Ravers = Doodgravers

Nar sjouwde over de zwaar verlaten vlakte heen. Het enige wat haar gezelschap hield was een zwaar irriterende vleermuis, die haar zware hoofdpijn bezorgde. Irritant. Het stond bijna synoniem aan die beesten. Ze fladderden op een manier alsof ze talent ervoor hadden anderen zoveel mogelijk te irriteren. Nar was vegetarisch en niet één of ander wandelend vuilnisvat wat alles vrat wat er maar een beetje levend uitzag. Niet omdat ze zo zwaar dol op beesten was, nee. Sterker nog: Nar had ontzettend de pest aan beesten zoals vleermuizen, ratten of wormen. Ze waren slijmerig en daardoor ranzig. Ze zette haar tanden desondanks graag in vers vlees wat haar uitdaagde. Nar was klein, maar snel wendbaar en ongelooflijk slim. Een masterbrein zou je haar niet kunnen noemen, maar je kon haar wel omschrijven als iemand die weet waar ze over praat, negen van de tien keer dan. Ze was een sarcast, cynist en wat er allemaal niet meer over viel te zeggen. Daarnaast had Nar een hekel aan planten. Desondanks waren deze wél te eten en nam de kleine zwarte merrie genoegen met licht verteerbaar voedsel waar haar maag wél op was gebouwd. In tegenstelling tot sommige anderen in Dream Horses. Nar brieste en schudde haar kop, ondanks haar toch al zware schedel, die op haar neus klapperde. Ze likte langs haar droge mondhoeken en staarde nietszeggend voor zich uit. Jup, ze was dol op de wereld. Of dat sarcastisch was moet je zelf maar uitmaken. Nogal duf blikte Nar voor zich uit. Ze werd niet warm of koud van de Geisers naast haar, die één voor één open ploften. Och, dan stierf ze als een stuk gebraden paardenrookvlees. Het ergste wat er te wachten stond was nog een tochtje over de Styx. Nar schudde haar kop en bedacht dat ze helemaal geen geld had. Haastig deed ze een stap opzij. Het zou niet niets zijn om nog een tand uit haar toch al mishandelde schedel te moeten missen. Ja, dit kun je omschrijven als een komedie die nergens voor nodig is. Waar vind je immers meer skeletten dan in het huis van Magere Hein hemzelf? Nar hield haar kop wat schuin en staarde over de vlakte. Ze voelde dat ze iets wat slaperig werd. En dat op het midden van de dag! De zon had zo ongeveer een uur geleden het felst geschenen. Nar zette haar linkerachterbeentje op rust en dommelde langzaam in.


- Alleen de Schedellikker ^^ -

Het was maar net hoe je het bekeek, concludeerde de merrie terwijl ze naar de apart horizontaal spuitende geisers keek. Yapyap, dit was toch mooier dan verticaal. Wellicht omdat het anders was, nieuwer, minder voorkomend. Uhu uhu. ‘Het is net... magié...’ Terwijl ze zachtjes voor zich uit mompelde verlegde ze haar kop ietwat waardoor die op een minder scherp deel van de harde stenen rustte. (voor de dummy's die het niet door hebben: Ze ligt op haar zij toe te kijken hoe de geisers spuiten. Die lijnen zien er vanaf haar oogpunt horizontaal uit in plaats van verticaal.) Áh, deze stenen lagen beter dan ze had verwacht. Zeker nu ze het opwarm proces achter zich hadden gelaten. Fufufu~ Maar helaas, beste Ík, het werd maar weer eens tijd om het voor gezien te houden hier. Met deze gedachten door haar hoofd kronkelend, stond ze op en rekte zich, ondertussen met oortjes naar voren om haar heen kijkend, uit. Het werkte altijd verfrissend om dingen letterlijk vanaf een ander oogpunt te bekijken, gaf haar inspiratie over hoe deze wereld in haar eigen beeld paste, hoe het hoorde te passen maar niet deed - nog niet. De pisgele ogen hadden echter een donker, schaduwrijk gat gespot en wandelde er staartzwiepend heen. Zonder aarzeling stak ze haar kop in het gat waarna een hels kabaal van de wezentjes die dachten er rustig te kunnen slapen losbarstte. Ghehe. ‘Helleuw~’

Het hoefgetrappel op de harde grond deed het zachte gekraak van zacht kraakbeen in het niet vallen. Áh, de verrukking. Heerlijk malse vleermuispensjes: Daar kon niets tegen op. ... Nee wacht. Dat was niet waar. Ze moest toch toegev...- Plots stopte haar bewegingen, bleef als een standbeeld met twee benen nog half in de lucht staan. Met licht spastische schokjes sprongen de gescheurde zwarten oren naar voren toen een vage geur zich in haar neusgaten dwong. ‘Huwwh…*Snufsnuf*’ Vol nieuwsgierigheid gluurde ze om een denkbeeldig hoekje, zag daar, in de schaduw van een boom iets wat ze niet verwacht had: Een skelet. Een dóde? Miljaar! Ze had nog nooit met een levende dode gebabbeld, was dan ook oprecht geïnteresseerd in de verhalen die het niet levende organisme haar vertellen kon. Maar OMUGOT. ZAG ZE DAT NOU GOÉD? De pisgele ogen van de merrie knepen kort samen, schoten daarna als door de bliksem geraakt open. In enkele hertensprongetjes stond de zwarte merrie voor het schedel en snufte voorzichtig aan het één-tand-missende ding. Hmmzz.. Interessant, er zat zowaar een paárd aan vast. Hmmmmmmmmzzzz.~ Fuufufufufufu~ HMMMMMMMMMMZZZZ ~ FUUFUFUFUFU~ In haar hoofd begon het langzaam lichtjes te duizelen. Nu ze er zo naar keek had het wel een beetje de vorm van een Mot. O3O Yummy. *wobber wobber* Als een getrainde slang wubbelde een dikke roze tong uit Fawn's mond, slingerde op een denkbeeldig melodietje van lekkerheid richting het stuk schedel. ‘Uwaáéeehh. Blzfggée.’ FLÂTSH. In één professionele, weliswaar spastische draai liet ze haar dikke kwijlende tong over de kop van het paard glijden, lebberde het skelet alsof het haar dierbaar was. Toen ze plots de kop onder het ding voelde bewegen trok ze zich lichtjes teleurgesteld terug, bewoog haar kop ietwat zodat ze goed zicht kreeg op één van de ogen van het schedeldragende wezen. Nog altijd met diezelfde nietszeggende pisgele ogen, onschuldig als een hertenjong. ‘Helleeuw~..?’

Nar opende langzaam één oog toen ze een geur opving van een ander paard. Niet lang daarna sukkelde ze weer in: Het mormel was immers nog ver weg en zou de roetzwarte merrie toch geen fluit doen. Ten eerste: Nar was te klein om opgegeten te worden - dacht ze. Ten tweede: Nar droeg een schedel - geen goed argument, want er zijn paarden dol op. Ten derde: Nar was zwart, waardoor het kon lijken alsof ze aangebrand was. Gelukkig was dit absoluut niet het geval, op na dan dat ze licht ontvlambaar kon reageren op dingen die haar niet aan stonden.
Weer deed Nar één oog open toen een schreeuw over de vlakte hoorbaar werd. Getver. Weg met de rust. Er was zeker nu één of ander geval hier aanwezig dat erop uit was de rust te verstoren. Nar moest toegeven dat het hier niet echt het toppunt van rust was, maar zelden kwam iemand bij de geisers en het was er ook nog warm ook. Welk ontzettend, onnozel, irritant, dóm wezen bedacht het rond deze tijd om de boel te gaan vérzieken? Dat kon maar één persoon zijn, concludeerde Nar, hoewel ze geen idee had wie dat kon zijn. Ze zette uiteindelijk haar linker achterpootje maar weer op rust en dommelde weer in. Of nou ja, in dommelen staat hier niet goed. Nar klapte haar ogen dicht, maar hield haar oren lichtjes gespitst.
De zwarte merrie sukkelde uiteindelijk wel weer weg, maar ze had in ieder geval poging tot gedaan. Dat voelde goed, beter dan goed zelfs. Over goed gesproken: Binnenkort moesten er weer wat goede voornemens op haar lijstje komen te staan, want het nieuwe jaar zat eraan te komen. Nar had zich voorgenomen knollen die zichzelf heel wat vonden een ego hadden niet meer uit te lachen, of in ieder geval minder. Sowieso als ze zichzelf aan het presenteren waren, want dat was grappig.
Nar deed één oog open toen ze het paard verdacht dichtbij hoorde komen. Het enige wat ze zag was een roetzwart iets wat voor haar zicht was. Toen Nar haar andere oog nieuwsgierig open wilde toen, voelde ze tot haar stomme verbazing hoe er 'iets' over haar schedel likte. De zwarte merrie liet direct een dreigend gegrom horen.
'Waar haal jij het góre lef vandaan om aan [I[MIJN[/I] schedel te komen?' snauwde ze de merrie, of misschien was 'HET' hier beter op z'n plek toe. HET was veel groter dan haar en had een indrukwekkende aftekening rond de ogen staan. Nar spitste haar oren toen HET wat zei. Wat zei HET? Nar verstond het niet helemaal goed, maar het leek op 'hoi'. Nar besloot geen gehoor eraan te geven en keek beledigd regelrecht de andere kant op.