zo eentje die je nooit zou verlaten. Eentje die je trouw zal zijn. Ravena was een geweldige leider. Ze rook het als paarden te heftig bloedde, ze rook het als paarden zweette. Angst, dat was wel een van de geweldigste geuren. Hoewel Ravena aardig wat slechte trekjes had, was ze ook goed, en neutraal. Maar toch was ze net iets meer slecht. Maar goed, Ravena was erg goed met de natuur, ze rook van alles. Wanneer het ging regenen, wanneer het bijvoorbeeld ging stormen. Of wanneer het koud zou worden. Ze rook de frisse lucht, die heerlijke geur. En de wind door haar manen, dat was echt heerlijk. Ravena wist dus erg veel van de natuur af. En ze had ook nog een goed, en groot stel hersenen. Ze deed niet zomaar wat, nee, ze dacht altijd na voordat ze iets deed. Na voordat ze iets zei. Als ze dat kon. Ook kon Ravena twee talen, engels, en gewoon nederlands. Ze zuchtte, ooit zou ze kunnen praten. En haar training, die zou nu beginnen. Dat wist ze nu al. Ze dacht na, wat zeiden paarden altijd als begroeting? ‘Hoi’ ‘Hallo’ ‘Goedendag’ ‘Heey’ Goedendag vond ze wel mooi klinken, lekker mysterieus, niet neutraal, niet goed, niet slecht. Lekker Ravena… Ze brieste even zacht, nam diep adem en probeerde. Ze opende haar mond, probeerde iets, er kwam niet veel verstaanbaars uit, maar wel iets dat verdacht veel op een G leek. Dat ging dus al de goede kant op. Ze moest alleen nog veel meer oefenen mocht ze echt kunnen praten, laat staan iets verstaan baars zeggen. Ze probeerde het nogmaals, en nog maal, en nog maal. Uiteindelijk nam ze diep adem, en probeerde het voor de laatste keer. De letter G. mrwwm Kwam er zachtjes uit haar mond, en nu merkte ze ook wat voor een prachtig stem geluid ze heeft. Zuiver en puur, maar ook melodieus en mysterieus. Gewoon beeldschoon. Ze zwaaide met haar staart, en ging bezig met de letter O. Als ze die had zal ze de letter G en O aan elkaar doen, en dan zou het echt prachtig zijn. Ze probeerde en probeerde, de wolken veranderde van asgrijs naar prachtig wit. Al enkele kleine regenbuitjes hadden plaats gevonden. En nog steeds was ze aan het proberen. Een raar geluidje wist ze er nu uit te krijgen, maar dat was achter elkaar, nu meteen achter elkaar als GO, niet als G O. Ze brieste zacht. Hoe zou het toch komen dat ze niet kon praten? Hoe o hoe? Ze schudde haar hoofd, dacht na, maar kwam niet op het antwoord. En dan had je nog de roos, bij haar oren, en de veer net achter haar oren, in haar manen gestoken. Ja, Ravena was zeker een speciaal paard. En dan leidde ze ook nog eens een kudde. Ze zuchtte. ’’Go.’’ Zei ze opeens… Ravena keek verrast op, haar oren sprongen even naar voren, ze steigerde. En schudde sierlijk en elegant haar hals. Dit was goed nieuws. Haar oren gingen weer neutraal staan. Maar haar staart daarin tegen ging iets meer omhoog, trots en elegant. Haar ranke benen, maakte uitgestrekte passen. Haar gespierde hals iets meer omhoog, om goed rond te kijken. En onder haar ranke lijf zag je haar spieren rollen. Ze glimlachte tevreden. Ze bleef maar proberen, en proberen. En tot haar vreugd, kwam er voor de nacht nog een woord uit. ''Goedendag.'' Klonk haar charmante, pure, melodieuze stem. Het was nog niet perfect. Ze sprak de eerste D, met een J. Maar dat zou wel komen. Veel blijven oefenen. En als je iets graag wou dan lukte dat ook. Dat had ze wel geleerd. Ze wou blijven leven, toen ze nog een veulen was, en haar gezichtsveld begon te minderen. Nu zag ze nog aardig goed, en ze had laten we zeggen een sterkte van -1 en drie kwart. Dat was niet zo slecht. Haar oren, waren ook ongeveer dat om het zo te noemen. Haar reukvermogen was wel echt perfect. Ze rook van alles.


Ze wou geen vrienden. Ze wou geen vriendenkring. Alleen Amenia had een plekje in haar leven. Van vrienden kreeg je alleen maar meer verdriet. En dat was precies het gene waar Ravena even geen behoefte aan had... Eigenlijk had ze dat nooit maar goed... Wie had dat nou wel? Ja, van die rare knots gekke slechtzakjes. Zoals Fawn, die rare leider van Valkyrie. Het gerucht was dat ze knots gek was. Wat Ravena zo soms nog wel eens betwijfelde. Ze zou die Fawn wel eens met haar eigen ogen willen zien. Eens zien, wat die 'Fawn' allemaal te zeggen had. Of ze echt zo knettergek was, als ze zeiden. Ooit zou de tijd daar zijn. Maar misschien ook niet. Het hele leven was een mysterie, Ravena vroeg zich zo enorm af, of er ooit iets zeker zou zijn. Of je ooit iets of iemand voor 100% kon vertrouwen. Of je het leven ooit kon vertrouwen. Wie weet? Langzaam werd een geur duidelijk. Het ging dit keer aardig snel. Zal haar reuk vermogen zijn verminderd? Vast niet. Ze snoof nog even de frisse geur op van de rivier. De wild kletterende rivier. Daarna schudde ze haar hoofd. En stapte zelfverzekerd naar de hengst. Ze bleef maar oogcontact houden. Je ogen afwenden was een teken van zwakte in haar wereld. Haar borst was voor zover dat kon, vooruit gestoken. En schudde eens fier met haar hals. Waardoor haar manen door elkaar werden geschud. Daarna stopte ze voor de hengst. Haar ogen priemde in die van hem. Eens zien hoelang hij het zou vol houden. En haar zou kunnen blijven aankijken. ''Wel wel wel.. Wie hebben we hier?'' Vroeg ze met haar charmante, pure, zuivere, melodieuze stem. Sommige werden er gelijk door betoverd.

~Rammstein~

Het geklapwiek van vleugels was hoorbaar. Even wat gekras, en verder klonk er alleen een paard, die door de modder draafde. Een zwarte merrie, boven haar vloog een zwarte kraag, met een raar wit randje om haar heen. De modder spoot alle kanten op. En de zwarte benen van de merrie, zaten onder de modder. Vol afkeer keek ze erna. Stom gebied was dit. Dus dit… Noemde ze… Ze… Hoe heette dit gebied eigenlijk? Ja, dit was een moeras, maar in welk gebied lag deze plaats? De merrie zal het vast wel weten. Praatten lag haar alleen wat moeilijker af. Ja, ze hoorde enorm slecht. Maar als je luid en duidelijk praatte, dan kon ze het wel horen. Praten, was alleen een ander verhaal. Sommige zeiden dat de merrie haar verstand kwijt was. Maar ze kon zeker wel denken. Ze kon alles, behalve praten. Horen, kon ze niet goed. Zien ook niet, beetje wazig. Maar ruiken daarin tegen. Dat kon ze als de beste. Ze rook het verse sappige gras, ze rook in wat voor plaats ze was. In een vies gebied, vol slechte dieren. Vol met modder, wat ze kon zien. Ze rook wanneer de regen kwam, de frisse lucht die dan te ruiken was, dat kon niks anders betekenen dan regen…

Uiteindelijk stopte ze, met draven. Ze had het al gemerkt, de onder grond werd anders. Heel anders. Hij veranderde van zacht naar hard. Ze was aangekomen in een nieuw gebied. Het water knalde tegen de randen op. Ze kon het goed horen. Alsof het gewoon iets was, dat ergens tegen opknalde, maar het maakte geen hard geluid. Maar zo te horen, uit wat ze kon horen. Was dit een woeste waterplek. Ze snoof. Liep een klein stukje vooruit. Ze zag de rivier best wazig, maar ze zag hem. Ze zag vooral met haar neus. Ze zuchtte even. Wat was het toch lastig zo leven. Ach zij mocht niet zeuren. Of wel… Misschien wel… Wie weet… Langzaam liep ze door, iets verder dichter naar de rivier. De Morgan, want dat was het immers keek naar de rivier. Geïnspireerd, door de geluiden, de vorm, de woestheid. Alles, maakte deze rivier interessant, hoe zou het zijn om erin te zijn? Hoe zou het proeven? Zou ze het kunnen proberen? Langzaam gleed haar neus naar beneden, de raaf was inmiddels tussen haar oren gaan zitten, net zoals altijd. Haar neus kwam dichter, en dichter bij. Langzaam deed ze haar mond in het water, nam een slok. Trok haar mond terug, en slikte het water door. Heerlijk, fris, het leek wel net nieuw. Paarden konden dat heel goed, weten of water vers was. En door de stromingen van het water, werd het juist lekker vers… Rustig liep ze door, haar oren… Tja, haar oren… Die stonden neutraal. Haar ogen, daar was geen emotie in te vinden. En haar staart, die hing gewoon normaal. Haar hals, was licht geheven. Maar dat lag in haar bloed. Zij, was de trotse leider van Equus Caballus. Haar kudde, al heel lang regeerde haar familie over deze kudde. Niemand had hem kunnen overnemen. Haar over overgrootouders hadden de kudde opgericht. Dus de ouders van haar overgrootouders. En dat… Was iets om trots op te zijn. Langzaam liep ze weer voort. De raaf, nog steeds tussen haar oren. Raven, zo werd de merrie genoemd… Het kwam allemaal door die raaf, vroeger, toen ze de raaf nog niet gevonden had. Had ze geen naam, toen noemde ze haar gewoon dochter. En toen, kwam die raaf… Toen kwam haar naam. Ravena… En de raaf? Die kreeg ook een naam. Amenia, dat was de naam van de raaf. De raaf, en Ravena waren onafscheidelijk. Tot de dood waren ze bij elkaar. Het was gezellig, je was nooit alleen. Nooit, nooit was je alleen. De raaf was er altijd. Altijd… En Ravena was altijd bij de raaf. Ze zuchtte. Sloot haar ogen, en dacht eens na. De raaf sloot haar ogen ook. Dommelde in, tussen de oren van Ravena. Ravena opende haar ogen weer. Ze liep rustig verder, de raaf zal wel slapen. Ze keek rond. Ravena, de zwarte koningin van Equus Caballus.. Zij was de zwarte koningin. ’’I am the white qeeun.’’ Probeerde ze zacht. Ravena haar mond gleed even open. Maar ging weer snel terug. Was zij dat nou net? Nee, dat kan trouwens niet. Zij was de witte koningin niet. Dat was haar zus, dat misbaksel. Dat zich betrok tot de goede kant. Ze hadden gezworen, van alles wat te zijn. Maar dat mormel moest natuurlijk weer naar de goede kant. Ravena snoof even. Ze zou dit niet laten rusten. Ze zou een goed leger maken. En haar zus leren. Ze zal weten dat ze haar belofte niet had moeten breken.

Ravena wachtte op het veel belovende, of het slappe antwoord van de merrie voor haar. Ravena nam de merrie aandachtig in haar op. Ravena toonde geen aandacht aan het rare ding om de hals van de merrie heen. Ze hoorde de woorden van de merrie. Schudde haar hoofd. Doe hem af. Schoot er door haar gedachte heen. Geen een paard was zo... Zo doelbewust. Zo laten we zeggen mysterieus, en raadselachtig. Zelfs Ravena niet. Wiens karakter in een klap kon overslaan. Dus de 'touwen' merrie wou dit spelletje zo spelen? Met plezier... Ravena haar hele uitstraling verharde. Geen enkele emotie werd vrijgelaten. Alles bleef aan haar plakken. ''Doe hem af.'' Zei ze op een bevelende toon, Ravena wist misschien wel dat de merrie dit niet zou doen. Maar ze was te nieuwschierig naar het werkelijke karakter van de grijze breedgebouwde merrie. Ravena was hard, meedogenloos, emotieloos. Raar. Eigenaardig, en sinister. Nou ja, zo was haar masker. Ravena zelf was anders heel anders.

Maakt me echt niet uit hoor!