Administratordit gaat over niets
iedereen, hoe meer zielen, hoe meer vreugd (:
Ze zette bij elke stap die ze zette haar hoef grof neer op de grond. Haar passen waren niet regelmatig, de ene was langer dan de ander, soms ging ze om onbekende reden langzamer, en dan weer sneller lopen. Haar staart bewoog als een tierelier heen en weer. Geërgerd. De bruine oren van de merrie waren naar achter gericht. Haar ogen op de grond, waar ze haar hoeven neer zou zetten. Haar zwarte manen waren door de klitten net in elkaar gevlochten slierten die futloos langs haar hals hingen. Aan beide kanten, in de war. De punt van haar staart waren klontjes modder in komen nestelen. En ze deed er níks tegen. Helemaal níks. Ze was zich meer aan het controleren op haar pas. Het was niet meer normaal. Was ze ziek? Nee, geen symptomen. Behalve dat ze als een gek aan het slingeren was aan de oever van de rivier. Maar ze voelde zich verder prima. Het zou wel stres zijn, en waarom zou ze moeten stressen. Ze had niks ergs. Ze hoorde gelukkig te zijn, ze was moeder van het mooiste veulen ter wereld. En nog voelde ze zich rot van binnen. Was ze té gelukkig. Had ze een te perfect leven? Had ze geen inspiratie voor zichzelf. Het zou wel niets zijn. Het ging over niets.
Ze stopte. Even plots als haar tempowisselingen. En ze ging ook niet meer door. De bruine had er geen zin meer in. Nu pas had ze door hoe woest de rivier in haar oren klonk. Ze draaide deze eens in het rond. Boog haar hoofd en zag de rivier tegen rotsen op knallen als een stel woeste honden die hun prooi bestormden. Ze kantelde haar hoofd een beetje. Kneep haar ogen samen tot spleetjes en keek naar de details van het heldere water. Door een snelle stroming werd het water meegenomen, en sloeg tegen de rotsen aan. Honderden druppels vlogen de lucht in. Met veel kabaal landden deze uiteindelijk weer in dezelfde rivier en door dezelfde stroming weer tegen een andere rots te knallen. Je zou ook maar het lot hebben van zo'n zielig klein druppeltje overal naartoe gegooid worden en tegenop te knallen, op de grond vallen, en uitgeput weer hetzelfde doen. Steeds onder water, je lucht dat uit je longen werd gezogen. Al wist de merrie dat druppels geen organismes waren, en feitelijk dus levenloos. Ze had enorm veel medelijden met de kleine waterdruppels.
Mokkend gooide ze de gedachte weg naar een donker hoekje in haar hoofd en begon weer te stappen. Dit keer waren har stappen een stuk regelmatiger. Al was de een langer dan de ander, ze bleef zo goed als in het zelfde tempo stappen. Haar staart hing dit keer ook ontspannen achter haar billen. Hadden de waterdruppels haar gedachten even op een rijtje kunnen zetten? Was dat zo. Of hadden ze laten zien dat je af en toe ergens goed de tijd voor moest nemen, om even tot rust te komen en niets te doen, te horen, of te zien. Je hoofd leeg te maken, en de enige gedachtes die je had raar en onwerkelijk waren? Hadden die waterdruppels dat allemaal gedaan in die enkele minuut van haar leven. Erg nuttig om te weten. Een zucht rolde over de lippen van de merrie. Haar oren draaiden eens in het rond bij horen van enkele stappen. Maar het bleek dat het maar een klein dier dat in de bosjes sloop te zijn. Niks gevaarlijks. Haar spieren ontspanden zich weer. Nu merkte ze pas dat ze eigenlijk geschrokken was. Waren haar hersenen nu zó traag van begrip vandaag. En voor ze het wist had ze weer de vreselijk onregelmatige passen terug, en geërgerd gingen haar oren weer naar achteren. Haar staart zwaaide eens hoog door de lucht en knalde tegen haar flank aan. Ze brieste eens verontwaardigd van zichzelf en liet haar hals hangen. Had ze nu een rotleven? Het antwoord was nee. Waarom was ze dan zo geërgerd, zo traag van begrip, zo... zoals ze nu was? Ze had er zelf ook geen idee van. En als íémand het zo weten. Dat iemand zo'n hoge intelligentie had, en zulk soort dingen ook had ervaren en het haar zou kunnen vertellen, zou ze dankbaar zijn. Maar ja, hoe vond je nou zo snel iemand die je dát kon vertellen. Wist ze het maar even. Maar die hersenen van haar op het moment? Daar kon je ook niets van verwachten. Kon je ook geen raad bij vandaan halen. Helemaal niets.
iedereen, hoe meer zielen, hoe meer vreugd (:
Ze zette bij elke stap die ze zette haar hoef grof neer op de grond. Haar passen waren niet regelmatig, de ene was langer dan de ander, soms ging ze om onbekende reden langzamer, en dan weer sneller lopen. Haar staart bewoog als een tierelier heen en weer. Geërgerd. De bruine oren van de merrie waren naar achter gericht. Haar ogen op de grond, waar ze haar hoeven neer zou zetten. Haar zwarte manen waren door de klitten net in elkaar gevlochten slierten die futloos langs haar hals hingen. Aan beide kanten, in de war. De punt van haar staart waren klontjes modder in komen nestelen. En ze deed er níks tegen. Helemaal níks. Ze was zich meer aan het controleren op haar pas. Het was niet meer normaal. Was ze ziek? Nee, geen symptomen. Behalve dat ze als een gek aan het slingeren was aan de oever van de rivier. Maar ze voelde zich verder prima. Het zou wel stres zijn, en waarom zou ze moeten stressen. Ze had niks ergs. Ze hoorde gelukkig te zijn, ze was moeder van het mooiste veulen ter wereld. En nog voelde ze zich rot van binnen. Was ze té gelukkig. Had ze een te perfect leven? Had ze geen inspiratie voor zichzelf. Het zou wel niets zijn. Het ging over niets.
Ze stopte. Even plots als haar tempowisselingen. En ze ging ook niet meer door. De bruine had er geen zin meer in. Nu pas had ze door hoe woest de rivier in haar oren klonk. Ze draaide deze eens in het rond. Boog haar hoofd en zag de rivier tegen rotsen op knallen als een stel woeste honden die hun prooi bestormden. Ze kantelde haar hoofd een beetje. Kneep haar ogen samen tot spleetjes en keek naar de details van het heldere water. Door een snelle stroming werd het water meegenomen, en sloeg tegen de rotsen aan. Honderden druppels vlogen de lucht in. Met veel kabaal landden deze uiteindelijk weer in dezelfde rivier en door dezelfde stroming weer tegen een andere rots te knallen. Je zou ook maar het lot hebben van zo'n zielig klein druppeltje overal naartoe gegooid worden en tegenop te knallen, op de grond vallen, en uitgeput weer hetzelfde doen. Steeds onder water, je lucht dat uit je longen werd gezogen. Al wist de merrie dat druppels geen organismes waren, en feitelijk dus levenloos. Ze had enorm veel medelijden met de kleine waterdruppels.
Mokkend gooide ze de gedachte weg naar een donker hoekje in haar hoofd en begon weer te stappen. Dit keer waren har stappen een stuk regelmatiger. Al was de een langer dan de ander, ze bleef zo goed als in het zelfde tempo stappen. Haar staart hing dit keer ook ontspannen achter haar billen. Hadden de waterdruppels haar gedachten even op een rijtje kunnen zetten? Was dat zo. Of hadden ze laten zien dat je af en toe ergens goed de tijd voor moest nemen, om even tot rust te komen en niets te doen, te horen, of te zien. Je hoofd leeg te maken, en de enige gedachtes die je had raar en onwerkelijk waren? Hadden die waterdruppels dat allemaal gedaan in die enkele minuut van haar leven. Erg nuttig om te weten. Een zucht rolde over de lippen van de merrie. Haar oren draaiden eens in het rond bij horen van enkele stappen. Maar het bleek dat het maar een klein dier dat in de bosjes sloop te zijn. Niks gevaarlijks. Haar spieren ontspanden zich weer. Nu merkte ze pas dat ze eigenlijk geschrokken was. Waren haar hersenen nu zó traag van begrip vandaag. En voor ze het wist had ze weer de vreselijk onregelmatige passen terug, en geërgerd gingen haar oren weer naar achteren. Haar staart zwaaide eens hoog door de lucht en knalde tegen haar flank aan. Ze brieste eens verontwaardigd van zichzelf en liet haar hals hangen. Had ze nu een rotleven? Het antwoord was nee. Waarom was ze dan zo geërgerd, zo traag van begrip, zo... zoals ze nu was? Ze had er zelf ook geen idee van. En als íémand het zo weten. Dat iemand zo'n hoge intelligentie had, en zulk soort dingen ook had ervaren en het haar zou kunnen vertellen, zou ze dankbaar zijn. Maar ja, hoe vond je nou zo snel iemand die je dát kon vertellen. Wist ze het maar even. Maar die hersenen van haar op het moment? Daar kon je ook niets van verwachten. Kon je ook geen raad bij vandaan halen. Helemaal niets.
