Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Oi, oi, buzzin' around aren't we? [Narrie~!]

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Salvedir

Salvedir

Everything has been said before
There’s nothing left to say anymore
Blah, blah, blah, got your lovey-dovey sad-and-lonely
Stick your Stupid Slogan in
Everybody sing along

Omhoog springende sneeuw. Dreunende hoeven, snuivende ademhaling. Glinsterende tanden, synchroon bewegende benen, bollende spieren. Een gerafelde vacht plus bijbehorende gehavende ravenzwarte manen waar de wind aan rukte en trok. Zijn ogen gleden langzaam over de vlaktes wit. Everything has been said before. Hij gooide zijn hoofd opzij en snoof. Got your lovey-dovey sad-and-lonely.. Hij grauwde geïrriteerd en drukte zijn hoeven nog iets harder –en gewelddadiger- neer in de sneeuw, perste de fijne substantie samen tot harde klonters. Hoe hij een hékel had aan lovey-dovey. Een verschrikkelijke hekel.
Salvedir was in zo’n oncontroleerbare bui waarin hij niets deed dan bloeddorstig voor zich uit staren en met zijn tanden knarsen als een dracula op oorlogspad. Er hoefde maar één verkeerde gedachte in zijn hersenen terug te kaatsen en rond te galmen door de hallen der filosofie, of Sal was op een tourtje DH-in-three-different-shades-of-red. Momenteel was een veulen zo vriendelijk geweest om zoveel onnozele uitspraken te doen dat hij met een waarschuwende knauw op weg was gegaan, het veulen achter zich latend –levend, welteverstaan, met slechts een schrammetje. Je kon veel van Sal zeggen maar veulens ernstig verwonden of vermoorden was een no-go voor de roodbruine hengst. Veulens echt aanvallen op volle kracht was lager dan laag, vond de hengst. Daar deed hij dan ook niet aan mee, al hoefden de snukkeltjes geen liefde of vriendelijkheid van hem te verwachten. Alleen die ene uit zijn kudde viel mee –niet dat hij dat zou toegeven, van je lang zal ze leven niet.
Schuim stond rond zijn mond en belandde op zijn hals toen hij met een ongecontroleerde beweging van zijn neus naar zijn hals ging om te happen naar een jeukend plekje op zijn vacht, en zijn oren gingen geïrriteerd plat liggen toen hij iets te, echum, entoushiast deze handelingen uitvoerde en enkele bloeddruppeltjes opwelden waar een stukje vacht weg was gescheurd.
Dit soort explosies kwamen nu eenmaal voor door een ophoping van oude frustraties en de kleine van het heden die zich hier bovenop stapelden bij de grote hengst. Eens in de zoveel tijd had hij het gewoon nodig om als een soort dolle stier ergens rond te razen en wat energie eruit te gooien, en daar had hij slechts een klein excuusje voor nodig.
Zijn ogen draaiden langzaam opzij. Een mug in de verte. Zijn ogen lichtten vaagjes op. “Bzzt, bzzt, where are you little bugger?” Fluisterde hij met schorre, onheilspellende stem, niet echt op de wereld op dit moment, eerder ergens halverwege een halfduister plekje ergens in zijn mind.
Wacht eens even. Hij vernauwde zijn ogen. Wat..Was..DIT? Het was geen verpiepte mug, het was gewoon een paard. Een páárd notabene.
Nee, in Dreamhorses is dat misschien niet zo’n bijzonder verschijnsel, maar toch, onze grote rooie teddybear had zich werkelijkwaar verkneukelt om het doodmeppen van een mug. En dat klinkt no life, en op dit moment is hij ook redelijk no life, want wie weet hoe lang hij al op zijn tourtje rond crost? Hij snoof langdurig, overdacht kort zijn mogelijkheden. Hij zou dit paard als een mug kunnen behandelen…Teheheheh.
Of…Hij kon afwachten en iets onvoorspelbaars waarvan hij zelf nog niet wist wat het was gaan doen. Hij besloot het laatste te kiezen en terwijl hij nog steeds op zijn hondsdolle stier tempo verder raasde, begon hij muggie-die-geen-mug-blijkt-te-zijn te naderen. Schip-Ahoy, luitjes, Salvedir op twaalf uur in zicht~!

[Nar 8D]

Nar

Nar
Moderator

Nar snoof onheilspellend terwijl ze haar blik duister over de vlakte liet gaan. Ze likte sinister langs haar lippen en boog haar oren zo nu en dan om elk geluid op te vangen dat van deze kille vlakte af kwam. Fantastisch. De koele wind blies hard in haar roetzwarte snuit, waar haar schedel wederom zijn plicht als "beschermend hoofddeksel" voltooide. Nar snoof de ijzige lucht luidruchtig in en wierp een blik op de verste verte waartoe haar zicht reikte. Nar brieste zachtjes voor ze verder sjouwde over de vlakte. Het was koud. De wind die met minstens tweehonderd kilometer per uur over de vlakte waaide maakte het er niet zoveel beter op.
De sneeuw kwam tot haar buik, wat bij menig paard maar tot de knie zou zijn. Ze was immers maar een klein opdondertje van 1.50 / 1.60. De precieze stokmaat wist ze niet, enkel klein onderdeurtje voldeed al voor de meesten. Nar schudde haar kop om de sneeuwvlokken bij haar oren weg te krijgen. Ze snoof nog eens diep in: Er stonk hier iets. Er hing in ieder geval een geur in de lucht - ja héhé, waar niet? - die Nar niet prettig vond. Ze kon alleen niet thuisbrengen wat het was. Nar likte in gedachten langs haar mondhoeken, die inmiddels alweer droog geworden waren. Ze blikte nog eens over het lege terrein en sjouwde verder.
Nu mocht er toch zo onderhand wel een keer een levend wezen te voorschijn komen. Het begon zo onderhand saai te worden op de toch al zo ontzettend interessante vlakte. Nar trok een keer met haar mondhoek wat naar rechts en liep verder. Het was hier saai. Er gebeurde niets. Er was niemand. Er was te wei... Nar snoof opnieuw diep in. Weer die vreemde lucht! Nar liep zonder ook maar iets te laten zien wat op angst of vrees leek in de richting waar de geur vandaan kwam. Na niet lang stappen vond ze een klein spoor in de sneeuw. Om de drie à vier meter lag een druppel bloed. Dat verklaarde gelijk waarom ze het vond stinken hier. Nar hield niet van de geur van bloed. Ze was immers hartstikke vegetarisch, in tegenstelling tot sommige anderen in dit gebied die letterlijk een moord pleegden voor een stukje "heerlijk" mals vlees.
Nar volgde het spoor en zag na niet al te lange tijd een bruin stipje voor haar opdoemen. Ze spitste haar oren en liep iets verder naar voren. Na nog geen drie meter liet ze haar oren weer hangen. Dit was toch geen badguy of iets in die richting? Nar wilde net haar weledele stembanden aanspannen toen ineens het beest met een rotgang op haar afkwam.
'What the...' wist Nar uit te brengen toen ze met een open mond naar het beest keek en opzij sprong om maar niet door het aldoor groter wordende "ding" vertrapte te worden.
'Wel alle donders! Ben jij helemaal van lotjegetikt ofzo?' snauwde Nar toen het mormel eindelijk tot stilstand was gekomen.

Salvedir

Salvedir

Beep beep. Beep beep. Een rood cirkeltje verscheen in Sal’s radar systeem om de undercover mug het onbekende paard, toen die in vizier kwam en vage blobs vorm aan namen. Wisten jullie dat Sallies pupillen accommoderen wanneer ze moeten wisselen tussen het kijken in de verte en van dichtbij? Ik in elk geval lekker wel, want ik had vandaag een suckende Natuurkunde repetitie.
Dus Sals ogen accommodeerden vrolijk nog een paar rondjes tussen opspattende sneeuwvlokken die voor zijn ogen langs zweefden, en het paard, toen hij opeens een openbaring had. Hij kreeg het idee dat hij erg dichtbij was. En dat hij niet meer wist hoe hij kon remmen. Shit, hij ging het dier juist níet als een mug behandelen, hij was nog wel zó goed bezig geweest door…Door dat niet te willen doen.
Oh well. Might be fun. Dacht hij grijnzend. Alleen tot zijn half-spijt, kwart verrassing en kwart opluchting sprong ze net op tijd opzij. Hooray Hooray, dacht hij, en keek als een kind waarvan zijn nieuwste speelgoedje afgepakt was. Niet dat de merrie dat kon zien, want hij was nog bezig om zichzelf tot stoppen te brengen. Zo’n woedende racetocht waarin hij alle energie door zijn benen eruit jaagde luchtte op- Ik wil wedden dat Sal meer ‘zen’ is op dit moment dan alle nivea reclame’s bij elkaar zijn.
Maar toen herinnerde hij zich de aanwezigheid achter hem, en draaide zijn kolossale lichaam weer om. Met een redelijk lege blik staarde hij de merrie een tijdje aan, maar dat duurde niet lang omdat ze…Hmmm…Hij wist wel wat deze emotie was…Het stond over haar gezicht geschreven..Mister tactloos zou dit mysterie oplossen, wat was het woord ook al weer..Bingo! Alle lampjes begonnen te branden want dit was duidelijk een combinatie van beledigdheid en boosheid!
Hij fronste. Hij kon niet lang blij zijn dat hij het eerste raadsel opgelost had, want het volgende diende zich alweer voor de neus van onze Sherlock Holmes aan; Waarom dat dan weer? Hij was slechts bijna op haar ingeramd maar dat was totáál niet zijn schuld, want zij stond daar en je weet het, rechtdoor op dezelfde weg gaat voor. Bovendien had ze geen richting aan gegeven.
‘Wel alle donders! Ben jij helemaal van lotjegetikt ofzo?' Klonk een boze stem. Achja, boos, boos, naar Sals maatstaven slechts uit haar humeur, als je zag welke hoeveelheden woede de roodbruine hengst naar voren kon brengen. Toch had hij geleerd om zijn..anger issues onder controle te kunnen houden; De ketens slechts te verbreken wanneer hij het wilde.
...Of je moest het wel heel bont maken, natuurlijk. En zoals eerder gezegd hoorden zijn tourtjes door DH ook bij het naar beneden halen van zijn ‘kookpunt’ of liever gezegd het punt waarop de vulkaan barstte.
Hij keek haar met een ondefinieerbare blik aan en overdacht die vraag eens, niet-wetend dat die waarschijnlijk retorisch bedoeld was. Pas nu merkte hij de schedel op, trouwens. Interessante accessoire; Hij zag, pak ‘m beet, Vanilla of een ander Valkyrie persoontje er ook nog wel mee rondlopen.
Eens kijken wat de merrie er voor ééntje was.
Enkele kortdurende seconden –We weten allemaal dat Sals gedachten zich in slowmotion af lijken te spelen maar in werkelijkheid duurt dit een stuk korter- overdacht hij deze vraag in alle ernst. “Ik vrees van wel.” Grijnsde hij plotseling. Zijn tanden blonken even in het licht dat weerkaatst werd van het witte oppervlak waar hij momenteel op rustte. Er flitste iets in zijn ogen dat nog maar eens zijn psychopathische karaktertrekken benadrukte toen hij de merrie met een redelijk creepy blik aankeek. “En op dit moment praat de psychopaat met jou. Uh-oh.” Hij schudde triestig zijn hoofd. “Een donker steegje zou leuker geweest zijn, toch? Maar een grote, lege vlakte met sneeuw heeft wel iets origineels..Vind je niet?” Humde zijn donkere stem bijna opgewekt. Yep, tourtjes werken voor Sals humeur. “Ja, als je dan toch een gek tegen het lijf wilde lopen, wáárom niet gewoon op klaarlichte dag?” Mijmerde hij door, en zijn ogen dwaalden kort af over de sneeuw, alvorens plotseling terug te schieten naar Nar en haar blik vast te houden, twee paar brandend groene bollen gericht op de donkere die vanuit de schedel naar buiten gluurden. “Ben jij gek, merrie? Krankzinnig? Van lotje getikt, om het in jouw woorden uit te drukken? Hm?” Vroeg hij bijna vrólijk –Heb ik ooit gezegd dat Sal die vrolijk is evengoed in een horrorfilm kan spelen als wanneer hij kwaad is? Bij deze dan, m'n beste DH'ertjes.



Laatst aangepast door Salvedir op do 29 dec - 7:55; in totaal 1 keer bewerkt

Nar

Nar
Moderator

Nar brieste nog eens snibbig en ze snoof luidruchtig. Eigenwijs mormel. Opnieuw kwam de ukkepuk erachter dat ze verdraaid klein was vergeleken bij de knollen van hier. Zelfs dit "geval" was groter dan haar. Nar brieste en wilde zich zwaar geïrriteerd omdraaiden tot het dier tegen haar begon te praten. Kort viel haar mond open: Kon het praten?
'Zoiets dacht ik al ja, Geval,' antwoordde ze gepikeerd. Nar bleef nu staan. Nu 'het' verder ging praten, werd ze nieuwsgierig. Ze keek hem nog eens aan en wachtte, geduldig, tot het verder ging met praten. Een psychopaat? Hij? HAH! Nar barstte spontaan in lachen uit.
'Maak dat de kat van de buren van mijn tante die naast mijn oma woont maar wijs, makker!' zei de zwarte merrie grijnzend, hoewel ze toe moest geven dat hij inderdaad ergens indrukwekkend was. Nar snoof nog eens. Weer die geur! Was het een kudde? Nar schudde haar kop en kneep één oog fijntjes samen. Fawn was bekender dan ze voor mogelijk had gehouden. Hij een psychopaat? Nar bekeek hem ineens met andere ogen nu ze de kuddegeur had opgevangen. Ze moest voorzichtiger zijn, hoewel haar hele hebben en houden schreeuwde dat de grens overgaan hierbij een stuk interessanter zou zijn. Waarschijnlijk had hij of geen normen en waarden, of was hij enorm bedreven daar in. Nar peinsde kort en besloot daarna het stemmetje dat mompelde "Laten we eens op Save spelen!" voor vandaag vaarwel te zeggen. Ze zette een stap dichterbij de hengst.
'Wel, psychopaat, aangezien de steegjes hier nooit gekomen zijn, zullen we het moeten doen met een sneeuwvlakte. Ik vraag me trouwens af wie van ons twee de psychopaat is, jij of ik,' zei Nar op een bijna krankzinnige toon terwijl ze de nadruk legde op de laatste woorden door hem recht aan te kijken in zijn ogen. Ze paste zich lichtelijk aan hem aan, zonder het zelf door te hebben. Ze vond hem interessant. Ah, hij legde weer de nadruk op zichzelf. Arrogant, of slim? Nar kon het niet plaatsen, maar ergens vond ze dat fascinerend. Menig dier had gerend na deze woorden van de hengst. Ondanks dat was Nar niet bang. Ze grijnsde breed: Hij had gelijk. Waarom 's nachts? De maan bracht echt niet één of ander monsterachtig wezen met zich mee en de kans was bijzonder klein dat het vanavond én volle maan én dat hij weerdier was.
'We shall see. Mag ik trouwens je naam weten of prefereer je Psychopaat'?

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum